Silent Memory
เสียงกริ่งพักเที่ยงดังขึ้นเหมือนเดิมในโรงเรียนประถมเล็ก ๆ ที่ไม่เคยเปลี่ยน เพชรนั่งอยู่ที่เดิม โต๊ะริมหน้าต่างที่มีรอยขีดเขียนของเด็กหลายรุ่นอยู่บนพื้นไม้ซีด เพชรไม่ชอบความวุ่นวาย เธอชอบมุมที่มีแสงแดดส่องผ่าน มุมที่คนส่วนใหญ่หลีกเลี่ยงเพราะบางทีลมแรง บางทีก็ร้อน แต่สำหรับเพชร มันเงียบและปลอดภัยที่สุด
เด็กหลายคนวิ่งออกไปข้างนอก เสียงหัวเราะ เสียงรองเท้ากระทบพื้นซีเมนต์ เสียงลูกบอลกลิ้งไปมาตามสนามหญ้า เพชรหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาเปิด เหมือนเป็นเกราะกำบังอีกชั้นไม่ให้ใครเข้ามายุ่ง
แต่แล้วมีเสียงฝีเท้าแผ่ว ๆ หยุดอยู่ข้างโต๊ะ เพชรเหลือบตาขึ้นเห็นเงาของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยืนยิ้มอยู่ ดวงตากลมเป็นประกายจนเพชรแอบก้มหน้าหนีโดยไม่ตั้งใจ
“ขอนั่งด้วยได้ไหม?” เด็กคนนั้นถามด้วยเสียงร่าเริง ก่อนจะไม่รอคำตอบนานนัก เธอเลื่อนเก้าอี้ออก ดึงกระเป๋ามาวางข้างโต๊ะเดียวกัน เพชรเม้มริมฝีปากแน่น เธอไม่รู้จะปฏิเสธยังไง ก็ได้แต่พยักหน้าเบา ๆ ทั้งที่ในใจยังเต้นแรงเพราะไม่ชินกับใครเข้ามาใกล้
เด็กคนนั้นชื่อเมย์ เพิ่งย้ายโต๊ะมาในวันนี้เอง เพชรเห็นเมย์ตั้งแต่เช้าแล้ว เมย์เป็นคนที่เสียงดังหน่อย หัวเราะง่าย พูดเก่ง ดูเหมือนเพื่อนรอบตัวจะเต็มไปหมด ต่างจากเพชรที่โลกเงียบเหมือนกระดาษเปล่า
“เธอชื่ออะไรเหรอ?” เมย์ถามอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม เพชรลังเล ก่อนจะตอบออกมาเบา ๆ
“…เพชร”
เมย์พยักหน้ารับทันที “ชื่อเพราะดีนะ! เราเมย์ ยินดีที่ได้รู้จักน้า ต่อไปนี้เราจะนั่งด้วยกัน”
ประโยคง่าย ๆ ของเมย์ทำให้เพชรรู้สึกประหลาด มีบางอย่างอุ่นวาบขึ้นกลางอก ทั้งที่อีกฝ่ายแค่พูดง่าย ๆ เหมือนเป็นเรื่องปกติ
หลังพักเที่ยง ครูก็เข้ามาในห้อง เด็ก ๆ เริ่มกลับเข้ามานั่งตามที่นั่ง เสียงคุย เสียงดินสอกระทบโต๊ะดังรอบตัว เมย์หันมายิ้มให้เพชรเป็นระยะ เหมือนจะย้ำว่า เธอไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วนะ
เพชรลอบมองใบหน้าเมย์ที่ก้มเขียนงาน เส้นผมยาวประบ่าปลิวตามลมหน้าต่าง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มดูต่างกับเพชรอย่างสิ้นเชิง บางทีเพชรก็สงสัย ว่าทำไมคนสดใสแบบนี้ถึงมานั่งข้างคนอย่างเธอ
เสียงครูเรียกชื่อดังขึ้น เพชรสะดุ้งเล็กน้อยแล้วตอบรับเบา ๆ เสียงหัวเราะคิกจากเมย์ดังขึ้นข้าง ๆ ราวกับรู้ทันว่าเพชรตกใจง่ายแค่ไหน เมย์ขยับศอกมาชนเบา ๆ เหมือนให้กำลังใจ
คาบเรียนดำเนินไปเรื่อย ๆ เพชรไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไรนัก เพราะเธอเอาแต่คิดว่าพรุ่งนี้เมย์จะมานั่งตรงนี้อีกไหม หรือเป็นแค่เรื่องชั่วคราวในวันโต๊ะเต็ม
ตอนเลิกเรียน เมย์หันมาบอกด้วยรอยยิ้มกว้างที่สุดในวันนั้น “เจอกันพรุ่งนี้นะ เพื่อนโต๊ะเดียวกัน!”
เพชรไม่ได้ตอบอะไร เธอแค่ยิ้มตอบกลับบาง ๆ ยิ้มเล็ก ๆ ที่ไม่ค่อยมีใครเห็นบ่อยนัก แต่เมย์ก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม ราวกับโลกทั้งใบสว่างขึ้นเพราะรอยยิ้มเล็ก ๆ ของใครคนหนึ่ง
บางทีนี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง จุดเริ่มต้นของโลกที่มีคนข้าง ๆ อยู่จริง ๆ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 21
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments