เสียงกริ่งพักเที่ยงดังขึ้นเหมือนเดิมในโรงเรียนประถมเล็ก ๆ ที่ไม่เคยเปลี่ยน เพชรนั่งอยู่ที่เดิม โต๊ะริมหน้าต่างที่มีรอยขีดเขียนของเด็กหลายรุ่นอยู่บนพื้นไม้ซีด เพชรไม่ชอบความวุ่นวาย เธอชอบมุมที่มีแสงแดดส่องผ่าน มุมที่คนส่วนใหญ่หลีกเลี่ยงเพราะบางทีลมแรง บางทีก็ร้อน แต่สำหรับเพชร มันเงียบและปลอดภัยที่สุด

เด็กหลายคนวิ่งออกไปข้างนอก เสียงหัวเราะ เสียงรองเท้ากระทบพื้นซีเมนต์ เสียงลูกบอลกลิ้งไปมาตามสนามหญ้า เพชรหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาเปิด เหมือนเป็นเกราะกำบังอีกชั้นไม่ให้ใครเข้ามายุ่ง

แต่แล้วมีเสียงฝีเท้าแผ่ว ๆ หยุดอยู่ข้างโต๊ะ เพชรเหลือบตาขึ้นเห็นเงาของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยืนยิ้มอยู่ ดวงตากลมเป็นประกายจนเพชรแอบก้มหน้าหนีโดยไม่ตั้งใจ

“ขอนั่งด้วยได้ไหม?” เด็กคนนั้นถามด้วยเสียงร่าเริง ก่อนจะไม่รอคำตอบนานนัก เธอเลื่อนเก้าอี้ออก ดึงกระเป๋ามาวางข้างโต๊ะเดียวกัน เพชรเม้มริมฝีปากแน่น เธอไม่รู้จะปฏิเสธยังไง ก็ได้แต่พยักหน้าเบา ๆ ทั้งที่ในใจยังเต้นแรงเพราะไม่ชินกับใครเข้ามาใกล้

เด็กคนนั้นชื่อเมย์ เพิ่งย้ายโต๊ะมาในวันนี้เอง เพชรเห็นเมย์ตั้งแต่เช้าแล้ว เมย์เป็นคนที่เสียงดังหน่อย หัวเราะง่าย พูดเก่ง ดูเหมือนเพื่อนรอบตัวจะเต็มไปหมด ต่างจากเพชรที่โลกเงียบเหมือนกระดาษเปล่า

“เธอชื่ออะไรเหรอ?” เมย์ถามอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม เพชรลังเล ก่อนจะตอบออกมาเบา ๆ

“…เพชร”

เมย์พยักหน้ารับทันที “ชื่อเพราะดีนะ! เราเมย์ ยินดีที่ได้รู้จักน้า ต่อไปนี้เราจะนั่งด้วยกัน”

ประโยคง่าย ๆ ของเมย์ทำให้เพชรรู้สึกประหลาด มีบางอย่างอุ่นวาบขึ้นกลางอก ทั้งที่อีกฝ่ายแค่พูดง่าย ๆ เหมือนเป็นเรื่องปกติ

หลังพักเที่ยง ครูก็เข้ามาในห้อง เด็ก ๆ เริ่มกลับเข้ามานั่งตามที่นั่ง เสียงคุย เสียงดินสอกระทบโต๊ะดังรอบตัว เมย์หันมายิ้มให้เพชรเป็นระยะ เหมือนจะย้ำว่า เธอไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วนะ

เพชรลอบมองใบหน้าเมย์ที่ก้มเขียนงาน เส้นผมยาวประบ่าปลิวตามลมหน้าต่าง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มดูต่างกับเพชรอย่างสิ้นเชิง บางทีเพชรก็สงสัย ว่าทำไมคนสดใสแบบนี้ถึงมานั่งข้างคนอย่างเธอ

เสียงครูเรียกชื่อดังขึ้น เพชรสะดุ้งเล็กน้อยแล้วตอบรับเบา ๆ เสียงหัวเราะคิกจากเมย์ดังขึ้นข้าง ๆ ราวกับรู้ทันว่าเพชรตกใจง่ายแค่ไหน เมย์ขยับศอกมาชนเบา ๆ เหมือนให้กำลังใจ

คาบเรียนดำเนินไปเรื่อย ๆ เพชรไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไรนัก เพราะเธอเอาแต่คิดว่าพรุ่งนี้เมย์จะมานั่งตรงนี้อีกไหม หรือเป็นแค่เรื่องชั่วคราวในวันโต๊ะเต็ม

ตอนเลิกเรียน เมย์หันมาบอกด้วยรอยยิ้มกว้างที่สุดในวันนั้น “เจอกันพรุ่งนี้นะ เพื่อนโต๊ะเดียวกัน!”

เพชรไม่ได้ตอบอะไร เธอแค่ยิ้มตอบกลับบาง ๆ ยิ้มเล็ก ๆ ที่ไม่ค่อยมีใครเห็นบ่อยนัก แต่เมย์ก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม ราวกับโลกทั้งใบสว่างขึ้นเพราะรอยยิ้มเล็ก ๆ ของใครคนหนึ่ง

บางทีนี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง จุดเริ่มต้นของโลกที่มีคนข้าง ๆ อยู่จริง ๆ

เช้านี้เพชรนั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง โต๊ะสองคนที่กลายเป็นของเธอกับเมย์ไปแล้ว สมุดการบ้านกับกระดาษร่างรูปกางทับกันจนดินสอแทบกลิ้งตกโต๊ะ เพชรกำลังขีดเส้นลายใบไม้เล็ก ๆ ที่มุมกระดาษโจทย์เลขที่ยังว่างเปล่า

เสียงเก้าอี้ขูดเบา ๆ เมย์ลากเก้าอี้เข้ามานั่งข้างเธอเหมือนเคย ทันทีที่วางกระเป๋าลง เมย์ก็ดึงสมุดเลขของเพชรไปดู

“ทำการบ้านเลขหรือยัง? เอ๊ะ! วาดรูปอีกแล้วเหรอ” เมย์เห็นกระดาษที่เพชรวาดรูปจึงพูดขึ้น เพชรเงยหน้าขึ้น ยกดินสอชี้ไปที่โจทย์ข้อหนึ่งแล้วพูดเสียงไม่ดังนัก

“ก็…ข้อนี้มันยาก เราเลยพักก่อน”

“พักด้วยการวาดรูปเนี่ยนะ”

“อืม… วาดแล้วสนุกดีนี่นา” เพชรตอบตามตรง

เมย์หัวเราะดังขึ้น เธอหยิบดินสอมาแก้โจทย์ข้อแรกให้ เพชรมองตาม ปลายดินสอเคลื่อนไปทีละตัวเลข เพชรพึมพำเบา ๆ เหมือนทวนในใจแล้วพูดออกมา

“บวกลบคูณหาร…ก็แค่ตัวเลขเองเนอะ แต่ไม่รู้ทำไมเราถึงทำไม่ได้ก็ไม่รู้… ”

“งั้นเดี๋ยวเราช่วยเอง” เมย์พูดขณะที่มือยังคงเขียนตัวเลขไม่หยุด เพชรยิ้มมุมปาก มองเส้นดินสอค่อย ๆ เต็มหน้ากระดาษแทนลายใบไม้ของเธอ

พักเที่ยง ทั้งคู่เดินไปที่ร้านขายของข้างห้องพยาบาล เด็กต่อแถวยาวเหมือนเคย เพชรยืนมองตู้ขนมเงียบ ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“วันนี้อยากกินไส้สับปะรด แต่เมื่อวานหมด”

เมย์หันมาขำ “ปกติไม่เคยบอกก่อนนี่ วันนี้บอกเองเลยนะ”

เพชรยักไหล่เบา ๆ “…เผื่อจะได้กิน”

เมย์หยิบขนมปังไส้สับปะรดมาสองก้อน แล้วยื่นให้เพชรหนึ่งก้อน “เห็นไหม บอกเราก็หาให้ได้ตลอดแหละ”

ทั้งคู่เดินไปนั่งที่สนามหญ้าเล็ก ๆ ข้างกระท่อมไม้ เมย์แกะถุงขนมช้า ๆ มองเศษขนมบนตักแล้วพูดเสียงเรียบ

“ทำไมถึงชอบนั่งคนเดียว ไม่หงาเหรอ?”

“ไม่นะ เงียบดี เราชอบชอบ” เพชรตอบพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ

เมย์ยื่นมือมาแตะแขนเพชรเบา ๆ ก่อนจะหัวเราะ “เดี๋ยวนี้พูดเยอะขึ้นแล้วนะ”

เพชรหันไปสบตาเธอ ส่ายหน้าน้อย ๆ “เฉพาะกับเธอ”

เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้น เพชรปัดเศษขนมออกจากตัก เก็บดินสอและกระดาษร่างรูปใส่กระเป๋าเหมือนเก็บของสำคัญ

ทั้งคู่เดินไปถึงประตูโรงเรียน เสียงนักเรียนกลุ่มอื่นดังล้อมรอบ แต่เพชรรู้ดีว่าตรงนี้ยังมีที่ของเธอ กับใครบางคนที่ยืนข้างกัน

รอยยิ้มของเมย์ยิ่งกว้างกว่าเมื่อเช้า ส่วนเพชรก็ยิ้มชัดขึ้นกว่าทุกวัน

เช้าวันเปิดเรียน เพชรเดินตามหลังเมย์ไปที่หน้าห้องทำงานครู กระดานข่าวบานใหญ่แขวนกระดาษเรียงเป็นแถว รายชื่อชั้นเรียนใหม่พับปลิวตามลมอ่อน ๆ

เมย์ยืนเขย่งหาเจอชื่อของตัวเองก่อน ยิ้มจนตาเป็นประกาย “เราอยู่ห้อง 1/1!”

เพชรขยับเข้าไปมองหาชื่อตัวเอง เห็นชื่อสั้น ๆ ของเธออยู่คนละแผ่น “เราอยู่ 1/2…”

เมย์หุบรอยยิ้มลงชั่วครู่ “เสียดายเนอะ…”

เพชรพยักหน้า ตาก็ยังมองชื่อเธอกับชื่อเมที่ถูกขีดแยกไว้คนละห้อง “แต่…เรายังเจอกันได้ใช่ไหม?”

“อยู่แล้วสิ!” เมย์หัวเราะเบา ๆ แล้วดึงแขนเพชรออกจากบอร์ดข่าว “เดี๋ยวพักเที่ยงเรามาหากันนะ อย่าหนีไปนั่งคนเดียวล่ะ”

เพชรยิ้มบาง ๆ “อืม…เราจะรอ”

เสียงกริ่งเตือนเข้าเรียนดังขึ้น ทั้งคู่ต่างแยกกันไปตามห้องเรียน เพชรเลือกโต๊ะริมหน้าต่างอีกเหมือนเดิม เพื่อนในห้องใหม่ทักเธอบ้าง เพชรพยักหน้า ตอบกลับคำสั้น ๆ แล้วหันไปขีดลายเส้นดอกหญ้าในสมุด

พักเที่ยง เพชรเดินออกจากห้องช้ากว่าคนอื่น เธอเดินไปที่สนามหญ้าหน้าตึกเรียน เห็นเมย์โบกมือให้ใต้ร่มต้นไม้ใหญ่ ข้างเมย์มีเด็กผู้หญิงผมสั้นและเด็กผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้วย

“นี่! เพชร ทางนี้!” เมย์เรียกเสียงดัง ใบหน้าเธอกลับมาสดใสเหมือนเดิม

เพชรเดินเข้าไปใกล้ เมย์หันมาแนะนำเพื่อนใหม่ด้วยรอยยิ้ม

“นี่เอม เพื่อนห้องเดียวกันเราเอง แล้วนี่คริส ก็อยู่ห้องเดียวกันด้วย” เมย์พูดเสียงชัด ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มกว้าง

เอมหัวเราะทันที “เมย์บอกว่าเธอชอบวาดรูปใช่ปะ? คราวหน้าวาดให้เราด้วยนะ”

เพชรยิ้มบาง ๆ “อืม…ได้ แต่เราวาดไม่สวยหรอกนะ”

"ไม่สวยอะไรกัน เราเห็นเพชรวาดสวยจะตาย" เมย์พูด

คริสยืนพิงรั้วข้างหลัง ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่พยักหน้ารับสายตาเพชร เพชรพยักหน้ากลับเบา ๆ เธอไม่ได้พูดกับเขา แต่แอบสังเกตว่าสายตาคริสดูนิ่งกว่าคนอื่น

เมย์ยื่นขนมปังใส่มือเพชรเหมือนเดิม “วันนี้เอมซื้อให้ เลือกไส้โปรดของเธอด้วยนะ”

เพชรหันไปยิ้มให้เอมเล็กน้อย “ขอบคุณนะ”

พวกเขากินขนมกันใต้ต้นไม้ เสียงหัวเราะของเมย์กับเอมดังชัดเจน ส่วนเพชรยังนั่งฟังเป็นส่วนใหญ่ แต่ครั้งนี้เธอพูดแทรกเป็นบางคำ ตอบบ้าง สบตาเอมบ้าง เธอไม่ได้รู้สึกแปลกแยกเหมือนเมื่อเช้า

คริสนั่งเงียบ ๆ ฟังไปด้วยกัน เพชรแอบมองเขาบางครั้ง แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่ม

หลังเลิกเรียน เมย์เดินมาส่งเพชรที่รั้วโรงเรียนเหมือนเดิม วันนี้มีเอมเดินมาด้วย ส่วนคริสเดินนำหน้าไปก่อน ไม่หันกลับมา

“ต่อไปเราจะมากินข้าวด้วยกันทุกวัน” เมย์พูดย้ำอีกครั้ง รอยยิ้มกว้างเหมือนเดิม

เพชรยิ้มตอบ “อืม…เราจะรอเหมือนเดิม”

เสียงหัวเราะของเมย์กับเอมค่อย ๆ เบาลงเมื่อพวกเขาแยกย้าย เพชรหันมองหลังเพื่อนใหม่ที่เดินลับไป รู้สึกว่าชื่อบนกระดาษที่แยกห้องออกจากกัน ไม่ได้แยกรอยยิ้มของพวกเขาไปได้ง่าย ๆ เลย