ตอนที่ 5 คำสั่งสังหารกับหัวมจที่หวั่นไหว

อริสายืนอยู่ในห้องมืดสลัวเล็กๆที่เช่าไว้ใจกลางเมือง ไฟเพียงดวงเดียวจากโคมโต๊ะทำงานส่องลงบนหน้าจอแล็ปท็อปที่เปิดทิ้งไว้บนหน้าจอมีเพียงประโยคสั้นๆ

“เป้าหมาย: คีรินทร์ วัฒนโยธา – ถึงเวลาแล้ว”

ข้างๆโน้ตบุ๊กคือปืนไร้เสียงขนาดเล็ก พร้อมใบสั่งงานเข้ารหัสที่ต้องใช้รหัสลายนิ้วมือของเธอเปิดอ่าน

เธอนั่งนิ่ง ดวงตาจับจ้องคำนั้นราวกับมันเป็นคำสาป

ปลายนิ้วแตะที่หน้าจอช้าๆแล้วหยุด

“ถึงเวลาแล้วงั้นเหรอ… แต่ใจของฉันกลับไม่พร้อมเลย” ในหัวเธอเต็มไปด้วยภาพของชายคนนั้น

ชายที่อันตรายที่สุดในมหานคร ชายที่ควรตาย ชายที่...จูบของเขายังติดอยู่บนริมฝีปากของเธอ

เสียงข้อความจากหูฟังลับดังขึ้นเบาๆข้างใบหู

“S-9 รายงานความคืบหน้า ภายใน 48 ชั่วโมงคุณต้องจบภารกิจ ไม่เช่นนั้นจะมีคนอื่นเข้ามาจัดการแทน”

เสียงของหัวหน้าหน่วยเย็นเฉียบ ดั่งใบมีดที่ถูกลับจนคม อริสาหายใจลึก… ก่อนเอ่ยกลับเสียงนิ่ง

“รับทราบ”

แต่ในใจเธอกลับปั่นป่วนเกินบรรยาย

“ฉันฆ่าคนมาแล้วมากกว่า 10 ราย ไม่เคยลังเล... แต่กับเขา ฉันลังเลตั้งแต่จูบแรก”

ณ ตึกวัฒนโยธา กรุ๊ป

คีรินทร์นั่งอยู่ในห้องทำงานส่วนตัว บานกระจกสูงเผยให้เห็นเมืองทั้งเมืองที่เขาครอบครองมือหนึ่งหมุนแหวนทองบนมือซ้าย อีกมือถือไฟล์ข้อมูลที่พนักงานเพิ่งส่งมา

เขาเปิดหน้าแรก ภาพถ่ายจากกล้องลับที่จับภาพอริสาตอนเดินเข้าออกเขตต้องห้ามของอาคาร

อีกภาพ เธอแอบคุยโทรศัพท์บริเวณโถงรับรอง โดยไม่มีชื่อบันทึกในบันทึกการโทร

“เธอซ่อนอะไรไว้กันแน่…” ดวงตาคมหรี่ลงอย่างระแวดระวัง แต่แทนที่จะโกรธ เขากลับรู้สึก...อยากปกป้อง

เย็นวันนั้น เธอได้รับข้อความจากเบอร์แปลก

“ขึ้นรถ ฉันรออยู่ข้างล่าง”

อริสาลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินลงไปยังรถสีดำเงาวับที่จอดรออยู่หน้าคอนโดประตูเปิด คีรินทร์นั่งอยู่ในนั้น ชุดลำลองธรรมดาแต่หล่อราวกับฉากในโฆษณาน้ำหอมเธอนั่งลงโดยไม่พูดอะไร

“ไปไหนคะ?” เธอถาม

“ไม่รู้สิ” เขายิ้มจาง “แค่รู้สึกอยากอยู่กับเธอเฉยๆวันนี้…”

รถแล่นไปยังริมแม่น้ำเจ้าพระยา แสงสะท้อนจากน้ำไหววูบตามจังหวะคลื่น ลมเย็นพัดกลิ่นแม่น้ำจางๆปะปนกับกลิ่นตัวอ่อนๆของเขา

คีรินทร์หยิบผ้าคลุมบางๆมาคลุมไหล่เธออย่างเงียบๆ

มือเขาสัมผัสผิวเธอแค่แผ่วเบา... แต่กลับสั่นสะเทือนถึงหัวใจ “นี่มันไม่ควรเป็นแบบนี้... ฉันควรจะเอาปืนจ่อกลางอกเขา ไม่ใช่ยอมให้เขาคลุมผ้าให้ฉัน”

“อริสา” เสียงเขาเรียกเบา ๆ

“คะ?”

“ถ้าฉันเป็นคนเลวจริงๆเธอยังอยากอยู่ใกล้ฉันไหม?”

อริสานิ่ง หัวใจเธอเต้นระรัวคำถามนั้น... ไม่ใช่แค่เชิงหยอกมันคือการเปิดบาดแผล “คุณเป็นคนเลว... แต่คุณก็ยังเป็นคนที่ฉันอยากปกป้อง...”

เธอเอ่ยเสียงแผ่ว “คนเลวบางคน... แค่ยังไม่เคยเจอใครที่อยากจะทำให้เขาเปลี่ยน”

คีรินทร์หันมามองเธอ ดวงตาที่เคยคมกริบอย่างนักล่ากลับอ่อนแสงลงจนน่าหวั่นไหว

“แล้วเธออยากเปลี่ยนฉันไหม?”