เสียงเปียโนเบาๆคลอไปกับเสียงไวน์ไหลลงแก้ว ห้องจัดเลี้ยงของเพนต์เฮาส์บนตึกสูงกลางกรุงเทพฯ สว่างไสวด้วยไฟระย้าที่ถูกปรับแสงให้ไม่จ้าเกินไป สีทองอ่อนที่สะท้อนจากโคมไฟไล้เงาลงบนผนังหินอ่อนจนดูราวกับแสงเทียน
แขกที่มาร่วมงานล้วนแต่งกายหรูหรา น้ำหอมราคาแพงอบอวลในอากาศ ความหรูหราของสถานที่ไม่อาจกลบความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในใจใครบางคนได้
อริสาเดินผ่านกลุ่มคนอย่างระวัง เธอสวมเดรสยาวผ่าสูงสีดำสนิท ผ้าซาตินแนบกับเรือนร่างอย่างพอเหมาะพอดี ผมยาวถูกรวบครึ่งศีรษะอย่างเป็นระเบียบ ดวงตาคู่งามกวาดมองโดยไม่เปิดเผยอารมณ์ แต่ข้างในกลับสั่นไหว
“บรรยากาศแบบนี้ไม่ควรจะทำให้ฉันรู้สึกเหมือนอยู่ในสนามรบ…แต่ทุกการก้าวเดินของฉันคือกับดักที่ฉันปูเอง”
เธอฝืนยิ้มให้แขกคนหนึ่งก่อนจะหยิบแก้วแชมเปญมาถือไว้ มือเรียวชื้นเหงื่อแม้อุณหภูมิในห้องจะเย็นสบาย
เสียงหัวเราะของใครบางคนดึงความสนใจของเธอไปและเขาก็อยู่ตรงนั้น คีรินทร์ เขาสวมสูทสีดำล้วน ไม่มีเครื่องประดับใดนอกจากนาฬิกาหรูที่ข้อมือและแหวนทองเรียบๆที่นิ้วนางซ้าย สายตาคมกริบจ้องไปที่เธอขณะยกแก้ววิสกี้ขึ้นจิบ ริมฝีปากกระตุกยิ้มที่ไม่รู้ว่าหยอกเย้าหรือเย้ยหยัน
เขาทิ้งตัวพิงพนักโซฟา หญิงสาวสองคนรายล้อม แต่สายตากลับมองผ่านพวกหล่อนตรงมาที่เธอเพียงคนเดียว
“หึ... เด็กใหม่ของฉันกล้ามาโผล่ในรังเสือเองเลยเหรอ?”
เมื่อเธอเดินเข้าไปหา เสียงฝีเท้ากระทบพื้นหินขัดดังก้องอยู่ในหัวใจของเธอมากกว่าในหู
คีรินทร์เอียงศีรษะน้อยๆราวกับพิจารณาเหยื่อ
“มาได้ไงในงานนี้ คนสวย?” เสียงของเขาทุ้มลึกแต่ไม่รีบร้อนทุกคำพูดเหมือนวัดปฏิกิริยาของเธอ
อริสายิ้มเรียบ ริมฝีปากแดงเคลื่อนไหวอย่างสงบ “ฉัน... ได้รับเชิญค่ะ”
“หรือส่งตัวเองมา?” คิ้วเขายกขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงฟังเหมือนล้อเลียนแต่ดวงตานั้นจับจ้องเธออย่างไม่วางตา
“เธอรู้ไหมว่าฉันไม่ใช่คนที่ใครจะเข้าหาได้ง่ายๆ... ยิ่งคนที่สวยแบบเธอ”
หัวใจอริสาเต้นแรงแต่เธอพยายามไม่ให้มือที่ถือแก้วสั่น “เขากำลังทดสอบฉัน…ฉันต้องนิ่งกว่านี้ ถ้าหลุดแม้แต่นิดเดียว…เขาจะจับได้!!”
“บางทีฉันอาจแค่อยากรู้จักคุณให้มากขึ้นก็ได้ค่ะ” เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วหวานพอๆกับดวงตาที่จ้องกลับอย่างตรงไปตรงมา
เขาเงียบไปชั่วครู่…ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆแล้วเอ่ยขึ้นช้าๆ
“คำตอบของเธอทำให้ฉันอยากรู้จักเธอเหมือนกัน"
เขายกแก้ววิสกี้ขึ้นจิบ ดวงตาไม่ละไปจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว “และมันก็ทำให้เขาอยากรู้ว่า... เธอซ่อนอะไรไว้ในใจ”
อริสาเผลอกลืนน้ำลาย เธอเริ่มหายใจติดขัดอย่างไม่รู้ตัว “เขารู้... หรือแค่สงสัยกันแน่? เขาเล่นเกมเก่งมาก... แต่ฉันจะไม่แพ้”
“ถ้าคุณอยากรู้...” เธอยิ้มบางแล้วเอนตัวเล็กน้อยเข้าไปใกล้เขา เสียงกระซิบแผ่วเบาจนแทบจับไม่ได้
“คุณต้องเข้ามาให้ลึกกว่านี้สิคะ... คีรินทร์”
เขานิ่งไปชั่วอึดใจหนึ่ง แล้วหัวเราะแผ่วในลำคอ เสียงนั้นต่ำและลึกล้ำ
“ได้สิ... แต่ระวังตัวไว้นะอริสา เพราะเกมของฉัน... ไม่มีคนเล่นแล้วรอดทุกคน”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 12
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments