บันทึกของตัวประกอบเบอร์ 1082 ฉันตื่นมาในที่ที่ไม่มี "บท"

บันทึกของตัวประกอบเบอร์ 1082 ตอนที่ 1: ฉันตื่นขึ้นมาในที่ที่ไม่มี “บท”

เสียงตึ้ก..ตึ้ก..ของนาฬิกาดังสะท้อนอยู่ในหัวของฉัน

...หรือเปล่านะ?

เพราะฉันไม่แน่ใจเลยว่าที่นี่มันคือที่ไหน

มันเป็นห้องสีเทาเรียบโล่ง ไม่มีหน้าต่าง ไม่มีประตู ไม่มีแสงสว่างจากธรรมชาติ

มีเพียงแสงเหนือหัวสีขาวซีด ๆ ที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน แต่กลับทำให้ตาพร่าชั่วขณะ และ… "แฟ้มสีดำ" หนึ่งเล่ม

ฉันนั่งอยู่ตรงกลางห้องที่ไม่มีอะไรเลย นอกจากแฟ้มนั้น

หัวฉันว่างเปล่า เหมือนถูกรีเซ็ต

ความรู้สึกแรกที่กลับมาคือ "หนาว" และ "กลัว" โดยไม่มีสาเหตุ

"ที่นี่... ที่ไหนกัน?"

เสียงฉันเบาจนเหมือนกระซิบให้ตัวเอง ฉันก้มมองมือตัวเอง

สวมชุดเครื่องแบบนักเรียนสีขาวเทา ไม่มีตรา ไม่มีชื่อไม่มีอะไรเลยที่บอกว่าฉันคือใคร

แต่เมื่อฉันหยิบแฟ้มเล่มนั้นขึ้นมา ชื่อของฉันก็ปรากฏอยู่หน้าแรกของเอกสารอย่างเย็นชา

ตัวประกอบเบอร์ 1082 สถานะ: ตัวเดินฉาก บทสรุปชีวิต: เสียชีวิตในวันที่ 21 ของบท เหตุการณ์จบชีวิต: ติดอยู่ในรถใต้ดินระเบิด หลังพยายามช่วยตัวเอกชาย บทบาท: เด็กนักเรียนคนที่เดินผ่านฉากเพื่อช่วยย้ำเหตุการณ์ “ความวุ่นวายของโรงเรียนวันศุกร์”

ตัวละครประกอบเบอร์ 1082

"…หา?"

ฉันขมวดคิ้ว หัวใจเริ่มเต้นแรงพลิกหน้าไป… มีข้อความราวกับบันทึกแสดงสิ่งที่ฉัน “จะพูด” และ “จะทำ” ไปจนถึงวินาทีสุดท้าย

ทุกลมหายใจ ทุกความคิด — มันถูกเขียนไว้หมดแล้ว

ตัวละครประกอบเบอร์ 1082

“ไม่ใช่เรื่องจริง…”

ฉันกระซิบกับตัวเอง มือเริ่มสั่น...

แต่นั่นก็คือสิ่งที่เขียนอยู่ในแฟ้ม... ฉันพูดมันไป… แล้วโลกก็เหมือนจะพังครืนลง

--- ตื๊ด! เสียงเหมือนระบบคอมพิวเตอร์ดังขึ้นเหนือหัว ก่อนจะปรากฏจอโปร่งใสกลางอากาศตัวอักษรลอยขึ้นมาช้า ๆ พร้อมเสียง monotone ที่เย็นชาเหมือนเครื่องจักร

ระบบนิยายชีวิต...

> “ระบบบทนิยายชีวิต: ทำงานปกติ” “ตัวประกอบเบอร์ 1082 — ตื่นรู้แล้ว” “เข้าสู่เฟส ‘ต่อต้านการลิขิต’”

ตัวละครประกอบเบอร์ 1082

“…ฉันตื่นรู้แล้ว?”

ขณะนั้น แสงรอบตัวก็เปลี่ยนไป ผนังห้องสีเทาเริ่มสั่นสะเทือน และแยกตัวออก กลายเป็นฉากโรงเรียนที่ดูสมจริงจนน่าขนลุก

ตัวละครประกอบเบอร์ 1082

"กลับมาแล้วเหรอ..."

ฉันรู้สึกได้ทันที — เหมือนความทรงจำที่เลือนรางเริ่มหลั่งไหลกลับมา

ฉันเคยยืนอยู่ตรงนี้…

ตรงมุมโรงเรียน ที่พระเอกวิ่งผ่าน พร้อมกับฉากฮีโร่ช่วยนักเรียนหญิงที่เกือบล้ม

ฉัน…คือคนที่ “ถูกชนแล้วล้ม” เพื่อให้เขาได้โชว์เท่

และฉันพูดว่า…

ตัวละครประกอบเบอร์ 1082

“อ๊ะ… โทษทีค่ะ! ขอโทษที่ขวางทางนะคะ!”

และนั่นก็คือประโยคแรกที่ทำให้ “ฉันเริ่มมีอยู่จริง”

แต่วันนี้ฉันจะไม่พูดแบบนั้นอีกแล้ว

ฉันขยับตัวหลบก่อนที่พระเอกจะชนมา เขาหยุดกะทันหัน ตกใจ ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้าง

พระเอก

"อะ... โทษที!"

เขาพูดเร็ว ๆ ก่อนจะวิ่งต่อไป

และ…

ระบบนิยายชีวิต...

> ตื๊ด! “บิดเบือนบทครั้งที่ 1 / 5 ก่อนรีเซ็ต”

เสียงจากระบบดังขึ้นอีกครั้ง จอแสดงผลปรากฏกลางอากาศ — ครั้งนี้มีใบหน้าเสมือนของ AI รูปร่างเด็กหญิงสวมชุดกระโปรงนักเรียนสีเทาอ่อน ดวงตาสีเงินที่ไม่มีชีวิต

ระบบนิยายชีวิต...

"เบอร์ 1082"

เธอพูดเสียงราบไร้โทนสูงตํ่า

ระบบนิยายชีวิต...

"การบิดเบือนเช่นนี้จะทำให้ระบบทำงานผิดพลาด กรุณากลับเข้าสู่เส้นเรื่อง"

ฉันยิ้มเย็นออกมาทันทีหลังจากที่ได้ยิน

ตัวละครประกอบเบอร์ 1082

“ไม่ล่ะ ฉันไม่อยากตายเหมือนเดิมอีกแล้ว”

AI กระพริบตาหนึ่งครั้ง ก่อนจะหายไป ฉันยังคงยืนอยู่ตรงมุมเดิม แต่ฉากรอบตัวเหมือนจะ…สั่นไหวเล็กน้อย

--- ฉันเริ่มเดินออกจากเส้นทาง ฉันเดินเข้าโรงอาหารก่อนเวลา แทนที่จะรอให้ “ถูกชนตอนพักเที่ยง” เพื่อส่งมุกตลกให้พระเอกโชว์ความเท่ในตอนต่อไป ฉันก็เดินไปนั่งเงียบ ๆ ในมุมที่ไม่มีใครอยู่ ---

ตรงนั้นเอง… ที่ฉันเจอ "ใครบางคน"

“เธอก็หลุดเหมือนกันเหรอ?”

เสียงทุ้มแหบถามขึ้นจากด้านข้างเด็กหนุ่มผิวขาวอมชมพู ผมยุ่งๆ สวมแว่น หน้าตาคล้ายผู้หญิง ใส่ชุดนักเรียนชายแต่ไม่ติดชื่อ

เขาเงยหน้าขึ้นจากข้าวกล่องที่ไม่ได้แตะเลยสักคำ

ตัวละครประกอบเบอร์ 73

"ฉันชื่อเบอร์ 73"

ฉันจ้องเขาแน่นิ่ง — ตัวประกอบอีกคน…?

--- ตัวละครใหม่: เบอร์ 73 – ตัวประกอบชายที่หลุดจากระบบ เขาจำได้ว่าถูกกินโดยปีศาจในตอนที่ 7 แต่ “ตื่นรู้” ทันก่อนจะถึงฉากนั้น และพยายามหลบตายมาเรื่อย ๆ เขาเป็นคนวางแผนเก่ง มีความรู้เรื่องระบบของโลกนี้แบบลึกซึ้ง ---

ฉันค่อย ๆ นั่งลงข้างเขา

ตัวละครประกอบเบอร์ 1082

“ฉันเบอร์ 1082”

ฉันพูดแผ่ว ๆ เรานั่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเขาจะพูดว่า…

ตัวละครประกอบเบอร์ 1082

“นายรู้มั้ยว่าเรามีแค่ 5 ครั้ง ก่อนที่ระบบจะรีเซ็ตเรากลับไปเป็นตัวประกอบที่ไม่รู้ตัวเหมือนเดิม?”

ตัวละครประกอบเบอร์ 73

“ถ้าหลุดบทบ่อยไป เราจะถูก ‘ลบ’ จากเรื่อง... เหมือนไม่เคยมีอยู่เลย”

ฉันตัวแข็งทื่อไปในทันทีเมื่อได้ยิน

ตัวละครประกอบเบอร์ 1082

“...ฉันจะไม่ตายแบบนั้น”

เขายิ้มมุมปาก — เหมือนพอใจที่เห็นฉันมีแววตาแบบนั้น