บันทึกของตัวประกอบเบอร์ 1082
ฉันตื่นมาในที่ที่ไม่มี "บท"
บันทึกของตัวประกอบเบอร์ 1082
ตอนที่ 1: ฉันตื่นขึ้นมาในที่ที่ไม่มี “บท”
เสียงตึ้ก..ตึ้ก..ของนาฬิกาดังสะท้อนอยู่ในหัวของฉัน
เพราะฉันไม่แน่ใจเลยว่าที่นี่มันคือที่ไหน
มันเป็นห้องสีเทาเรียบโล่ง ไม่มีหน้าต่าง ไม่มีประตู ไม่มีแสงสว่างจากธรรมชาติ
มีเพียงแสงเหนือหัวสีขาวซีด ๆ ที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน แต่กลับทำให้ตาพร่าชั่วขณะ และ… "แฟ้มสีดำ" หนึ่งเล่ม
ฉันนั่งอยู่ตรงกลางห้องที่ไม่มีอะไรเลย นอกจากแฟ้มนั้น
หัวฉันว่างเปล่า เหมือนถูกรีเซ็ต
ความรู้สึกแรกที่กลับมาคือ "หนาว" และ "กลัว" โดยไม่มีสาเหตุ
เสียงฉันเบาจนเหมือนกระซิบให้ตัวเอง
ฉันก้มมองมือตัวเอง
สวมชุดเครื่องแบบนักเรียนสีขาวเทา ไม่มีตรา ไม่มีชื่อไม่มีอะไรเลยที่บอกว่าฉันคือใคร
แต่เมื่อฉันหยิบแฟ้มเล่มนั้นขึ้นมา ชื่อของฉันก็ปรากฏอยู่หน้าแรกของเอกสารอย่างเย็นชา
ตัวประกอบเบอร์ 1082
สถานะ: ตัวเดินฉาก
บทสรุปชีวิต: เสียชีวิตในวันที่ 21 ของบท
เหตุการณ์จบชีวิต: ติดอยู่ในรถใต้ดินระเบิด หลังพยายามช่วยตัวเอกชาย
บทบาท: เด็กนักเรียนคนที่เดินผ่านฉากเพื่อช่วยย้ำเหตุการณ์ “ความวุ่นวายของโรงเรียนวันศุกร์”
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
"…หา?"
ฉันขมวดคิ้ว หัวใจเริ่มเต้นแรงพลิกหน้าไป… มีข้อความราวกับบันทึกแสดงสิ่งที่ฉัน “จะพูด” และ “จะทำ” ไปจนถึงวินาทีสุดท้าย
ทุกลมหายใจ ทุกความคิด — มันถูกเขียนไว้หมดแล้ว
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
“ไม่ใช่เรื่องจริง…”
ฉันกระซิบกับตัวเอง มือเริ่มสั่น...
แต่นั่นก็คือสิ่งที่เขียนอยู่ในแฟ้ม... ฉันพูดมันไป… แล้วโลกก็เหมือนจะพังครืนลง
---
ตื๊ด!
เสียงเหมือนระบบคอมพิวเตอร์ดังขึ้นเหนือหัว ก่อนจะปรากฏจอโปร่งใสกลางอากาศตัวอักษรลอยขึ้นมาช้า ๆ พร้อมเสียง monotone ที่เย็นชาเหมือนเครื่องจักร
ระบบนิยายชีวิต...
> “ระบบบทนิยายชีวิต: ทำงานปกติ”
“ตัวประกอบเบอร์ 1082 — ตื่นรู้แล้ว”
“เข้าสู่เฟส ‘ต่อต้านการลิขิต’”
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
“…ฉันตื่นรู้แล้ว?”
ขณะนั้น แสงรอบตัวก็เปลี่ยนไป
ผนังห้องสีเทาเริ่มสั่นสะเทือน และแยกตัวออก
กลายเป็นฉากโรงเรียนที่ดูสมจริงจนน่าขนลุก
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
"กลับมาแล้วเหรอ..."
ฉันรู้สึกได้ทันที — เหมือนความทรงจำที่เลือนรางเริ่มหลั่งไหลกลับมา
ตรงมุมโรงเรียน ที่พระเอกวิ่งผ่าน พร้อมกับฉากฮีโร่ช่วยนักเรียนหญิงที่เกือบล้ม
ฉัน…คือคนที่ “ถูกชนแล้วล้ม” เพื่อให้เขาได้โชว์เท่
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
“อ๊ะ… โทษทีค่ะ! ขอโทษที่ขวางทางนะคะ!”
และนั่นก็คือประโยคแรกที่ทำให้ “ฉันเริ่มมีอยู่จริง”
แต่วันนี้ฉันจะไม่พูดแบบนั้นอีกแล้ว
ฉันขยับตัวหลบก่อนที่พระเอกจะชนมา เขาหยุดกะทันหัน ตกใจ ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้าง
เขาพูดเร็ว ๆ ก่อนจะวิ่งต่อไป
ระบบนิยายชีวิต...
> ตื๊ด!
“บิดเบือนบทครั้งที่ 1 / 5 ก่อนรีเซ็ต”
เสียงจากระบบดังขึ้นอีกครั้ง
จอแสดงผลปรากฏกลางอากาศ — ครั้งนี้มีใบหน้าเสมือนของ AI รูปร่างเด็กหญิงสวมชุดกระโปรงนักเรียนสีเทาอ่อน ดวงตาสีเงินที่ไม่มีชีวิต
ระบบนิยายชีวิต...
"เบอร์ 1082"
เธอพูดเสียงราบไร้โทนสูงตํ่า
ระบบนิยายชีวิต...
"การบิดเบือนเช่นนี้จะทำให้ระบบทำงานผิดพลาด กรุณากลับเข้าสู่เส้นเรื่อง"
ฉันยิ้มเย็นออกมาทันทีหลังจากที่ได้ยิน
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
“ไม่ล่ะ ฉันไม่อยากตายเหมือนเดิมอีกแล้ว”
AI กระพริบตาหนึ่งครั้ง ก่อนจะหายไป
ฉันยังคงยืนอยู่ตรงมุมเดิม แต่ฉากรอบตัวเหมือนจะ…สั่นไหวเล็กน้อย
---
ฉันเริ่มเดินออกจากเส้นทาง
ฉันเดินเข้าโรงอาหารก่อนเวลา
แทนที่จะรอให้ “ถูกชนตอนพักเที่ยง” เพื่อส่งมุกตลกให้พระเอกโชว์ความเท่ในตอนต่อไป ฉันก็เดินไปนั่งเงียบ ๆ ในมุมที่ไม่มีใครอยู่
---
ตรงนั้นเอง… ที่ฉันเจอ "ใครบางคน"
“เธอก็หลุดเหมือนกันเหรอ?”
เสียงทุ้มแหบถามขึ้นจากด้านข้างเด็กหนุ่มผิวขาวอมชมพู ผมยุ่งๆ สวมแว่น หน้าตาคล้ายผู้หญิง ใส่ชุดนักเรียนชายแต่ไม่ติดชื่อ
เขาเงยหน้าขึ้นจากข้าวกล่องที่ไม่ได้แตะเลยสักคำ
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
"ฉันชื่อเบอร์ 73"
ฉันจ้องเขาแน่นิ่ง — ตัวประกอบอีกคน…?
---
ตัวละครใหม่:
เบอร์ 73 – ตัวประกอบชายที่หลุดจากระบบ เขาจำได้ว่าถูกกินโดยปีศาจในตอนที่ 7 แต่ “ตื่นรู้” ทันก่อนจะถึงฉากนั้น และพยายามหลบตายมาเรื่อย ๆ
เขาเป็นคนวางแผนเก่ง มีความรู้เรื่องระบบของโลกนี้แบบลึกซึ้ง
---
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
“ฉันเบอร์ 1082”
ฉันพูดแผ่ว ๆ
เรานั่งเงียบไปครู่หนึ่ง
ก่อนเขาจะพูดว่า…
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
“นายรู้มั้ยว่าเรามีแค่ 5 ครั้ง ก่อนที่ระบบจะรีเซ็ตเรากลับไปเป็นตัวประกอบที่ไม่รู้ตัวเหมือนเดิม?”
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“ถ้าหลุดบทบ่อยไป เราจะถูก ‘ลบ’ จากเรื่อง... เหมือนไม่เคยมีอยู่เลย”
ฉันตัวแข็งทื่อไปในทันทีเมื่อได้ยิน
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
“...ฉันจะไม่ตายแบบนั้น”
เขายิ้มมุมปาก — เหมือนพอใจที่เห็นฉันมีแววตาแบบนั้น
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“งั้น…ยินดีต้อนรับสู่เกมเอาชีวิตรอดในนิยายบ้า ๆ เรื่องนี้”
---
สิ้นสุดวันแรก
เบอร์ 1082 ได้เริ่มเปลี่ยนเส้นเรื่องแล้ว 1 จุด
ความผิดปกติในระบบเพิ่มขึ้น 0.3%
---
> ตอนที่ 2: ระบบเริ่มตอบโต้...
(โปรดรอติดตามตอนต่อไปหากท่านชอบ)
> ตอนที่ 2: ระบบเริ่มตอบโต้...
(โปรดรอติดตามตอนต่อไปหากท่านชอบ)
ระบบเริ่มตอบโต้...
-------------------------------------------------------------------------------------
บันทึกของตัวประกอบเบอร์ 1082
ตอนที่ 2: ระบบเริ่มตอบโต้...
> “ขอแค่รอด… ก็เกินความคาดหวังของเรื่องนี้แล้ว”
— บันทึกส่วนตัวของตัวประกอบ 1082
-------------------------------------------------------------------------------------
ต่อให้ระบบจะ ‘สร้างฉาก’ เตียงและห้องให้นอนได้อย่างเรียบร้อย
แต่ในสมองฉันมันดังก้องไปด้วยคำของเบอร์ 73 วนซ้ำอยู่ไม่หยุด…
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“เราทุกคนถูกเขียนให้ตาย”
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“แต่ถ้าเราตื่นทันก่อนถึงวันนั้น เราอาจ ‘เขียนบท’ ทับของเดิมได้…”
ฉันยังจำสีหน้าของเขาได้ — เหมือนคนที่รอดมาหลายฉาก
แต่ไม่เคยรู้ว่า ' ตัวเองยังเหลือเวลาอีกเท่าไหร่ '
เขาคือคนแรกที่ฉันเคยเจอหลังจาก ‘ตื่นรู้’ เขาไม่ตกใจ ไม่สับสน ราวกับคนที่ยอมรับว่าตัวเองเป็นแค่เศษฝุ่นในเรื่องราวนี้มานานแล้ว แต่เขาก็ยังพยายาม
นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันเชื่อว่า… ฉันก็พยายามได้เหมือนกัน
---------------------------------------------------------------------
08:00 น.
วันจันทร์ — จุดเริ่มต้นของเรื่องราวในระบบ
ฉันเดินเข้าสู่โรงเรียนตามเวลาที่ระบบกำหนด แต่ทุกก้าวของฉันไม่ได้ไปตามตำแหน่ง “ตัวประกอบเดินผ่านฉาก” อย่างที่เคย
ฉันแกล้งทำเป็นหาน้ำห้องพยาบาล หาห้องชมรม หาห้องน้ำ
เพื่อบิดเบือนเส้นทางที่ถูกเขียนไว้ให้
ฉันไม่อยากเผลอไปร่วมฉากกับพระเอกอีก
เพราะฉันไม่รู้ว่าแค่ "มีอยู่" ใกล้เขา มันจะพาฉันเข้าจุดตายอีกรอบหรือเปล่า
---------------------------------------------------------------------
ฉันกลับมาหาเบอร์ 73 ในห้องสมุดใต้ดิน
ที่นั่นเงียบ และไม่มีใครสนใจเข้ามา
เขาเรียกที่นี่ว่า ' หลุมหลบฉาก '
เบอร์ 73 วางสมุดเล่มหนา ๆ ลงบนโต๊ะพับ หน้าปกเขียนว่า...
“รายชื่อตัวละครกลุ่มเสี่ยง: 21 วันแรกของโลกนิยาย”
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“นี่คือรายชื่อคนที่อาจรอดได้ ถ้าเราช่วยทัน”
เขาพูดขณะเปิดหน้าแรกให้ฉันดู
---------------------------------------------------------------------
รายชื่อตัวละครเสี่ยง (จะปรากฏในเรื่องต่อไป)
เบอร์ 905 – หญิงสาวในชมรมวรรณกรรม ผู้มีบท “โดนไฟไหม้ เพราะพระเอกลืมปิดเตา”
เบอร์ 211 – เด็กชายม.ต้นที่ถูกปีศาจจับไปตอนกลางคืน
เบอร์ 004 – หญิงสาวที่เป็น “เพื่อนนางเอก” โดนวางยาพิษเพื่อสร้างดราม่า
เบอร์ 381 – เด็กชายที่ถูกรถชนเพราะผลจากความผิดพลาดของพระรอง
เบอร์ 999 – เด็กชายพิการที่กำลังจะถูก 'รีเซ็ต' ทิ้งเพราะไม่มีบทพูด
> (อีก 5 คนจะปรากฏในตอนถัด ๆ ไป)
---------------------------------------------------------------------
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“พวกเขาอาจยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะตาย”
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“บางคนอาจมีแค่สามบรรทัดในบทนิยายนี้ และไม่เคยถูกพูดถึงอีกเลย”
ฉันนิ่งเงียบไปอยู่ชั่วขณะหนึ่งก่อนจะเอ่ยพูดด้วยเสียงเบา
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
“นาย... เคยช่วยใครรอดได้ไหม?”
เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบ
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“เคยแค่คนเดียว”
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“…เบอร์ 215”
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“แต่เขา...เลือกกลับไปเข้าบทเอง”
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
“…เพราะอะไร?”
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“เขาบอกว่า ถ้าไม่ตายตามบท ก็ไม่มีใครจำเขาได้อยู่ดี”
---------------------------------------------------------------------
คำพูดนั้นเหมือนแทงเข้าใจกลางอกฉัน
ใช่…ฉันเคยรู้สึกแบบนั้น แค่ตัวประกอบไร้ชื่อ ถ้าไม่พูดอะไรพีค ๆ ไม่ตายอย่างเท่ ๆ ก็ไม่มีใครจำได้
แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากให้ใครจำฉันแล้ว
ฉันแค่อยาก "ไม่ตาย..."
---------------------------------------------------------------------
ระหว่างที่ฉันกำลังอ่านแฟ้มรายชื่อเหล่านั้น
เสียง ‘ติ๊ง’ ดังขึ้นกลางอากาศ
ระบบลอยขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมประกาศเสียงเรียบที่เยือกเย็นจนฉันขนลุก
ระบบนิยายชีวิต...
“ระบบตรวจพบการบิดเบือนบทขั้นต้น ทำการปล่อย ตัวแก้ไขระดับ 1 ลงพื้นที่ : โรงเรียนมัธยมไฮส์การ์ด”
“เพิ่มตัวละครใหม่: ครูแนะแนว เวธูญ”
---------------------------------------------------------------------
ฉันกับเบอร์ 73 เงยหน้ามองกันโดยไม่ต้องพูดเรารู้ทันทีว่า — ระบบเริ่ม "ตอบโต้"
---------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------------------
[ตัวละครใหม่: เวธูญ]
ชายวัยกลางคน หน้าตาดูใจดีแต่มีบางอย่างในแววตาเหมือนรู้ทุกอย่าง
เป็นตัวแก้ไขที่ได้รับมอบหมายให้ ‘คืนตัวประกอบให้กลับสู่บทเดิม’
คำพูดนุ่มนวล แต่แฝงด้วยคำเตือนที่ฟังแล้วอยากหนี
มีอำนาจควบคุม “ความทรงจำ” และ “การลบเหตุการณ์ที่ไม่อยู่ในเส้นเรื่อง”
---------------------------------------------------------------------
ฉันเดินกลับจากโรงอาหารตอนเที่ยงอย่างระแวดระวัง และนั่นเอง... ฉันก็เจอเขา
ชายคนหนึ่งยืนรออยู่ใต้ต้นพุดหน้าอาคาร A
เขาถือกระเป๋าหนังและยิ้มให้ฉัน เหมือนเขารู้ว่าฉันจะผ่านมาทางนี้แน่นอน
ครูเวธูญ
“สวัสดีครับ... ตัวประกอบ 1082”
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
“…คุณเป็นใคร?”
ครูเวธูญ
“แค่คนที่อยากให้เธอกลับไป ‘เป็นเหมือนเดิม’ เท่านั้นเอง”
ครูเวธูญ
“กลับไปใช้ชีวิตในบทตามที่ควรจะเป็น ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องสงสัย... แล้วมันก็จะจบอย่างสวยงาม”
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
“…ถ้านั่นแปลว่าฉันต้องตาย ฉันไม่กลับไปหรอก”
ครูเวธูญ
“เด็กหลายคนก็พูดแบบนั้นในวันแรก... แต่ท้ายที่สุดก็ไม่มีใครหนีระบบได้นานหรอก”
---------------------------------------------------------------------
ฉันวิ่งหนีเขามา จนกลับถึงหลุมหลบฉาก
ตัวสั่น หัวใจเต้นแรง รู้สึกเหมือนใกล้หลุดจากโลกนี้อีกครั้ง
---------------------------------------------------------------------
เบอร์ 73 ไม่ถามอะไร แค่ยื่นน้ำให้หนึ่งขวด
ฉันนั่งลงเงียบ ๆ ก่อนจะพูดว่า…
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
“…ถ้าพวกเขาจะมาไล่ลบเราแบบนี้ เราต้องเริ่มช่วยคนแรกแล้วล่ะ”
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“เริ่มที่ 905”
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
“ชมรมวรรณกรรม?”
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“ใช่ — วันนี้พวกเขาจะสาธิตทำขนมในห้องชมรม... และพระเอกจะลืมปิดเตา”
---------------------------------------------------------------------
สิ้นสุดวันที่ 2
ระบบเริ่มส่งตัวแก้ไข
ตัวละคร 1082 และ 73 เริ่มเคลื่อนไหวช่วยเหลือ
รายชื่อกลุ่มเสี่ยง 5 คนถูกเปิดเผย
จุดหมายต่อไป: เบอร์ 905
---------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------------
> ตอนที่ 3: ไฟจะไม่เผาฉัน... ถ้าฉันรู้ก่อนว่ามันกำลังจะมา
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
-------------------------------------------------------------------------------------
ไฟจะไม่เผาฉัน... ถ้าฉันรู้ก่อนว่ามันกำลัง
---------------------------------------------------------------------
บันทึกของตัวประกอบเบอร์ 1082
ตอนที่ 3: ไฟจะไม่เผาฉัน... ถ้าฉันรู้ก่อนว่ามันกำลังจะมา
–บันทึกส่วนตัวของตัวประกอบ1082
“เธอไม่จำเป็นต้องกลายเป็นเถ้าถ่านเพื่อให้คนอื่นจดจำว่าเคยมีตัวประกอบคนหนึ่งอยู่ตรงนี้”
— เบอร์ 1082
---------------------------------------------------------------------
08:12 น. — โรงเรียนมัธยมไฮส์การ์ด
เสียงนาฬิกาในหัวดังขึ้นพร้อมกับฉากในชีวิตประจำวันที่หมุนไปตามบท
นักเรียนหญิงคนหนึ่งเดินผ่านหน้าไปพร้อมกับรอยยิ้มสดใส ปีกผมข้างขวายังคงพลิ้วตามลมพอดีราวกับเวลาถูกกำหนดไว้
แต่คุณไม่สนใจอะไรอีกแล้วนอกจากรายชื่อในมือ — โดยเฉพาะชื่อแรก
905: ฮานะ — หญิงสาวในชมรมวรรณกรรม ผู้มีบท "โดนไฟไหม้ เพราะพระเอกลืมปิดเตา"
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
"ขอบใจที่นายให้รายชื่อพวกนี้มาเร็ว เบอร์ 73"
เขาพยักหน้าให้ในเงามุมห้องสมุดใต้ดินซึ่งกลายเป็นฐานลับของพวกเรา
เขายืนอยู่ข้างแผนผังโรงเรียนแบบแฮนด์เมดที่คุณช่วยขีดเส้นทางการหลบหนีไว้เมื่อคืน
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
"เราต้องไปชมรมวรรณกรรมก่อนบ่ายสองโมง ฉากไฟไหม้จะเริ่มตอน 14:30 นาฬิกา"
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
"พระเอกจะมาหาเพื่อนที่อยู่ในชมรม ทำขนมคุกกี้ไว้ให้ แล้วก็ลืมปิดเตาอบแบบที่บทเขียนไว้..."
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
"ใช่ แล้วฮานะจะติดอยู่ข้างใน"
73 กล่าวต่อแบบไร้อารมณ์ แต่คุณจับได้ถึงความห่วงใยในน้ำเสียง
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
"เธอเป็นคนแบบไหนเหรอ?"
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
"อ่อนโยน ไม่พูดมาก เธอเขียนกลอนอยู่หลังห้องตลอดเวลา ชอบใส่เสื้อคาร์ดิแกนสีครีมกับกระโปรงยาว แว่นกรอบเเดง อุ้มแมวที่เลี้ยงไว้ในอ้อมแขนอยู่ตลอด... เหมือนคนที่ไม่ได้อยู่ในยุคนี้เลย"
คุณกลืนน้ำลายเบา ๆ แล้วคว้ากระเป๋าสะพายขึ้นมา
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
"ถ้างั้น เราต้องทำให้เธอเชื่อว่าโลกนี้ไม่ใช่แค่เรื่องที่มีตอนจบที่ต้องตายเพียงอย่างเดียว"
ประตูห้องชมรมเปิดออกพร้อมกลิ่นขนมปังอ่อน ๆ กับกลิ่นหมึกจากสมุดที่วางเรียงกันเต็มชั้น
ฮานะนั่งอยู่ตรงหน้าต่าง สะท้อนแสงที่ทอดผ่านกระจกเก่าจนเป็นเส้นฝุ่นชัดเจน
เธอกำลังเขียนอะไรบางอย่างลงในสมุดเล่มเล็ก ผ้าพันคอแมวขาวห้อยอยู่บนคอ
คุณเดินเข้าไปอย่างระวัง ไม่ให้เสียงรองเท้ากระทบพื้นแรงเกินไป
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
"ฮานะใช่ไหม?"
เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาใต้แว่นเบิกกว้างเล็กน้อย
ตัวประกอบ905 : ฮานะ
"...ค่ะ? เราเคยเจอกันหรือเปล่า?"
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
"เราอยู่ห้อง 2-B เหมือนกัน แต่ปกติฉันไม่ค่อยได้เข้าชมรม..."
ตัวประกอบ905 : ฮานะ
"อ้อ... ขอโทษค่ะ ฉันไม่ค่อยจำชื่อคนได้ดีเท่าไร"
เธอพูดด้วยน้ำเสียงเบาแต่ฟังแล้วรู้สึกเหมือนผ้าห่มอุ่น ๆ ในเช้าวันฝนตก
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
"ไม่เป็นไรเลย ฉันแค่อยากมาดูว่า... เธอกำลังเขียนบทกลอนเหรอ?"
ฮานะหน้าแดงเล็กน้อยแล้วพยักหน้า
ตัวประกอบ905 : ฮานะ
"ค่ะ ฉันเขียนทุกวัน แต่ไม่เคยให้ใครอ่านเลย... มันอาจจะดูเชยไปหน่อยด้วยซ้ำ"
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
"ขอฉันอ่านได้ไหม?"
เธอลังเลอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะยื่นสมุดเล่มเล็กให้ คุณเปิดหน้าแรกอ่านช้า ๆ
"หากเปลวเพลิงนั้นอบอุ่นนัก เหตุใดจึงเผาฉันจนหมดสิ้น หากใจใครสักคนเป็นถ่านไฟ ก็ขอให้ฉันไม่เป็นฟืน"
คุณเงยหน้าขึ้นทันที — บรรยากาศมันเหมือนกลอนสั่งลา
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
"ฮานะ เธอเชื่อในลางสังหรณ์ไหม?"
ตัวประกอบ905 : ฮานะ
"...บางครั้งก็เชื่อค่ะ ทำไมเหรอ?"
คุณเม้มปากแน่นก่อนตัดสินใจพูด
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
"เพราะฉันรู้ว่าเธอกำลังจะโดนไฟไหม้วันนี้"
ฮานะชะงัก — เหมือนเวลาถูกหยุดไว้หนึ่งวินาที
ตัวประกอบ905 : ฮานะ
"...ขอโทษนะ?"
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
"ฉันพูดจริง ฉันรู้ว่ามันฟังดูบ้า แต่นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น เธอกำลังจะติดอยู่ในห้องนี้ตอนเตาอบไหม้ช่วงบ่าย เธอจะหมดสติจากควันก่อนที่ใครจะรู้ตัวด้วยซ้ำ"
ฮานะนิ่งไปนานมาก ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ
ตัวประกอบ905 : ฮานะ
"เธอพูดเหมือนฉันเป็นตัวละครในนิยายเลยนะคะ"
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
"ใช่ เพราะเราทุกคนคือ ‘ตัวละคร’ และฉันไม่อยากให้บทของเธอจบแบบนี้"
คุณกับเบอร์ 73 ยืนอยู่หลังห้องชมรม ขณะที่ฮานะเดินไปหน้าห้องด้วยสีหน้าเครียดแต่เชื่อมั่น
ในมือนั้น เธอกำปากกาขนนกที่เธอชอบใช้เขียนกลอนแน่น
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
"พระเอกกำลังจะเดินเข้ามา"
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
"เขาจะถูกบทบังคับให้วางคุกกี้ในเตา แล้วออกไปหานางเอก... แล้วจะลืมปิดเตาเหมือนเดิม"
73 พูดก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างจากกระเป๋า
เป็นเบรกเกอร์ฉุกเฉินที่เขาแอบขโมยมาจากห้องช่าง
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
"พร้อมนะ 1082?"
14:30 น. – ชมรมวรรณกรรม
เสียงเตาเริ่มทำงานพร้อมกลิ่นเนย พระเอกเดินเข้ามาวางถาดขนมก่อนจะหันหลังเดินออกไปตามบท
...แต่คราวนี้ ฮานะเดินไปหมุนปุ่มเตาเป็นศูนย์ก่อน
ระบบส่งเสียง ‘ติ๊ง’ เบา ๆ ในหัวฉัน
ระบบนิยายชีวิต...
“ตรวจพบการบิดเบือนบทที่ 2”
ระบบนิยายชีวิต...
“สถานะ: เฝ้าระวังระดับกลาง”
ระบบนิยายชีวิต...
“ตัวแก้ไขระดับ 1 กำลังเดินทางมา”
ตัวละครประกอบเบอร์ 73
“เราต้องรีบออกจากที่นี่!”
ฮานะยังหอบหายใจอยู่ข้างฉัน ขณะเราวิ่งหลบจากอาคาร D
ตัวประกอบ905 : ฮานะ
“ฉันยังไม่ถูกไฟไหม้... จริงด้วยสินะ”
คุณพยักหน้า ก่อนจะยื่นสมุดโน้ตในกระเป๋าให้เธอ
ตัวละครประกอบเบอร์ 1082
“ถ้าเธอยังอยากเขียนอะไรไว้ ก็เขียนลงนี่ก่อนนะ เผื่อวันไหนระบบลบอะไรไป เราจะได้ยังจำมันไว้”
ฮานะรับมันไว้เงียบ ๆก่อนจะพูดเบา ๆ
ตัวประกอบ905 : ฮานะ
“ขอบคุณนะ… ไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดมันคืออะไรกันแน่ แต่ฉัน… รู้สึกว่าฉันเพิ่งมีชีวิตจริง ๆ เป็นครั้งแรก”
[ตัวประกอบกลุ่มเสี่ยง #1: ฮานะ — รอด]
[ตัวแก้ไขระดับ 1 ปรากฏตัว: เวธูญ]
[ตัวละครใหม่เริ่มเคลื่อนไหว: เบอร์ 004]
------------------------------------------------------------------------------------
จบบันทึกวันที่ 3
> ตอนที่ 4: ปากร้าย แต่น้ำใจดี... เพื่อนนางเอกที่ไม่อยากตายเพราะบทแค่เพื่อเพิ่มดราม่า ( โปรดติดตามตอนต่อไป )
------------------------------------------------------------------------------------
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
