...เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้งติด ๆ ในเช้าวันจันทร์ที่แดดแรงจ้า ไอรินกำลังเทนมใส่ชามซีเรียล ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนเดินไปเปิดประตู...
...หน้าบ้าน เธอพบหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ ผมสั้นประบ่าดัดลอนอ่อน ๆ ใส่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์ขาเต่อ ใบหน้ายิ้มแต่ดวงตาคมแบบที่ใครเห็นแล้วก็รู้ทันทีว่าเป็นคนไม่ธรรมดา...
...“สวัสดีค่ะ ฉันเพิ่งย้ายมาอยู่บ้านฝั่งตรงข้าม พอดีเห็นว่าคุณอยู่บ้านบ่อย ๆ เลยอยากแวะมาทัก” เสียงของเธอนุ่มลึกแต่มั่นใจ “ชื่อเมลค่ะ เมลานี”...
...ไอรินยิ้มตอบ แม้จะงุนงงเล็กน้อย “สวัสดีค่ะ ฉันไอริน อยู่บ้านนี้มานานแล้ว เพิ่งรู้ว่ามีคนย้ายเข้ามา”...
...เมลหัวเราะเบา ๆ “เพิ่งย้ายเมื่อวานค่ะ ตอนเย็น อาจจะช่วงที่คุณออกไปข้างนอก”...
...มิโกะในร่างแมวแอบมองผ่านม่านจากโซฟา เธอนั่งหางตรง หูตั้งสูง สายตาจับจ้องเพื่อนบ้านใหม่อย่างระวัง...
...‘คนคนนี้… ไม่ธรรมดาเลย’ มิโกะคิดพลางเลียขนตัวเองกลบเกลื่อนความรู้สึกตื่นตัว...
...ไอรินเปิดประตูเชิญเมลเข้ามาในบ้านตามมารยาท ทั้งสองนั่งคุยกันที่โต๊ะรับแขก...
...เมลมองไปรอบ ๆ บ้านอย่างสำรวจ ก่อนจะหยุดสายตาที่มิโกะที่กำลังทำเป็นง่วงนอนอยู่บนพรม...
...“แมวน่ารักดีค่ะ... ตัวขาวเหมือนหิมะเลย” เมลว่า ดวงตาทอประกายบางอย่าง...
...“ชื่อมิโกะค่ะ อยู่กับฉันมานานมากแล้ว” ไอรินตอบพร้อมรอยยิ้ม “บางทีก็เหมือนจะเข้าใจภาษาคนเลยล่ะ”...
...เมลหัวเราะเบา ๆ “สัตว์บางตัวก็พิเศษมากกว่าที่เราคิดนะคะ”...
...ประโยคธรรมดาแต่กลับทำให้มิโกะสะดุ้งเล็ก ๆ เธอเหลือบมองเมลอีกครั้ง และจ้องเข้าไปในดวงตาคู่นั้น...
...เมลหันกลับมาสบตา... และมิโกะก็แน่ใจว่า เธอเห็นแววรู้ทันบางอย่างในนั้น...
...‘เธอรู้...?’ หัวใจของมิโกะเต้นแรงผิดจังหวะ เธอหันหน้าหนีทันที...
...หลังพูดคุยกันครู่ใหญ่ เมลก็ขอตัวกลับ แต่ก่อนออกไป เธอก็หยุดหน้าประตูแล้วหันกลับมาพูดกับไอรินว่า...
...“บ้านนี้อบอุ่นดีนะคะ เหมือนมีอะไรพิเศษอยู่ในอากาศ”...
...ไอรินขมวดคิ้วเล็กน้อย “พิเศษเหรอคะ?”...
...เมลยิ้มบาง ๆ แล้วตอบเพียงว่า “แค่ความรู้สึกน่ะค่ะ ไว้เจอกันอีกนะคะ”...
...แล้วเธอก็เดินจากไปโดยทิ้งกลิ่นหอมของลาเวนเดอร์จาง ๆ ไว้ในอากาศ...
...ทันทีที่ประตูปิดลง มิโกะก็กลับมาเป็นมนุษย์ทันที พลางพูดเสียงเบา...
...“ผู้หญิงคนนั้น…รู้แน่ ๆ ว่าเราไม่ใช่แมวธรรมดา”...
...ไอรินที่กำลังเก็บแก้วน้ำหันมามองมิโกะในร่างแมวอย่างเคย ไม่รู้เลยว่คนที่เธอไว้ใจที่สุด กำลังตื่นตระหนกอยู่ในร่างที่ไม่สามารถพูดออกมาได้...
...คืนนั้น มิโกะไม่ยอมแปลงร่างอีกเลย เธอขดตัวเงียบอยู่ใต้โต๊ะกินข้าว ไม่ยอมแม้แต่จะมองไอรินในตา...
...ความกลัวค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในใจเธอ ไม่ใช่กลัวคนอื่นรู้ว่าเธอเป็นใคร...
...แต่กลัวว่า หากมีใครเข้ามาใกล้ไอรินมากเกินไป… เธออาจไม่มีที่อยู่ในหัวใจของอีกฝ่ายอีกต่อไป...
...จบ ฝากติดตามตอนที่ 6 ด้วยนะง้า......
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
Blush✨☃️
ติดตามเรื่องนี้มาโดยตลอด แต่อยากให้อัพเร็วขึ้น
2025-07-06
0