...บ่ายวันเสาร์อากาศครึ้ม ๆ เหมือนฝนจะตก ไอรินยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าพลางเลือกชุดอย่างลังเล เธอไม่ใช่คนแต่งตัวเยอะ แต่วันนี้ต่างออกไป...
...“คงต้องใส่แบบสุภาพหน่อย... ยังไงก็เจอกับเขาครั้งแรกในรอบหลายปี” เธอพึมพำกับตัวเอง...
...ในห้องนั่งเล่น มิโกะในร่างแมวเหยียดตัวนอนบนโซฟา แสร้งทำเป็นไม่สนใจ แต่หูกระดิกไปตามเสียงของไอรินทุกคำ...
...‘จะออกไปตอนกลางคืน... แล้วไม่พาเราไปด้วยเหรอ’ แมวตัวขาวคิดอย่างน้อยใจ แม้จะพูดไม่ได้ แต่หัวใจกลับรู้สึกแน่นจุกในอก...
...ตอนเย็น ไอรินแต่งตัวเสร็จ เธอเดินมาหยุดตรงหน้าโซฟา ก้มตัวลงลูบหัวมิโกะเบา ๆ...
...“คืนนี้ไม่กลับดึกหรอก อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม?”...
...มิโกะเหลือบตาขึ้นมอง สบตากับเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ แบบแมว...
...ไอรินยิ้มบาง ๆ “ดี เด็กดีของฉัน” แล้วเดินออกจากบ้านไปอย่างเร่งรีบ ประตูปิดลง เสียงรถมอเตอร์ไซค์ของเธอก็ค่อย ๆ หายลับไป...
...ทิ้งให้บ้านทั้งหลังเงียบงัน... และเหลือเพียงแมวตัวหนึ่งกับความรู้สึกว่างเปล่า...
...เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ร่างของมิโกะก็เปล่งประกายเงิน กลายเป็นหญิงสาวอีกครั้ง เธอยืนนิ่งอยู่กลางห้องนั่งเล่น ดวงตาสีทองสั่นไหว...
...“คืนนี้เงียบจัง...” เธอพูดกับตัวเอง แล้วก้มมองมือของตัวเองที่ยังคงเป็นร่างมนุษย์...
...เธอเดินไปเปิดไฟทุกดวงในบ้าน เปิดโทรทัศน์ เปิดเพลง เปิดไมโครเวฟทำขนมอุ่น ๆ เหมือนจะกลบความเงียบ... แต่สุดท้ายก็ยังรู้สึกว่าอะไรบางอย่างหายไป...
...“ไอรินไปหาใครกันแน่นะ...” เธอเอ่ยพึมพำ ขณะนั่งจิบชาร้อน ๆ คนเดียวที่โต๊ะกินข้าว...
...ดวงตาสีทองของมิโกะเหม่อลอย พลางนึกถึงรูปถ่ายในกล่องไม้ที่แอบดูวันก่อน รอยยิ้มของหญิงสาวในภาพยังชัดเจนในหัว...
...‘หรือจะเป็นคนรักเก่า…?’ ความคิดนั้นทำให้หัวใจของเธอบีบรัดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว...
...เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้าไปในห้องของไอรินอีกครั้ง รู้ดีว่าทำแบบนี้มันไม่ดี แต่ความอยากรู้กลับเอาชนะทุกอย่าง...
...กล่องไม้ยังคงอยู่ที่เดิม เธอเปิดมันออกช้า ๆ รูปถ่ายใบเดิมยังอยู่ แต่คราวนี้เธอสังเกตเห็นกระดาษโน้ตแผ่นเล็กที่ซ่อนอยู่ข้างใต้...
...เธอคลี่มันออกเบา ๆ ตัวอักษรลายมือสะอาดเรียบร้อยของไอรินบรรจงเขียนไว้ว่า:...
...> "มิโกะ… ถ้าฉันยังมีโอกาสได้พบเธออีกครั้ง ไม่ว่าจะในรูปร่างไหน ฉันก็จะจำเธอให้ได้"...
...มือของมิโกะสั่นเครือ หัวใจเต้นรัว เธอหอบหายใจเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุนเร็วเกินไป...
..."เธอรู้จักฉัน…?" เสียงเธอเบาหวิว ริมฝีปากสั่นไหว...
...ท่ามกลางความมืดที่เริ่มกลืนกินบ้านหลังนั้น เธอไม่แน่ใจว่า... ไอรินจำได้หรือแค่เขียนด้วยความรู้สึกในอดีต...
...มิโกะนั่งลงที่ขอบเตียง มือยังกำกระดาษโน้ตแผ่นนั้นแน่น...
...คืนนี้ไม่มีใครอยู่… แต่กลับมีอะไรบางอย่างกำลังตื่นขึ้นในหัวใจของเธอ...
...บางอย่างที่อาจจะเรียกว่า "รัก"...
...หรือบางอย่างที่เคยถูกลืม... กำลังจะกลับมา...
...จบ ฝากติดตามตอนที่ 4 ด้วยง้า......
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments