ตอนที่ 2 - กล่องความทรงจำที่ถูกลืม

เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกหม่นหมองเล็กน้อยจากความคิดคำนึงเมื่อคืนที่ผ่านมา กาแฟดำแก้วโปรดไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาเลย ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของวันไปกับการทำงานเอกสารกองโต แต่ความคิดก็ยังคงวนเวียนอยู่กับพราวเสมอ

ช่วงบ่ายแก่ๆ ผมตัดสินใจที่จะจัดการกับห้องเก็บของที่รกมานานหลายเดือนแล้ว มันเต็มไปด้วยข้าวของเก่าๆ ที่ไม่ค่อยได้ใช้และกล่องกระดาษที่อัดแน่นไปด้วยความทรงจำ ผมสวมเสื้อยืดเก่าๆ กับกางเกงขาสั้น และเริ่มลงมือจัดระเบียบ

ในมุมหนึ่งของห้อง ผมพบกล่องไม้เก่าๆ ใบหนึ่ง มันถูกเก็บซ่อนไว้อย่างดีจนผมแทบจะลืมไปแล้วว่ามันอยู่ตรงนั้น ผมจำได้ว่านี่คือกล่องที่เราใช้เก็บของสำคัญๆ ด้วยกันสมัยเด็ก ผมค่อยๆ เปิดฝากล่องออกอย่างช้าๆ หัวใจเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นปนความกลัวว่าอะไรจะรออยู่ข้างใน

สิ่งแรกที่ผมเห็นคือรูปถ่ายใบหนึ่ง เป็นรูปของผมกับพราวในวัยเด็ก เรายิ้มให้กล้องอย่างสดใส พราวกำลังชูภาพวาดรูปดวงจันทร์ที่เธอเพิ่งวาดเสร็จขึ้นมาให้ดู ผมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นภาพนั้น มันเป็นภาพที่เต็มไปด้วยความสุขและความไร้เดียงสา

ถัดลงไปคือสร้อยคอเส้นหนึ่ง จี้ของมันเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวเล็กๆ ผมจำได้ว่าเราเคยแลกของขวัญกันตอนที่เราสนิทกันมาก เธอให้สร้อยเส้นนี้กับผม และผมให้แหวนพลาสติกรูปดาวกับเธอ ผมหยิบสร้อยขึ้นมา สัมผัสถึงความเย็นของโลหะที่จี้ มันทำให้ผมนึกถึงสัมผัสที่อบอุ่นของมือเธอ

ใต้สร้อยคอ มีสมุดเล่มเล็กๆ ปกแข็งสีน้ำเงินเก่าๆ ผมหยิบมันขึ้นมา พลิกดูหน้ากระดาษที่เหลืองกรอบตามกาลเวลา มันคือสมุดบันทึกของพราว! ผมจำลายมือหวัดๆ ของเธอได้ดี หน้าแรกๆ เต็มไปด้วยเรื่องราวในวัยเด็กของเรา กิจกรรมที่เราทำร่วมกัน ความฝันที่เราเคยแบ่งปัน และความรู้สึกที่เธอมีต่อผมในฐานะเพื่อนสนิท

ผมอ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงหน้าสุดท้าย... ลายมือของเธอเริ่มเลือนลาง มีรอยหยดน้ำจางๆ เหมือนคราบน้ำตา เธอเขียนถึงความเศร้าที่ต้องจากไป โดยไม่ได้บอกผม เธอขอโทษที่ไม่สามารถรักษาสัญญาที่ให้ไว้ได้ และบอกว่าเธอจะคิดถึงผมเสมอ เธอหวังว่าสักวันหนึ่งเราจะได้พบกันอีกครั้ง

"ฉันจะกลับมาหาเธอ... ในคืนที่แสงจันทร์นำทาง" นั่นคือประโยคสุดท้ายที่เธอเขียนทิ้งไว้

ผมเงยหน้าขึ้นจากสมุดบันทึก ดวงตาพร่ามัวไปด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมคิดว่าเธอทิ้งผมไป แต่แท้จริงแล้วเธอต้องจากไปเพราะเหตุผลบางอย่างที่ผมไม่เคยรู้ ความรู้สึกผิดที่เคยคิดว่าเธอใจร้ายเริ่มจางหายไป กลายเป็นความเข้าใจและความเห็นใจ

แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องเข้ามาในห้องเก็บของ ทำให้เห็นฝุ่นละอองฟุ้งกระจายในอากาศ แต่ในใจของผม ความมืดมิดที่เคยปกคลุมมานานนับปีกลับเริ่มจางหายไปเช่นกัน สมุดบันทึกเล่มนี้เป็นเหมือนแสงนำทางที่ทำให้ผมมองเห็น เงาจันทร์ ของผมอีกครั้ง ไม่ใช่แค่ในความทรงจำ แต่เป็นความหวังที่ยังคงมีอยู่ ผมเชื่อว่าสักวันหนึ่ง เราจะได้พบกันอีกครั้งในคืนที่แสงจันทร์นำทาง...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอนที่ 1 - แสงสุดท้ายของวันวาน

บทต่อไป

ตอนที่ 3



ฮอต

Comments

