คนเห็นเปรต

ฝนตกเบาๆ ในคืนที่ไฟฟ้าดับทั้งหมู่บ้าน ลมพัดยอดไม้ดังพึบๆ …

“ครูแนน…อย่าเดินลัดไปทางสะพานนั่นนะคะ”

เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่โรงเรียนเตือนเธอก่อนกลับบ้าน เสียงของเขาสั่นและดวงตากว้างโตราวกับเห็นอะไรมา

“ทำไมล่ะ?”

เธอยิ้มขำๆ หัวเราะเบาๆ กับคำเตือนไร้สาระ

“ที่นั่น…มีเปรต”

เด็กพูดเบาๆ แล้วก้มหน้าเหมือนไม่อยากเอ่ยซ้ำ

แนนเป็นครูใหม่ที่เพิ่งย้ายมาจากกรุงเทพ มาอยู่หมู่บ้านเล็กๆ ที่เงียบงันในหุบเขา ทุกอย่างดูสงบจนแทบไร้ชีวิต ผู้คนดูเหมือนซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้ ทุกคนพูดคำสองคำ หลบสายตา และไม่มีใครเดินผ่าน “สะพานไม้ข้างโรงเรียน” หลังหกโมงเย็นเลย

แต่เธอไม่เชื่อเรื่องผีหรอก โลกสมัยนี้จะมีเปรตได้ยังไง? และคืนนั้นเอง หลังเลิกงานเลี้ยงต้อนรับ แนนเดินลัดผ่านสะพานไม้…เพียงลำพัง

เธอเดินบนสะพานเสียงฝีเท้าบนไม้เก่าดังเอี๊ยดเอี๊ยดเอี๊ยด…

กรึด…กรึด…กรึด…

เสียงเหมือนเล็บขูดไม้ดังมาจากด้านหลัง

เธอหยุดเดิน หันไปมอง…ไม่มีใคร

“ใครอยู่ตรงนั้น?”

เธอถามเสียงสั่น แล้วเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

แต่ยิ่งเดิน เสียงนั้นยิ่งชัดขึ้น ราวกับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

จนกระทั่ง…เธอ “เห็น” บางสิ่ง

เงาร่างสูงปี๊ด เกือบแตะยอดไม้ ผอมแห้ง ผิวดำคล้ำจนเหมือนคนโดนไฟไหม้ เนื้อหนังแหว่งเหมือนเนื้อหลุด ร่างนั้นไร้ดวงตา มือยาวลากพื้น และที่สำคัญ มัน…… “มองเห็นเธอ”

“กรี๊ดดดดดดดดดด!!”

แนนวิ่งสุดชีวิต กลับถึงบ้านด้วยเท้าเปล่าและเนื้อตัวเปื้อนโคลนไปหมด ขาเธอมีรอยเล็บขูดยาวเป็นลอยทาง

เธอเล่าให้ชาวบ้านฟัง แต่ไม่มีใครช่วย ไม่มีใครเชื่อ ไม่มีใครมองหน้า

ยิ่งกว่านั้น…พวกเขาไม่แปลกใจเลย

ผ่านไปหลายวัน แนนเริ่ม “เห็น” มันบ่อยขึ้น ไม่ใช่แค่บนสะพาน แต่มันโผล่ในห้องน้ำ ตอนเธออาบน้ำ กลางห้องเรียน มันยืนมองเธอจากหน้าต่าง ในกระจก ก็มีด้านหลังเธอ

เธอเริ่มไม่ได้ยินเสียงคนนอก ทุกอย่างเงียบ

เหมือนโลกนี้เหลือเธอแค่คนเดียว กับเปรต

เธอเริ่มนอนไม่หลับ กินไม่ได้ จนเธอซูบผอม ตาลึกเหมือนคนใกล้ตาย

เธอเดินไปร้องไห้กลางตลาด ชาวบ้านได้แต่ยืนมอง และปิดประตูบ้านใส่หน้า เหมือนเธอเป็นโรคที่มีแต่คนรังเกียจ

คืนสุดท้าย…ครูแนนหายไปจากบ้าน

เด็กในหมู่บ้านคนหนึ่งแอบเห็นเธอเดินไปที่สะพานแม่นั้นอีกครั้ง มือข้างหนึ่งถือขวดน้ำมันราดตัว อีกข้างถือไฟแช็ก

เธอยืนอยู่บนสะพาน ส่วนเปรตก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“หยุดตามฉันสักทีเถอะ…”

พึ๊บบบบบบบบบ…

ไฟลุกท่วมตัวเธอ พร้อมเสียงแหลมสูงกรีดร้องดังลั่น ด้วยความเจ็บปวด

เช้าวันต่อมา ไม่มีใครเจอร่างเธอ

เหลือเพียงเถ้าถ่านดำเกรียมบนสะพานไม้ กับเงาร่างดำๆ ยืนมองจากบนต้นไม้

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา…คนที่ “มองเห็นเปรต” ก็จะหายไปทีละคน ทีละคน…

และพวกเขาจะไม่มีวันได้มีชีวิต…อีกเลย End.

👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***