อย่าหลับตา

“อย่าหลับตาเกินห้าวินาทีในห้องนี้นะ”

เสียงของป้าเกรซ เจ้าของหอพักพูดกับวิวตอนรับกุญแจห้อง 113

“อะไรคะ ผีเหรอ?” วิวถาม

ป้าเกรซไม่ตอบ แค่ยิ้มแปลกๆ แล้วเดินจากไปช้าๆ ทิ้งคำเตือนนั้นให้ค้างอยู่ในใจของวิว

วิวเป็นนักศึกษาบ้านนอก เพิ่งย้ายมาเรียนต่อในกรุงเทพ ห้องเช่าที่นี่ราคาถูกและอยู่ใกล้มหาลัยมากเธอไม่เชื่อเรื่องผี และไม่ได้คิดอะไรกับคำพูดแปลกๆ ของป้าเกรซ

คืนแรกผ่านไปเงียบสนิท

คืนที่สองก็เช่นกัน

จนกระทั่งคืนที่สาม…

ขณะที่วิวนั่งทำรายงานอยู่ เธอเริ่มรู้สึกเหมือนมีใครบางคนแอบมองอยู่ แม้ประตูจะล็อกแน่น แต่เธอกลับหันไปมองด้านหลังบ่อยขึ้น

เสียงแปลกๆ ดังเบาๆ จากหน้าประตู

วิวเดินไปเปิดดู แต่ก็ไม่มีอะไร

เธอถอนหายใจ เดินกลับมาที่เตียง ตั้งใจจะนอนพักสายตาสักหน่อย เธอเอนตัวลง หลับตา แล้วคำเตือนของป้าเกรซก็ผุดขึ้นมาในหัว

“อย่าหลับตาเกินห้าวินาที”

“ไร้สาระ” เธอคิด แต่ในใจก็อดนับเล่นๆ ไม่ได้

หนึ่ง… สอง…

อากาศในห้องเริ่มเย็นวูบ

สาม… สี่…

เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นใกล้เตียง

ห้า…

ทันใดนั้น ภาพบางอย่างก็วาบเข้ามาในหัว

ผู้หญิงคนหนึ่ง ผมยาวปิดหน้า เสื้อคลุมเปื้อนเลือด กำลังยืนอยู่ปลายเตียง…

แต่อยู่ดีๆ มันพุ่งเขามาหาเธอ!!!

วิวผวาลุกขึ้น ใจเต้นระรัว หันไปมองปลายเตียง แต่ก็ว่างเปล่า

แต่กลิ่นอับเหม็นอับแปลกๆ ลอยโชยในอากาศ ราวกับมีใครนอนอยู่ตรงนั้นมานาน

เธอหอบหายใจ กำลังจะวิ่งออกจากห้อง แต่เสียงกระซิบเย็นยะเยือกก็ดังขึ้นข้างๆ หู

“หลับตาอีกสิ… เดี๋ยวก็เห็นฉันชัดขึ้น”

วิววิ่งออกไปโดยไม่หันกลับมา

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ห้อง 113 ก็ไม่มีใครกล้าเช่าอีกเลย

แต่ทุกคืน… แสงไฟใต้ประตูห้องยังคงเปิดไว้เสมอ เหมือนยังมีใครบางคน อยู่ในห้องนั้น

หลังจากวิวหนีออกจากห้อง 113 เธอก็ย้ายไปอยู่หอใหม่ทันที ไม่แม้แต่จะกลับไปเก็บของ ด้วยความกลัวสุดขั้ว วิวเริ่มค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับห้องนั้น

คำค้น “ห้อง 113 หอป้าเกรซ”

เธอได้ไปเจอโพสต์เก่าในเว็บABC

“มีใครเคยได้ยินเรื่องผู้หญิงที่ตายบนเตียงห้อง 113 มั้ย? เค้าว่ากันว่าศพอยู่สามวันกว่าจะมีคนเจอ… แล้วตั้งแต่นั้นมา ก็มีแต่คนหนี ไม่ก็ย้ายออกกลางดึก”

– ผู้ใช้: KING

วิวใจเต้นรัว เธอเลื่อนดูต่อ จนเจอรูปเก่าๆ หนึ่งใบ เป็นภาพถ่ายห้อง 113 ก่อนปรับปรุง พื้นห้องเต็มไปด้วยคราบเลือด มีรอยลากบางอย่างยาวจากเตียงไปถึงหน้าต่าง

และที่สำคัญ…

บนหัวเตียง มีรูปถ่ายติดผนังที่ป้าเกรซลืมเอาออก เป็นภาพหญิงสาวหน้าตาเศร้าในชุดนักศึกษา ผมยาวตรงถึงเอว ชื่อใต้ภาพคือ รัน ปี4 เอกศิลปกรรม

วิวใจสั่น เมื่อจำได้ว่าในคืนที่เธอหลับตา…

ผู้หญิงคนนั้น คือคนเดียวกับที่เธอเห็นในหัว

เธอตัดสินใจกลับไปหอเดิมในช่วงกลางวัน เธอขอป้าเกรซเข้าไปเอาของ

“แน่ใจเหรอ?” ป้าเกรซถามด้วยเสียงเรียบนิ่ง

วิวพยักหน้า เดินขึ้นไปยังห้อง 113

ประตูเปิดออกช้าๆ กลิ่นอับกลับมาอีกครั้ง เหมือนมันไม่เคยหายไป

ขณะเก็บของ เธอสังเกตเห็น กระจกเงาเก่าๆ ที่พิงอยู่หลังตู้

เธอเดินไปหยิบมันขึ้นมา และ… เห็นบางอย่างในกระจก

เงาผู้หญิงคนหนึ่ง… ยืนอยู่ข้างหลังเธอ

ไม่ใช่ในห้อง

แต่ในกระจกเท่านั้น

หญิงสาวคนนั้นค่อยๆ เงยหน้าขึ้น เผยใบหน้าซีดเผือด ดวงตาดำสนิทไร้ชีวิต และพูดเพียงคำเดียว…

“ช่วยฉัน”

เธอไม่กรีดร้อง

ไม่หันกลับไป

เธอจ้องเข้าไปในกระจก และถามกลับด้วยเสียงสั่น:

“เธอ… ต้องการอะไรจากฉัน?”

กระจกเริ่มสั่น เสียงจากอีกโลกหนึ่งแทรกเข้ามา…

“เอาตาฉัน… คืนมา”

วิวยืนตัวแข็งทื่อ จ้องกระจกที่สั่นไหวราวกับถูกบังคับให้ถือมัน ใบหน้ารันในกระจกขยับใกล้เข้ามา ลมหายใจเย็นราวกับไปไปไปอยู่ตรงหน้าปะทะแก้มขอวิว

“เอาตาฉัน…คืนมา” เสียงไม่ใช่เสียงคน เสียงมันราวกับกระซิบผ่านกระจกหู

วิวกลืนน้ำลาย พยายามรวบรวมสมาธิ

“ฉันไม่รู้จะเอาตาเธอคืนมายังไง!” เธอตอบพลางมือสั่น จับขอบกระจกแน่น

รันยกมือขึ้น พร้อมยื่นฝ่ามือลางๆ มาหาทำให้วิวเห็นภาพบางอย่าง

ความทรงจำของรันย้อนมาในหัววิว

เสียงครางในความมืด

รอยเลือดบนพื้น

และภาพหญิงสาวไร้ดวงตา ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงนั้น

รันถูกหามออกมา เจอเสียชีวิตในห้อง 113

วิวหลับตาลงอีกครั้ง แต่คราวนี้เธอนับหนึ่งถึงสิบ

อากาศข้างหลังทุเลาลง

เสียงครางหายไป

เมื่อเธอลืมตา…

กระจกแตกกระจาย เศษแก้วร่วงหล่นเต็มพื้น

และหน้าต่างห้องถูกผลักเปิด ลมกลางดึกพัดแรงจนผ้าม่านปลิวสะบัด

แต่…ในเสี้ยววินาทีนั้น วิวเห็นภาพรันเบลอๆ ยืนยิ้มเศร้าในแผ่นกระจกที่แตกเป็นรู

เธอยื่นมือเข้าไป แต่ไม่มีอะไรนอกจากลมเย็นผ่านฝ่ามือ

ทิ้งไว้เพียงเสียงกระซิบแผ่วเบา

“ขอบคุณ…ที่มองฉันในที่สุด”

วิวรีบเก็บของทุกชิ้น แล้วออกจากห้องนั้นอย่างไม่หันหลังกลับ

และในคืนนั้น…

ไฟในห้อง 113 ดับสนิท

ไม่มีใครได้ยินเสียงกระซิบอีก End.

👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***