ตอนที่ 1 โทรศัพท์ที่ไม่ธรรมดา

ลอนดอน สหราชอาณาจักร ณ บ้านหลังนึงในชั้นใต้ดิน มีชายคนนึงกำลังประดิษฐ์อุปกรณ์บ้างอย่างอยู่

“ในที่สุดฉันก็สร้างมันเสร็จ”ชายคนนึงพูดขึ้นมา พร้อมกับหัวเราะ ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า! ฮ่าา!ฮ่าาา!!ฮ่าาาา!!! แค่ก ๆ เสียงสำลักดังขึ้นพร้อมกับเสียงไอ

จากนั้นเค้าก็มองไปยังสิ่งประดิษฐ์ที่เค้าสร้างขึ้น “ด้วยสิ่งนี้เราก็จะ”พูดยังไม่คาดคำ ก็มีเสียงระเบิด ตูม! พร้อมควันดำโพงพุ่งออกมาเต็มชั้นใต้ดิน แค่กๆ เสียงสำลักควัน

หลังจากควันจางลงก็มีชายหน้าดำที่กำลังไอ แค่กๆ“ดูเหมือนว่าจะมีอะไรผิดพลาดนิดหน่อย”ชายคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกับหยิบไขควงขึ้นมาซ้อมสิ่งประดิษฐ์ที่พึ่งระเบิดไป

เช้าวันใหม่“จัสตินตื่นได้แล้ว”พร้อมกับเสียงกระแทกประตู จากนั้นมีเสียงงัวเงียจากเตียงนอนแล้วเจ้าของเสียงก็ค่อยๆลุกขึ้นมาพร้อมกับขยี้ตาบนเตียงมีหนุ่มน้อยหน้าตาหล่อเหลาผมสีบอนด์ตาสีฟ้า

“มีอะไร”เสียงตระโกนตอบกลับไปให้คนนอกห้อง“ฉันมีอะไรให้นายดู” แล้วหนุ่มน้อยก็เดินไปเปิดประตูให้กับคนที่อยู่นอกห้อง ตรงหน้ามีชายร่างสูงหน้าตาคล้ายกับคนในห้อง ใช่ชายตรงหน้าคือพี่ชายของฉันเอง โทมัส เท็นนีย์สัน

โอ้!!! ฉันลืมแนะนำตัวเองไปสินะฉันชื่อ จัสติน เท็นนีย์สัน บางคนอาจสงสัยว่านามสกุลของฉันคล้ายกับเด็ก10ขวบบางคนแต่มันก็แค่คล้ายฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรใดๆกันเค้าเลย

แต่ก็ชั่งมันเถอะมาพูดเรื่องของฉันดีกว่าปีนี้ฉันอายุ14ปีส่วนพี่ชายของฉันรู้สึกว่าจะอายุ30 มั่ง?ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันเอาเป็นว่าประมาณ30นิดๆก็แล้วกันส่วนพ่อแม่เสียตั้งแต่ปีที่แล้วด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์

เออ..เปลี่ยนเรื่องคูยดีกว่ามาพูดเรื่องพี่ชายฉันดีกว่าพี่ชายฉันเค้าเป็นนักวิทยาศาสตร์ฉันเองก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่เท่าไหร่เหรอแต่รู้คือพี่แกชอบประดิษฐ์ของแปลกๆอยู่เรื่อยส่วนมากใช้งานไม่ได้แถมของที่สร้างก็ยังชอบระเบิดอีก

“ว่าแต่นายต้องการให้ฉันดูอะไร”จัสตินพูดขึ้น“ตามฉันมาสิ!”โทมัสพูดพร้อมทำหน้ายิ้มจากนั้นทั้งคู่ก็เดินลงไปชั้นใต้ดินหลังลงมาถึงก็เห็นผ้าคลุมบางอย่างอยู่บนโต๊ะแล้วโทมัสก็เดินไปจับผ้าที่คลุมอยู่

“ท้ายสิว่าคืออะไร”โทมัสพูดพร้อมทำหน้ายิ้ม“เออ ดูจากรูปร่างมันน่าจะเป็นโทรศัพท์ตั้งโต๊ะ”แล้วโทมัสก็ดึงผ้าคลุมออกให้เห็นของข้างใน

“ถูกต้องมันคือโทรศัพท์ตั้งโต๊ะแต่มันไม่ใช่โทรศัพท์ธรรมดา”โทมัสพูดพร้อมทำหน้าว่าถามฉันสิ“แล้วมันไม่ธรรมดายังไง”จัสตินถาม“เพราะมันคือโทรศัพท์ที่สามารถเดินทางย้อนเวลาไปยังอดีตได้ยังไงแหละ”โทมัสพูดพร้อมทำท่าทางว่าสรรเสริญฉันสิ

เฮ้อ~ฉันหวังว่ามันจะไม่ระเบิดเหมือนครั้งที่แล้วนะจัสตินคิดในใจ“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิคราวนี้ฉันรับประกันว่ามันใช้ได้จริงๆ”โทมัสพูดพร้อมทำหน้ามั่นใจ

คราวก่อนก็พูดแบบนี้จัสตินคิดในใจ“เอาน่าครั้งนี้ฉันมั่นใจว่ามันต้องสำเร็จ”โทมัสพูดจากนั้นก็มีแสงออกมาจากโทรศัพท์ฉายไปทางคนทั้งสองแล้วโทมัสก็เดินไปกดปุ่มบนโทรศัพท์แล้วมีตัวเลขแสดงบนจอ10.....9......8

“ว่าแต่เราจะย้อนเวลาไปปีไหนหรอ”จัสตินถาม “เออ!....คือ”โทมัสพูดพร้อมสีหน้าว่างเปล่า จัสตินหน้าถอดสีพร้อมกับความรู้สึกว่าจะเกิดเรื่องที่ไม่ดีขึ้นจากนั้นทั้งสองก็กลายเป็นแสงหายไปจากห้อง

ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่ผมเขียนที่ท่ามีคำผิดหรืออ่านไม่สนุก สามารถวิจารณ์นิยายเรื่องนี้ ได้เต็มที่เลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***