ตอนที่ 5: คอนโดยามค่ำ กับคำถามที่ไม่มีคำตอบ

หลังเลิกเรียน… ฝนก็ตกอีกครั้ง

คราวนี้หนักกว่าเดิม ราวกับจะกลบความรู้สึกที่กำลังก่อตัวในใจของทั้งคู่

รถสปอร์ตหรูของไนท์ถูกนำเข้าอู่ซ่อมเบรก

ทำให้เธอต้องกลับคอนโดด้วยวิธีอื่น

ก่อนเธอจะทันได้กดแอปเรียกรถ

เสียงเครื่องยนต์ Yamaha R1 ก็ดังขึ้น พร้อมใบหน้าคุ้นเคยใต้หมวกกันน็อก

“ไปส่งไหม?” โรพูด

“วันนี้ฝนตก รถติดด้วย”

ไนท์ลังเล

แต่เพราะไม่อยากเปียกฝนซ้ำ เธอจึงพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปใกล้รถคันนั้น

โรยื่นหมวกกันน็อกให้เธอ พร้อมเสื้อแจ็กเก็ตกันฝน

เธอสวมมันอย่างเงียบ ๆ แล้วขึ้นซ้อนท้ายอย่างระวัง

มือเธอวางไว้บนเบาะ ไม่กล้ากอดเขาเหมือนคนอื่น

แต่ในจังหวะที่รถออกตัว... เธอกลับเอนตัวแนบหลังเขาโดยไม่รู้ตัว

เพราะความอบอุ่นจากเขา… มันปลอดภัยจนเธอเผลอใจ

คอนโดหรูของไนท์ อยู่ชั้น 31

วิวเมืองยามค่ำงดงามมาก ฝนยังตกพรำ ๆ ราวกับโลกกำลังเหงาไปด้วย

“ขอบใจที่มาส่งนะ” ไนท์พูดเมื่อเดินเข้าห้อง

โรพยักหน้า แต่ยังไม่กลับ เพราะฝนยังแรง

“เรา...รอฝนซาก่อนค่อยกลับก็ได้”

“ถ้าไนท์ไม่ว่าอะไร”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร…” เธอพูดเบา ๆ

“เข้ามานั่งก่อนก็ได้นะ”

ห้องของไนท์ตกแต่งด้วยโทนขาวเทา มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกกุหลาบ

โรนั่งลงบนโซฟากลางห้อง ส่วนไนท์ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง มองสายฝนที่พร่างพราวนอกกระจก

“เคยคิดไหม...”

เธอพูดขึ้นโดยไม่หันกลับ

“ว่าความรู้สึกของคนเรา บางทีมันก็ไม่แฟร์”

“เราอาจจะรักใครบางคน... แต่ไม่กล้าคว้ามาไว้ในมือ”

“เพราะเรากลัวว่า… ถ้าถือไว้แน่นไป เราอาจทำมันพัง”

เธอหันกลับมา ดวงตาวาววับ

“และกลัวยิ่งกว่านั้น… ถ้าปล่อยมือแล้ว เขาจะไม่อยู่ตรงนี้อีก”

โรเงยหน้ามองเธอ

ในแววตาของเขา... ไม่มีคำพูด แต่มีความเข้าใจทุกอย่างที่เธอกำลังรู้สึก

“เราไม่ไปไหน...”

“ต่อให้ไนท์ไม่เลือกเรา”

“เราก็จะยืนอยู่ตรงนี้... จนกว่าไนท์จะไม่ต้องการเราอีกจริง ๆ”

เวลาผ่านไปจนค่ำ

ฝนยังไม่หยุดตก — และในที่สุดโรก็ตัดสินใจนั่งเล่นเกมในห้องรับแขก

ส่วนไนท์นั่งข้าง ๆ มองเขาเล่นอยู่เงียบ ๆ

บรรยากาศอบอุ่นแต่กดดันแปลก ๆ

เสียงคลิกเมาส์ เสียงลมหายใจ และแสงจากจอมอนิเตอร์... มันเหมือนห้องทั้งห้องหายใจพร้อมกัน

จนกระทั่ง...

“โร...”

เสียงของเธอเบาเหมือนกระซิบ

“ถ้าพรุ่งนี้เราไม่ใช่ไนท์แบบที่นายเห็นตอนนี้...”

“...นายจะยังอยู่ตรงนี้ไหม”

โรวางเมาส์ลงทันที

หันมามองเธอเต็มตา

“ไนท์ไม่จำเป็นต้องเป็นอะไรเลย…”

“แค่เป็นไนท์ ก็พอแล้วสำหรับเรา”

เงียบไปอึดใจหนึ่ง...

ฝนยังตก

แต่เสียงฝนกลับกลบความเงียบที่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ระหว่างทั้งคู่

ไนท์ลุกขึ้นจากโซฟา เดินไปยังระเบียง เธอเปิดประตูกระจกออก

ลมเย็นพัดเข้ามา — พร้อมกลิ่นฝนที่สดใหม่

“นายเคยบอกว่า... นายไม่ชอบฝน” เธอพูด

“ใช่” โรตอบ พร้อมเดินตามไปยืนข้างเธอ

“แต่ถ้ามันทำให้ได้อยู่ข้างไนท์... ก็ไม่เป็นไร”

คำพูดนั้นเหมือนสายฝนหยุดชั่วขณะ

และสิ่งที่เคยถูกกลั้นไว้ในใจ... ค่อย ๆ ไหลออกมาเหมือนสายน้ำที่ไม่ขัดขืน

ไนท์หันมามองโร

แสงจากดวงไฟในระเบียงสะท้อนในดวงตาของเขา — และสะท้อนหัวใจของเธอเช่นกัน

“อยู่แบบนี้ไปนาน ๆ ได้ไหม…”

เธอกระซิบเบา ๆ

ก่อนจะเอื้อมมือไปจับชายเสื้อของเขาไว้ — แน่น

โรไม่พูดอะไร

แค่ยกมือขึ้น... วางบนไหล่เธอเบา ๆ

มือที่เต็มไปด้วยความมั่นคง

แต่สั่นเล็กน้อยเพราะหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ

ไม่ต้องมีคำว่า “รัก” ออกมาชัด ๆ

ไม่ต้องมีจูบ หรือสัมผัสเร่าร้อน

เพียงแค่... พวกเขายืนอยู่ข้างกัน

บนระเบียงชั้น 31 ที่เปียกฝน

แค่นั้น... ก็เหมือนโลกทั้งใบอบอุ่นขึ้นได้แล้ว

เช้าวันต่อมา

ฝนหยุดตก

ท้องฟ้าแจ่มใสแบบที่ไม่ได้เห็นมานานหลายวัน

ไนท์ตื่นขึ้นพร้อมกลิ่นโกโก้หอม ๆ ลอยมาแตะจมูก

เธอลุกขึ้นนั่งบนโซฟา พร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ จากในครัว

“โกโก้ไม่ใส่น้ำตาลนะ”

“เพราะเรารู้ว่าไนท์ไม่ชอบหวานแต่เช้า”

โรหันมาพร้อมแก้วสีควันบุหรี่ในมือ

เธอยิ้มรับ แววตาเปล่งประกายแม้จะยังงัวเงีย

“ทำไมรู้อะไรแบบนี้หมดเลยนะ…”

“ก็เราจำได้ทุกอย่างไง” เขายิ้ม

“แม้แต่สิ่งที่ไนท์ลืมไปแล้ว...”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***