ตอนที่ 4: หัวใจที่เริ่มลังเล

มือของโรแตะลงบนหลังมือของไนท์... ช้า ๆ

สัมผัสนั้นอุ่นแต่สั่นนิด ๆ เหมือนคนที่กลัวถูกผลักไส

“เราไม่รู้ว่าไนท์จะมองเรายังไง…”

“แต่เรารู้แค่ว่า... รักไนท์มาตลอด”

คำสารภาพนั้น... ปะทะเข้ากับหัวใจเธอเต็มแรง

เธอไม่ได้ตกใจ ไม่ได้ไม่รู้มาก่อน

แต่เธอ... ไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้

ไนท์หลบสายตา มือที่อยู่ใต้มือของโรค่อย ๆ เคลื่อนไหว

ไม่เร็ว ไม่ช้า... แค่เพียง เลื่อนออกอย่างนุ่มนวล

เธอไม่ได้ปัดมือเขาออก

ไม่ได้สะบัดหนี

แต่เพียง... “ดึงออกอย่างแผ่วเบา”

“ขอโทษนะโร...”

น้ำเสียงเธอเบา และติดสั่น

เธอกำลังกลั้นบางอย่างไว้ในใจ — ความรู้สึกที่เธอเองก็ไม่อยากให้หลุดออกมา

“เรารู้สึกกับนายมากกว่าคำว่าเพื่อน…”

“แต่...มันไม่ควรจะเป็นความรัก”

เธอพูดโดยไม่สบตาเขา

เพราะหากสบตา... เธอรู้ว่าเธอจะอ่อนแอ

“เราก็แค่คนที่เคยผ่านความสัมพันธ์แย่ ๆ มา”

“เคยถูกครอบครองเหมือนเป็นของเล่น...”

“เราไม่อยากให้ใครรู้สึกว่าการรักเราคือความลำบาก”

เธอเงียบ… ลมหายใจสั่นนิด ๆ ก่อนพูดต่อ

“เพราะงั้น... ขอเราอยู่ข้าง ๆ แบบนี้ไปก่อนนะ”

“ไม่ต้องเป็นแฟนกัน... แต่ก็อย่าหายไปไหน”

โรนิ่ง

เขาไม่พูดอะไร — แค่เพียงพยักหน้าเบา ๆ และถอนมือกลับ

“เราจะไม่หายไปไหน…” เขายิ้มบาง ๆ

“ตราบใดที่ไนท์ยังต้องการเรา”

พวกเขานั่งเงียบต่ออีกสักพัก

ไม่พูด ไม่ถาม

แค่ปล่อยให้เสียงเพลงในคาเฟ่ช่วยกลบเสียงหัวใจที่กำลังเต้นอย่างทรมาน

ช่วงบ่ายหลังจากนั้น

ฝนยังตกปรอย ๆ แต่ไม่หนักเหมือนก่อน

โรเดินมาส่งไนท์ที่หน้าคณะ เขาไม่ได้เอ่ยคำใดอีก

เพียงแค่ยกมือขึ้นเล็กน้อย... เหมือนจะลูบศีรษะเธอ

แต่หยุดมือไว้กลางอากาศ แล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มแทน

“ไว้เจอกันนะ”

“อือ...” ไนท์พยักหน้า และเดินจากไปโดยไม่หันกลับมา

แต่ขณะที่เธอก้าวพ้นประตูอาคารเรียน หัวใจกลับร้อนวูบขึ้นมาแปลก ๆ

เหมือนบางอย่างกำลังเปลี่ยนไป

ไม่ใช่กับโร...

แต่กับ “เธอเอง”

เย็นวันนั้น

ไนท์กลับคอนโดคนเดียว เธอถอดรองเท้าส้นสูงไว้ข้างประตูแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟา

ทุกอย่างเงียบ

แม้แต่เสียงในใจก็เงียบ — แต่มันกลับ อึดอัด

เธอลุกไปเปิดกล่องไม้เล็ก ๆ ใต้เตียง

กล่องที่เธอเก็บ "จดหมายปริศนา" ไว้ตั้งแต่สมัยม.ปลาย

จดหมายพับเป็นสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ เรียงกันเป็นตั้ง

ข้อความแต่ละฉบับไม่มีชื่อผู้ส่ง

แต่เขียนด้วยลายมืออ่อนโยน และมักลงท้ายว่า...

“อย่าร้องไห้เลยนะ เราอยู่ตรงนี้เสมอ :)”

เธอเคยคิดว่าเป็นเพื่อนเล่น

หรือคนในห้องเรียนที่แอบแกล้ง

แต่วันนี้... ทุกตัวอักษรชัดเจนขึ้น

เธอค่อย ๆ หยิบจดหมายออกมา

หยดน้ำตาไหลหยดลงบนกระดาษโดยไม่รู้ตัว

วันต่อมา

ไนท์มาถึงมหาวิทยาลัยก่อนเวลา

และนั่งรออยู่ตรงม้านั่งหินใกล้ลานจอดรถ — จุดที่เธอเคยเจอกับโรเมื่อวันฝนตก

เช้าแดดดี

ไม่มีเมฆ ไม่มีฝน

มีเพียงเธอ... กับกาแฟลาเต้ในมือ และหัวใจที่ยังไม่แน่ชัด

เสียงมอเตอร์ไซค์ที่คุ้นเคยดังเข้ามาใกล้

Yamaha R1 สีฟ้าน้ำทะเลจอดลงอย่างนุ่มนวล

โรถอดหมวกกันน็อคออก แล้วหันมาเจอเธอ — เหมือนไม่ได้คาดไว้

“มานานแล้วเหรอ?” เขาถาม

ไนท์ยิ้มบาง ๆ

“แป๊บเดียวเอง...”

เธอยื่นบางอย่างให้เขา

จดหมาย... กระดาษที่เธอพับใหม่ด้วยมือเธอเอง

โรมองมันนิ่ง ๆ ก่อนเปิดอ่าน

ใจเขาเต้นแรงแม้ยังไม่ได้เห็นเนื้อความ

“เรายังไม่รู้ว่า... รักคืออะไร”

“แต่เราอยากรู้ไปพร้อมกับนาย — ทีละนิดก็ได้”

“อย่าหายไปไหนเลยนะ โร...”

ข้อความนั้นไม่ได้หวานหวือหวา

แต่เป็น “ประตู” ที่เปิดออกหลังจากปิดมานาน

โรเงยหน้าขึ้น

ไนท์มองเขา... และคราวนี้ไม่หลบตาอีกแล้ว

“เราจะไม่หายไปไหนเลย...”

เขาตอบ พร้อมวางมือทาบบนอกเสื้อด้านซ้ายของตัวเอง

“เพราะหัวใจเรา... อยู่ที่นี่แล้ว”

และในตอนนั้นเอง

เสียงลมหัวใจของทั้งคู่ — ไม่ใช่แค่ได้ยิน

แต่ สั่นสะเทือนไปถึงอนาคตที่ยังไม่มีชื่อเรียก

เพราะความรักของพวกเขา

ไม่ใช่การเริ่มต้นแบบแสงวาบ...

แต่มันคือไฟอุ่น... ที่ค่อย ๆ ลามจากมือ... ไปถึงหัวใจ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***