หลังจากเหตุการณ์วันฝนตก
ไนท์เริ่มสังเกตว่าโรอยู่ใกล้ตัวเธอมากกว่าที่คิด
เขาไม่ได้พูดมาก...
แต่เขาเงียบในแบบที่อบอุ่น
เหมือนคนที่รอคอยบางสิ่งมาแสนนาน
และแค่ได้อยู่ใกล้ก็เพียงพอแล้ว
คาบเช้าผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ทุกเสียงเรียก ทุกกระซิบ ทุกยิ้มเล็ก ๆ จากเพื่อนร่วมชั้น —
ไม่มีอะไรเทียบกับการที่เขานั่งอยู่ตรงนั้น แค่เพียงห่างออกไปไม่กี่ก้าว
ตอนพักกลางวัน
โรเดินมาหาเธออย่างไม่รีรอ
“วันนี้ว่างไหม...?”
“เราเจอคาเฟ่ลับใกล้คณะ... ไปด้วยกันไหม?”
คำถามนั้นธรรมดาเกินกว่าที่เธอจะคาดคิด
แต่ไนท์กลับนิ่งไปครู่หนึ่ง —
ไม่รู้เพราะอะไร ใจเธอกลับพยักหน้าตอบตกลงโดยไม่ทันคิด
คาเฟ่ลับหลังมหาลัยซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางต้นไม้สูงใหญ่
ทางเดินเล็ก ๆ ปูด้วยแผ่นหินเก่าที่มีตะไคร่น้ำขึ้นบาง ๆ
บรรยากาศภายในอบอุ่น เงียบสงบ
มีเพียงเสียงเพลงแจ๊สคลอเบา ๆ คล้ายชวนให้ลืมโลกภายนอก
พนักงานพาทั้งคู่ไปนั่งโซฟาหนังนุ่ม ใกล้หน้าต่าง
โรเลือกมุมที่เธอจะได้เห็นวิวสวนกว้าง
ส่วนเขา... เลือกมุมที่เขาจะ “เห็นเธอชัดที่สุด”
“ชอบไหม?” เขาถามขณะยื่นเมนูให้
ไนท์พยักหน้าเบา ๆ
เธอสั่งกาแฟลาเต้ร้อนกลิ่นหอมละมุน
ส่วนโรสั่งโกโก้เย็น — รสชาติที่เหมือนพวกเขาไม่มีอะไรเหมือนกันเลย
แต่ในความต่างนั้น...
กลับมีอะไรบางอย่างที่กำลังผูกพวกเขาไว้เข้าด้วยกัน
หลังอาหารและขนมเค้กชิ้นเล็ก ๆ
ทั้งคู่เงียบไปช่วงหนึ่ง
โรนั่งมองถ้วยโกโก้ของตัวเองนิ่ง ๆ
ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“จำได้ไหม... ตอน ม.4?”
“มีคนเคยส่งจดหมายแอบรักไปให้ไนท์ทุกวันจันทร์?”
ไนท์เงยหน้าขึ้นทันที
ดวงตาเธอสั่นเล็กน้อย
“...อย่าบอกนะ ว่าเป็น—”
“เราเอง” โรพูดก่อนที่เธอจะถามจบ
“ตอนนั้นไม่กล้าพูดตรง ๆ เพราะไนท์... สวยเกินไป”
“เราเป็นแค่เด็กติดเกมคนหนึ่ง ไม่มีอะไรเทียบได้เลย”
เขาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ
ราวกับย้อนคิดถึงตัวเองในวัยนั้น
“แต่เรายังเขียนทุกจดหมาย โดยหวังว่า...”
“ไนท์จะอ่านมัน... แม้แค่ครั้งเดียวก็ยังดี”
ไนท์นิ่งเงียบ
เธอเคยเก็บจดหมายนั้นไว้ในกล่องเล็ก ๆ ที่บ้าน
ไม่เคยรู้ว่าใครเป็นคนเขียน...
แต่ทุกครั้งที่เธอเสียใจ
เธอจะหยิบมันออกมาอ่านซ้ำ ๆ
“ตอนนั้น...” เธอพูดเสียงเบา
“กำลังสับสนในตัวเอง...”
“แต่จดหมายพวกนั้นเหมือนที่พักใจของฉันเลยรู้ไหม”
มือของเธอเลื่อนไปตรงกลางโต๊ะ โดยไม่รู้ตัว
และมือของโร... ก็เลื่อนไปสัมผัสเบา ๆ
เป็นสัมผัสที่ไม่ต้องการคำอธิบายใด ๆ
แค่เพียงนิ้วแตะกัน...
ทุกความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ถูกปลดปล่อยออกมาจนเต็มหัวใจ
“เราไม่รู้ว่าไนท์จะมองเรายังไง…”
“แต่เรารู้แค่ว่า... รักไนท์มาตลอด”
โรหันไปมองตาเธออย่างจริงจัง
ความรู้สึกทั้งหมดในวัยเด็กที่เคยเก็บงำไว้
ถูกถ่ายทอดผ่านสายตานั้นเต็มเปี่ยม
“ถ้าไนท์ให้โอกาส...”
“เราอยากเป็นคนที่อยู่ข้าง ๆ”
ไนท์รู้สึกถึงความอุ่นใจที่แผ่ซ่านในใจ
แต่ความกลัวและความไม่แน่ใจยังคงก่อตัวอยู่ในหัวใจ
“เรา... ฉันกลัว...”
“กลัวจะทำร้ายกัน”
โรพยักหน้า
“เราเข้าใจ”
“แต่ถ้าไม่ลอง... เราจะไม่มีทางรู้ว่า... อะไรจะเกิดขึ้น”
สายลมอ่อน ๆ พัดผ่านโซฟาหนังเก่า
ใบไม้ไหวพลิ้วไหวกับแสงแดดยามบ่ายที่ส่องลอดผ่านหน้าต่าง
เสียงหัวใจของทั้งสองคนดังชัดเจนยิ่งกว่าเสียงแจ๊สเบา ๆ ในร้าน
โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุนรอบตัว
และมีเพียงพวกเขาสองคนที่ยืนหยัดในความรู้สึกที่เปิดกว้างนี้
“เราอยากให้ไนท์รู้...”
“ว่าทุกครั้งที่เห็นเธอยิ้ม...”
“เรารู้สึกเหมือนโลกนี้สดใสขึ้น”
ไนท์เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง
น้ำตาไหลซึมอย่างไม่รู้ตัว
“ฉันก็อยากให้ใครสักคน... เข้าใจฉันแบบนั้น”
มือทั้งสองสอดประสานกันอย่างมั่นคง
ความเงียบงันในร้านคาเฟ่กลายเป็นบทเพลงรักที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยความหวัง
นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่ไม่ใช่แค่ความรัก...
แต่เป็นความเข้าใจ
และการยอมรับซึ่งกันและกันอย่างแท้จริง
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 19
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments