เมื่อแม่ของลูกเป็นลูกเจ้าของโรงพยาบาล
กลับมาพร้อมแฝด
ล็อบบี้โรงพยาบาล RK Medical Center, เวลา 09:00 น.
คนไข้จำนวนมากรอเรียกชื่อ พยาบาลเดินไปมา รันเดินจูงมือลูกฝาแฝด ข้าวฟ่างและข้าวปั้นเข้ามาในโรงพยาบาล
ข้าวฟ่าง
(มองรอบ ๆ อย่างตื่นเต้น)
แม่คะ...ทำไมคนเยอะจังเลย เรามาผิดวันรึเปล่า?
รัน(นายเอก)
(ยิ้มอ่อน ลูบศีรษะลูกเบา ๆ)
ไม่ผิดค่ะลูก วันนี้คุณหมอนัดฉีดวัคซีน เดี๋ยวเสร็จแล้วแม่จะพาไปกินแพนเค้กนะ
ข้าวปั้น
(ชะเง้อมองไปทางเคาน์เตอร์ รับบัตรคิว)
แม่ครับ...หมอคนนั้น...หน้าคล้ายข้าวปั้นเลยอะครับ
รัน(นายเอก)
(สะดุดกับคำพูดลูก หันไปมองอย่างไม่ตั้งใจ แล้วชะงักทันที)
(...ธีร์?)
รันยืนแน่นิ่ง ใบหน้าซีดลงเมื่อเห็นชายคนหนึ่งในชุดกาวน์สีขาวกำลังเดินคุยกับพยาบาลอย่างใจเย็น ใบหน้าคุ้นเคยนั้น...เขาไม่เคยลืมเลย
ธีร์(พระเอก)
(หันมาสบตารันโดยบังเอิญ ดวงตาเบิกโพลงนิดหนึ่ง)
...รัน?
รัน(นายเอก)
(ปรับสีหน้า กลั้นใจแล้วยิ้มบาง ๆ)
สวัสดีครับ...คุณหมอ
ธีร์(พระเอก)
(เดินเข้ามาใกล้ เหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง)
นาย...กลับมาแล้วเหรอ?
รัน(นายเอก)
(ก้มมองมือลูกก่อนตอบเสียงเรียบ)
ฉันไม่ได้กลับมาหรอกครับ แค่พาลูกมาหาหมอเฉย ๆ
ข้าวฟ่าง
(มองหน้าธีร์สลับกับแม่อย่างใสซื่อ)
คุณหมอรู้จักแม่ข้าวฟ่างเหรอคะ?
ธีร์(พระเอก)
(ก้มลงเล็กน้อย จ้องหน้าข้าวฟ่าง แล้วเหลือบไปมองข้าวปั้น)
(ในใจ: เด็กสองคนนี้...ทำไมหน้าคล้ายฉันขนาดนี้...)
ข้าวปั้น
(ยิ้มหวาน ตาเป็นประกาย)
คุณหมอครับ...ผมชื่อข้าวปั้นครับ ผมอายุ 4 ขวบแล้วนะครับ
รัน(นายเอก)
(รวบสติ รีบพูดแทรกขึ้น)
ข้าวฟ่าง ข้าวปั้น ไปนั่งรอแม่ตรงนั้นก่อนนะคะ เดี๋ยวแม่ตามไป
ข้าวฟ่าง / ข้าวปั้น
(พร้อมกัน)
ครับ/ค่ะ!
เด็กทั้งสองวิ่งไปนั่งที่โซฟารอข้าง ๆ อย่างว่าง่าย รันจึงหันกลับมาเผชิญหน้ากับธีร์อีกครั้ง
ธีร์(พระเอก)
(น้ำเสียงเบาแต่จริงจัง)
เด็กพวกนั้น...เป็นลูกนายเหรอ?
รัน(นายเอก)
(หลบตา ตอบเบา ๆ แต่ชัดเจน)
ใช่ครับ
ธีร์(พระเอก)
(อึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงสั่น)
แล้ว...พ่อของเด็ก...?
รัน(นายเอก)
(เงียบ ไม่ตอบ แต่จ้องหน้าเขาด้วยสายตาที่เศร้าเกินบรรยาย)
...ขอโทษนะครับ ฉันต้องพาลูกไปพบคุณหมอต่อ ขอตัว
รันเดินจากไปพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัว ส่วนธีร์ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น สายตายังจับจ้องที่หลังของผู้ชายคนนั้น — ผู้ชายที่เขาเคยรัก และอาจจะเป็นแม่ของลูกที่เขาไม่เคยรู้ว่ามี
Comments
eli♤♡♡
ยินดี
2025-06-26
0