เมื่อแม่ของลูกเป็นลูกเจ้าของโรงพยาบาล
กลับมาพร้อมแฝด
ล็อบบี้โรงพยาบาล RK Medical Center, เวลา 09:00 น.
คนไข้จำนวนมากรอเรียกชื่อ พยาบาลเดินไปมา รันเดินจูงมือลูกฝาแฝด ข้าวฟ่างและข้าวปั้นเข้ามาในโรงพยาบาล
ข้าวฟ่าง
(มองรอบ ๆ อย่างตื่นเต้น)
แม่คะ...ทำไมคนเยอะจังเลย เรามาผิดวันรึเปล่า?
รัน(นายเอก)
(ยิ้มอ่อน ลูบศีรษะลูกเบา ๆ)
ไม่ผิดค่ะลูก วันนี้คุณหมอนัดฉีดวัคซีน เดี๋ยวเสร็จแล้วแม่จะพาไปกินแพนเค้กนะ
ข้าวปั้น
(ชะเง้อมองไปทางเคาน์เตอร์ รับบัตรคิว)
แม่ครับ...หมอคนนั้น...หน้าคล้ายข้าวปั้นเลยอะครับ
รัน(นายเอก)
(สะดุดกับคำพูดลูก หันไปมองอย่างไม่ตั้งใจ แล้วชะงักทันที)
(...ธีร์?)
รันยืนแน่นิ่ง ใบหน้าซีดลงเมื่อเห็นชายคนหนึ่งในชุดกาวน์สีขาวกำลังเดินคุยกับพยาบาลอย่างใจเย็น ใบหน้าคุ้นเคยนั้น...เขาไม่เคยลืมเลย
ธีร์(พระเอก)
(หันมาสบตารันโดยบังเอิญ ดวงตาเบิกโพลงนิดหนึ่ง)
...รัน?
รัน(นายเอก)
(ปรับสีหน้า กลั้นใจแล้วยิ้มบาง ๆ)
สวัสดีครับ...คุณหมอ
ธีร์(พระเอก)
(เดินเข้ามาใกล้ เหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง)
นาย...กลับมาแล้วเหรอ?
รัน(นายเอก)
(ก้มมองมือลูกก่อนตอบเสียงเรียบ)
ฉันไม่ได้กลับมาหรอกครับ แค่พาลูกมาหาหมอเฉย ๆ
ข้าวฟ่าง
(มองหน้าธีร์สลับกับแม่อย่างใสซื่อ)
คุณหมอรู้จักแม่ข้าวฟ่างเหรอคะ?
ธีร์(พระเอก)
(ก้มลงเล็กน้อย จ้องหน้าข้าวฟ่าง แล้วเหลือบไปมองข้าวปั้น)
(ในใจ: เด็กสองคนนี้...ทำไมหน้าคล้ายฉันขนาดนี้...)
ข้าวปั้น
(ยิ้มหวาน ตาเป็นประกาย)
คุณหมอครับ...ผมชื่อข้าวปั้นครับ ผมอายุ 4 ขวบแล้วนะครับ
รัน(นายเอก)
(รวบสติ รีบพูดแทรกขึ้น)
ข้าวฟ่าง ข้าวปั้น ไปนั่งรอแม่ตรงนั้นก่อนนะคะ เดี๋ยวแม่ตามไป
ข้าวฟ่าง / ข้าวปั้น
(พร้อมกัน)
ครับ/ค่ะ!
เด็กทั้งสองวิ่งไปนั่งที่โซฟารอข้าง ๆ อย่างว่าง่าย รันจึงหันกลับมาเผชิญหน้ากับธีร์อีกครั้ง
ธีร์(พระเอก)
(น้ำเสียงเบาแต่จริงจัง)
เด็กพวกนั้น...เป็นลูกนายเหรอ?
รัน(นายเอก)
(หลบตา ตอบเบา ๆ แต่ชัดเจน)
ใช่ครับ
ธีร์(พระเอก)
(อึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงสั่น)
แล้ว...พ่อของเด็ก...?
รัน(นายเอก)
(เงียบ ไม่ตอบ แต่จ้องหน้าเขาด้วยสายตาที่เศร้าเกินบรรยาย)
...ขอโทษนะครับ ฉันต้องพาลูกไปพบคุณหมอต่อ ขอตัว
รันเดินจากไปพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัว ส่วนธีร์ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น สายตายังจับจ้องที่หลังของผู้ชายคนนั้น — ผู้ชายที่เขาเคยรัก และอาจจะเป็นแม่ของลูกที่เขาไม่เคยรู้ว่ามี
คุณหมอคนนั้นหน้าเหมือนหนู
คาเฟ่เล็ก ๆ ข้างโรงพยาบาล RK Medical Center / ตอนบ่ายวันเดียวกัน
รันนั่งอยู่กับลูกทั้งสองคน หลังจากเสร็จสิ้นการฉีดวัคซีน
ข้าวฟ่าง
(กอดตุ๊กตาแน่น ขณะนั่งดูเมนูของหวาน)
แม่คะ...หนูยังอยากรู้เลยว่าคุณหมอเมื่อเช้าน่ะ...เคยเป็นเพื่อนแม่จริง ๆ เหรอ?
ข้าวปั้น
(ยื่นหน้ามากระซิบเบา ๆ อย่างจริงจัง)
ผมว่าคุณหมอนั่น...หน้าคล้ายผมเลยนะครับแม่ โดยเฉพาะตรงคิ้วกับตา!
รัน(นายเอก)
(หัวเราะเบา ๆ แต่สีหน้ากลับมีแววกังวล)
พวกหนูนี่สังเกตเก่งจังเลยนะ
ข้าวฟ่าง
(ยิ้มซน ๆ)
ก็ตอนคุณหมอก้มลงมาดูหน้า พี่ข้าวปั้นก็ดูตกใจเลยนี่นา!
ข้าวปั้น
(ทำหน้าเงียบลงเล็กน้อย แล้วพูดเบา ๆ)
เขามองผมเหมือนคนรู้จักเลยครับแม่...แม่ไม่ชอบคุณหมอคนนั้นเหรอครับ?
รัน(นายเอก)
(นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มจาง ๆ แล้วก้มลงลูบหัวลูก)
...เปล่าหรอก แม่ไม่ได้ไม่ชอบเขา แค่...มันเป็นเรื่องเก่า ๆ ที่ไม่อยากพูดถึง
ด้านนอกคาเฟ่ / ธีร์ยืนอยู่เงียบ ๆ หน้ากระจก มองเข้าไปในร้านโดยไม่ให้รันเห็น
เขายืนฟังเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง
ธีร์(พระเอก)
(พึมพำในใจ)
“เด็กพวกนั้น...หน้าตาแบบนั้น...ไม่ใช่แค่บังเอิญแน่ ๆ...
ถ้าพวกเขาเป็นลูกของรัน...แล้วฉันล่ะ?
กลับมาภายในคาเฟ่ / เสียงกริ๊งของประตูดังขึ้น
รันเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้วต้องชะงัก เมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา
รัน(นายเอก)
(เสียงเบา)
...ธีร์?
ธีร์(พระเอก)
(เดินเข้ามาช้า ๆ พร้อมสบตาเด็กทั้งสองที่หันมามอง)
สวัสดีอีกครั้งครับ...ผมขอโทษที่เข้ามาโดยไม่ได้ขออนุญาต
ข้าวปั้น
(ตาโต ยกมือไหว้อย่างสุภาพ)
สวัสดีครับคุณหมอ...
ข้าวฟ่าง
(ทำตามพี่ชาย)
สวัสดีค่ะคุณหมอ
ธีร์(พระเอก)
(ยิ้มบาง ๆ แล้วทรุดตัวนั่งตรงข้ามรัน)
ขอบคุณครับ...น่ารักทั้งคู่เลย
รัน(นายเอก)
(หลบตาเล็กน้อย พูดนิ่ง ๆ)
มีอะไรหรือเปล่า
ธีร์(พระเอก)
(ลังเลเล็กน้อย แต่ตัดสินใจพูดออกมา)
ฉันแค่อยากรู้ให้แน่ใจ...เด็กสองคนนี้...พวกเขา...เป็นลูกของเราใช่ไหม รัน?
รัน(นายเอก)
(นิ่งเงียบ ไม่ตอบทันที สายตาหันไปมองลูกทั้งสองที่กำลังกินเค้กอย่างไร้เดียงสา)
...เด็กสองคนนี้เป็นลูกของฉัน
ธีร์(พระเอก)
(เสียงสั่นเล็กน้อย)
แล้ว...ฉันล่ะ?
รัน(นายเอก)
(เงยหน้าขึ้นสบตาเขาตรง ๆ แต่ยังไม่ตอบคำถาม)
ฉันว่า...มันไม่ใช่เวลาที่จะพูดเรื่องนี้ต่อหน้าลูก
บรรยากาศบนโต๊ะตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง รันไม่ปฏิเสธ ไม่ยืนยัน และธีร์...ก็เริ่มสับสนมากขึ้นเรื่อย ๆ
ข้าวฟ่าง
(หันมามองหน้าทั้งสองคนสลับกันแล้วกระซิบกับข้าวปั้น)
แม่กับคุณหมอ...เหมือนกำลังทะเลาะกันเลยเนอะ
ข้าวปั้น
(พยักหน้าเบา ๆ แล้วพูดเสียงเบา)
แต่คุณหมอใจดีนะครับ...ผมชอบเขา
รัน(นายเอก)
(ได้ยินคำพูดลูกชายแล้วน้ำตาคลอเล็กน้อย พยายามฝืนยิ้ม)
ใช่...เขาเป็นคนดี
ธีร์ (มองรันด้วยสายตาหลายคำถามที่ยังค้างคา... และยังไม่มีคำตอบ)
รัน (หลบตา เลือกที่จะเก็บความจริงไว้...อีกสักพัก)
เขาไม่รู้ว่าคือบ้านของพ่อเด็ก
บ้านพักตากอากาศของรัน – ช่วงเย็น
บรรยากาศเงียบสงบ แสงเย็นส่องลอดไม้ระแนงเข้ามาในบ้าน ข้าวปั้นและข้าวฟ่างกำลังเล่นตัวต่อกันบนพรมในห้องนั่งเล่น
ข้าวฟ่าง
(เงยหน้ามองแม่)
แม่~ หนูอยากให้คุณหมอเมื่อวานมาเล่นบ้านเราบ้าง
ข้าวปั้น
(พยักหน้า)
ผมก็อยากให้เขามาดูห้องผมอะครับ ห้องของผมมีเครื่องบินนะ
รัน(นายเอก)
(วางแก้วน้ำ แล้วยิ้มจาง ๆ)
เราเพิ่งเจอเขาเอง อย่าเพิ่งวุ่นวายให้เขามาหาที่บ้านสิลูก
ข้าวฟ่าง
(ทำหน้าเศร้า)
ก็แม่ดูเหงาเวลาเห็นคุณหมอนี่นา
รัน(นายเอก)
(ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนฝืนยิ้ม)
แม่ไม่ได้เหงา แค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย
ห้องครัว – พาย (เพื่อนสนิทรัน) มาหาที่บ้าน เดินเข้าครัวมาช่วยเตรียมอาหารเย็น
พายเป็นคนอารมณ์ดี ใส่เสื้อกาวน์ทับชุดลำลอง ใครมองก็รู้ว่าเป็นหมอ แต่บุคลิกกลับเป็นกันเองเกินกว่าหมอทั่วไป
พาย (เพื่อนสนิทของนายเอก)
(วางกระเป๋าลงบนเก้าอี้ แล้วยกขนมปังออกจากถุง)
เด็ก ๆ ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ บ้านเงียบดีด้วย แอบอยากมาอยู่ด้วยเลย
รัน(นายเอก)
(หั่นผักอยู่ที่เคาน์เตอร์)
งั้นก็ย้ายมาเลยสิ ไม่มีใครว่าอะไรอยู่แล้ว
พาย (เพื่อนสนิทของนายเอก)
(หัวเราะเบา ๆ แล้วเปรยขึ้น)
ว่าแต่...วันนี้ดูเงียบ ๆ ไปนะ เจอเขาอีกเหรอ?
รัน(นายเอก)
(หยุดมือเล็กน้อย ก่อนพูดเบา ๆ)
อืม...เจอ
พาย (เพื่อนสนิทของนายเอก)
(ถอนหายใจเงียบ ๆ แล้วเท้าแขนบนโต๊ะ มองหน้าเพื่อนสนิท)
แล้วเขารู้หรือยัง ว่าบ้านนี้...คือบ้านของเขาเหมือนกัน?
รัน(นายเอก)
(สายตาว่างเปล่า ก่อนพูดเสียงเรียบ)
ยัง...เขาไม่รู้
พายเงียบไป ไม่อยากซ้ำเติมรัน เพราะรู้ดีว่าเบื้องหลังบ้านหลังนี้ไม่ใช่แค่ที่พักธรรมดา แต่มันคือ "บ้านของพ่อเด็ก" บ้านที่รันเคยอยู่กับธีร์ในช่วงเวลาสั้น ๆ ก่อนจะถูกแยกจากกันโดยครอบครัว
พาย (เพื่อนสนิทของนายเอก)
(พูดเบา ๆ)
รัน...จะหลบหน้าเขาไปตลอดไม่ได้หรอกนะ โดยเฉพาะถ้าเขาเริ่มสงสัย
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
