ฝนตกยาวข้ามวันเหมือนท้องฟ้าอยากระบายอะไรบางอย่าง
ท้องถนนกลางเมืองกลายเป็นแม่น้ำสายเล็กๆ ในพริบตาเดียว
เตชินท์ในร่างภาคินยืนมองฝนตรงหน้าคอนโดสูง พยายามกดเรียกรถกลับ แต่แอปรถทุกเจ้าขึ้นว่า “ไม่มีคนขับในพื้นที่”
“ให้ตายเถอะ…” เขาบ่นพึมพำ “ร่างนี้ไม่ควรต้องมายืนหนาวอยู่ข้างถนนแบบนี้นะเว้ย…”
และในจังหวะนั้นเอง เสียงเรียกที่แสนคุ้นหูก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“ขึ้นมาเถอะ เดี๋ยวไม่สบาย”
เสียงของภาคินในร่างเตชินท์ พร้อมร่มคันเล็กที่ยื่นมาให้
เตชินท์หันไปมองก่อนจะเงยหน้า
ร่างของตัวเองในชุดกันฝนบางๆ กับร่มสีหม่น ดู…อบอุ่นเกินเหตุ
“มาได้ยังไง?”
“ฉันเช็กกล้องวงจรปากซอย เห็นนายยืนอยู่ตรงนี้”
“…แล้วทำไมไม่โทร?”
“กลัวนายจะไม่รอ”
เตชินท์เงียบไปชั่วครู่ ก่อนพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินเคียงกันกลับขึ้นห้อง
— — — — — — —
ภายในห้องเตชินท์
ฝนยังคงตกไม่หยุด
ฟ้าคำรามเป็นระยะอย่างไม่อ่อนข้อ
“แอร์เสีย…” ภาคินบ่นเบาๆ ขณะถอดเสื้อกันฝนเปียกๆ ออก แล้วโยนผ้าขนหนูให้ร่างสูงที่ยืนมองอยู่ข้างประตู
“ห้องนายเน่าได้ขนาดนี้เลย?”
“ก็ขอโทษที่ฉันไม่ใช่ CEO มีคอนโดราคาหลายล้าน!”
“แล้วคิดว่าฉันอยากนอนในห้องโปสเตอร์เมดญี่ปุ่นไหม?”
“พอๆ นอนได้แล้ว!”
เตชินท์รีบตัดบท ก่อนจะก้าวเร็วๆ ไปนั่งที่ปลายเตียง
ภาคินมองเตียงเดี่ยวอันเดียวกลางห้องก่อนเลิกคิ้ว
“นายจะนอนพื้น?”
“อืม”
“ร่างฉันจะปวดหลังตายพอดี ขึ้นมาเถอะ”
“แต่มัน…แคบไป”
“ไม่ใช่ครั้งแรกที่เรานอนเตียงเดียวกันสักหน่อย” ภาคินพูดเสียงเรียบ
“…นั่นมันตอนที่สลับร่างใหม่ๆ และฉันหลับก่อน!”
“แล้วตอนนี้นายจะหลับทีหลังหรือไง?”
“ก็ไม่รู้เว้ย…”
ภาคินถอนหายใจ เดินมานั่งฝั่งเตียงอีกด้านหนึ่ง
— — — — — — —
กลางดึก
ความเงียบถูกคั่นด้วยเสียงลมหายใจแผ่วๆ จากคนสองคนที่นอนหันหลังให้กัน
เตชินท์ข่มตาหลับไม่ลง
หัวใจเขาเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล ทั้งที่ไม่ได้ใกล้กันมากนัก
แต่แค่ “อยู่ในห้องเดียวกัน”…เขาก็รู้สึกเหมือนกำลังล้ำเส้นบางอย่างในใจตัวเองอยู่แล้ว
และทันใดนั้น…
เปรี้ยง!
เสียงฟ้าผ่าดังลั่น
เตชินท์สะดุ้งเฮือก หันขวับไปมอง
ภาคินในร่างของเขา…นอนนิ่ง
“…ยังตื่นอยู่ไหม?”
“…ตื่น”
“…กลัวฟ้าเหรอ?”
“…ไม่เคยชอบเสียงมัน” ภาคินตอบเสียงเบา
“อืม” เตชินท์พยักหน้า เขาลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง แล้วส่งหมอนอีกใบให้อีกฝ่าย
“มานี่ไหม? เดี๋ยวฉันนั่งเฝ้าให้”
“เฮ้ยไม่ต้องหรอก…”
“ก็ถ้านายเป็นฉัน นายจะนอนไม่หลับทั้งคืนเลยใช่ไหม?”
“…”
ภาคินยอมนั่งพิงข้างเขาช้าๆ
ทั้งห้องเหลือเพียงเสียงหายใจของสองคน กับเสียงฝนที่กล่อมเบาๆ
“ถ้าเรากลับร่างได้จริงๆ…นายจะลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนอยู่ในร่างฉันไหม?” ภาคินถามเบาๆ
“…ไม่รู้สิ แต่ฉันจำได้นะ ว่านายชอบลาเต้หวานครึ่งแก้ว กับข้าวผัดไข่ไม่ใส่ต้นหอม”
“…และนาย…เกลียดฟ้าร้อง”
เตชินท์หัวเราะเบาๆ
“บางทีการที่เราได้ใช้ชีวิตในร่างของกันและกัน…มันก็ทำให้เราเข้าใจกันมากกว่าตอนเป็นตัวเองอีกนะ”
“อืม…”
เงียบอีกครั้ง
เงียบ…จนภาคินเอนหัวมาพิงไหล่เขาโดยไม่รู้ตัว
เตชินท์กลืนน้ำลาย ฝ่ามือเย็นเฉียบ ไม่กล้าขยับแม้แต่นิ้วเดียว
เสียงลมหายใจของคนข้างกายอุ่นกว่าอากาศในห้อง
ใกล้จนได้ยินเสียงหัวใจของเขา…ที่เต้นไม่ต่างจากของตัวเองเลย
อย่าทำแบบนี้…อย่ามาอยู่ใกล้ฉันขนาดนี้เลย
เพราะถ้าใกล้กว่านี้อีกนิดเดียว...
ฉันอาจจะไม่ไหวแล้วจริงๆ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 9
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments