เช้าวันใหม่มาถึงอย่างไม่เกรงใจใคร...
เตชินท์ในร่างภาคินลืมตาขึ้นจากเตียงขนาด King size หรูหราราวโรงแรมห้าดาว
แต่สายตาของเขากลับจับจ้องอยู่ที่หน้าจอมือถือที่ยังเปิดค้างไว้ในแอป Notepad
> “ห้ามชอบเขาเด็ดขาด
เพราะเขา…ไม่ใช่เรา
เพราะเรา…ก็ไม่ใช่เราเหมือนกัน”
เขากัดริมฝีปากแน่น กดปิดหน้าจอ ก่อนจะตบหน้าตัวเองเบาๆ
“ใจเย็นเตชินท์... มันก็แค่คนที่อยู่ในร่างเรา ไม่ใช่เขาจริงๆ…”
— — — — — — —
ในอีกฟากหนึ่งของเมือง
ภาคินในร่างเตชินท์นั่งเหม่ออยู่ตรงโต๊ะวาดภาพในหอพักมหา’ลัย กล่องสีสียับยุบบนโต๊ะถูกเขย่าเบาๆ แต่ไม่มีแรงใจจะเปิดวาด
เขาพลิกสมุดสเก็ตช์ไปหน้าหนึ่ง พบรูปวาดชายหนุ่มหน้าตาเย็นชาในชุดสูท ที่มีเงาเบาบางคล้ายปีกขาวซ้อนทับอยู่ด้านหลัง
“…วาดฉันเหรอ?”
ภาคินยิ้มบางจางๆ...ครั้งแรกในร่างนี้
“แปลกดี…”
เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีใครมองเขาในแง่มุมแบบนั้น
เหมือนคนที่แค่ ‘เข้มแข็งภายนอก’ แต่ภายในกลับโดดเดี่ยว
“…เตชินท์ นายมองคนลึกกว่าที่คิด”
— — — — — — —
ช่วงสายวันเดียวกัน
ทั้งคู่มาพบกันที่คาเฟ่เล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ในซอกตึกกลางเมือง
พนักงานสาวมองพวกเขาสลับกันด้วยสายตาสงสัยนิดๆ ก่อนยิ้ม “จะรับอะไรดีคะ?”
“อเมริกาโน่เข้มๆ ไม่ใส่น้ำตาล” — เตชินท์ในร่างภาคินพูดเสียงเข้มตามคาแรกเตอร์ที่พยายามยึดไว้
“ลาเต้หวานครึ่งนึง เพิ่มวิป ห้ามลืม!!” — ภาคินในร่างเตชินท์ตอบทันที
พนักงานอึ้งไปนิดก่อนเดินจาก
เตชินท์ตบหน้าผากตัวเองเบาๆ “นายรู้ไหม…ฉันใช้เวลาครึ่งวันในการสร้างภาพลักษณ์ให้นายเป็น CEO สุขุม สุภาพ และสุขภาพดี”
“ฉันแค่อยากกินลาเต้มีวิป...ผิดเหรอ?” ภาคินพูดพร้อมหลบตา
“…ถ้านายกินหวานอีกที ฉันจะเริ่มฟ้องน้ำตาลในเลือดล่วงหน้าให้ร่างฉันเลย”
“…เดี๋ยวฉันก็วิ่งตอนเย็น”
“ในร่างฉันอีกแหละ”
“…”
“…”
ความเงียบโรยตัวลงบนโต๊ะกลมกลางคาเฟ่
เสียงเครื่องชงกาแฟกลบเสียงใจเต้นที่เริ่มผิดจังหวะของทั้งคู่
“นาย…เคยมีคนที่ชอบไหม?” เตชินท์ถามขึ้นอย่างไม่ทันคิด
“…”
ภาคินเงยหน้าช้าๆ สบตาคู่นั้น
“เคย...แต่เขาไม่เคยมองฉันเลย”
“…เหรอ”
“แล้วนายล่ะ?”
เตชินท์เม้มปากแน่น “ก็…มีบ้าง แต่ก็ไม่กล้าทำอะไร เพราะเขาดูไกลเกินไป”
“เขาเป็นคนแบบไหน?”
“เย็นชา...พูดน้อย...แต่ลึกๆ ใจดีมาก”
“ชอบทำหน้านิ่งใส่ทุกคนแต่ก็เป็นห่วงคนอื่นเงียบๆ”
“…ชอบกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล”
“…เหมือนนายเลยว่ะ”
ภาคินนิ่งไปนิด ก่อนพูดเสียงเบา
“แล้วตอนนี้...นายยังชอบเขาอยู่ไหม?”
เตชินท์หันหน้าหนี
เสียงหัวใจของเขาดังจนกลัวว่าอีกคนจะได้ยิน
“ไม่รู้สิ…” เขากระซิบ “อาจจะใช่...แต่เขาอยู่ในร่างฉัน…และฉันก็ไม่ใช่ตัวฉันเหมือนกัน”
“…”
ภาคินจ้องมองใบหน้าของคนตรงหน้า—ที่เป็นร่างของเขาเอง
แปลกดี...ที่คนอื่นมาอยู่ในร่างเรา แต่เรากลับเริ่มรู้สึกบางอย่าง...กับคนที่อยู่ข้างในนั้น
— — — — — — —
บ่ายวันเดียวกัน
เตชินท์เดินอยู่ในห้องทำงาน ระหว่างพักเบรกจากการประชุมวุ่นวาย
มือถือมีข้อความขึ้นจากเบอร์ของเขาเอง — ซึ่งหมายถึงภาคินที่อยู่ในร่างเขา
> 🟦 [เตชินท์]
วันนี้ผมวาดรูปคุณในสมุดอีกเล่มแล้วนะ
ถ้ากลับร่างได้เมื่อไหร่ ผมจะให้คุณดู
เตชินท์ยิ้มมุมปาก
เขารีบพิมพ์ตอบทันที
> 🟩 [ภาคิน]
ถ้านายวาดฉันออกมาหล่อกว่าเดิม ฉันจะพาไปกินไอติมวิป 3 ชั้น
> 🟦
งั้นผมจะวาดคุณทุกวันเลย
เตชินท์ชะงัก
หัวใจเต้นแรงขึ้น…ทั้งที่ปลายนิ้วเขาสั่น
“…เราจะไม่เผลอใจไปจริงๆ ใช่ไหม?”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 20
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments