5

เสียงล้อรถบดกับถนนในรั้วคฤหาสน์เงียบสนิท แต่ในอกของณิชาภา มันกลับดังก้องไม่หยุด ราวกับหัวใจของเธอกำลังต่อต้านทุกก้าวย่างที่ใกล้บ้านหลังนี้เข้าไปทุกที

คฤหาสน์ธีรคินทร์ใหญ่โตกว่าที่เธอจินตนาการไว้...ไม่ใช่แค่หรู แต่ยังเย็นยะเยือก ราวกับมีเงาบางอย่างปกคลุมอยู่ทุกตารางนิ้วของที่นี่

ธีรคินทร์ไม่ได้พูดอะไรตลอดทาง เขาแค่พาเธอเดินเข้าไปเงียบ ๆ จนกระทั่งถึงห้องโถงหลักที่ประตูไม้สลักลวดลายเปิดออกอย่างช้า ๆ

ชายวัยกลางคนในชุดสูทสีเข้มยืนรออยู่ เขาไม่ต้องแนะนำตัว เพราะเพียงแค่แววตา ก็ทำให้ณิชาภารู้ได้ทันที—นี่คือ "พ่อของเขา"

“ยินดีที่ได้เจอ...ลูกสาวของวิชญา” เสียงของเขาทุ้มต่ำ แต่เต็มไปด้วยแรงกดดันที่ก่อให้เกิดความเงียบทั่วทั้งห้อง

ณิชาภาเผลอกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว “คุณรู้จักแม่ฉัน?”

“มากกว่าที่เธอคิด” เขายิ้มจาง ๆ แล้วเดินเข้ามาใกล้ “สิบห้าปีก่อน ครอบครัวเธอเคยเป็นพันธมิตรที่ไว้ใจได้ที่สุดของฉัน”

ธีรคินทร์ยืนอยู่ข้างเธอเงียบ ๆ เขาไม่ได้แทรกหรืออธิบายใด ๆ

“ข้อตกลงที่พวกเขาทำไว้ คือการผูกสัมพันธ์ระหว่างรุ่นลูก เพื่อแลกกับความคุ้มกันจากเงื้อมมือขององค์กรอื่น” น้ำเสียงของชายตรงหน้าฟังดูไม่ต่างจากการประกาศผลประโยคตาย

ณิชาภาเบิกตากว้าง “หมายความว่า...”

“ใช่ เธอกับธีรคินทร์จะต้องหมั้นกัน—อย่างเป็นทางการ”

เธอหันขวับไปมองธีรคินทร์ “นายก็รู้เรื่องนี้?”

เขาพยักหน้าเบา ๆ “แต่ฉันไม่ได้เห็นด้วย”

“ดี” พ่อของเขายิ้มเย็น “เพราะการแต่งงานนี้ไม่ใช่เรื่องของความรัก...แต่มันคือความอยู่รอด”

ณิชาภารู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก เธอกำลังถูกผูกไว้ด้วยโซ่ที่มองไม่เห็น ทั้งที่ไม่ได้เต็มใจแม้แต่น้อย

ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไร เสียงโทรศัพท์ของพ่อธีรคินทร์ดังขึ้น เขารับสาย แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

“เรามีปัญหา” เขาพูดขณะวางสาย “อีกฝ่ายรู้ข่าวการหมั้นแล้ว...และพวกมันไม่พอใจ”

ธีรคินทร์สบตาพ่อของเขา “พวกมันจะเริ่มเคลื่อนไหว”

ณิชาภาหันมองทั้งสองคนสลับกัน ภาพที่เห็นทำให้เธอเริ่มเข้าใจ

นี่ไม่ใช่แค่เรื่องหมั้น

แต่มันคือสงคราม...ที่เธอไม่มีทางหนี