3

บรรยากาศภายในห้องเรียนดูสงบนิ่ง แต่สำหรับณิชาภา ทุกวินาทีกลับอึดอัดราวกับถูกบีบจากมือที่มองไม่เห็น เธอพยายามตั้งสมาธิกับเสียงอาจารย์ที่ยืนบรรยายหน้าแผ่นกระดาน แต่ทุกถ้อยคำล้วนไร้ความหมาย

ธีรคินทร์นั่งอยู่ด้านหน้า เธอมองเห็นเพียงด้านหลังของเขา—นิ่ง เยือกเย็น และเหมือนไม่มีสิ่งใดในโลกสามารถสั่นคลอนเขาได้

เธอไม่ได้เข้าใจเขา แต่เริ่มรับรู้ว่า ภายใต้ท่าทีเฉยชานั้น มีบางอย่างที่เขาแบกรับอยู่เช่นกัน

“เธอกำลังถูกรายล้อมด้วยคนที่ไม่หวังดี” เสียงแม่ของเธอเมื่อคืนลอยขึ้นมาในความคิด

“มีบางคนที่ไม่อยากให้เธอก้าวพ้นเงาของครอบครัวเราไปได้…”

ข้อความนั้นยังฝังอยู่ในใจ และมันกำลังทำให้เธอเริ่มมองทุกสิ่งรอบตัวด้วยความระแวดระวัง

พักกลางวัน เธอเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว เธอต้องหาคำตอบ ต้องรู้ว่า “เกม” ที่พวกเขาพูดถึงคืออะไรกันแน่

แต่ทันทีที่เดินพ้นอาคารเรียน เสียงฝีเท้าแปลก ๆ ก็ตามมาติด ๆ เธอหันขวับกลับไป

ไม่มีใคร

เงียบ

แต่บางอย่างในอากาศทำให้ขนบนแขนเธอลุกชัน

ทันใดนั้น มือหนึ่งคว้าข้อมือเธอไว้

“อย่าหันกลับ ถ้ายังอยากปลอดภัย” เสียงกระซิบเย็นเฉียบดังขึ้นข้างหู