จดหมายที่ไม่ได้ส่ง

นิยาย: จดหมายที่ไม่ได้ส่ง

ตอนที่ 1: คืนฝนตก กับจดหมายฉบับที่ 146

เสียงฝนตกกระทบกระจกหน้าต่างเบา ๆ คล้ายเสียงกระซิบของอดีตที่ยังไม่ยอมเงียบหายไป

นทีนั่งอยู่ที่โต๊ะมุมเดิมของร้านกาแฟเล็ก ๆ ใต้แสงไฟสีอุ่น ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม…แต่บางอย่างในใจเขาไม่เคยเหมือนเดิมอีกเลย

โต๊ะไม้กลมขัดเรียบเคลือบเงา แก้วลาเต้ร้อนตรงหน้าไอขึ้นบาง ๆ เป็นหมอกอ่อน ๆ จางหายไปกับอากาศเย็น ๆ ที่มากับฝน

เพลงบัลลาดจากลำโพงลอยคลออยู่ในอากาศ แต่นทีไม่ได้ฟัง เขากำลังฟังเสียงในใจ — เสียงที่เขียนจดหมายถึงเธออีกครั้ง

เขาเปิดสมุดบันทึกเล่มเก่า หน้ากระดาษสีงาช้างเต็มไปด้วยลายมือที่คุ้นตา บางหน้าเปื้อนรอยกาแฟ บางหน้ามีรอยหยดน้ำตา…อาจใช่ หรืออาจไม่ใช่ — เขาเองก็ไม่แน่ใจ

เขาหยิบปากกาขึ้นมาช้า ๆ เหมือนทุกวัน แล้วเขียนอีกฉบับ

ถึงขิม,

ฝนตกอีกแล้ว…เหมือนเมื่อวันนั้น

ลาเต้ของร้านไม่เคยเข้มเท่าที่เธอชงเลย

เธอเคยบอกว่าฝนทำให้ใจคนอ่อนแอ ฉันไม่เคยเชื่อ

จนวันที่เธอหายไป…

นทีวางปากกา มองออกไปนอกหน้าต่าง

ร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งนี้เคยเป็นความฝันของเขากับขิม พวกเขาร่วมกันสร้างขึ้นจากศูนย์ ตั้งแต่เลือกสีผนังจนถึงสูตรขนม

เธอคือคนช่างฝัน ส่วนเขาคือคนลงมือทำ — และมันก็ไปได้ดี จนกระทั่งวันหนึ่งความเงียบก่อตัวขึ้นระหว่างพวกเขา

ไม่มีเหตุการณ์ใหญ่ ไม่มีการทรยศ ไม่มีคำด่าทอ มีเพียงความรู้สึกที่ไม่ตรงกัน…ค่อย ๆ ห่างออกทีละนิด

แล้ววันหนึ่งเธอก็จากไป ทิ้งจดหมายไว้หนึ่งใบ บอกว่า

“บางคนรักกัน แต่ไม่ได้แปลว่าจะอยู่ด้วยกันได้”

หลังจากนั้น นทีไม่เคยได้ยินจากขิมอีกเลย

แต่ทุกคืน เขาเขียนถึงเธอ — ในนามจดหมายที่ไม่ได้ส่ง

เสียงกระดิ่งประตูหน้าร้านดังขึ้นท่ามกลางเสียงฝน

เขาเงยหน้าขึ้นด้วยความเคยชิน และหัวใจก็เหมือนถูกบีบแน่นในวินาทีนั้น

หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ตรงประตู ผมยาวเปียกชื้น ริมฝีปากแต่งรอยยิ้มบาง ๆ แม้เสื้อคลุมฝนสีครีมจะเปียกปอน แต่ดวงตาคู่นั้นยังอบอุ่นไม่เปลี่ยน

“ขิม…”

เขาพึมพำชื่อเธอเบา ๆ

เธอก้าวเข้ามาในร้านอย่างช้า ๆ เหมือนโลกหมุนช้าลงในชั่วขณะ

นั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม — ที่ประจำของเธอเมื่อก่อน

“แวะมาทักเฉย ๆ” เธอพูดเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มที่ทำให้เขานิ่งงัน

นทีมองเธอ เงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะถามเสียงต่ำ

“ฝนทำให้คิดถึงที่นี่เหรอ”

เธอพยักหน้า

“แล้วก็เธอด้วย…”

คำตอบนั้นทำให้อะไรบางอย่างในอกเขาหล่นวูบ ราวกับกำแพงที่สร้างไว้เริ่มสั่นคลอน

บรรยากาศรอบตัวเหมือนหายไป

เหลือเพียงความทรงจำที่วนกลับมาอีกครั้ง

เขาไม่ได้ถามว่าทำไมถึงหายไป หรือทำไมถึงกลับมา เขาแค่ถามว่า

“ช่วงที่ผ่านมา เป็นยังไงบ้าง?”

ขิมหัวเราะเบา ๆ “มีทั้งวันที่ดี และวันที่ไม่รู้จะลืมเธอยังไงดี”

นทีนิ่งไปอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเจ็บปวดกับคำพูดนั้นดี

“เธอเคยพูดว่า ถ้าฉันยังคิดถึงเธออยู่ ก็ควรปล่อยให้เธอไป” เขาว่า

ขิมก้มหน้า มือขยับแก้วเปล่าเบา ๆ บนโต๊ะ

“แต่ตอนนั้น ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ฉันอยากไปจริง ๆ หรือแค่กลัวจะอยู่”

นทีลุกขึ้น เดินไปชงลาเต้ร้อนให้เธอ — แบบที่เธอชอบ

กาแฟหอมฟุ้งเมื่อเขาวางแก้วตรงหน้าเธอ ขิมยิ้ม และจิบช้า ๆ เหมือนเมื่อก่อน

“ยังชงได้อร่อยเหมือนเดิมเลยนะ”

เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วนั่งลง

“และฉันก็ยังเขียนถึงเธอทุกวัน…เหมือนเดิม”

ขิมเงียบไปครู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขา

“ฉันขอดูได้ไหม…จดหมายของเธอ”

นทีลังเลเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมไปหยิบกล่องไม้จากใต้เคาน์เตอร์ วางตรงหน้าเธอ

กล่องนั้นเต็มไปด้วยจดหมาย 145 ฉบับ

เธอเปิดกล่อง หยิบฉบับบนสุดขึ้นอ่านเงียบ ๆ ไม่มีคำพูดใด ๆ นอกจากน้ำตาที่คลอเบ้า

“มันมากเกินไปสำหรับคนที่ไม่อยู่เลยใช่ไหม” เขาถาม

“ไม่เลย…” เธอเงยหน้ามองเขา “มันมากพอสำหรับคนที่ยังอยู่ในใจตลอดเวลา”

ก่อนลุกขึ้นจากโต๊ะ ขิมยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้เขา

“ฉันไม่รู้ว่าจะได้กลับมาอีกไหม…

แต่อย่างน้อย ขอฝากอะไรไว้ให้เธอได้คิดถึงฉันในแบบที่ฉันคิดถึงเธอ”

นทีรับมา ไม่เปิดอ่านในทันที

เธอเดินออกจากร้านอีกครั้ง ท่ามกลางสายฝนที่ยังคงโปรยปราย

เขาเปิดจดหมายหลังจากเธอจากไป

ในนั้นมีเพียงสองบรรทัด

“ถ้ายังอยากเริ่มใหม่ ลองเจอกันพรุ่งนี้…ที่นี่ เวลาเดิม

ถ้าไม่มา ฉันจะเข้าใจ…”

เขามองฝนที่ยังไม่หยุดตก

แต่ในใจเขา…เริ่มมีแสงอุ่น ๆ ปรากฏขึ้น

ได้เลยครับ ต่อจากตอนที่ 1 ของ “จดหมายที่ไม่ได้ส่ง” ตอนที่ 2 จะเล่าเหตุการณ์ในเช้าวันถัดมา — วันที่อาจเปลี่ยนทุกอย่างของนที กับคำถามในใจว่า “เธอจะกลับมาจริงไหม” และ “ถ้าเธอกลับมา…แล้วเขาจะยอมเริ่มใหม่อีกครั้งหรือเปล่า”

—ตอนที่ 2: เช้าวันที่อาจไม่มีใครมา

เช้าตรู่ของวันใหม่เริ่มต้นด้วยแสงแดดอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านม่านโปร่งบางเข้ามาในห้องนอนของนที

เป็นครั้งแรกในรอบหลายสัปดาห์ที่ฝนหยุดตก และฟ้าก็ไม่มืดหม่น

เขาตื่นขึ้นเร็วกว่าปกติ — ทั้งที่ไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุก ทั้งที่นอนหลับไม่เต็มตา

บางอย่างในใจเขากระซิบเบา ๆ ว่า วันนี้อาจไม่ใช่แค่วันธรรมดา

นทีนั่งอยู่บนขอบเตียง มือยังถือจดหมายของขิมไว้แน่น

มันยับนิด ๆ จากการเปิดอ่านเมื่อคืน

เขาอ่านมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งสองบรรทัด

สั้น…แต่เหมือนยาวพอจะย้อนทุกความทรงจำให้กลับมาครบถ้วน

“ถ้ายังอยากเริ่มใหม่ ลองเจอกันพรุ่งนี้…ที่นี่ เวลาเดิม

ถ้าไม่มา ฉันจะเข้าใจ…”

—

เขาไม่รู้ว่าขิมหมายความว่ายังไงกับคำว่า “เริ่มใหม่”

เริ่มใหม่แบบไหน? กลับมาคบกัน? กลับมาเป็นเพื่อน? หรือแค่ปิดบทสุดท้ายอย่างเป็นทางการ?

แต่ที่เขารู้แน่ ๆ คือหัวใจเขายังมีเธออยู่เต็มเปี่ยม

ต่อให้เขาไม่พูดมันออกมา

ต่อให้เวลาผ่านไปกี่ปีก็ตาม

นทีเปิดร้านเร็วกว่าปกติ ชงกาแฟร้อนให้ตัวเอง

วันนี้เขาใส่นมมากกว่าปกตินิดหน่อย — เธอเคยบ่นว่าของเขาเข้มเกินไป

เขาวางแก้วไว้ที่โต๊ะประจำ โต๊ะมุมหน้าต่างที่เธอเคยนั่ง และที่เธอเพิ่งกลับมานั่งเมื่อวาน

เขานั่งลง และเงียบรอ…

เวลาเดินไปอย่างเชื่องช้า

นาฬิกาเหนือชั้นวางหนังสือบอกว่าเป็นเวลา 9:47 น.

เธอบอกว่า “เวลาเดิม”

ในความหมายของเขา นั่นคือประมาณ 10 โมง — เวลาที่เธอเคยมาถึงร้านทุกวัน

เธอจะนั่งลงก่อนจะสั่งอะไรด้วยซ้ำ เธอจะถอดแจ็กเก็ต หรือหมวก หรือผ้าพันคอ แล้วมองเขาเหมือนบอกว่า “ลาเต้ร้อน แก้วเดิม”

เขากระวนกระวายเล็กน้อย ทั้งที่มือยังจับแก้วกาแฟอุ่น

เขาไม่ได้คาดหวังอะไรมาก

แต่หัวใจมันไม่ฟัง…

เวลา 9:59 น.

เสียงกระดิ่งที่หน้าร้านยังไม่ดัง

มีเพียงลูกค้าประจำสองคนที่นั่งอยู่เงียบ ๆ กับเสียงคลอของเพลงบัลลาดภาษาอังกฤษยุค 90 ที่ขิมเคยเลือกไว้เป็นเพลย์ลิสต์ประจำร้าน

เขาเผลอมองนาฬิกาเกือบทุกนาที ทั้งที่พยายามบอกตัวเองว่า อย่าหวัง

10:03 น.

ไม่มีใครเปิดประตูเข้ามา

10:10 น.

เสียงฝนตกเบา ๆ กลับมาอีกครั้ง

ฟ้าขมุกขมัวเมฆเริ่มคลุม

เขาเริ่มใจหาย

หรือบางทีเธอแค่พูดไว้เฉย ๆ?

หรือเธอมาจริง ๆ แต่ยืนอยู่หน้าร้านแล้วเปลี่ยนใจ?

10:18 น.

เขาหยิบสมุดบันทึกเล่มเดิมขึ้นมา

เปิดหน้าว่างใหม่ แล้วเขียนอย่างช้า ๆ

ถึงขิม,

ฉันมารอแล้วนะ

โต๊ะมุมเดิม กาแฟแก้วเดิม เพลงลิสต์เดิม

แต่…เธอยังไม่มา

ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ

อย่างที่เธอเคยบอก…บางครั้ง แค่คิดถึงก็เพียงพอแล้ว

ถ้าการมาครั้งนั้นคือคำบอกลา

ฉันก็จะจำมันไว้…ในทุกคำที่ไม่ได้พูด

เขาวางปากกา

หัวใจที่เคยตื่นเต้นเหมือนเด็กกลับบ้านในวันหยุด กลับเงียบเหมือนห้องที่ไม่มีเสียง

10:23 น.

เสียงกระดิ่งที่หน้าร้านดังขึ้น

เขาไม่หันกลับในทันที

บางอย่างในใจไม่กล้าหันกลับไป

เขาหายใจลึก ๆ แล้วลุกขึ้นช้า ๆ

“ขอโทษที่สายไปหน่อย”

เสียงนั้น…เขาจำได้

เขาหันกลับไป เธอยืนอยู่ตรงนั้นจริง ๆ

ขิมในเสื้อกันฝนสีอ่อน ผมเปียกเล็กน้อย

แต่รอยยิ้มยังเหมือนเดิม

เขาไม่รู้จะพูดอะไรดี ร่างกายเขาก้าวไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว

เธอหัวเราะเบา ๆ

“ไม่ต้องพูดอะไร ฉันแค่มา…เพื่อให้เธอรู้ ว่าฉันก็ยังคิดถึง”

นทีพาเธอไปที่โต๊ะ เขานั่งฝั่งตรงข้าม

เธอวางร่มไว้ข้าง ๆ ถอดเสื้อกันฝน แล้วนั่งลงเงียบ ๆ

ไม่มีคำถาม ไม่มีคำตำหนิ มีเพียงความนิ่งสงบ — เหมือนฝนเบา ๆ ที่ตกแบบไม่เร่งรีบ

“ตอนนั้น ฉันไม่ได้ไม่รักเธอ…” ขิมพูดเบา ๆ

นทีเงียบ

“แต่ฉันกลัว… กลัวว่าเราจะเปลี่ยนความฝันของกันและกันให้กลายเป็นความอดทน”

คำพูดนั้นแทงเข้าที่กลางอกเขา

เขาเคยคิดแบบเดียวกัน

แต่ไม่เคยกล้าพูด

“แล้วตอนนี้ล่ะ” เขาถาม “ยังกลัวอยู่ไหม?”

ขิมส่ายหน้า

“ไม่แล้ว…

ฉันแค่ไม่อยากหนีอีก

ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะไหน ฉันแค่อยากให้เราได้คุยกันอีกครั้ง

ไม่ใช่ผ่านจดหมาย…”

พวกเขานั่งคุยกันอยู่นาน

ไม่มีคำสัญญา ไม่มีการขอคืนดี

มีเพียงการเล่าชีวิตในช่วงที่หายไป

เธอเล่าว่าเธอไปทำขนมที่เชียงใหม่ เรียนรู้อะไรใหม่ ๆ

เขาเล่าว่าร้านยังอยู่เหมือนเดิม แต่ในใจก็เหมือนมีอะไรขาดไปตลอด

พอฝนหยุดตก

ขิมก็ลุกขึ้นเตรียมจะกลับ

เธอหันมาบอกว่า

“วันพรุ่งนี้ ฉันจะมาอีกนะ ถ้าเธออยากเจอ”

เขายิ้ม และพยักหน้า

หัวใจเขาไม่ได้หวังเหมือนเมื่อวาน

แต่มันเริ่มเชื่ออีกครั้งว่า

บางการกลับมา…ไม่ใช่เพื่อลา

แต่เพื่อเริ่มใหม่ อย่างช้า ๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***