เรื่องสั้น
เสียงหวีดร้องแหลมสูงสะท้อนก้องในตรอกเปลี่ยวซึ่งไร้แม้แต่เงาของผู้คน ฝนตกลงมาไม่ขาดสาย กลบรอยเลือดที่ไหลรินจากร่างไร้วิญญาณของเหยื่อสาว เงาร่างหนึ่งยืนอยู่เหนือศพ ใบหน้าเปื้อนเลือดแหงนมองขึ้นไปยังท้องฟ้าสีเทา ก่อนหันมาสบตากับใครบางคนที่ยืนอยู่ห่างออกไป
“เฟีย…” ลีโอกระซิบชื่อของเธอราวกับคำสวดมนต์
เฟีย นักสืบหญิงผู้มากด้วยไหวพริบ เธอยกปืนขึ้นเล็งตรงหัวใจของเขา มือมั่นคงแต่หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่ใช่เพราะกลัว…แต่เพราะแววตาของเขาในวินาทีนั้น มัน รัก อย่างบ้าคลั่งจนน่าขนลุก
หลังจากวันนั้น เฟียไม่เคยได้นอนเต็มตาอีกเลย
ลีโอ...ชายผู้ที่ฆ่ามาแล้วนับไม่ถ้วน เริ่มทิ้งร่องรอยชัดเจนราวกับต้องการให้เธอหาเจอ แต่ทุกครั้งที่เธอกับทีมไปถึง เขาก็หายไป เหลือไว้เพียงศพในสภาพบิดเบี้ยว เหมือนถูกแสดงโชว์ให้เธอชม
เขาตามเธอ เขาจ้องมองเธอ เขาฆ่าเพื่อเธอ
จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอหายตัวไป
---
ในห้องมืดชื้นแฉะที่มีเพียงแสงจากหลอดไฟ ลีโอกำลังลากศพหญิงสาวคนหนึ่งมาต่อหน้าเฟียที่ถูกมัดติดกับเก้าอี้เหล็ก ร่างกายเธอเต็มไปด้วยบาดแผล จิตใจถูกกัดกร่อนช้า ๆ ด้วยเสียงหัวเราะของเขาและคราบเลือดที่ไม่เคยแห้ง
“ดูสิ” เขายิ้ม “เธอเห็นไหมว่าฉันรักเธอแค่ไหน?”
“นายมันโรคจิต…” เธอพ่นลมหายใจ “นี่ไม่ใช่ความรัก ”
เขาหัวเราะ “รักก็ต้องเป็นของกันและกันไม่ใช่เหรอ?”
เฟียไม่ได้ตอบ เธอเพียงมองศพที่เพิ่งถูกฆ่าต่อหน้าเธอ—ศพที่สามแล้วในสัปดาห์นี้ สีหน้าเธอเริ่มไร้อารมณ์ จิตใจเริ่มชาชินราวกับกำลังแตกสลาย
---
สามเดือนต่อมา
“เฟีย!!!” เสียงปายร้องลั่นเมื่อเจอเธอในห้องใต้ดินแห่งนั้น สภาพเธอไม่ต่างจากผี ผิวซีด ผอมซูบ ดวงตาว่างเปล่าเหมือนคนหมดสิ้นซึ่งตัวตน
เธอถูกพาไปรักษาทันทีในโรงพยาบาลจิตเวช เธอไม่พูดกับใคร ไม่ร้องไห้ ไม่หัวเราะ มีเพียงเงาของตัวตนที่เคยเข้มแข็ง
แต่เมื่อเวลาผ่านไป เธอก็กลับมาได้…อย่างช้า ๆ
---
หลายศพถูกพบในเวลาไม่ถึงสัปดาห์ ลีโอฆ่าคนอย่างบ้าคลั่งราวกับเด็กหลงทางในความมืด
เขาเขียนชื่อ “เฟีย” ไว้ที่กำแพงทุกที่ เขาเผารูปเหยื่อที่หน้าเหมือนเธอ เขาร้องเรียกชื่อเธอในกล้องวงจรปิด
และแล้ววันหนึ่ง เธอก็กลับมา ในชุดนักสืบคนเดิม แต่ภายใต้แววตานั้น มีบางอย่างตายไปแล้ว
---
สถานีรถไฟร้าง
เฟียเดินเข้าไปอย่างมั่นคง ลีโอรออยู่ที่นั่นกับศพใหม่ เขายิ้ม “ในที่สุด…ก็ได้เจอกันแล้ว ลาก่อนนะ”
เธอชักปืน แต่ไม่ทัน
ใบมีดเสียบเข้าที่อกเธอ
เลือดทะลัก เธอล้มลง
ลีโอแทงตัวเองตาม เขาทรุดข้างเธอ มือเปื้อนเลือดเอื้อมมากุมมือเธอไว้
“เธอเป็นของฉัน…จะไม่มีใครพรากเราไปจากกันแล้ว…”
ดวงตาของเฟียเบิกกว้าง ก่อนจะปิดลงช้า ๆ พร้อมกับรอยยิ้มแผ่วจางบนใบหน้าของฆาตกรผู้ตกหลุมรักเพียงคนเดียวในชีวิต
---
จบบริบูรณ์
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments