เรื่องสั้น

รักสีเลือด

เสียงหวีดร้องแหลมสูงสะท้อนก้องในตรอกเปลี่ยวซึ่งไร้แม้แต่เงาของผู้คน ฝนตกลงมาไม่ขาดสาย กลบรอยเลือดที่ไหลรินจากร่างไร้วิญญาณของเหยื่อสาว เงาร่างหนึ่งยืนอยู่เหนือศพ ใบหน้าเปื้อนเลือดแหงนมองขึ้นไปยังท้องฟ้าสีเทา ก่อนหันมาสบตากับใครบางคนที่ยืนอยู่ห่างออกไป

“เฟีย…” ลีโอกระซิบชื่อของเธอราวกับคำสวดมนต์

เฟีย นักสืบหญิงผู้มากด้วยไหวพริบ เธอยกปืนขึ้นเล็งตรงหัวใจของเขา มือมั่นคงแต่หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่ใช่เพราะกลัว…แต่เพราะแววตาของเขาในวินาทีนั้น มัน รัก อย่างบ้าคลั่งจนน่าขนลุก

หลังจากวันนั้น เฟียไม่เคยได้นอนเต็มตาอีกเลย

ลีโอ...ชายผู้ที่ฆ่ามาแล้วนับไม่ถ้วน เริ่มทิ้งร่องรอยชัดเจนราวกับต้องการให้เธอหาเจอ แต่ทุกครั้งที่เธอกับทีมไปถึง เขาก็หายไป เหลือไว้เพียงศพในสภาพบิดเบี้ยว เหมือนถูกแสดงโชว์ให้เธอชม

เขาตามเธอ เขาจ้องมองเธอ เขาฆ่าเพื่อเธอ

จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอหายตัวไป

---

ในห้องมืดชื้นแฉะที่มีเพียงแสงจากหลอดไฟ ลีโอกำลังลากศพหญิงสาวคนหนึ่งมาต่อหน้าเฟียที่ถูกมัดติดกับเก้าอี้เหล็ก ร่างกายเธอเต็มไปด้วยบาดแผล จิตใจถูกกัดกร่อนช้า ๆ ด้วยเสียงหัวเราะของเขาและคราบเลือดที่ไม่เคยแห้ง

“ดูสิ” เขายิ้ม “เธอเห็นไหมว่าฉันรักเธอแค่ไหน?”

“นายมันโรคจิต…” เธอพ่นลมหายใจ “นี่ไม่ใช่ความรัก ”

เขาหัวเราะ “รักก็ต้องเป็นของกันและกันไม่ใช่เหรอ?”

เฟียไม่ได้ตอบ เธอเพียงมองศพที่เพิ่งถูกฆ่าต่อหน้าเธอ—ศพที่สามแล้วในสัปดาห์นี้ สีหน้าเธอเริ่มไร้อารมณ์ จิตใจเริ่มชาชินราวกับกำลังแตกสลาย

---

สามเดือนต่อมา

“เฟีย!!!” เสียงปายร้องลั่นเมื่อเจอเธอในห้องใต้ดินแห่งนั้น สภาพเธอไม่ต่างจากผี ผิวซีด ผอมซูบ ดวงตาว่างเปล่าเหมือนคนหมดสิ้นซึ่งตัวตน

เธอถูกพาไปรักษาทันทีในโรงพยาบาลจิตเวช เธอไม่พูดกับใคร ไม่ร้องไห้ ไม่หัวเราะ มีเพียงเงาของตัวตนที่เคยเข้มแข็ง

แต่เมื่อเวลาผ่านไป เธอก็กลับมาได้…อย่างช้า ๆ

---

หลายศพถูกพบในเวลาไม่ถึงสัปดาห์ ลีโอฆ่าคนอย่างบ้าคลั่งราวกับเด็กหลงทางในความมืด

เขาเขียนชื่อ “เฟีย” ไว้ที่กำแพงทุกที่ เขาเผารูปเหยื่อที่หน้าเหมือนเธอ เขาร้องเรียกชื่อเธอในกล้องวงจรปิด