เสียงหวีดร้องแหลมสูงสะท้อนก้องในตรอกเปลี่ยวซึ่งไร้แม้แต่เงาของผู้คน ฝนตกลงมาไม่ขาดสาย กลบรอยเลือดที่ไหลรินจากร่างไร้วิญญาณของเหยื่อสาว เงาร่างหนึ่งยืนอยู่เหนือศพ ใบหน้าเปื้อนเลือดแหงนมองขึ้นไปยังท้องฟ้าสีเทา ก่อนหันมาสบตากับใครบางคนที่ยืนอยู่ห่างออกไป

“เฟีย…” ลีโอกระซิบชื่อของเธอราวกับคำสวดมนต์

เฟีย นักสืบหญิงผู้มากด้วยไหวพริบ เธอยกปืนขึ้นเล็งตรงหัวใจของเขา มือมั่นคงแต่หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่ใช่เพราะกลัว…แต่เพราะแววตาของเขาในวินาทีนั้น มัน รัก อย่างบ้าคลั่งจนน่าขนลุก

หลังจากวันนั้น เฟียไม่เคยได้นอนเต็มตาอีกเลย

ลีโอ...ชายผู้ที่ฆ่ามาแล้วนับไม่ถ้วน เริ่มทิ้งร่องรอยชัดเจนราวกับต้องการให้เธอหาเจอ แต่ทุกครั้งที่เธอกับทีมไปถึง เขาก็หายไป เหลือไว้เพียงศพในสภาพบิดเบี้ยว เหมือนถูกแสดงโชว์ให้เธอชม

เขาตามเธอ เขาจ้องมองเธอ เขาฆ่าเพื่อเธอ

จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอหายตัวไป

---

ในห้องมืดชื้นแฉะที่มีเพียงแสงจากหลอดไฟ ลีโอกำลังลากศพหญิงสาวคนหนึ่งมาต่อหน้าเฟียที่ถูกมัดติดกับเก้าอี้เหล็ก ร่างกายเธอเต็มไปด้วยบาดแผล จิตใจถูกกัดกร่อนช้า ๆ ด้วยเสียงหัวเราะของเขาและคราบเลือดที่ไม่เคยแห้ง

“ดูสิ” เขายิ้ม “เธอเห็นไหมว่าฉันรักเธอแค่ไหน?”

“นายมันโรคจิต…” เธอพ่นลมหายใจ “นี่ไม่ใช่ความรัก ”

เขาหัวเราะ “รักก็ต้องเป็นของกันและกันไม่ใช่เหรอ?”

เฟียไม่ได้ตอบ เธอเพียงมองศพที่เพิ่งถูกฆ่าต่อหน้าเธอ—ศพที่สามแล้วในสัปดาห์นี้ สีหน้าเธอเริ่มไร้อารมณ์ จิตใจเริ่มชาชินราวกับกำลังแตกสลาย

---

สามเดือนต่อมา

“เฟีย!!!” เสียงปายร้องลั่นเมื่อเจอเธอในห้องใต้ดินแห่งนั้น สภาพเธอไม่ต่างจากผี ผิวซีด ผอมซูบ ดวงตาว่างเปล่าเหมือนคนหมดสิ้นซึ่งตัวตน

เธอถูกพาไปรักษาทันทีในโรงพยาบาลจิตเวช เธอไม่พูดกับใคร ไม่ร้องไห้ ไม่หัวเราะ มีเพียงเงาของตัวตนที่เคยเข้มแข็ง

แต่เมื่อเวลาผ่านไป เธอก็กลับมาได้…อย่างช้า ๆ

---

หลายศพถูกพบในเวลาไม่ถึงสัปดาห์ ลีโอฆ่าคนอย่างบ้าคลั่งราวกับเด็กหลงทางในความมืด

เขาเขียนชื่อ “เฟีย” ไว้ที่กำแพงทุกที่ เขาเผารูปเหยื่อที่หน้าเหมือนเธอ เขาร้องเรียกชื่อเธอในกล้องวงจรปิด

และแล้ววันหนึ่ง เธอก็กลับมา ในชุดนักสืบคนเดิม แต่ภายใต้แววตานั้น มีบางอย่างตายไปแล้ว

---

สถานีรถไฟร้าง

เฟียเดินเข้าไปอย่างมั่นคง ลีโอรออยู่ที่นั่นกับศพใหม่ เขายิ้ม “ในที่สุด…ก็ได้เจอกันแล้ว ลาก่อนนะ”

เธอชักปืน แต่ไม่ทัน

ใบมีดเสียบเข้าที่อกเธอ

เลือดทะลัก เธอล้มลง

ลีโอแทงตัวเองตาม เขาทรุดข้างเธอ มือเปื้อนเลือดเอื้อมมากุมมือเธอไว้

“เธอเป็นของฉัน…จะไม่มีใครพรากเราไปจากกันแล้ว…”

ดวงตาของเฟียเบิกกว้าง ก่อนจะปิดลงช้า ๆ พร้อมกับรอยยิ้มแผ่วจางบนใบหน้าของฆาตกรผู้ตกหลุมรักเพียงคนเดียวในชีวิต

---

จบบริบูรณ์

ฝ้าย หญิงสาวจิตใจอ่อนโยน สดใสราวแสงตะวัน รักอยู่กับคธา พ่อหมอหนุ่มผู้มีนัยน์ตาดำสนิท รอยยิ้มอบอุ่น และเสียงทุ้มที่เหมือนปลอบขวัญโลกใบนี้

ผู้คนต่างอิจฉาความรักของทั้งคู่ ฝ้ายไม่เคยมองชายใดอีกเลยนอกจากเขา คธาเองก็เฝ้าดูแลเธอทุกลมหายใจ ราวกับเธอคือสมบัติเพียงชิ้นเดียวในชีวิต

แต่เมื่อฤดูฝนมาเยือน อะไรบางอย่างเริ่มเปลี่ยนไป...

ฝ้ายเริ่มป่วยโดยไร้สาเหตุ แน่นหน้าอก หายใจติดขัด ปวดหัววูบวาบและหนาวสลับร้อน ดวงตาเหม่อลอยเหมือนมีใครแอบกระซิบอยู่ข้างหูตลอดเวลา เสียงฝีเท้าในบ้านยามดึก ลมหายใจแผ่วเบาที่ไม่มีเจ้าของ

เพื่อนสนิทของฝ้ายพาเธอไปหาพระในวัดป่า ท่านมองเธอเพียงครู่เดียวแล้วหลับตาแน่น

“ของแรง…เล่นใส่ตรงวิญญาณ ไม่ใช่แค่ใจ”

พระให้พวกเธอหาสมุนไพรหายาก — ใบหนาด ใบส้มป่อย ขมิ้น ไม้ข่าผี และรางจืด

ต้มน้ำอาบในคืนจันทร์เต็มดวง ฝ้ายทำตามทุกขั้นตอน ร่างของเธอสั่นเทิ้มเมื่อหยดน้ำสุดท้ายรดบนผิว

จากวันนั้น…อาการของฝ้ายค่อย ๆ ดีขึ้น แต่คธากลับรู้สึกถึงบางอย่างที่สูญหาย

ฝ้ายไม่สบตาเขาอีก

ฝ้ายไม่หัวเราะเหมือนเดิม

ฝ้าย…ไม่รักเขาอีกแล้ว

คธาคลั่ง ความเย็นชาของฝ้ายเหมือนกระชากหัวใจเขาออกมาบด

เขาค้นกล่องไม้เก่าใต้ถุนบ้าน เจอคาถาเก่า ตำราที่ปู่เคยเตือนว่า

"อย่าผูกใจคนด้วยมนต์ดำ ถ้าไม่แน่ใจว่าหัวใจนั้น…เป็นของเจ้าเอง"

แต่มันสายไปแล้ว เขาเคยผูกใจฝ้ายไว้แน่นจนเธอหายใจแทบไม่ได้—แต่เพิ่งรู้ว่า...

เธอ...คือคนที่เล่นของใส่เขาก่อน

กระดาษใบหนึ่งที่ซุกอยู่ในตำรากลับหัวความจริงทั้งหมด

ชื่อของเขา...ชื่อของเธอ...และชื่อของเสน่ห์เรียกผัว

รอยพับกระดาษมีคราบเลือดเก่าและเศษผมผู้ชายพันอยู่แน่น

ฝ้ายเคยเล่นของใส่เขา

ทำให้เขารักเธอจนโงหัวไม่ขึ้น

...เขาแค่ถอนมันได้เร็วกว่าก็เท่านั้น

และในความเงียบงันของคืนเดือนดับ

เขาจุดไฟในห้อง ลงมืออีกครั้งด้วยมือของพ่อหมอที่ไม่ใช่เหยื่ออีกต่อไป

“เจ้าลองผูกใจข้าไว้ก่อน...ก็อย่าหวังว่าจะหนีไปได้ง่าย ๆ”

คธาพึมพำขณะใช้เข็มแทงลงกลางด้ายแดงเส้นใหม่ ฝ้ายยืนอยู่ข้างหน้า น้ำตาไหลทั้งที่ใบหน้าไร้อารมณ์

เสน่ห์ย้อนกลับ รัดแน่นกว่าที่เธอเคยใช้

เธอร้องไม่ได้

เดินหนีไม่ได้

แม้แต่ความตาย...ก็ยังไม่ยอมรับเธอ

และในคืนหนึ่งที่หมอกป่าปกคลุมทั่วบ้านไม้เก่า ไม่มีใครพบฝ้ายอีก

ไม่มีศพ

ไม่มีรอยลาก

มีเพียงเสียงกระซิบแผ่วจากลม

จบบริบูรณ์

“รักของข้า...จะอยู่กับเจ้าตลอดไป”