บทที่ 4 ฝาแฝดบิงกี้และเบียร์ก้า

ณ.พระราชวังเซียร์โอนาร์ด

"รู้รึเปล่า เรื่องของผู้กล้าน่ะ"

"อืม..เห็นว่าเขายังเด็กอยู่ไม่ใช่เหรอ"

"พระราชาคิดยังไงของเขากันแน่ ที่เอาเด็กมาทำเรื่องอะไรพวกนี้"

"แบบนี้ก็เท่ากับว่าดูถูกพวกเราเชียวนะ ราชาทรงไม่คิดบ้างเหรอว่าเราเองก็มีทั้งฝีมือ มีประสบการณ์มากกว่าเจ้าเด็กเหลือขอนั่น"

"จุ๊ๆ .. เจ้าพูดดังไปเดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินกัน"

ทันใดนั้น..

"พวกเจ้าได้ยินอะไรกันงั้นรึ ช่วยตอบข้าทีได้ไหม?"

เออร์ธานที่พาราเชลเดินมาก็พบกับขุนนางสองคน ยืนซุบซิบอะไรกันพอดี แต่เท่าที่อยู่นี่มานานก็พอจะรู้ว่าเรื่องอะไร ที่ทำให้สองคนนี้ต้องซุบซิบนินทากันอย่างออกอรรถรส ราเชลนั้นที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ก็ยืนมองทั้งสองคนนั้นตาปริบๆเช่นกัน

"อ..เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกท่านเออร์ธาน แหะๆ "

เออร์ธานไม่ได้พูดโต้ตอบอะไรกับทั้งสองคน พร้อมกับใช้สายตาทมึงทึง มองทั้งสองอย่างไม่พอใจ

"พูดจาอะไรก็ให้เกียรติเขาบ้าง อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะว่าเจ้าสองคนพูดอะไร ให้ตายเถอะ พวกขุนนางก็เป็นได้แค่นี้แระ พอเจอคนได้ดีก็ประจบประแจงหวังจะติดเขาเพื่อทำให้ตัวเองดูดี แต่พอลับหลังก็เป็นอย่างนี้กันซะหมด ข้าเห็นมาเยอะแล้ว ไปเถอะราเชล "

เมื่อเออร์ธานพูดจบ ก็เดินฝ่ากลางทั้งสองไปอย่างไม่ใยดี โดยที่ราเชลนั้นพอจะเข้าใจอยู่บ้างว่าสิ่งที่เออร์ธานพูดนั้นหมายถึงอะไร

"แบร่~"

ราเชลหันหลังไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ ขุนนางทั้งสองคนอย่างทะเล้น ก่อนที่ทั้งสองคนนั้นจะกำหมัดแล้วจ้องราเชลที่เดินห่างพวกเขาไปไกลกันแล้วอย่างโกรธแค้น แต่เมื่อทั้งสองหันกลับมาก็ต้องผงะ เมื่อเจอไรเซน เดินมาด้วยพอดี ดูจากสีหน้าแล้วเขาทั้งสองคนก็เห็นว่าไรเซนเหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยพากันเดินหลบแล้วรีบเดินหนีไปให้ไวที่สุด เพราะตอนนี้สีหน้าของเขานั้นเวลานิ่งจะดูน่ากล้วมาก เพราะเขาต้องข่มอาการเจ็บมือขวาเอาไว้

"ท่านราเชล"

"ท่านราเชล"

เออร์ธานกับราเชลนั้นต้องหยุดเดินกระทันหันเมื่อเจอสาวน้อยหน้าเหมือนกันจนแทบแยกไม่ออก แถมยังใส่ชุดสาวรับใช้เต็มยศขนาดนั้น สีผมก็ดันเป็นสีม่วงเหมือนกันซะอีกแต่ก็พอสังเกตออก เพราะคนซ้ายนั้นผมยาวและมัดรวบตึงอยู่ด้านหลัง ส่วนคนขวานั้นผมสั้นประบ่าพอประมาณแถมสองคนนี้ก็ยังหน้าตาน่ารักเหมือนพิมพ์กันออกมาเลย

"ข้าน้อยมีนามว่าเบียก้า เจ้าค่ะ" (คนซ้าย)

"ส่วนข้าน้อยมีนามว่า บิงกี้เจ้าค่ะ" (คนขวา)

"ท่านราชา ทรงสั่งให้ข้าน้อยทั้งสองมารับใช้ท่านอยู่ที่ฝ่ายในเจ้าค่ะ"

ทั้งสองนั่นพูดพร้อมกันก่อนจะโค้งคำนับให้กับราเชลเพื่อเป็นมารยาท

"เจ้าก็ไปพักได้แล้ว เด็กน้อยมื้อค่ำวันนี้คงได้เจอกันอีก ข้าขอตัวไปก่อนล่ะ"

เออร์ธานบอกลา ราเชล ตรงนี้ ก่อนเขาจะเอามือตบบ่าของเด็กหนุ่มเบาๆ แล้วเขาก็เดินผ่านสองสาวฝาแฝดที่ยังคงก้มหัวให้เออร์ธานที่เดินผ่านจากไป

"ท่านราเชล เชิญด้านนี้เจ้าค่ะ ดิฉันสองคนจะพาท่านไปที่ห้องพักเจ้าค่ะ "

เบียก้าพูดขึ้นพร้อมกับผายมือไปทางที่ทางแยกของด้านขวา ที่ต้องตัดผ่านสวนดอกไม้ครั้งตอนที่ราเชลเดินผ่านกันมากับเออร์ธานเมื่อเช้า

"อ..อืม..ครับ"

เขาพูดตะกุกตะกักอย่างรู้สึกเกรงใจโดยที่มีเบียก้าเดินนำหน้าและบิงกี้เดินตามอยู่ข้างหลัง แต่เมื่อกำลังจะเดินผ่านสวนดอกไม้นั่นอีกครั้ง สายตาของเขา ก็หันไปเห็นเด็กผู้หญิงมากมายที่ใส่ชุดสีขาว สะอาดตา และกระโปรงยาวระบาย เหมือนกันเต็มไปหมดที่สวน แล้วพากันหัวเราะคิกคัก เก็บดอกไม้กันอย่างสนุกสนาน จนเขาต้องหยุดยืนมองว่า คนพวกนี้มาจากไหนแล้วทำไม่ใส่ชุดเหมือนกันเต็มไปหมด

"ท่านคงไม่มีวันได้จับต้องหรอกเจ้าค่ะ อย่าหวังเจ้าค่ะ"

เบียก้าเอ่ยขึ้นมา ก่อนจะมองราเชลด้วยสีหน้าหน้าตาย

"หะ?"

ราเชลหันไปมองเบียก้าเช่นกันอย่างไม่เข้าใจว่าเขาพูดถึงอะไร

"พวกเขาสูงส่งเกินกว่าท่านจะจับต้องเจ้าค่ะ เพราะผู้ชายจะทำให้ผู้หญิงเป็นมลทิน "

บิงกี้เอ่ยขึ้นมาหน้าตายด้วยเช่นกัน

".....?"

ราเชลหันมองทั้งสองสลับไปมาอย่างงุนงง ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นหมายถึงอะไร เพราะยิ่งพูดเหมือนกับว่าตัวเองเป็นคนผิดแปลกๆ

"คนคิดชั่วจะต้องถูกจับแขวนคอประจานเจ้าค่ะ "

ทั้งสองคนนั้นเอ่ยขึ้นมาพร้อมกันราวกับนัดกันไว้ อีกทั้งต่างคนก็ต่างมองราเชลด้วยหน้าตายเหมือนกัน

"ค..ครับ.."

ราเชลได้แต่ตอบรับอย่างเข้าใจทั้งๆที่ ไม่เข้าใจอะไรเลย พร้อมกับฝืนยิ้มออกมา

แกร๊งงงงกร๊างงงงง~

"ระฆังดังแล้วเจ้าค่ะ รีบเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทันการณ์ซะก่อน เพราะนี้ก็เย็นมากแล้ว ท่านราเชลยังต้องอาบน้ำเตรียมพร้อมกับมื้อค่ำเย็นนี้ด้วยเจ้าค่ะ"

เบียก้าเอ่ยขึ้นมาด้วยหน้าตายอีกเหมือนเคย เหมือนกับว่าเธอทั้งสองคนไม่รู้จักคำว่ายิ้มกันเลยทีเดียว

"อีกอย่าง ท่านราชาทรงตรัสว่ามื้อค่ำนี้ จะต้องให้ท่านราเชลมาร่วมด้วย เพราะมีเรื่องสำคัญเจ้าค่ะ"

บิงกี้เอ่ยออกมา พร้อมกับยิ้มออกมาเบาๆ จึงทำให้ราเชลรู้สึกหายอึดอัดใจได้นิดหน่อยก่อนที่เขาจะค่อยๆยิ้มตอบบิงกี้แล้วหันหลังเดินตามเบียก้าต่อไป

" ทำไมฉันถึงรู้สึกได้ว่า ต้องเป็นอะไรที่ลำบากมากแน่ๆ...ในหลายๆความหมายน่ะนะ … "

เขาบ่นพึมพำ พร้อมกับเดินตามทั้งสองคนไปยังห้องพักส่วนตัวของเขาที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้ และที่สวนดอกไม้นั่นเด็กสาวมากมายต่างก็รีบทยอยกันกลับไปที่ๆของตนหลังสิ้นเสียงระฆังดัง

-----------------------***************----------------------

ณ.ห้องโถงรับประทานอาหาร

เวลาพลบค่ำ..

เสียงจ้อกแจ้กจอแจ ดังขึ้นมาพร้อมกับอาหารชุดใหญ่นานาชนิดบนโต๊ะอาหารที่ยาวประมาณ 3 เมตรเห็นจะได้ พร้อมกับสาวรับใช้สี่ห้าคนเดินขวักไขว่ไปมาบางคนถือถาดอาหารมาเสริฟบนโต๊ะเพิ่ม และบางคนก็กำลังรินจอกเหล้าให้กับคนใหญ่คนโตที่กำลังนั่งดื่มนั่งกินกันอย่างสังสรรค์ และ ประตูใหญ่ของโถงรับประทานอาหารก็ได้เปิดออก พร้อมกับราเชลที่ใส่ชุดโกธิค สำหรับผู้ชายที่ถูกหญิงสาวทั้งสองเตรียมไว้ให้เพราะทั้งวันนี้เขาใส่ชุดนักเรียนมาทั้งวันแล้วเดินเข้ามาโดยมีเบียก้ากับบิงกี้เดินประกบอยู่ด้านหลัง

" โอ้ ราเชลท่านมาแล้ว มานั่งคุยกันชิวๆสักหน่อยสิ"

ทันทีที่ประตูห้องเปิด เสียงราชากล่าวขึ้นอย่างร่าเริงต่างจากตอนที่พบเจอกันครั้งแรกมาก เพราะดูเป็นกันเองสุดๆ พลันนั้นเขาก็เห็นเออร์ธาน ที่อยู่ในชุดคอปกสายรัดสีน้ำตาล ดูใส่แล้วสบาย พร้อมกับไรเซน...ที่ยังใส่ชุด...เสื้อคลุมสีดำเหมือนเดิม.. แต่ครั้งนี้เขาสวมถุงมือสีดำเอาไว้ด้วย

" ท่านโปรดทำตัวให้เหมาะสมด้วยขอรับ "

วาลาฟาลกระซิบกล่าวตักเตือนราชาเหมือนกับเป็นเรื่องปกติที่เป็นประจำ

" ไม่เอาน่า อุตส่าอยู่กันแค่4คนทั้งที ให้ข้าได้เป็นอิสระสักหน่อยน่า~"

ราชากล่าวออกมาราวกับโยนตำแหน่งทิ้งไปแล้วเป็นคุณลุงวัยย์เกษียณไปได้ จนทำให้ราเชลอดคิดไม่ได้ว่า 'นี่ใช่ราชาคนเดียวกันตอนนั้นรึเปล่า…' เพราะสภาพราชาในตอนนี้คือไม่เอาไรแล้ว อีกทั้ง..น่าจะเมามาก่อนหน้าที่เขาจะเข้ามาด้วยล่ะมั้ง ก่อนที่ราเชล จะเดินไปนั่งอยู่ข้างๆกับไรเซน ที่ตอนนี้กำลังใช้มีดหั่นชิ้นเนื้อที่อยู่บนจานอาหารของเขาอย่างเรียบร้อย เมื่อทันทีที่ราเชลนั่งหญิงสาว ที่ดูเหมือนอายุ 30 เศษๆยกจานอาหารมาวางตรงหน้าของเขา ซึ่งมีทั้งน่องไก่ เนื้อที่ทำคล้ายกับสเต็ก และต่างๆนานา ก่อนที่เขาจะพูดว่าขอบคุณเพื่อเป็นมารยาทแต่ดูเหมือนหญิงนางนั้นไม่ได้ตอบรับอะไรก่อนจะเดินหันก้นไปอีกทาง จึงทำให้เหวอออกมานิดหน่อย พร้อมกับสายตาของตนมองไปทางพระราชาที่ตอนนี้กระดกจอกเอาเรื่อง ดื่มเก่งใช่ย่อย

" ท่านราชา..เอ่อ.."

ราเชลพยายามจะเอ่ยปากขอบคุณที่เลี้ยงอาหารมื้อนี้ให้กับเขา แต่ตัวเองก็อ้ำอึ้ง ไม่รู้จะพูดยังไงกลัวว่าจะไม่เข้าใจเหมือนหญิงนางนั้นไปนั่นอีกคนจนราชา นั้นแย่งกาเหล้าจากสาวใช้แล้วยกกรอกปากตัวเอง..เมื่อราเชลเห็นแบบนั้นก็อยากจะเมาแทนกันเลยทีเดียว..

"เจ้าไม่สนใจลูกสาว ข้าจริงๆหรอ ลูกข้าน่ารักมากเลยนะ น่ารักที่สุดในจักรวรรดิเลยนะ!!~ "

ราชาถามราเชลอย่างจริงจังและอวยลูกสาวหนักมากเพราะความเมา จนทำให้วาลาฟาลถึงกับยกมือลูบหน้าตัวเองอย่างหนักใจกับราชาจอมอวยลูก ที่ไม่สนใจภาพลักษณ์ตัวเองในตอนนี้

" ผมไม่ได้สนใจเธ-------- "

ราเชลยังไม่ทันพูดจบราชาจ้องเขม็ง และพูดขัดด้วยสีหน้าจริงจัง ที่ตอนนี้สายตาของเขาที่มองราเชลนั้นมันเป็นสายตาของคนเมา หรือคนไม่เมากันแน่..

" แล้วลูกสาวข้าอีกคนเจ้าสนใจไหม!! "

ราชายื่นหน้าเข้าไปพูดใกล้ๆอย่างจริงจัง จนทำให้ราเชลนั้นถึงกับถอยหน้าหนีตาม เพราะกลิ่นเหล้าด้วยและอดคิดไม่ได้ด้วยว่าทำไมราชาถึงอยากให้ลูกสาวของเขานักของเขาหนา เพราะอะไรกันแน่ แต่..เขามีองค์หญิงถึงสององค์เลยเหรอ..

" แล้ว...องค์หญิงอีกองค์ของท่าน..เป็นใครเหรอครับ"

ราเชลถามออกมาอย่างสงสัย ว่าทำไมก่อนหน้านั้นถึงมีองค์หญิงออกมาแค่เพียงคนเดียว ถ้ามีสองคนทำไมไม่ออกมาพร้อมกันไปเลย..

" หึหึหึ .. รู้สึกสนใจในความสง่างามของลูกข้าแล้วใช่ไหมเจ้าถึงถามแบบนี้ "

ราชาแสยะยิ้มขึ้นมาแล้วลุกขึ้นพรวดด้วยท่าทีที่ดีใจเป็นอย่างมาก ก่อนที่เขาจะตบมือสองครั้ง ม่านสีแดงข้างหลังของราชาก็เปิดออกเป็นริมระเบียงห้อง เผยให้เห็นหญิงสาวในชุดขาวผุดผ่องทั้ง 5 คน ยืนประกบหน้าหลัง โดยที่หญิงสาวตรงกลางวงล้อมนั้น ใส่ชุดเดรสสีขาวแขนยาวระบาย พร้อมประดับด้วยเชือกประดับเอวสีทอง โดยมีผ้าคลุมหน้าสีขาวบางๆพอให้เห็นว่าใบหน้าเป็นอย่างไร ทันใดนั้น หญิงสาวในชุดขาวสองคนข้างหน้า ก็ค่อยๆเปิดผ้าคลุมออก เพื่อเผยให้เห็นใบหน้าที่งดงามราวกับเทพธิดามาจุติ ผิวหน้าเนียนละออแก้มเลือดฝาดธรรมชาติ พร้อมกับสายตาที่สวยสะกด ดูรับกับนัยน์ตาสีทองเข้ากันดี และเสียงของสาวในชุดขาวทั้ง 5 คนตะโกนขึ้นพร้อมกันอย่างหนักแน่นว่า

"สตรีศักดิ์สิทธิ์ลำดับที่สององค์หญิง ชาร์ล็อตต์ เสด็จแล้ว!!!!"

ราชาผู้ทำหน้าเข้มที่ตอนนี้ได้กลายเป็นตาลุงธรรมดาลุกขึ้นปรบมือด้วยความปลื้มปิติ พลางก็ยกจอกเหล้าขึ้นดื่มไปด้วย วาลาฟาล เห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ กับภาพลักษณ์ของพระราชาในตอนนี้ ก่อนที่วาลาฟาลจะหันไปกระซิบบางอย่างกับหญิงที่เคยเอาอาหารมาเสริฟราเชล ก่อนที่หญิงสาวนั้นจะพยักหน้ารับแบบเข้าใจและรีบไปอย่างรุกรี้รุกรน

"ขออภัย..ที่เข้ามาช้าเจ้าค่ะท่านพ่อ"

เสียงละมุนของชาร์ล็อตต์เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับก้มหัวลงเล็กน้อยเป็นเชิงการขอโทษ

"ไม่เป็นไรๆ นานทีปีหนเจ้าจะได้พบปะผู้คนสักที อ้อ!"

---

"โอ่ะ!?"

ราชาเอ่ยออกมาด้วยท่าทีที่ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง พร้อมกับเดินอ้อมโต๊ะมากอดคอราเชลที่กำลัง นั่งมองสถานการณ์ต่างๆอย่างไม่ทันตั้งตัว

"พ่อจะแนะนำให้เจ้ารู้จัก เขาคนนี้คือราเชล ผู้กล้าของอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ของเรา พ่ออยากให้เจ้ารู้จักกับเขาไว้"

ราชาเอ่ยออกมาด้วยสายตาที่เยิ้มแบบสุดๆด้วยฤทธิ์ของมึนเมา ราเชลยิ้มแห้งๆออกมาพร้อมกับมองราชาที่กอดคอตัวเอง พร้อมกับที่ชาร์ล็อตต์ กำลังยืนดูเหตุการณ์อยู่โดยที่ยังมีหญิงสาว ยืนรายล้อมอยู่เหมือนระวังการณ์เอาไว้เฉกเช่น บอดี้การ์ด

"ย..ยินดีที่ ได้---"

"ชายหนุ่มคนนั้น ข้าได้รู้มาจากท่านพี่ออโรร่าแล้วล่ะเจ้าค่ะ .. ข้าต้องขอตัวก่อนนะเพคะท่านพ่อ.."

ยังไม่ทันที่ราเชลจะพูดจบเขาก็ถูกองค์หญิงชาร์ล็อตต์พูดตัดบทขึ้นมาเสียแล้ว พลางย่อตัวลงหลังจากที่ทูลลาราชาเสร็จพร้อมกับเอาผ้าสีขาวมาคลุมใบหน้าตามเดิมก่อนที่จะพากันเดินออกไป ราเชลนั้นได้แต่มองอย่างงุนงงตาปริบๆ ไม่คิดว่าองค์หญิงชาร์ล็อตต์จะถือตัวขนาดนี้ สงสัยคงเป็นเพราะตำแหน่งสตรีศักดิ์สิทธิ์นั่นด้วยรึเปล่า ว่าแต่..สตรีศักดิ์สิทธิ์คืออะไร?

"เฮ้อ..ตั้งแต่ข้าเสียภรรยาไป ลูกของข้าก็หมกหมุ่นอยู่แต่กับพรของเทพที่ติดตัวมาแต่กำเนิดอย่างนี้แระความผิดของข้าอีกด้วยที่ทำให้ลูกของข้าเป็นเช่นนี้เอาเถอะ ไม่เป็นไร มาสังสรรค์ต่อดีกว่า เพราะนานๆทีข้าจะต้อนรับอะไรแบบนี้ มาๆๆๆๆ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! "

สิ้นเสียงของราชา เออร์ธานกับราชาก็ยกจอกชนแล้วดื่มพร้อมกัน เออร์ธานเองก็ดื่มเก่งใช่เล่น แต่ดูเหมือนเขาจะไม่มีความเมาอะไรเลยต่างกับราชาในตอนนี้ ราเชลนั้นเบนสายตาไปมองไรเซนที่ไม่ได้เฮฮาปาร์ตี้ตามกับพวกเขา แต่เขานั้นนั่งมองจ้องราเชลอยู่นานแล้ว จนทำให้ราเชลนั้นหลบสายตาที่เสียวสันหลังวาบนั่นทันที และทันทีที่เขาหลบสายตาไรเซนก็ลุกยืนขึ้น จึงทำให้เสียงของพระราชากับเออร์ธานเงียบลงแล้วหันไปมองไรเซน

"กระหม่อมอิ่มแล้ว...ขอตัวไปสานงานของตัวเองให้เสร็จก่อนขอรับ กระหม่อมขอทูลลา.."

ไรเซนเอ่ยกล่าวลาพร้อมกับก้มหัวให้ก่อนจะเดินสะบัดผ้าคลุมสีดำออกไป

"เจ้านี่เป็นแบบนี้ทุกรอบ ชอบเก็บตัวทำเรื่องแปลกๆตลอด "

เออร์ธานเอ่ย ออกมาพลางยกจอกขึ้นดื่มอย่างเอาเป็นเอาตายปานกับคนไม่เคยได้กินมาร้อยปี และตอนนี้ราชาได้ฟุบหลับคาโต๊ะพร้อมกับมือที่ยังจับจอกคาเอาไว้อยู่ ราเชลเห็นแบบนั้นก็ได้แต่ยิ้มอ่อนๆ พร้อมกับมอง วาลาฟาล ที่ตอนนี้เริ่มจับแขนพระราชาพาดไหล่ตนแล้วพยุงขึ้น

"ต้องขออภัยท่านผู้กล้าด้วยขอรับ..ที่ทำให้เห็นสิ่งที่น่าอับอายเช่นนี้ ข้าขอตัวพาราชาไปบรรทมก่อนนะขอรับ"

"ไม่เป็นไรครับ"

ราเชลได้ยิ้มออกมาเบาๆ ก่อนจะก้มหัวรับวาลาฟาลที่ก้มหัวให้ก่อนที่จะเดินพยุงราชาออกไป ซึ่งตอนนี้เหลือแค่ราเชลกับเออร์ธานที่เอาแต่รินเหล้าลงจอกแล้วก็ดื่มแทนน้ำอยู่นั่น

"เจ้าหนุ่ม เจ้ารู้ไหมว่าทำไมเจ้าถึงต้องมาอยู่ที่นี่ "

เออร์ธานเอ่ยขึ้นมาด้วยความเมาก่อนจะยกจอกเหล้าเข้าปากแทนน้ำเป็นว่าเล่น โดยที่ราเชลก็ส่ายหัวให้เป็นเชิงไม่รู้พลางหยิบทาร์ชน้ำตาลตรงหน้ามากิน เพราะอาหารบนจานที่ตั้งแต่เสริฟมาเขาก็ไม่ได้แตะสักชิ้น เพราะเจอแต่เรื่องวุ่นวายมากมายบนโต๊ะอาหาร และนี่เป็นชิ้นแรกของโต๊ะที่เขากิน

"เพราะว่าเจ้าคือผู้กล้า และยังเป็นผู้ถูกเลือกให้มาปราบจอมราชาปีศาจ ..อึ่ก อึ่ก"

ตอนนี้เออร์ธานยก โหลเหล้าขึ้นดื่มไปแล้ว--- 'ใช่ตอนที่เขามาที่นี่ก็กลายเป็นผู้กล้า และก็เป็นผู้กล้าที่ต้องปราบจอมราชาปีศาจอีกด้วย เขาก็ไม่เข้าใจนักหรอกว่าทำไมถึงต้องเป็นเขา ' เขาคิดทบทวนพลางยกมือหยิบ จอกที่คล้ายกับแก้วไวน์ แต่เป็นทองคำและเป็นทองคำจริงๆเสียด้วย โดยที่ข้างในนั้นใส่น้ำฟักทองเอาไว้อยู่ขึ้นดื่ม

"ท่านเออร์ธาน.."

ราเชลเอ่ยเรียกเออร์ธานที่สนใจแต่สุรา ก่อนจะหันสายตาหยาดเยิ้มมาหาราเชล ที่เขาทำหน้าสงสัยอยู่นั่นกับสิ่งที่อยากรู้มานานแล้ว

"คือ..ผมอยากรู้ว่า สตรีศักดิ์สิทธิ์..คืออะไร.."

เออร์ธานได้รี่ตามมองจ้องเด็กหนุ่ม ราวกับว่าเขากำลังจะทำสิ่งที่ผิดก่อนที่เออร์ธานจะเรียกสติตัวเองกลับมา

"เจ้าอยากจะรู้ไปทำไม "

"ข้าแค่สงสัย "

ราเชลตอบเออร์ธานไปทันควัน เพราะดูท่าแล้วยังไงเขาคงไม่พูดเรื่องนี้แน่ๆ แต่ด้วยความอยากรู้จริงๆของเขา เขาคิดเก็บเอาไว้ไปถามเบียก้ากับบิงกี้เอาดีกว่า

"นานมาแล้ว..ที่องค์ราชาให้กำเนิดกับองค์หญิงทั้งสอง และวันนั้นมันเป็นวันบูชาเทพเจ้าวันที่องค์หญิงทั้งสองกำเนิดออกมาดูโลกเป็นครั้งแรก แล้วทั้งสองก็ได้พรจากพระเจ้าโดยที่เหนืออกด้านขวาขององค์หญิงองค์แรกนั้น มีสัญลักษณ์ของพระเจ้า เชื่อว่าเด็กคนนี้ พระเจ้านั้นให้พรเขามาและฟูมฟักตั้งแต่อยู่ในครรภ์ของมารดา และอีกไม่กี่ปีให้หลัง องค์หญิงคนที่ 2 ก็กำเนิด ในขณะที่พระมารดาของเขา ได้ทำการบูชาเทพเจ้าด้วยตัวเองทั้งๆที่ใกล้จะคลอด แต่พอองค์ที่สองเกิดมา ก็มีสัญลักษณ์เทพเจ้าเหนืออกซ้ายอีกเช่นกัน .."

เขายกขวดเหล้าขึ้นดื่มอีกครั้ง โดยที่ราเชลตั้งใจฟัง

"เพราะแบบนี้สินะ ถึงได้ถูกยกยอว่าเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ … "

ราเชลยกมือลูบคางตัวเองไปด้วยครุ่นคิดไปด้วย

"มีอีกอย่างหนึ่ง ที่เจ้าควรจะรู้เอาไว้นะ เจ้าหนุ่มผู้กล้า"

"อ..อะไรเหรอครับ"

ตอนนี้สายตาของเออร์ธานนั้นดูเอาจริงเอาจังมากพร้อมกับจ้องมายังราเชลที่หันมามองเออร์ธาน ก่อนที่ราเชลจะตอบกระอึกระอัก อย่างตกใจว่าทำไมถึงจ้องเขาอย่างเอาเป็นเอาตายขนาดนั้น

"หญิงผู้เป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์น่ะ เขาต้องบริสุทธิ์ทั้งกายและใจ รวมไปถึงพรมจรรย์..เพราะฉะนั้น..เจ้าเป็นผู้ชาย ควรรู้เรื่องนี้เอาไว้ว่า ห้าม แตะ ต้อง เด็ดขาด..แต่ข้าก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่าทำไมอยู่ๆ ราชาท่านถึงอยากยกลูกสาวให้ ทั้งๆที่ราชาเองก็รู้เรื่องนี้อยู่"

เออร์ธานเอ่ยออกมาพร้อมกับยักไหล่พร้อมกับยก โหลเหล้าขึ้นดื่มก่อนจะลุกขึ้นยืน โดยที่อาหารบนโต๊ะนั้น มีตั้งหลายอย่างที่ยังไม่ได้แตะกันเลยโดยที่ราเชลจะลุกขึ้นตาม

"ท่านเออร์ธาน … งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"

เมื่อราเชลพูดจบก็ก้มหัวให้เออร์ธานนิดหน่อยก่อนจะเริ่มเดินออกจากห้อง

"ฝันดีล่ะเจ้าหนุ่ม! "

"ครับ!"

เออร์ธานตะโกนตามหลังราเชลที่กำลังเดินออกไปจากโถงอาหาร โดยที่ราเชลก็หันกลับมาตอบด้วยเช่นกัน ก่อนที่เออร์ธานจะนั่งลงแหมะกับที่เหมือนเดิมโดยที่มีสาวรับใช้เริ่มมาทยอยเก็บของบนโต๊ะ

"เฮ้อ~ รู้สึกเหนื่อยจังแหะวันนี้ มีแต่เรื่องเหลือเชื่อกับเรื่องให้เหนื่อยใจ .. ถ้าเอาไปเล่าให้ใครฟัง..เขาจะเชื่อเราไหมนะ..รู้สึกอยากให้พวกนายอยู่ด้วยกันจัง..น่าจะรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง.."

ราเชลที่กำลังเดินกลับที่พักตนนั้น บ่นพึมพำไปด้วยพลางยกแขนทั้งสองชูขึ้นบิดขี้เกียจจนมีเสียงกระดูกลั่นดัง กร๊อบ!

"อูยยย--- ทำไมรู้สึกไม่ได้ยืดเส้นยืดสายแบบนี้นาน---"

ราเชลได้เอามือแปะๆหลังตนตรงที่กระดูกเคยลั่น ก่อนจะหันไปเปิดประตูห้องพักตนเองแต่ระหว่างที่เขาเปิดนั้นกลับต้องชะงักเพราะสายตาเหลือบไปเห็นเบียก้ายืนมองอยู่เงียบๆ

"มายืนทำอะไรตรงนี้เหรอ ตกใจหมด"

ทันทีที่ราเชลเอ่ยทัก เบียก้าที่ยืนอยู่ตรงที่สลัวเพราะแสงจันทร์นั้นได้เดินเข้ามาหาราเชลพอให้เห็นหน้าชัดเพราะไฟข้างในห้องนั้นส่องออกมาเมื่อราเชลเปิดประตู แต่เมื่อยิ่งชัดขึ้นราเชลก็ต้องถึงกับเหวอ ชะงักพร้อมกับใบหน้านั้นค่อยๆแดงระเรื่อขึ้นมายามเมื่อเห็นเบียก้าเปลี่ยนไป

"ว..หวา!!! ขอโทษครับ ผ..ผมไม่ได้ตั้งใจจะมองนะ!!!"

ราเชลนั้นร้องโวยวายออกมาอย่างรุกรี้รุกรน พร้อมกับหันหน้าหนีไปทางอื่นโดยทันที เพราะเบียก้านั้นไม่ได้ใส่ชุดสาวใช้เหมือนเช่นเคย แต่ใส่ชุดที่มีเนื้อผ้าบางๆสีชมพูอ่อนๆ พอให้เห็นสัดส่วนโค้งเว้าบนร่างกายหญิงสาวที่เซ็กซี่พร้อมกับคอแหวกลึกเผยให้เห็นร่องอกที่อวบอิ่มของเธอ

"ท่านราเชลเจ้าคะ~.."

อีกหนึ่งเสียงที่เอ่ยขึ้นนั้นดังออกมาจากห้องของเขาเองพร้อมกับราเชลได้หันไปตามเสียงก็พบว่า บิงกี้ ก็อยู่ในห้องของเขาเช่นกัน โดยที่เธอนอนตะแคงอยู่บนเตียงของเขาอีกทั้งยังใส่ชุดเหมือนกับเบียก้า ซวดทรงองเอวของเธอนั้นก็ไม่ได้น้อยหน้าเบียก้าเลยแม้แต่น้อย จังหวะนี้ ราเชลถึงกับไปไม่ถูกกันเลยทีเดียว นี่เขากำลังถูกคุกคามจากสองสาวฝาแฝดน่ารักๆจริงๆเหรอ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ สองคนนี้ไม่ได้จะชอบเขาเท่าไรเลยแท้ๆ ราเชลถึงกับหลับตาปี๋ทันทีเพราะไม่รู้จะหันมองไปทางไหนแล้ว

"ท่านราเชล..ท่านวาลาฟาลได้ส่งพวกข้าน้อยสองคน..มาปรนนิบัติท่านหลังจากที่เหนื่อยมาทั้งวันเพื่อให้ผ่อนคลายเจ้าค่ะ.."

เสียงอ่อนหวานที่ต่างจากเมื่อเย็นนั้น ทำให้ราเชลรู้สึกใจอ่อนขึ้นมาบ้างนิดหน่อย ก่อนจะหันไปมองเบียก้าอีกครั้ง แต่ตอนนี้กลับทำให้ใจของเขาแทบหยุดเต้น เพราะตอนนี้เรียกว่าเริ่มจะเดินเข้ามาใกล้ตนมากขึ้นจนเนื้อหน้าอกที่อวบอิ่มของเธอนั้นใกล้จะชิดกับแผ่นอกของเขา อีกทั้ง..ใบหน้าสีแดงระเรื่อของเธอยังคงเพิ่มความน่ารักไปอีก พร้อมกับนัยน์ตาสีเขียวของเธอนั้นเบนหลบสายตาของเขาอย่างเขินอายอีกด้วย

".........-----"

"อ..เอ๊ะ!?"

เมื่อเห็นแบบนั้น ราเชลไม่อาจคุมสติได้อยู่จึงน็อคกลางอากาศล้มตึงกับพื้นไปทันที จนสองสาวนั้นร้องออกมาอย่างตกใจก่อนจะพากันมาช่วยพยุงร่างของราเชลที่สลบเมือดอยู่เข้าไปนอนในห้องแล้วปิดประตู

พวกเขากลับไม่รู้ตัวเลยว่า อีกมุมหนึ่งของทางเดินที่มืดมิด ได้มีใครบางคนยืนมองอยู่พร้อมกับยกยิ้มออกมาเบาๆ และไรเซนผู้ที่เฝ้ามองเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นอีกทั้งยังเห็นคนที่ยืนแอบมองกลุ่มของราเชลที่กำลังยืนลับๆล่อๆก่อนจะเดินหนีหายไปอีกทาง พร้อมกับยกมือขึ้นปิดหน้าต่างของตัวเองทันที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***