เเ ห ว น ผี ใ น โ ล ง เเ ก้ ว 2 เเ ห ว น ผี ใ น โ ล ง เเ ก้ ว 2

เเ ห ว น ผี ใ น โ ล ง เเ ก้ ว 2

หลังจากที่ทั้งสองคนวิ่งออกจากงานเสียงโกลาหลก็ดังขึ้นตามมาไม่ขาดสาย ผู้คนในงานต่างวิ่งตามออกไปด้วยความตกใจ จนกระทั่งไปพบร่างของทั้งสองนอนแน่นิ่งอยู่กลางลาน ร่างทั้งคู่หันหน้าเข้าหากัน ราวกับกำลังบอกรักเป็นครั้งสุดท้าย...แม้ลมหายใจจะขาดห้วงไปแล้วก็ตาม

ไม่นานนัก ตำรวจก็เข้ามายังที่เกิดเหตุ ท่ามกลางความวุ่นวายและเสียงร่ำไห้ หนึ่งในเจ้าหน้าที่สังเกตเห็นสิ่งแวววาวบางอย่างตกอยู่ข้างมือของรสสุคนธ์ มันคือ แหวนเพชร เรือนงาม ที่หลุดออกมาราวกับตั้งใจ ตำรวจจึงเก็บไว้เป็นของกลางและนำกลับไปที่โรงพักเพื่อสอบสวนต่อไป

ทว่า…ณ มุมหนึ่งของความเงียบงันใต้แสงจันทร์

วิญญาณของลั่นทม ยืนมองทุกอย่างด้วยความสับสนและเสียใจ เธอรู้แล้วว่าแรงอาฆาตที่ฝังแน่นอยู่ในใจเธอมานาน ได้พาเธอก่อกรรมมากกว่าที่ควรจะเป็น แม้จะถูกกระทำมาก่อน แต่การตอบแทนด้วยความตาย มันกลับทำลายทุกอย่าง

ในขณะที่เธอกำลังหลงอยู่ในห้วงแห่งความคิด สำนึกและความเวทนา…

พระรูปหนึ่ง ปรากฏขึ้นจากความมืด เดินเข้ามาหาเธออย่างสงบนิ่ง

> "โยม...พอได้แล้วนะ"

"หยุดก่อกรรม แล้วไปเกิดเสียเถอะ"

"โยมอยากเป็นผีเร่ร่อนอยู่แบบนี้ไปทำไมกันล่ะ..."

คำพูดนั้นช่างนุ่มนวลแต่เปี่ยมด้วยพลัง เหมือนน้ำที่รดลงในเปลวไฟที่กำลังร้อนระอุ

ลั่นทมเงยหน้าขึ้น น้ำตาไหลริน แม้จะไม่มีตัวตนในโลกนี้แล้วก็ตาม แต่ความเจ็บปวดของเธอยังฝังแน่นอยู่ในจิต

เธอจะยอมปล่อยวาง หรือจะยังยึดติดอยู่กับอดีตที่เธอไม่อาจแก้ไขได้อีก?หลังจากเหตุการณ์สยองในคืนงานศพ และการที่แหวนเพชรถูกเก็บไว้โดยตำรวจ—

ชาวบ้านต่างก็หวาดกลัว จนเริ่มมีคำลือกระจายไปทั่วทั้งตำบลว่า...

> “ผีลั่นทมยังอยู่...เธอไม่ไปไหน”

คืนแล้วคืนเล่า

บางคนเห็นเธอยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าวัด