หลังจากที่ทั้งสองคนวิ่งออกจากงานเสียงโกลาหลก็ดังขึ้นตามมาไม่ขาดสาย ผู้คนในงานต่างวิ่งตามออกไปด้วยความตกใจ จนกระทั่งไปพบร่างของทั้งสองนอนแน่นิ่งอยู่กลางลาน ร่างทั้งคู่หันหน้าเข้าหากัน ราวกับกำลังบอกรักเป็นครั้งสุดท้าย...แม้ลมหายใจจะขาดห้วงไปแล้วก็ตาม

ไม่นานนัก ตำรวจก็เข้ามายังที่เกิดเหตุ ท่ามกลางความวุ่นวายและเสียงร่ำไห้ หนึ่งในเจ้าหน้าที่สังเกตเห็นสิ่งแวววาวบางอย่างตกอยู่ข้างมือของรสสุคนธ์ มันคือ แหวนเพชร เรือนงาม ที่หลุดออกมาราวกับตั้งใจ ตำรวจจึงเก็บไว้เป็นของกลางและนำกลับไปที่โรงพักเพื่อสอบสวนต่อไป

ทว่า…ณ มุมหนึ่งของความเงียบงันใต้แสงจันทร์

วิญญาณของลั่นทม ยืนมองทุกอย่างด้วยความสับสนและเสียใจ เธอรู้แล้วว่าแรงอาฆาตที่ฝังแน่นอยู่ในใจเธอมานาน ได้พาเธอก่อกรรมมากกว่าที่ควรจะเป็น แม้จะถูกกระทำมาก่อน แต่การตอบแทนด้วยความตาย มันกลับทำลายทุกอย่าง

ในขณะที่เธอกำลังหลงอยู่ในห้วงแห่งความคิด สำนึกและความเวทนา…

พระรูปหนึ่ง ปรากฏขึ้นจากความมืด เดินเข้ามาหาเธออย่างสงบนิ่ง

> "โยม...พอได้แล้วนะ"

"หยุดก่อกรรม แล้วไปเกิดเสียเถอะ"

"โยมอยากเป็นผีเร่ร่อนอยู่แบบนี้ไปทำไมกันล่ะ..."

คำพูดนั้นช่างนุ่มนวลแต่เปี่ยมด้วยพลัง เหมือนน้ำที่รดลงในเปลวไฟที่กำลังร้อนระอุ

ลั่นทมเงยหน้าขึ้น น้ำตาไหลริน แม้จะไม่มีตัวตนในโลกนี้แล้วก็ตาม แต่ความเจ็บปวดของเธอยังฝังแน่นอยู่ในจิต

เธอจะยอมปล่อยวาง หรือจะยังยึดติดอยู่กับอดีตที่เธอไม่อาจแก้ไขได้อีก?หลังจากเหตุการณ์สยองในคืนงานศพ และการที่แหวนเพชรถูกเก็บไว้โดยตำรวจ—

ชาวบ้านต่างก็หวาดกลัว จนเริ่มมีคำลือกระจายไปทั่วทั้งตำบลว่า...

> “ผีลั่นทมยังอยู่...เธอไม่ไปไหน”

คืนแล้วคืนเล่า

บางคนเห็นเธอยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าวัด

ชุดสีชมพูลายดอกไม้ของเธอปลิวเบาๆ กับลมเย็นที่ไม่ควรจะพัดในฤดูร้อน

แต่ที่น่ากลัวกว่ากลับเป็น...

> “เธอยิ้มให้...ยิ้มเหมือนคนที่กำลังรออะไรสักอย่าง”

บางคนเห็นเธอ ยืนอยู่หน้าบ้านคนที่เคยพูดใส่ร้ายเธอตอนยังมีชีวิตอยู่

ในคืนต่อมา คนผู้นั้นก็เกิดอุบัติเหตุลื่นตกบันไดคอหักตายอย่างไม่ทราบสาเหตุ

เด็กคนหนึ่งในหมู่บ้านวาดรูปในชั้นเรียน

ครูเปิดดูภาพวาดแล้วต้องขนลุก

เด็กเขียนว่า

> “เมื่อคืนป้ามานั่งข้างๆ หนูที่เตียง แล้วพูดว่า...ช่วยหาของๆ ป้าคืนมาทีนะลูก”

ในมือนั้น...เด็กวาดเป็นรูป แหวนเพชรเม็ดใหญ่

---

คนแก่บางคนเริ่มพูดขึ้น...

> “ลั่นทมยังอยู่ เพราะยังมีของของนางอยู่ในโลกนี้...ของที่ผูกคำสาบานไว้...ของที่เก็บ ‘แรงอาฆาต’ ไว้ทั้งชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง”

---

แหวนเพชร คือจุดเริ่มของทุกอย่าง และอาจเป็นสิ่งที่เรียกวิญญาณกลับมา

แต่ถ้าเธอไม่ได้แค่ “อยากได้คืน”

แต่ต้องการ “สวมมันอีกครั้ง”...เพื่อก่อกรรมให้จบครบด้วยมือของเธอเองล่ะ?

คืนวันหนึ่ง

เด็กชายชื่อ "นัท" ลูกของแม่ค้าขายของหน้าวัด เริ่มละเมอทุกคืน

เขาพูดเพียงประโยคเดิม...

> “เอาแหวนคืนเธอสิ...ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป”

แม่ของนัทร้อนใจ พาเขาไปหาพระในวัด

หลวงพ่อรูปเดิมที่เคยพบลั่นทม บอกเพียงว่า…

> “จิตของเด็กเปิดรับแรงกรรมจากวิญญาณที่ยังยึดติด…

แต่ไม่ใช่ผีทุกตนจะน่ากลัวเสมอไป บางครั้งพวกเขาแค่ร้องขอให้เราฟัง”

หลังจากนั้น หลวงพ่อก็เริ่มทำพิธีกรรมเล็กๆ เพื่อช่วยเด็ก

และในคืนเดียวกันนั้นเอง—หลวงพ่อเห็นภาพนิมิต...

> ลั่นทมสวมชุดเจ้าสาว เปื้อนเลือด ยืนอยู่หน้าศาลา

ในมือของเธอมีแหวนเพชร…แต่แหวนวงนั้น "ร้าวตรงกลาง" และเปล่งแสงสีดำออกมา

เสียงแผ่วเบาดังขึ้นในความฝัน

“แหวนนี้...ข้าไม่ได้อยากได้คืน...แต่ใครก็ตามที่ ‘สวมมัน’ จะต้องชดใช้!”

---

เช้าวันรุ่งขึ้น

หลวงพ่อจึงรีบเดินทางไปยังโรงพัก เพื่อขอดูแหวนที่ตำรวจเก็บไว้

แต่สิ่งที่พบคือ...ตำรวจนายหนึ่งที่เคยจับแหวนกลับเสียสติ กลายเป็นคนพูดคนเดียว พร่ำบอกว่า “เธอมองผม เธออยู่ในกระจก”

ค่ำคืนนั้น เมฆดำลอยปกคลุมทั่วหมู่บ้าน ราวกับสวรรค์กำลังร้องไห้

หลวงพี่ชีพ เดินทางกลับมาที่บ้านหลังเก่าของ ลั่นทม—บ้านที่เต็มไปด้วยฝุ่นและความทรงจำ

เขาเดินไปยังโลงแก้ว ที่ภายในนั้นร่างของลั่นทมยังคงถูกเก็บไว้ไม่ให้เน่าเปื่อย

ใบหน้าซีดขาว ดวงตาปิดไม่สนิท มีคราบฟองขาวแห้งติดอยู่ตรงมุมปาก

หลวงพี่หลุบตาต่ำ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงสั่น

> “เรื่องราวทั้งหมด...มันเกิดขึ้นเพราะพี่เองนะลั่นทม

ถ้าวันนั้นพี่ไม่เอาแหวนของน้องไปให้คนอื่น ถ้าพี่ไม่ทรยศหัวใจของน้อง...

น้องก็คงไม่ต้องตายอย่างโดดเดี่ยวแบบนี้”

น้ำตาของหลวงพี่ไหลลงมารดจีวร

> “พี่ไม่เคยลืม...พี่ถึงได้บวชไถ่บาป พี่อยากให้วิญญาณน้องไปสู่สุขคติ

ได้โปรดเถอะ...หยุดสร้างบาปเพิ่มอีกเลยนะลั่นทม”

ทันใดนั้น

เสียงฟ้าผ่าก็เปรี้ยงดัง พร้อมกับภาพของลั่นทมปรากฏในสายฝน

เธอยืนเดียวดาย ชุดขาวเปียกปอน ดวงตาแดงฉาน

> “พี่ไม่รู้หรอก...ว่าตอนที่ใจคนมันพัง มันรู้สึกยังไง...

น้องตายทั้งที่ยังรัก...ทั้งที่ยังรอ พี่จะไถ่บาปยังไง...มันก็ไม่พอ!”

หลวงพี่ได้แต่นิ่งเงียบ เขาไม่สามารถลบล้างอดีตได้อีกแล้ว

วันถัดมา หลวงพี่ตัดสินใจ...

> นำร่างของลั่นทมออกมาจากโลงแก้ว

ตั้งกองไฟหน้าเรือนไม้เก่า ก่อนจุดไฟเผาศพในยามค่ำ

เปลวไฟลุกโชติช่วง โหมกระหน่ำเหมือนความเศร้าที่สุมอกเขามานาน

> “น้องหญิงของพี่...ขอให้น้องไปสู่ภพภูมิที่ดี

ความรักที่ผิดพลาดของพี่...ขอให้มันเผาไหม้ไปพร้อมร่างนี้”

ขณะที่เปลวเพลิงโหมเผาร่าง กระดูกของลั่นทมค่อยๆ เหลือเพียงขาวโพลน

แต่จู่ๆ...แหวนเพชรที่เคยเป็นเหตุแห่งโศกนาฏกรรม กลับลอยขึ้นเหนือเปลวไฟ

ก่อนจะกลายเป็นวงแหวนเล็กๆ คล้าย แหวนดอกหญ้า สีเงินบางเบา ลอยละลิ่วไปตามสายลม...

> “แหวนดอกหญ้าวงนี้...เปรียบดั่งรักของเธอ

อ่อนโยน แต่ก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด”

รุ่งเช้า หลวงพี่ชีพนำอัฐิของลั่นทมไปลอยในแม่น้ำ พร้อมโปรยดอกลั่นทมตาม

และในขณะนั้นเอง—น้ำในแม่น้ำกลับส่องแสงสะท้อนออกมาให้เห็น “ใบหน้าของลั่นทม”

เธอสวย อ่อนโยน รอยยิ้มสดใสราวกับยกภูเขาออกจากหัวใจ

รอยยิ้มที่เคยหายไป…กลับมาอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ จางหายลงไปใต้ผืนน้ำ

จ บ