คืนวันหนึ่ง
เด็กชายชื่อ "นัท" ลูกของแม่ค้าขายของหน้าวัด เริ่มละเมอทุกคืน
เขาพูดเพียงประโยคเดิม...
> “เอาแหวนคืนเธอสิ...ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป”
แม่ของนัทร้อนใจ พาเขาไปหาพระในวัด
หลวงพ่อรูปเดิมที่เคยพบลั่นทม บอกเพียงว่า…
> “จิตของเด็กเปิดรับแรงกรรมจากวิญญาณที่ยังยึดติด…
แต่ไม่ใช่ผีทุกตนจะน่ากลัวเสมอไป บางครั้งพวกเขาแค่ร้องขอให้เราฟัง”
หลังจากนั้น หลวงพ่อก็เริ่มทำพิธีกรรมเล็กๆ เพื่อช่วยเด็ก
และในคืนเดียวกันนั้นเอง—หลวงพ่อเห็นภาพนิมิต...
> ลั่นทมสวมชุดเจ้าสาว เปื้อนเลือด ยืนอยู่หน้าศาลา
ในมือของเธอมีแหวนเพชร…แต่แหวนวงนั้น "ร้าวตรงกลาง" และเปล่งแสงสีดำออกมา
เสียงแผ่วเบาดังขึ้นในความฝัน
“แหวนนี้...ข้าไม่ได้อยากได้คืน...แต่ใครก็ตามที่ ‘สวมมัน’ จะต้องชดใช้!”
---
เช้าวันรุ่งขึ้น
หลวงพ่อจึงรีบเดินทางไปยังโรงพัก เพื่อขอดูแหวนที่ตำรวจเก็บไว้
แต่สิ่งที่พบคือ...ตำรวจนายหนึ่งที่เคยจับแหวนกลับเสียสติ กลายเป็นคนพูดคนเดียว พร่ำบอกว่า “เธอมองผม เธออยู่ในกระจก”
ค่ำคืนนั้น เมฆดำลอยปกคลุมทั่วหมู่บ้าน ราวกับสวรรค์กำลังร้องไห้
หลวงพี่ชีพ เดินทางกลับมาที่บ้านหลังเก่าของ ลั่นทม—บ้านที่เต็มไปด้วยฝุ่นและความทรงจำ
เขาเดินไปยังโลงแก้ว ที่ภายในนั้นร่างของลั่นทมยังคงถูกเก็บไว้ไม่ให้เน่าเปื่อย
ใบหน้าซีดขาว ดวงตาปิดไม่สนิท มีคราบฟองขาวแห้งติดอยู่ตรงมุมปาก
หลวงพี่หลุบตาต่ำ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงสั่น
> “เรื่องราวทั้งหมด...มันเกิดขึ้นเพราะพี่เองนะลั่นทม
ถ้าวันนั้นพี่ไม่เอาแหวนของน้องไปให้คนอื่น ถ้าพี่ไม่ทรยศหัวใจของน้อง...
น้องก็คงไม่ต้องตายอย่างโดดเดี่ยวแบบนี้”
น้ำตาของหลวงพี่ไหลลงมารดจีวร
> “พี่ไม่เคยลืม...พี่ถึงได้บวชไถ่บาป พี่อยากให้วิญญาณน้องไปสู่สุขคติ
ได้โปรดเถอะ...หยุดสร้างบาปเพิ่มอีกเลยนะลั่นทม”
ทันใดนั้น
เสียงฟ้าผ่าก็เปรี้ยงดัง พร้อมกับภาพของลั่นทมปรากฏในสายฝน
เธอยืนเดียวดาย ชุดขาวเปียกปอน ดวงตาแดงฉาน
> “พี่ไม่รู้หรอก...ว่าตอนที่ใจคนมันพัง มันรู้สึกยังไง...
น้องตายทั้งที่ยังรัก...ทั้งที่ยังรอ พี่จะไถ่บาปยังไง...มันก็ไม่พอ!”
หลวงพี่ได้แต่นิ่งเงียบ เขาไม่สามารถลบล้างอดีตได้อีกแล้ว
วันถัดมา หลวงพี่ตัดสินใจ...
> นำร่างของลั่นทมออกมาจากโลงแก้ว
ตั้งกองไฟหน้าเรือนไม้เก่า ก่อนจุดไฟเผาศพในยามค่ำ
เปลวไฟลุกโชติช่วง โหมกระหน่ำเหมือนความเศร้าที่สุมอกเขามานาน
> “น้องหญิงของพี่...ขอให้น้องไปสู่ภพภูมิที่ดี
ความรักที่ผิดพลาดของพี่...ขอให้มันเผาไหม้ไปพร้อมร่างนี้”
ขณะที่เปลวเพลิงโหมเผาร่าง กระดูกของลั่นทมค่อยๆ เหลือเพียงขาวโพลน
แต่จู่ๆ...แหวนเพชรที่เคยเป็นเหตุแห่งโศกนาฏกรรม กลับลอยขึ้นเหนือเปลวไฟ
ก่อนจะกลายเป็นวงแหวนเล็กๆ คล้าย แหวนดอกหญ้า สีเงินบางเบา ลอยละลิ่วไปตามสายลม...
> “แหวนดอกหญ้าวงนี้...เปรียบดั่งรักของเธอ
อ่อนโยน แต่ก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด”
รุ่งเช้า หลวงพี่ชีพนำอัฐิของลั่นทมไปลอยในแม่น้ำ พร้อมโปรยดอกลั่นทมตาม
และในขณะนั้นเอง—น้ำในแม่น้ำกลับส่องแสงสะท้อนออกมาให้เห็น “ใบหน้าของลั่นทม”
เธอสวย อ่อนโยน รอยยิ้มสดใสราวกับยกภูเขาออกจากหัวใจ
รอยยิ้มที่เคยหายไป…กลับมาอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ จางหายลงไปใต้ผืนน้ำ
จ บ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments