ตอนที่ 5 — ความลับใต้เงาไฟ

อคินจ้องภาพนิ่งในมือราวกับมันสามารถบอกคำตอบทุกอย่างที่เขาต้องการรู้ได้ ภาพของเด็กหญิงผู้มีแววตาตื่นกลัว สะท้อนผ่านความทรงจำที่เขาเองก็ไม่อยากรื้อฟื้น

เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกที่ค่อยๆ ก่อตัวในอกคืออะไรสงสาร รู้สึกผิด หรือบางอย่างที่ลึกกว่านั้น แต่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนก็คือ ผู้หญิงที่ชื่อ “พริม” ไม่ใช่คนธรรมดา และอดีตของเธอเกี่ยวข้องกับบางอย่างที่เขาเอง...ก็ไม่อยากให้ใครพูดถึง

เขาวางซองเอกสารลงบนโต๊ะ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดหมายเลขที่จำขึ้นใจ

“ภัทร นายยังติดต่อคนของเราที่ยังมีสายกับกรมสืบสวนพิเศษได้ไหม?”

เสียงจากปลายสายลังเลนิดหนึ่ง ก่อนตอบว่า “ได้ครับ แต่เจ้านายจะให้ผมตามเรื่องอะไรหรือครับ?”

“เหตุระเบิดที่เยาวราชปี 20XX ฉันต้องรู้ว่าใครสั่งปิดคดี ใครเกี่ยวข้อง แล้วเด็กในภาพนี้—เธอรอดมาได้ยังไง”

“รับทราบครับ ผมจะรีบดำเนินการให้”

อคินวางสาย แล้วเอนหลังพิงเก้าอี้ เขาไม่ใช่คนที่หวั่นไหวง่ายต่ออดีตหรือภาพจากกล้องวงจรปิด แต่นี่ไม่ใช่แค่เรื่องในอดีตอีกต่อไป หากมันเชื่อมโยงถึงชีวิตของลูกชายเขา พริมไม่ควรอยู่ใกล้ลูกของเขา—ไม่ใช่ถ้าเธอมีอดีตที่เกี่ยวพันกับตระกูลที่อันตรายอย่าง “หวง”

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งเดียวที่รบกวนใจเขา

พริม...เธอแสดงออกอย่างคนปกติ ไม่มีพิรุธ ไม่มีแววตาของคนที่เคยผ่านเหตุการณ์สะเทือนใจขนาดนั้น แต่บางครั้ง...เวลาที่เขาเผลอมองเธอตอนอยู่กับลูกชาย หรือแม้แต่ตอนเธอพูดถึงเรื่องอนาคต เขากลับเห็นความเศร้าแฝงเร้นอยู่ในรอยยิ้มจางๆ นั่น

และความรู้สึกแปลกประหลาดที่ก่อตัวในใจเขาก็เริ่มชัดขึ้น...บางอย่างที่เขาไม่ควรรู้สึก

...

วันต่อมา พริมเดินเข้าไปในคฤหาสน์ตามเวลาปกติ มือถือสมุดโน้ตและแล็ปท็อปเอาไว้แน่น ราวกับถือเกราะบางๆ เพื่อป้องกันตัวเองจากโลกภายนอก

“คุณหนูคินอยู่ไหมคะ?” เธอเอ่ยถามแม่บ้านเสียงนุ่ม

“อยู่ค่ะ อยู่ในห้องสมุดตามเดิม คุณพริมไปได้เลยค่ะ”

เธอยิ้มบางๆ ก่อนเดินขึ้นบันไดอย่างเงียบเชียบ บรรยากาศในบ้านหลังนี้เย็นเยียบไม่ต่างจากวันแรกที่เธอมา แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือความรู้สึกของเธอ—และสายตาของเจ้าของบ้าน

ทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้องสมุด พริมพบว่าเด็กชายตัวเล็กๆ นั่งจดจ่อกับหนังสือภาพบนโต๊ะ มือเล็กๆ พลิกหน้าหนังสืออย่างตั้งใจ

“สวัสดีค่ะคุณคิน” เธอทักเบาๆ

เด็กชายเงยหน้าขึ้น ยิ้มกว้าง “ครูพริม!”

“วันนี้เราเรียนเรื่อง Past Simple กันนะคะ จำได้ไหมว่าหมายถึงอะไร?”

คินยิ้ม เขาพยักหน้า “เรื่องที่มันเกิดขึ้นไปแล้วใช่ไหมครับ เหมือนตอนที่ผมลืมเอาเสื้อกันฝนมาเมื่อวาน...มันก็เป็นอดีตไปแล้ว”

“เก่งมากค่ะ” เธอหัวเราะเบาๆ พลางลูบศีรษะเด็กชาย

แต่อคินที่ยืนอยู่นอกห้อง กลับไม่ได้หัวเราะด้วย เขามองผ่านกระจกที่แง้มอยู่ จับตาทุกท่าทีของเธอ...และสิ่งที่เขาเห็น กลับทำให้หัวใจเขาไหววูบ

แววตาของพริมที่มองลูกชายเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและปกป้อง ไม่ต่างจากแม่คนหนึ่ง...แม้จะไม่ใช่แม่จริงๆ ก็ตาม

เขาถอนหายใจ แล้วหมุนตัวกลับไปที่ห้องทำงาน

...

คืนนั้นเอง ภัทรโทรกลับมาพร้อมข่าว

“เจ้านายครับ ผมได้ข้อมูลบางอย่างจากแหล่งข่าวในกรมฯ”

“พูดมา”

“พ่อของพริม—นายอภิวัฒน์ วัฒนชัยกุล เคยเป็นหนึ่งในพยานปากเอกในคดีระหว่างตระกูลหลงกับหวง แต่จู่ๆ กลับเสียชีวิตจากระเบิดที่ไม่เคยมีการเปิดเผยรายละเอียดอย่างชัดเจน”

อคินขมวดคิ้ว “หมายความว่าไง?”

“หมายความว่าพ่อของเธออาจจะถูกเก็บ เพื่อปิดปาก”

ความเงียบงันคลี่ตัวลงบนปลายสาย ก่อนอคินจะถามอย่างเย็นชา “แล้วเด็กหญิงในภาพ...”

“คือพริม เธอรอดมาได้ เพราะถูกเจ้าหน้าที่สายลับกลุ่มหนึ่งพาตัวออกมาก่อนระเบิดจะเกิดขึ้นไม่กี่นาที”

อคินหลับตาแน่น ร่างกายของเขาเกร็งไปชั่วขณะ

หากเรื่องที่เขากลัวที่สุดเป็นจริง...นั่นหมายความว่าเธอกำลังซ่อนตัว ใช้ชีวิตใหม่ และที่น่ากลัวกว่านั้นคือ คนที่เธอหนีจากอาจยังตามหาเธออยู่

และลูกชายของเขาก็อยู่ใกล้เธอเกินไปแล้ว

...

เช้าวันถัดมา อคินเรียกพริมเข้ามาคุยเป็นการส่วนตัว เขานั่งอยู่หลังโต๊ะไม้สักในห้องทำงาน แววตาเย็นเฉียบ

“คุณพริม ผมมีเรื่องอยากถามตรงๆ”

เธอนิ่งไปเล็กน้อยก่อนตอบ “ค่ะ?”

“คุณเคยอยู่ในเหตุการณ์ระเบิดที่เยาวราช ปี 20XX ใช่ไหม”

สีหน้าของพริมเปลี่ยนไปทันที แม้จะพยายามเก็บอารมณ์ แต่แววตาของเธอไม่อาจปิดบังอดีตที่เจ็บปวดได้

“คุณ...สืบเรื่องของฉัน?” น้ำเสียงของเธอมีทั้งความตกใจและปนความกลัว

“คุณคิดว่าผมจะปล่อยให้คนที่มีอดีตแบบนั้นอยู่ใกล้ลูกชายผม โดยไม่รู้อะไรเลยเหรอ?”

พริมกำหมัดแน่น “ฉันไม่ได้มีเจตนาไม่ดี...ถ้าใช่ ฉันคงไม่มาเป็นครู ไม่อยู่ตรงนี้—”

“แต่นั่นไม่ใช่คำตอบที่ผมต้องการ” อคินลุกขึ้น เดินเข้ามาใกล้จนแทบเผชิญหน้ากัน

“ผมอยากรู้...คุณเข้ามาในชีวิตของลูกผมเพราะหน้าที่ หรือเพราะอะไร?”

เธอสบตาเขา เสียงสั่นน้อยๆ “เพราะเขาทำให้ฉันเชื่ออีกครั้ง...ว่าโลกนี้ยังมีที่สำหรับฉัน”

อคินชะงักกับคำตอบนั้น ความแข็งกระด้างในแววตาเริ่มสั่นไหว เขาไม่แน่ใจว่าควรทำอย่างไรต่อไป

หญิงสาวตรงหน้าคือปริศนา แต่ในขณะเดียวกัน...เธอก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่บาดแผลในอดีตไม่ได้เปลี่ยนหัวใจของเธอให้ด้านชา

เขาหลุบตาลง แล้วพูดเสียงเบา “ผมจะให้โอกาสคุณ...แต่อย่าทำให้ผมเสียใจที่ไว้ใจอีกครั้ง”

พริมพยักหน้า น้ำตาคลอเพียงเล็กน้อย เธอหันหลังเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรอีก

และเมื่อประตูปิดลง อคินก็ยืนอยู่อย่างเงียบงัน

หัวใจเขาเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***