ตอนที่ 2 — ข้อตกลงที่ไม่อาจปฏิเสธ

พริมรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลจากสายตาคมกริบของชายตรงหน้า เธอสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามตั้งสติ แล้วตอบกลับด้วยเสียงเรียบมั่น

"ขอบคุณที่ไว้วางใจให้ฉันมาสอนอคิณค่ะ ฉันจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด"

อคินจ้องเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหลังแล้วเอ่ยโดยไม่มองกลับมา

"ห้องเรียนอยู่ชั้นบน ข้างห้องลูกชายผม คุณมีเวลาสอนวันละสองชั่วโมง เริ่มพรุ่งนี้ 9 โมง"

“ค่ะ…”

พริมเดินตามบอดี้การ์ดขึ้นไปยังชั้นบน ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบจนได้ยินเสียงฝีเท้าของตัวเอง ภายในห้องเรียนที่ตกแต่งอย่างหรูหรา เด็กชายอคิณนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าน้อยยิ้มกว้างทันทีที่เห็นเธอ

"ครูพริม!"

เขาวิ่งมากอดเธอแน่นอย่างไม่ลังเล พริมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบ แม้จะยังรู้สึกแปลกแยกในคฤหาสน์แปลกหน้าแห่งนี้

“วันนี้อยากเรียนเรื่องอะไรคะ?”

“อยากฟังนิทานก่อน แล้วค่อยเรียน”

อคิณปีนขึ้นเก้าอี้นุ่มๆ อย่างรู้งาน ขณะที่พริมหยิบหนังสือจากกระเป๋า ก่อนจะเริ่มเล่านิทานเสียงนุ่ม ลมหายใจของเธอเริ่มผ่อนคลาย

ทว่าเบื้องหลังบานกระจกเงาที่ดูเหมือนจะเป็นเพียงของตกแต่งธรรมดา กลับมีสายตาคู่หนึ่งเฝ้ามองอยู่เงียบๆ

อคินยืนกอดอกอยู่ในห้องลับข้างๆ สังเกตทุกท่าทีของครูพิเศษคนใหม่ แววตาเรียบนิ่งแต่วาววับอย่างจับผิด

"เธอไม่ใช่แค่ครูธรรมดาแน่..."

หลังจากชั่วโมงเรียนจบลง พริมลูบหัวอคิณเบาๆ ขณะเด็กชายหลับไปบนโซฟานุ่ม เธอยิ้มบาง รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดแม้อยู่ในบ้านที่เย็นเยียบด้วยบรรยากาศของอำนาจและความลับ

เมื่อเธอเดินออกจากห้อง ก็พบว่าอคินยืนรออยู่แล้วตรงระเบียง เขาเท้าแขนกับราวระเบียง มองออกไปยังสวนกว้างด้านนอก แต่พอได้ยินเสียงฝีเท้า เขาก็หันมามอง

"คุณทำให้ลูกผมหลับได้ในสิบห้านาที"

“นิทานช่วยได้น่ะค่ะ เด็กบางคนแค่ต้องการใครสักคนคอยฟังเขา”

อคินไม่ตอบ แต่สายตาที่มองเธอกลับลุ่มลึกกว่าครั้งก่อน

“ค่าจ้างของคุณ จะเพิ่มเป็นสองเท่าจากที่ตกลงไว้”

พริมชะงัก “…ทำไมคะ?”

เขาเดินเข้ามาใกล้อีกครั้ง น้ำเสียงยังเรียบเฉียบ แต่ทุ้มนุ่มขึ้นเพียงเสี้ยววินาที

“เพราะผมต้องการให้คุณอยู่ใกล้ลูกผม...และห่างจากคนอื่นให้มากที่สุด”

คำพูดนั้นฟังคล้ายคำสั่งมากกว่าคำขอ พริมสบตาเขาเต็มๆ เป็นครั้งแรก

“คุณกำลังจ้างฉัน...หรือกักฉันไว้คะ?”

ความเงียบระหว่างสองคนเหมือนมีบางอย่างที่ยังไม่พูดออกมา

และอคิน...ก็ไม่ใช่คนที่ชอบพูดซ้ำ