เสียงนาฬิกาดังแผ่วเบาในห้องนอนกว้างของแขก พริมยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองออกไปยังสวนด้านนอกที่แสงไฟสลัวสะท้อนกับละอองฝนยามค่ำ เธอเงียบ...แต่ใจกลับปั่นป่วนยิ่งกว่าคืนไหนๆ
ในมือของเธอคือรูปถ่ายเก่าใบหนึ่ง ขอบรูปขาดรุ่ยตามกาลเวลา ภาพครอบครัวสี่คนยืนยิ้มอยู่หน้าร้านขายของเล็กๆ — พ่อ แม่ พี่ชาย และเธอในวัยเด็ก
เธอกลืนน้ำตาลงคอ
“คุณพ่อกับพี่คงไม่คิดหรอกใช่ไหมคะ ว่าวันหนึ่งลูกจะได้เข้ามาอยู่ในบ้านของคนที่อยู่เบื้องหลังความสูญเสียของเรา...”
สิบปีก่อน...ครอบครัวของพริมตกเป็นเหยื่อในเหตุการณ์ไล่ล่าระหว่างแก๊งมาเฟียสองตระกูล
กระสุนหลงทาง...ระเบิดที่ไร้ผู้รับผิดชอบ...ความยุติธรรมที่ไม่เคยมาถึง
เธอรอดเพราะอยู่โรงเรียนในวันนั้น แต่กลับมาเจอเพียงซากร้านค้าและร่างไร้ลมหายใจของพ่อ
แม้จะไม่มีหลักฐานตรงๆ ว่าเป็นฝีมือของตระกูล “หลง” ของอคิน
แต่พริมไม่มีวันลืมตราสัญลักษณ์งูเงินที่ถูกวาดไว้บนผนังแตกของร้าน…สัญลักษณ์ที่เธอเห็นซ้ำอีกครั้งในห้องโถงของคฤหาสน์หลังนี้
เสียงเคาะประตูทำให้พริมสะดุ้ง
“ครูพริม” เสียงเล็กๆ ของอคิณดังแผ่ว “อคิณนอนไม่หลับ…”
พริมรีบเก็บรูปถ่ายไว้ในลิ้นชัก ล้างสีหน้าให้เป็นปกติแล้วเปิดประตู
“ครูอ่านนิทานให้ฟังอีกเรื่องได้ไหมครับ?”
เธอยิ้มอ่อนโยน แม้ในใจยังสั่นสะท้าน
“ได้สิจ๊ะ”
เด็กชายโผเข้ากอดเธอแน่น พลางพึมพำเบาๆ ว่า “ครูอยู่ที่นี่นานๆ นะครับ อคิณไม่อยากให้ครูไปไหน”
พริมกระชับอ้อมกอด เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังทำ...จะถือเป็นการทรยศความทรงจำของครอบครัวหรือเปล่า
แต่หัวใจเธอก็เริ่มสั่นไหวทุกครั้งที่ได้ยินชื่อ “อคิน” — ทั้งลูก และพ่อของเขา
การที่เขาได้อยู่ใกล้ชิด(ลูก)อคินมากขึ้นเท่าไหร่ความรู้สึกผูกพันมากเท่านั้นเหมือนกำลังจะทำลายกำแพงในอดีตของเขาเขาไม่น่าเข้ามาทางเด็กน้อย(ลูก)อคินแต่จะทำให้เด็กน้อยคนนี้รู้สึกอบอุ่นเวลาอยู่ใกล้พริมมากขึ้นอคินเริ่มสังเกตเรื่องราวต่างๆระหว่างครูพริมกับ(ลูก)อคิน
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments