...ตอนที่ 3: รูปถ่ายที่หายไป...
...เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดสาดผ่านหน้าต่างไม้เก่าๆเข้ามาในห้อง ดารินสะดุ้งตื่นจากเสียงนกที่เกาะอยู่บนรั้วไม้ ร้องเจื้อยแจ้วรับอรุณ เธอลุกขึ้นล้างหน้าแปรงฟันอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบเดินออกจากบ้านไปหา “ธาม” ที่ยืนรออยู่ตรงหน้ารั้วบ้านของเขา...
...“พร้อมรึยังครับ?” ธามถามพร้อมรอยยิ้ม...
...“พร้อมแล้วค่ะ ฉันอยากรู้เรื่องรูปถ่ายนั่นให้เร็วที่สุด” ดารินตอบอย่างแน่วแน่...
...ทั้งสองเดินเลียบถนนเล็กๆ ที่ทอดผ่านสวนยางและไร่ข้าวโพด เงาต้นไม้ทอดยาวตามแสงแดดยามเช้า กลิ่นดินและกลิ่นใบไม้สดชื่นชวนให้นึกถึงวัยเด็กที่เคยวิ่งเล่นอยู่ในหมู่บ้านนี้...
...ห้องสมุดของหมู่บ้านตั้งอยู่ริมลำธาร เป็นอาคารไม้เก่าแก่ขนาดพอเหมาะ หลังคามุงสังกะสี มีป้ายไม้ซีดจางแขวนอยู่หน้าประตู “ห้องสมุดประชาชนบ้านวารินทร์”...
...เมื่อเปิดประตูเข้าไป กลิ่นกระดาษเก่าก็ลอยอบอวลไปทั่ว ดารินสูดลมหายใจเข้าลึก รู้สึกเหมือนได้กลับมาสู่ช่วงเวลาหนึ่งในอดีตที่เธอแทบจะลืมไปแล้ว...
...“รูปที่ผมเคยเห็นน่าจะอยู่ที่ผนังด้านหลังนั่น” ธามชี้ไปยังมุมหนึ่งของห้อง...
...ดารินรีบเดินเข้าไป หัวใจเต้นแรงเหมือนกำลังจะได้พบคำตอบสำคัญ แต่พอไปถึงกลับพบเพียงกรอบรูปเปล่าๆแขวนเรียงกันบนผนัง ไม่มีภาพใดหลงเหลืออยู่เลย...
...“หายไปไหนหมด?” เธอถามอย่างงุนงง...
...“เมื่อสองสามเดือนก่อนยังอยู่เลยนะครับ...” ธามขมวดคิ้ว “มีทั้งรูปคุณแม่คุณ กับชายในรูปนั่นด้วย ผมจำได้”...
...ดารินหันมามองเขา “แน่ใจนะ?”...
...“แน่ใจครับ ผมชอบมานั่งอ่านหนังสือตรงนี้ เห็นรูปพวกนั้นบ่อย”...
...“แล้วใครเป็นคนดูแลที่นี่?” เธอถามอีก...
...ธามนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบ “ป้าใจ เธอเป็นบรรณารักษ์คนเก่า แต่พักหลังเหมือนป้าจะไม่ค่อยมาแล้ว เห็นว่าเริ่มป่วย เดี๋ยวผมพาไปหาเธอได้นะครับ บ้านอยู่ไม่ไกล”...
...“ไปเลยค่ะ ฉันอยากคุยกับเธอ” ดารินพูดทันที...
...ทั้งสองเดินมุ่งหน้าไปทางตะวันออกของหมู่บ้าน บ้านของป้าใจเป็นบ้านไม้หลังเล็ก อยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ ใบไม้ปลิวลงมาตามลมเหมือนกำลังต้อนรับแขกผู้มาเยือน...
...ธามเคาะประตูเบาๆ “ป้าใจ ผมธามครับ มากับดาริน ลูกของคุณอัญชลี”...
...เสียงจากในบ้านดังแผ่วเบา “เข้ามาสิ”...
...ประตูเปิดออก กลิ่นสมุนไพรลอยโชยออกมาทันที ภายในบ้านเรียบง่าย มีเตียงไม้เล็ก ๆ ตั้งอยู่ริมหน้าต่าง ป้าใจนั่งอยู่บนเก้าอี้หวาย สีหน้าอิดโรย แต่ดวงตายังดูคมชัด...
...“ดารินเหรอ โตขึ้นมากเลย หน้าตาเหมือนแม่ไม่มีผิด” ป้าใจยิ้มอ่อนๆ...
...“ป้ารู้จักแม่ฉันด้วยเหรอคะ?” ดารินถาม...
...“รู้สิ แม่เธอเคยเป็นอาสาสมัครดูแลห้องสมุดตอนสาวๆน่ะ ฉลาดและใจดีมาก ใครๆก็รัก”...
...“แล้วรูปพวกนั้นล่ะคะ ป้าเห็นว่ามันหายไปไหนไหม?”...
...ป้าใจชะงัก “เธอหมายถึงรูปที่ติดอยู่ในห้องสมุด?”...
...“ใช่ค่ะ โดยเฉพาะรูปผู้ชายในนี้” ดารินยื่นภาพถ่ายให้ดู...
...ป้าใจมองภาพนั้นเงียบๆสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด “นี่ เธอได้รูปนี้มาจากไหน?”...
...“ฉันเจอในกล่องของแม่ค่ะ ไม่มีชื่อ ไม่มีคำอธิบายอะไร มีแค่ประโยคเดียว ‘ใต้แสงจันทร์ ไม่มีความลับใดซ่อนอยู่ได้’”...
...ป้าใจพึมพำเบา ๆ ดวงตาเหม่อลอยไปไกล “เขาเป็นคนสำคัญมากของแม่เธอ”...
...ดารินเบิกตากว้าง “หมายความว่าไงคะ?”...
...ป้าใจถอนหายใจ “ฉันไม่รู้รายละเอียดนัก แต่รู้ว่าแม่เธอกับเขาเคยมีบางอย่างด้วยกัน ลึกซึ้งและเจ็บปวดมาก พอวันหนึ่งเขาหายไปจากหมู่บ้าน แม่เธอก็ไม่เคยพูดถึงเขาอีกเลย”...
...“แล้วทำไมรูปถึงหายไปล่ะคะ?”...
...ป้าใจนิ่งไป ก่อนเอ่ยเสียงเบา “เมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อน มีคนมาขอเอารูปออกจากห้องสมุด เขาบอกว่ามันเป็นรูปส่วนตัว ไม่ควรเปิดเผย”...
...“ใครคะ?” ดารินถามทันที...
...ป้าใจส่ายหน้า “ไม่รู้ชื่อ เขาใส่หมวกปิดหน้า มาตอนค่ำๆ แต่ดูท่าทางเหมือนคนรู้จักเรื่องราวของหมู่บ้านดี”...
...ดารินขมวดคิ้ว สัญชาตญาณบางอย่างในใจบอกเธอว่า เรื่องนี้ไม่ธรรมดา...
...“ขอบคุณนะคะป้าใจ” ดารินเอ่ยด้วยความจริงใจ...
...ก่อนจะลุกขึ้น เธอสังเกตเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะใกล้เตียง เป็นภาพวาดด้วยมือ ภาพของผู้ชายในรูปถ่ายยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ด้านหลังเป็นดวงจันทร์เต็มดวง...
...ใต้ภาพวาดนั้นมีตัวหนังสือเขียนด้วยลายมือหวัดๆ ว่า...
...“คืนพระจันทร์ส่อง ความจริงจะถูกเปิดเผย”...
...ดารินมองภาพนั้นอย่างสั่นไหว ในใจเต็มไปด้วยคำถามมากมาย และเชื่อว่าทุกอย่างเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น...
...จบ EP ที่ 3...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments