...ตอนที่ 1: เงาแห่งอดีต...
...เสียงลมพัดใบไม้ไหวกระทบกันเบาๆ ดั่งจะทักทายการกลับมาของใครคนหนึ่ง ดารินยืนอยู่หน้าบ้านไม้เก่าท่ามกลางแสงแดดยามสาย บ้านที่เคยอบอุ่นเมื่อครั้งอดีต บัดนี้กลับเต็มไปด้วยฝุ่น ความเงียบ และเงาของความทรงจำ...
...เธอยืนนิ่งอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะสูดลมหายใจลึกแล้วผลักประตูเข้าไป กลิ่นไม้เก่าและฝุ่นคละคลุ้งในอากาศ เสียงแผ่นไม้ลั่นเบาๆใต้ฝ่าเท้าแทบไม่ต่างจากเมื่อสิบปีก่อน...
...“กลับมาแล้วนะ แม่” เสียงของเธอแผ่วเบาแต่สั่นไหว...
...หลังจากแม่เสียด้วยโรคหัวใจเฉียบพลัน ดารินไม่มีเหตุผลอะไรจะอยู่ในเมืองอีกต่อไป เธอลาออกจากงานประจำ ย้ายกลับมาที่หมู่บ้านเล็กๆทางเหนือ ซึ่งเป็นบ้านเกิดของแม่ บ้านที่เธอเคยวิ่งเล่น และร้องไห้ในคืนที่ฝันร้าย...
...เธอเริ่มปัดกวาด ทำความสะอาดภายในบ้าน ข้าวของหลายอย่างยังอยู่ที่เดิม เหมือนแม่เพิ่งจะออกไปซื้อของหน้าปากซอย...
...เธอเปิดหน้าต่างให้แสงแดดลอดเข้ามา ดวงตาสะดุดกับรูปถ่ายใบบนหิ้งไม้ รูปถ่ายสีจางของแม่ตอนสาว ยืนข้างชายคนหนึ่งที่เธอไม่รู้จัก...
...“ใครกัน...” ดารินพึมพำ ก่อนจะหยิบรูปลงมาดูใกล้ๆ ด้านหลังมีลายมือหวัดๆจางเกือบลบเลือน...
...“ใต้แสงจันทร์ ไม่มีความลับใดซ่อนอยู่ได้”...
...ไม่มีลายเซ็น ไม่มีชื่อ ไม่มีวันเวลา...
...ดารินเก็บภาพนั้นไว้ในกระเป๋าเสื้อ แล้วเดินออกมาที่ลานกว้างหน้าบ้าน ที่นั่นเธอพบชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังก้มหน้าจดอะไรบางอย่างบนสมุดเล่มหนา...
...เขาเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า สายตาของเขาทำให้ดารินรู้สึกประหลาดใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่ใช่แค่เพราะเขาดูดีในเสื้อเชิ้ตขาวกับกางเกงยีนส์เรียบง่าย แต่เพราะแววตานั้นคล้ายคนที่เธอรู้จักมาก่อน...
...“ขอโทษค่ะ คุณคือ?” เธอเอ่ยถามก่อน...
...ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ “เราน่าจะเคยรู้จักกัน ดารินใช่ไหม?”...
...“คุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไง?” เธอขมวดคิ้ว...
...“เราเคยเล่นด้วยกันตอนเด็กๆ บ้านเราอยู่ติดกัน แต่คุณย้ายไปกรุงเทพตั้งแต่ ป.3 คุณคงจำไม่ได้ ผมชื่อธามนะ”...
...ดารินพยายามนึก แต่ความทรงจำกลับเลือนราง ชื่อ “ธาม” คล้ายเคยได้ยิน แต่ภาพใบหน้าเด็กชายในวันนั้นกับชายตรงหน้า ดูห่างไกลกันเกินไป...
...“อ๋อ ธามคนนั้นเหรอ?” เธอแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน “เปลี่ยนไปมากเลยนะ”...
...“เช่นกัน” เขาตอบเรียบๆ ก่อนจะชี้ไปยังกล้องโทรทรรศน์ที่ตั้งอยู่ไม่ไกล “ผมมาศึกษาท้องฟ้า พื้นที่แถวนี้ไม่มีแสงรบกวนมาก เหมาะกับการดูดาว”...
...“อืม ดีจัง” ดารินตอบเบาๆ ก่อนจะก้มหน้า เธอไม่รู้จะพูดอะไรต่อ...
...“คุณพักที่นี่เลยหรอ?” ธามถาม...
...“ใช่ บ้านนี้เป็นของแม่ฉัน ตอนนี้มันก็เป็นของฉันแล้ว”...
...เขาพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ซักไซ้อะไรต่อ ท่าทางของเขาสงบ เย็น และไม่เร่งรัด เหมือนคนที่คุ้นชินกับการรอคอย...
...“ถ้ามีอะไรให้ช่วย บอกได้เลยนะ” เขาทิ้งท้าย ก่อนจะเดินกลับไปยังกล้องโทรทรรศน์...
...ดารินมองตามหลังเขา ความรู้สึกบางอย่างกำลังค่อยๆก่อตัวขึ้นในใจ ไม่ใช่ความรัก ไม่ใช่ความกลัว แต่คล้ายกับแรงดึงดูดลึกลับ เหมือนแสงจันทร์ที่แม้จะเย็นเยียบ แต่ก็ทำให้ใจอบอุ่นได้ในยามค่ำคืน...
...และเธอก็ไม่รู้เลยว่า การกลับมาครั้งนี้ ไม่ใช่แค่การกลับมาหาอดีต แต่คือการเดินเข้าสู่ความจริงที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน...
...จบ EP ที่ 1...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments