ผู้หญิงคนนั้น

มินตรานั่งอยู่ในร้านกาแฟเงียบๆ ที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและการพูดคุยของเธอกับภัทร บรรยากาศรอบตัวเริ่มดูไม่คุ้นเคย ทั้งที่ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม คิ้วของมินตราขมวดเข้าหากัน ในขณะที่สายตาของเธอจับจ้องไปที่แก้วลาเต้ที่ตั้งอยู่ตรงหน้า น้ำแข็งละลายจนกลายเป็นน้ำสีอ่อนขุ่น เหมือนอารมณ์ของเธอในตอนนี้ ที่อ่อนลงจนแทบจะละลายไปกับเวลาที่ผ่านพ้นไป

> “ทำไมยังเจ็บอยู่ขนาดนี้นะ…”

คำถามนี้ลอยอยู่ในหัวของเธอเสมอ มินตรารู้ดีว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่สามารถลบล้างความรู้สึกที่มีต่อภัทรได้ ความรักที่มันฝังลึกลงไปในหัวใจจนกลายเป็นแผลที่ไม่มีวันหาย จนเธอเกือบจะยอมรับมันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว

แต่อยู่ๆ มันก็กลับมาปะทุขึ้นอีกครั้ง...

ทันทีที่เธอเห็นเขากับผู้หญิงคนนั้นในวันนี้

ภัทรที่ยืนอยู่กับพลอย...แฟนใหม่ของเขา

ภาพนั้นยังคงซ้ำวนอยู่ในหัวของมินตรา ความรู้สึกที่เหมือนโดนตบหน้าแรง ๆ เธอไม่เคยคิดเลยว่า ภัทรจะเดินทางมาถึงจุดนี้เร็วขนาดนี้ เขาเคยบอกเธอว่าจะรอ...จะไม่ปล่อยมือเธอไปจากชีวิต แต่ตอนนี้เขากลับยิ้มให้กับผู้หญิงคนอื่น และพาเธอเข้ามาในโลกที่เธอเคยอยู่กับภัทร

“ทำไมเราต้องเจ็บแบบนี้นะ...?” มินตราพูดกับตัวเองเสียงเบา ขณะดึงความสนใจกลับมาที่แก้วกาแฟตรงหน้า เธอสูดหายใจลึกๆ พยายามลบภาพของภัทรและพลอยออกจากสมอง แต่ยิ่งพยายามกลับยิ่งเจ็บ

ในที่สุด สายตาของมินตราก็เหลือบไปเห็นกระดาษที่ขยำทิ้งอยู่ข้างแก้ว เธอหยิบมันขึ้นมาแล้วคลี่ออก พบว่าเป็นคำพูดที่เธอเคยเขียนทิ้งไว้ในวันที่เธอและภัทรตัดสินใจสัญญากัน

> “เราจะรอกันและกันใช่มั้ย?”

คำถามนั้นมันกลับมาดังก้องในหัวเธออีกครั้ง

> "เราจะรอจนกว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง...ใช่มั้ย?"

แม้คำสัญญานั้นจะยังคงติดค้างอยู่ในใจ แต่ตอนนี้มันเหมือนกับการทิ้งคำถามไว้กลางอากาศ ไม่มีคำตอบที่ชัดเจนว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ บางที...เธอเองก็เริ่มกลัวว่า ความรักนี้จะกลายเป็นแค่ฝันที่ไม่ได้เป็นจริง

มินตราเงยหน้าขึ้นไปมองผ่านกระจกฝ้าที่บานใหญ่ของร้านกาแฟมองเห็นผู้คนเดินผ่านไปมาอย่างไม่หยุดนิ่ง เสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยกลายเป็นเสียงที่เธอไม่อยากฟัง แต่กลับเป็นสิ่งเดียวที่เธอรับรู้ในตอนนี้

---

อีกด้านหนึ่งของเมือง

ภัทรเดินเข้าไปในคอนโดของตัวเองหลังจากพาพลอยกลับไปที่บ้านของเธอแล้ว เขาไม่พูดอะไรตลอดทางจนถึงที่นี่ แม้พลอยจะพยายามคุยถามไถ่เขาเกี่ยวกับวันนั้น แต่เขากลับไม่ยอมตอบอะไรให้เธอรู้

ทันทีที่ประตูคอนโดปิดลง เขาก็นั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น จมอยู่กับความคิดและความรู้สึกที่มันย้อนกลับมารบกวนเขา มันเป็นความรู้สึกที่เขาพยายามจะลืม แต่ทุกครั้งที่เห็นมินตรา...มันกลับยิ่งทำให้เขาไม่สามารถเดินหน้าต่อไปได้

> “เราจะไม่ปล่อยมือเธอ...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”

คำพูดของมินตรายังคงตามหลอกหลอนเขา แม้เวลาจะผ่านไปหลายปี ภัทรก็ยังคงไม่ลืมความรู้สึกนั้น การที่เขาเลือกที่จะมาอยู่กับพลอยก็ไม่ได้หมายความว่าเขาลืมมินตราได้จริง ๆ เขารู้ดีว่าเขายังรักมินตรา แต่ว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะแสดงออกมา

แล้วเขาควรทำอย่างไรดี? ควรเดินหน้าต่อไปกับชีวิตที่มีพลอย หรือจะหันกลับไปหามินตราแล้วเสี่ยงกับความรักที่อาจจะเจ็บปวดอีกครั้ง

ในหัวเขามีแต่คำถามมากมายที่ไม่สามารถหาคำตอบได้ เขายกมือขึ้นกุมขมับ เขารู้สึกเหนื่อยจากการต้องเลือกบางอย่างโดยไม่รู้ว่ามันจะพาเขาไปที่ไหน

---

มินตรา กลับมายังห้องของเธอในตอนเย็น เธอรู้สึกเหมือนกลับมาหลังจากที่เธอเผชิญหน้ากับความจริงบางอย่าง และยังไม่สามารถรับมือกับมันได้ดีพอ เธอนั่งลงที่โต๊ะทำงาน มองไปที่ภาพถ่ายที่เธอเก็บเอาไว้...เป็นภาพของเธอกับภัทรในวันสบาย ๆ ของการนั่งทานข้าวร่วมกัน รอยยิ้มของทั้งคู่ยังคงชัดเจน แม้ตอนนี้...มันจะเป็นแค่ภาพความทรงจำ

น้ำตาที่เธอพยายามห้ามไม่ให้มันไหล ก็ค่อย ๆ ไหลออกมาเรื่อย ๆ

“ทำไม...ทำไมต้องเป็นแบบนี้...” มินตราพูดเสียงแผ่วเบา ก่อนที่จะซบหน้าลงกับมือและร้องไห้ในที่สุด

ที่มุมของห้องพักที่เคยมีทั้งเสียงหัวเราะและการสนทนาในตอนเย็น ตอนนี้กลับเงียบลงจนเธอรู้สึกได้ถึงความห่างเหิน

---

เรื่องราวที่ซับซ้อนของภัทรและมินตรากำลังจะเข้ามาถึงจุดแตกหัก ที่จะทำให้ทุกอย่างต้องเริ่มต้นใหม่...หรือจบลง

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***