วันที่โลกบังคับให้ปล่อยมือ

“เราไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นเลยภัทร”

มินตราพูดเบา ๆ ในขณะที่ยังกุมมือเขาไว้แน่น

สายตาของเธอมองพระอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า แสงสีส้มสะท้อนกับกระจกหน้าร้านกาแฟเหมือนฉากหนังที่เธอไม่อยากให้จบ

เขาไม่ได้พูดอะไรอีก…แค่จับมือเธอแน่นขึ้น ราวกับคำสัญญาที่ยังไม่ถูกเปล่งออกมา

…

วันต่อมา

มินตราเดินเข้าบ้านด้วยสีหน้าไม่สู้ดี เพราะมือถือของเธอสั่นไม่หยุดตลอดทางจากโรงเรียนกลับบ้าน

“แม่โทรมา 15 สาย…”

เธอก้าวเข้าไปในบ้านอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

และพบว่าแม่ยืนรออยู่แล้ว หน้าตึงเครียด เหมือนมีอะไรบางอย่างที่เธอไม่อาจหนีได้

“หนูคบกับภัทรจริง ๆ ใช่มั้ยมินตรา?”

เธอชะงัก

“แม่รู้ได้ยังไง…”

“เพื่อนของหนูส่งรูปมาให้แม่ดูแล้วว่าพวกหนูไปไหนด้วยกันบ่อย ๆ แถมยังนั่งจับมือกันในร้านกาแฟกลางเมืองอย่างนั้น มันใช่เรื่องที่เด็กผู้หญิงในฐานะลูกเจ้าของบริษัทควรทำหรือเปล่า?”

เสียงแม่ดุกร้าว

แต่มินตรายังยืนนิ่ง

“แม่คะ...ภัทรเขาไม่ใช่คนไม่ดี เขาดีกับหนูมาก เขาไม่เคยขออะไรนอกจากขอให้หนูอยู่ตรงนี้กับเขา”

“แต่เขาไม่มีอะไรเลย! เขาไม่มีอนาคต ไม่มีฐานะ! ลูกกำลังจะเสียอนาคตเพราะความรักแบบเด็ก ๆ แบบนี้น่ะเหรอ?”

มินตรานิ่งไป น้ำตาเริ่มไหลโดยไม่รู้ตัว

“แม่คะ...หนูรักเขา”

คำพูดนั้นทำให้ทั้งห้องเงียบลงทันที

…

เย็นวันนั้น มินตรารีบโทรหาเขา น้ำเสียงสั่น

“ภัทร…แม่เรารู้แล้ว”

ปลายสายเงียบไปพักหนึ่ง

“เราไม่อยากให้มันจบแบบนี้ เราไม่อยากเสียเธอไป”