ตอนที่3

เช้าวันต่อมา คาเอลตื่นขึ้นมาบนเตียงหรูที่เย็นชา

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเผลอหลับไปตอนไหน—หรืออาจจะเป็นเพราะความอ่อนแรงจากการร้องไห้ทั้งคืนต่างหาก

เสียงฝีเท้าหนักแน่นเดินเข้ามา พร้อมถาดอาหารที่ถูกวางลงบนโต๊ะอย่างไม่มีความอ่อนโยน

"กินซะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจแล้วให้คนลากไปยัดปากแทน"

ออสตินพูดเรียบๆ ขณะยืนกอดอก

คาเอลนั่งอยู่ที่ขอบเตียง มือหนาที่ถือถาดอาหารนั้นค้างอยู่ในอากาศนานเกินไป เสียงหัวใจของเขาเต้นแรง ไม่ใช่เพราะหิว แต่มันคือความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคย

ทุกอย่างในห้องนี้มันแปลกไปทั้งหมด ทุกอย่างมันไม่ควรเกิดขึ้น เขาถูกจับมาไว้ที่นี่ เหมือนเป็นของเล่นในมือของคนที่ไร้ความปราณี แต่เหตุใดเขากลับรู้สึกถึงความแปลกประหลาดในสายตาของออสติน

"ทำไม...ถึงทำแบบนี้กับฉัน?"

คาเอลถามออกไป ในที่สุด เขาก็ไม่อาจเก็บความสงสัยไว้ได้อีก

ออสตินมองเขาเงียบๆ ก่อนจะยักไหล่ "ทำไมไม่ลองถามพ่อของนายล่ะ" เขาพูดเบาๆ แต่เต็มไปด้วยความเย็นชา

คาเอลกัดฟัน แน่นอนว่าเขาไม่สามารถถามพ่อได้แล้ว เพราะเขาคือคนที่ส่งเขามาที่นี่ด้วยตัวเอง ความแค้นและความรู้สึกผิดปะปนกันในใจ แต่ทว่า...ออสตินคือคนที่เขาต้องเผชิญหน้าในตอนนี้

"ฉัน...ไม่อยากอยู่ที่นี่"

คำพูดนั้นหลุดออกจากปากโดยไม่รู้ตัว คาเอลลุกขึ้นจากเตียง มองไปที่ประตูที่ยังคงปิดสนิท

ออสตินยิ้มอย่างเย็นชา "นายไม่มีทางเลือก" เขากล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้ขึ้น

คาเอลหันกลับไปมองด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดยิ่งกว่าเมื่อกี้นี้ "ถ้าอย่างนั้น...ปล่อยฉันไปสิ!" เขาพูดเสียงดังขึ้น ก่อนจะทุบประตูด้วยมือเปล่า

ออสตินยืนอยู่ตรงนั้น สายตาของเขาจับจ้องไปที่คาเอล เงียบและหนักแน่น จนทำให้คาเอลรู้สึกเหมือนถูกจับมองโดยสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งและไร้ความรู้สึก

"ปล่อยนาย?" ออสตินพูดเบาๆ "แล้วถ้านายหนีไป...พวกศัตรูของฉันจะปล่อยนายไปเหรอ?"

คาเอลหยุดนิ่ง เสียงของออสตินเหมือนกับเตือนให้เขารู้ว่าในโลกนี้ไม่มีที่ให้หนี หากเขาทำอะไรที่ผิดพลาดไป แม้แต่การหนี ก็อาจจะเป็นการตัดสินใจที่ทำให้เขาตายได้

"นายคิดว่า...ชีวิตนายจะปลอดภัย ถ้าไม่มีฉันเหรอ?" ออสตินถามเสียงเย็น แต่แฝงไปด้วยความจริงที่แสนโหดร้าย

คาเอลไม่รู้จะตอบยังไง เพราะเขารู้ดีว่าโลกนี้มันไม่เหมือนโลกที่เขาคิดไว้

"ลองอยู่กับฉันสักพัก...แล้วนายอาจจะเข้าใจ" ออสตินพูดอีกครั้ง เสียงของเขาไม่ได้นุ่มนวล แต่กลับมีบางอย่างที่ทำให้คาเอลรู้สึกไม่คุ้นเคย เขาคิดว่าเขาจะต้องเกลียดออสติน แต่ทำไมบางครั้งกลับรู้สึกแปลกๆ อยู่ในหัวใจ

"แล้วถ้าไม่เข้าใจล่ะ?" คาเอลถามเสียงเบา

"แล้วนายก็จะเป็นแค่ของเล่นของฉัน"

ออสตินยิ้มบางๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้อง ทิ้งคาเอลไว้เพียงลำพังกับคำพูดที่ยังดังก้องอยู่ในหู

คาเอลยืนอยู่ตรงนั้น หัวใจเต้นเร็วขึ้นและเต็มไปด้วยความสับสน การขัดขืนและความโกรธยังคงอยู่ในตัวเขา แต่ลึกๆ เขากลับรู้สึกถึงบางสิ่งที่ไม่อาจอธิบายได้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอนที่2

บทต่อไป

ตอน4