ตอนที่2

เสียงประตูเหล็กปิดลงตามหลังอย่างแรง

คาเอลสะดุ้งเฮือก แขนสองข้างถูกปล่อยเป็นอิสระ แต่กลับไร้เรี่ยวแรงจะพยุงตัวเองให้ยืนตรง

"นี่มันที่ไหน..."

เสียงแหบพร่าเอ่ยถามอย่างไร้เรี่ยวแรง ดวงตาสีเข้มกวาดมองไปรอบห้องกว้างที่เย็นเฉียบ — เตียงหลังใหญ่ ชุดโซฟาหนังแท้ และประตูเหล็กหนาทึบไม่มีหน้าต่างแม้แต่บานเดียว

เขาถูกขังไว้ที่นี่

"ห้องของฉัน"

เสียงทุ้มเย็นดังขึ้นจากมุมมืด ออสตินก้าวออกมาพร้อมสูบบุหรี่มวนหนึ่ง พลางทอดสายตามองร่างที่นั่งหมดแรงอยู่กับพื้นเหมือนเป็นเพียงสัตว์ตัวหนึ่ง

"ฉันไม่ใช่ของนาย!"

คาเอลข่มความหวาดกลัว ทุ่มแรงเฮือกสุดท้ายตะโกนตอบกลับ ทว่าเสียงนั้นกลับสั่นเกินกว่าจะข่มขู่ใครได้จริงๆ

ออสตินเหยียดยิ้มมุมปาก ไม่พูดอะไร นอกจากยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาตรงหน้า — เป็นสำเนาสัญญา ที่พ่อเขาเซ็นมอบตัวเขาให้มาเฟียอย่างเป็นทางการ

"อ่านซะ แล้วจะเข้าใจ"

เขากล่าวเพียงเท่านั้น ก่อนจะหมุนตัวเดินไปนั่งบนโซฟา หยิบแก้ววิสกี้ขึ้นดื่มอย่างใจเย็น

คาเอลมือสั่น หยิบกระดาษขึ้นมาอ่านทีละบรรทัด

'ตกลงยกชีวิต เสรีภาพ และทรัพย์สินทั้งหมดของคาเอล มอบให้แก่ ออสติน คิงส์ตัน จนกว่าจะมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตายจากกัน'

โลกทั้งใบของเขาเหมือนหยุดหมุน

"เป็นไปไม่ได้...พ่อไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้!"