"Whisper in the Dorm" (เสียงกระซิบในหอพัก) 4

...----------------...

...ผู้ฟังคนสุดท้าย...

ARMY คนสุดท้ายที่ยังได้ยินเสียงของพวกเขา

[สถานที่: สวนสนุกร้างที่ BTS เคยถ่ายโฆษณา]

เสียงเพลง “Magic Shop” ดังอยู่ในลำโพงที่ไม่มีไฟฟ้า

เธอก้าวเข้าไปในเขาวงกตกระจก

เสียงหัวเราะของแทฮยองสะท้อนตามผนัง

แต่ไม่มีตัวเขาเลย

แล้วเสียงหนึ่งกระซิบจากหูฟัง:

"เธอคือคนสุดท้ายที่ยังได้ยินพวกเรา...ช่วยพวกเราด้วย"

— เสียงของจองกุก, เบาและสั่น

[เธอพบจดหมาย — เขียนด้วยลายมือจีมิน]

“ถ้าเธออยากช่วยพวกเรา เธอต้องร้องเพลงเดียวกับเรา”

“แต่ต้องร้องด้วยใจ ไม่ใช่ปาก”

“เพลงนั้นคือ ‘The Truth Untold’ — ในเวอร์ชันของเธอเอง”

[เงามืดในกระจกเริ่มเคลื่อนไหว]

พวกเขาทั้งเจ็ดคนยืนอยู่ในเงา

แต่มีแค่ “ตา” ที่เปล่งแสงจาง ๆ

ไม่มีใบหน้า

ไม่มีเสียงอีกต่อไป

เพราะพวกเขา “ถูกลืม” โดยโลกใบนี้ไปแล้ว

และถ้าไม่มีใครร้องเพลงนั้นแทนพวกเขา —

พวกเขาจะกลายเป็น “ผู้เฝ้าเงา” ไปตลอดกาล

[บทพูด — ของเธอ, ARMY คนสุดท้าย]

“ฉันยังไม่ลืมพวกนาย…”

“เสียงของพวกนาย...ยังอยู่ในใจฉัน”

“ฉันจะร้องให้พวกนายกลับมา ไม่ว่าเสียงฉันจะสั่นหรือแตกแค่ไหน”

“เพราะเสียงของฉัน เป็นเสียงที่พวกนายเคยปลอบมาก่อน”

“กลับมาเถอะ...ได้โปรด”

“พวกเรายังรักพวกนายอยู่”

[ขณะเธอร้อง…เสียงเริ่มเปลี่ยน]

เสียงของเธอเริ่มซ้อนกับเสียงของสมาชิกแต่ละคน

ยุนกิกลับมาร้องท่อนแร็ปเบา ๆ

จินประสานเสียงให้

จีมินหลับตาแล้วเปล่งเสียงสูงที่เคยหายไป

แทฮยองหันมาและร้องไห้

จองกุกยิ้มอย่างเศร้า

โฮซอกขยับเท้าเต้นเบา ๆ

นัมจุนเอื้อมมือมาแตะกระจก

และเสียงสุดท้ายคือประโยคนี้ —

“ขอบคุณที่ไม่ลืมเรา…”

[แสงสุดท้าย — เลือกโดยเธอ]

ประตูเปิดออกอีกครั้ง

เธอมีทางเลือก 2 ทาง

1. กลับออกมา — และลืมทุกอย่างเหมือนฝัน

2. หรือก้าวเข้าไป — และอยู่กับพวกเขาในเงานั้นตลอดไป

เธอเลือกอะไร?

โลกจะไม่มีวันรู้คำตอบ

เพราะวันรุ่งขึ้น —

หอพักนั้น หายไปจากแผนที่

[ท้ายจดหมาย — จากผู้กำกับคิม]

“ถ้าเธอเจอเสียงที่ไม่มีที่มา...”

“อย่ากลัว — นั่นคือเสียงของใครบางคนที่ยังรัก BTS เหมือนเธอ”

... :ย้อนกลับไป:...

“ทุกเสียงเคยมีเจ้าของ...จนกระทั่งวันหนึ่ง ‘มัน’ ตอบกลับมา”

[สถานที่: BigHit Building – ห้องซ้อม B-3 เวลา 22:47 น.]

เสียงเพลง “Run BTS” เล่นวนซ้ำเบา ๆ ในลำโพงเก่า

J-Hope กระชับหมวก เขาเต้นท่าเดี่ยวอีกรอบ เพราะกลัวลืมคิว

ไม่มีใครอยู่แล้วในห้อง นอกจากเสียงรองเท้ากระทบพื้นกับเงาตัวเองในกระจก

“อีกสิบห้านาที พอก็ได้...”

— เขาบ่นกับตัวเอง ลมหายใจร้อนพ่นออกมาเป็นไอเล็ก ๆ

แต่แล้ว…

เสียงเพลงหยุด

แม้ไม่มีใครแตะรีโมต

เงาในกระจกเริ่ม “ขยับ” ก่อนที่ร่างของเขาจะทำ

“หืม…?”

— เขาหันกลับ แต่ไม่มีใคร

เสียงแผ่ว ๆ ดังขึ้นจากในลำโพง

“จองโฮซอก...เต้นต่อสิ...”

เขาหยุดหายใจทันที เสียงนั้นไม่ใช่ใครในวง

มันเหมือนเสียงของเขาเอง แต่แฝงอะไรเย็นเยียบมากกว่านั้น

“ใครเล่นมุกไร้สาระแบบนี้วะ?”

— เขาเดินเข้าไปดูสายลำโพง

ไม่มีอะไรผิดปกติ

แต่เมื่อเงยหน้ากลับไปมองกระจก…

เงาของเขายัง “เต้นต่ออยู่”

แม้ตัวเขาจะยืนอยู่นิ่ง ๆ

จากนั้น —

ไฟห้องดับ

เสียงหัวเราะเบา

...----------------...

“ถ้าเพลงเงียบไป แล้วเสียงที่เรายังได้ยินคืออะไร?”

— Jimin (สมุดบันทึก, หน้าที่ไม่มีอยู่ในเล่มจริง)

หอพักของ BTS ไม่ได้เงียบแบบที่คนทั่วไปคิด

มันคือความเงียบที่ “ได้ยิน” อะไรบางอย่างอยู่ตลอดเวลา

เสียงฝีเท้าเบา ๆ บนพื้นไม้

เสียงหัวเราะที่เหมือนจะอยู่ในความทรงจำ

เสียงเพลงที่ถูกเปิดทั้งที่ไม่มีใครอยู่ในห้องนั้น

และเสียงที่อาอึนเริ่มได้ยินตอนที่เธอถือโปสเตอร์ของ BTS ที่เก็บไว้ใต้เตียง

เสียงกระซิบ…

“ช่วยพวกเราด้วย”

[เวลา 02:13 AM | หอพัก BTS – ห้องนั่งเล่น]

J-Hope เดินลงมาเปิดตู้เย็น หยิบขวดน้ำ แต่หยุดทันทีเมื่อเห็นอะไรบางอย่างสะท้อนอยู่ในกระจกตู้เย็น

เงาเคลื่อนไหว

แม้มันไม่ควรจะมีอะไรอยู่ด้านหลังเขาเลย

“เฮ้...ใครแกล้งฉันอยู่ปะ?” เขาหัวเราะบาง ๆ

“ถ้าจองกุกแอบถ่ายคลิปไวรัลอีก ฉันจะตีจริง ๆ นะ”

ไม่มีเสียงตอบกลับ นอกจากเสียงคลิกเบา ๆ

เหมือนปุ่มอัดเสียงของอะไรบางอย่างเริ่มทำงาน

จากนั้น — ไฟในห้องก็ดับลงชั่ววินาทีเดียว

และเขาก็หายไปจากห้องนั้น เหมือนไม่เคยมีอยู่มาก่อน

[เวลา 02:27 AM | ห้องของ SUGA]

ยุนกิเปิดคอมเพื่อลอง mix เพลงใหม่จาก sample ที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน

ชื่อไฟล์คือ “Dorm_Voice01.mp3”

เขาไม่เคยโหลดไว้ แต่เหมือนมันอยู่ในโฟลเดอร์ของเขามาตลอด

เสียงในไฟล์:

“Yoongi hyung… ช่วยฉัน… มันอยู่ในกระจก…มัน—” (ตัด)

เขาชะงัก ใจเริ่มเต้นเร็ว เปิดไฟทั้งหมดในห้อง แต่ไฟกะพริบแรงจนน่ากลัว

เสียงจากคอมเริ่มเล่นต่อเองโดยที่เขาไม่ได้แตะอะไร และแล้วหน้าจอก็ดับ — พร้อมคำว่า

“ต่อไปคือคุณ”

[สถานี ARMY – อาอึน]

อาอึนเห็นข่าวลือในกลุ่ม ARMY ที่น่ากลัว

“J-Hope หายไปจาก VLive history”

“Yoongi ไม่ออกงาน 3 วันติดต่อกัน”

“Jin ลงสตอรี่ภาพเปล่า — แล้วลบทันที”

และที่แปลกที่สุด —

เสียงในเพลง “Magic Shop” ที่เธอฟังซ้ำตอนกลางคืน มีท่อนหนึ่งที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน

“เรายังอยู่ที่นี่…แค่เธอมองผ่านกระจกมา”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***