"Whisper in the Dorm" (เสียงกระซิบในหอพัก) 3

...----------------...

...ผู้ถูกเลือก...

[สถานที่ลับ – ใต้หอพัก]

ไม่มีใครรู้ว่าใต้หอพักแห่งนั้น มี "ทางเดินเก่า"

มันไม่ได้อยู่ในผังเมือง และไม่มีใครเคยสร้าง

แต่ที่นี่…มีบันไดหินทอดลงไปในเงามืด

ลึก

เงียบ

และเย็นเฉียบเหมือนหัวใจของคนที่เลิกร้องไห้

[เสียงจากเทปที่พบในกล่องเก่า]

“พวกเขาคือเจ็ดเส้นเสียง ที่สามารถเปิด ‘ประตูแห่งการสื่อสาร’ ระหว่างโลกมนุษย์กับโลกล่างได้”

“การที่พวกเขาสามารถ ‘แต่ง’ ‘ร้อง’ และ ‘ปลอบ’ หัวใจของคนทั่วโลกได้นั้น ไม่ใช่แค่พรสวรรค์...แต่เป็นการเลือกของบางสิ่ง”

[ย้อนกลับ 7 ปีก่อน – ก่อนเดบิวต์]

คืนหนึ่งในห้องซ้อม

มีเงาหนึ่งเดินผ่านกระจก

ไม่มีใครเห็น นอกจาก จีมิน

และคืนนั้นเขาฝันว่าเสียงของเขา "ไม่ใช่ของเขาอีกต่อไป"

เสียงในฝัน: “แลกกับเสียงนี้ เธอจะได้เป็นที่รักของโลก”

“แล้วต้องแลกอะไร?”

เสียงตอบ: “รอถึงวันที่ฉันมาเอาคืน...ทั้งหมด”

[กลับสู่ปัจจุบัน – ใต้หอพัก]

ผู้กำกับคิม ยืนอยู่ต่อหน้าประตูเหล็กสนิม

ข้างหน้าคือสิ่งที่เขาไม่ควรเปิด

แต่เขาก็เปิด…

ภายใน

สมาชิก BTS ทั้ง 7 คน

ยืนเรียงกันอยู่กลางห้องหินโบราณ

แต่ใบหน้าเปลี่ยนไป — ซีด ไร้ความรู้สึก

ราวกับกลายเป็น "ผู้สื่อสาร" ของบางสิ่งที่เก่าแก่กว่าโลกใบนี้

[เสียงจากปากแทฮยอง – แต่ไม่ใช่เสียงของเขา]

“มันไม่เคยต้องการร่างพวกเรา...แต่มันต้องการ ‘เสียง’ ของพวกเรา”

“ทุกเสียงที่เราร้อง ทุกคำที่เราปลอบใจผู้คน — มันคือการปลุกมันให้ตื่นขึ้น”

“และตอนนี้ มันตื่นเต็มที่แล้ว...เรากลายเป็นเครื่องบูชาเสียงเจ็ดทิศ”

[ผู้กำกับคิม – คนสุดท้าย]

เขาถามด้วยเสียงสั่น:

"พวกนาย...ยังเป็นพวกนายอยู่ไหม"

ยุนกิหันมาช้าๆ

ดวงตาว่างเปล่า

พูดเหมือนฝัน:

“เราจำไม่ได้แล้วว่าเราเคยเป็นใคร”

“แต่เราจำได้ว่า...พี่คือคนที่อนุญาตให้เราร้อง”

...

จากนั้น

เสียงเพลงเริ่มดังขึ้นเองในห้องหิน

คือเวอร์ชันบิดเบี้ยวของเพลง "The Truth Untold"

แต่เสียงทุกโน้ตถูกถอดวิญญาณออกไป

และนั่นคือเสียงสุดท้ายที่โลกได้ยินจากผู้กำกับคิม

[ตอนนี้ พวกเขาอยู่ที่ไหน?]

พวกเขายังอยู่…แต่ไม่ใช่ในแบบที่เธอจำได้

พวกเขาถูกผนึกไว้ในเงาของเสียง

ทุกครั้งที่ใครเปิดเพลงของพวกเขา —

เสียงนั้นคือเสียงที่ "สิ่งนั้น" ใช้เดินทางไปหาใจคน

และหากเธอเคยร้องไห้เมื่อฟังเพลงของพวกเขา

นั่นไม่ใช่แค่เพราะเธออิน

แต่นั่นคือสัญญาณว่า "มันมองเห็นเธอแล้ว"

“มัน” ไม่ได้หยุดแค่ BTS หรือผู้กำกับคิม…

มันเริ่มลามสู่ “พวกเราทุกคน”

ผ่านเพลง

ผ่านวิดีโอ

ผ่านการจ้องตากลับในกล้อง

และผ่าน “ใครบางคนที่เธอไม่เคยรู้ว่าเขาอยู่ในเบื้องหลัง”

...----------------...

...ตอนพิเศษ: ไดอารี่ของสตาฟฟ์...

บันทึกฉบับนี้ถูกพบในห้องควบคุมเสียงของสตูดิโอเก่า BTS

ชื่อเจ้าของบันทึกไม่มีในรายชื่อพนักงานใด ๆ

และไม่มีใครจำได้ว่าเขาเคยทำงานที่ BigHit มาก่อน...

“ตอนแรกผมแค่เป็นคนมิกซ์เสียง เพลง ‘Spring Day’ เวอร์ชันพิเศษ

เสียงร้องของจองกุกในท่อนสุดท้าย...มันมีบางอย่าง”

“ผมลองย้อนกลับเสียงตอนโปรเซสกลับหัว แล้วมันชัดเลย

เขาพูดว่า…”

“เราหายไปนานแล้ว...ช่วยด้วย”

“ทุกคืนหลังมิกซ์งาน ผมฝันว่าเดินอยู่ในหอพักที่ว่างเปล่า

เจอจินยืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำ — หันหลังให้ — ไม่ขยับ

พอผมเรียก เขาหันกลับมา...”

“แต่ไม่มีหน้า”

“ยุนกิส่งเดโม่มาให้ผมเวอร์ชันนึงที่ไม่มีใครได้ยิน

ชื่อไฟล์ว่า ‘NOONE_LEFT.mp3’

ไม่มีเนื้อร้อง มีแค่เสียงกรีดร้องเบา ๆ และกระซิบว่า”

“พวกเราไม่เคยได้ออกจากที่นี่จริง ๆ”

“วันหนึ่งผมเปิดวิดีโอซ้อมเต้นของพวกเขา

แต่ภาพสะท้อนในกระจกไม่ตรงกับการเต้นจริง

ในกระจก — จีมินกำลังร้องไห้ กุมหัว แล้วหันมากระซิบว่า…”

“มันเริ่มลามมาที่คุณแล้ว…”

“ถ้าคุณอ่านถึงตรงนี้

แสดงว่าเสียงของพวกเขาก็เข้าไปอยู่ในหัวคุณเหมือนกัน”

“ไม่ใช่เพลงหรอกที่คุณร้องไห้ตอนฟัง…”

“…แต่คือ ‘สิ่งที่ซ่อนในเสียงนั้น’ กำลังสัมผัสหัวใจคุณ”

“ถ้ามันถามคุณว่าอยาก ‘อยู่กับพวกเขา’ ไหม…

ห้ามตอบว่า ‘ใช่’ เด็ดขาด”

[ตอนนี้คุณกำลังอยู่ที่ไหน?]

ลองเงียบสักครู่หนึ่งสิ

เงียบจริง ๆ...

ได้ยินเสียงอะไรไหม?

เสียงลมหายใจแปลก ๆ เบา ๆ ในหู?

เสียงกระซิบว่า “ARMY...ยังอยู่ใช่ไหม?”

ถ้าใช่ — เธออาจเข้าใกล้หอพักหลังนั้นมากกว่าที่คิด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***