การเพชิญหน้าและอุโมงค์ไร้สิ้นสุด

สวัสดีครับผมชื่อพายุครับเมื่อก่อนผมเป็นนักมวยแต่ตอนนี้ผมเป็นนักทำคอนเทนต์ล่าท้าผีแต่ผมก็ไม่ค่อยดังเท่าไหร่มีผู้ติดตามแค่หลักสิบเอง ตอนนี้ผมกำลังคิดคอนเทนต์อยู่

"คิกๆๆ ว่าไงอยากดังรึเปล่าล่ะ คิกๆๆๆ"

มีเสียงหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงที่ผมไม่รู้จักแต่กับคุ้นเคยและใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยแต่กับรู้จักเหมือนกับว่าผมกับเขาสนิทกันน่าแปลกจริงๆแต่ช่างมันเถอะ

"อยากสิวะไอ้แดงมึงมีวิธีหรอ"

"คิกๆๆ มีสิวะแต่อาจจะลำบากนิดหน่อย คิกๆๆๆ"

"ยังไงหรอวะ"

"คิกๆๆๆ มีอุโมงค์หนึ่งที่เขาว่ากันว่าถ้าแกสามารถออกมาจากอุโมงค์นั้นได้นายจะได้รับความมั่งคั่งร่ำรวยแบบที่ไม่สามารถจินตนการได้เลยละ คิกๆๆ"

เอ๊ะแปลกจังทำไมผมถึงคุยกับเขาเหมือนว่าเขาเป็นคนรู้จักผมเลยล่ะและทำไมผมรู้สึกว่าต้องตอบตกลงโดยที่ไม่ต้องคิดอะไรมากล่ะทั้งๆที่ผมไม่เชื่อสักนิด

"ที่ใหนว่ะ"

"คิกๆๆ ไม่ต้องถามมากหรอกน่าพอถึงเดี๋ยวก็รู้เอง คิกๆๆๆ"

"เออโอเคแล้วเจอกัน"

"คิกๆๆ ได้สิเดี๋ยวเจอกันตอน1ทุ่มเดี๋ยวฉันมารับ คิกๆๆๆ

-ณ อุโมงค์ร้าง-

"ใช่ที่นี่แน่นะไอ้แดง

"คิกๆๆ ใช่แน่นอน คิกๆๆ"

"คิกๆๆ ไม่ต้องถามมากหรอกเข้าไปได้เลยเดี๋ยวฉันจะค่อยบอกให้เอง คิกๆๆ"

หลังจากนั้นไอ้แดงก็ยื่นอะไรบางอย่างให้มันบอกว่ามันคือเครื่องสื่อสาร และมันยังบอกอีกว่าถ้ามันพูดอะไรก็ให้ทำตามทั้งหมดอย่างไร้ข้อกังขา และอย่างสุดท้ายมันก็ให้ของเครื่องรางแปลกๆ น้ำสีแดงมันบอกว่าเป็นเลือดหมูและอย่างสุดท้ายนวมที่มีอักขระแปลกๆเขียนอยู่

-ณ ภายในอุโมงค์-

"ไอ้แดงกูเข้ามาแล้วต้องทำไงต่อวะ"

"คิกๆๆ เดินไปเรื่อยๆจนกว่าจะเจอทางแยก คิกๆๆ"

หลังจากนั้นผมก็เดินมาเรื่อยๆ แต่ผมรู้สึกไปเองรึเปล่านะทำไมผมรู้สึกว่าอุโมงค์มันยาวขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนกับว่ามันไร้ที่สิ้นสุด และผมก็ได้เจอทางแยกสองทาง ทางแรกเป็นที่ๆสว่างจัด กับอีกทางเป็นทางที่มืดมิดจนมองไม่เห็น

"ไอ้แดงกูเจอทางแยกแล้วกูควรไปทางใหนว่ะ"

"คิกๆๆ ไปทางที่มืดที่สุด คิกๆๆ"

"ใช่แน่หรอวะ"

ผมพูดไปพร้อมกลืนน้ำลายเพราะผมรู้สึกว่าทางนั้นมันมีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ผมไม่ควรเหยียบเข้าไปในทางนั้นแต่ผมมาไกลเกินกว่าที่จะถอยหลังแล้วล่ะผมเลยเลือกที่จะก้าวเท้าเข้าไป

"ไอ้แดงกูเข้ามาแล้ว"

"คิกๆๆ มึงเดินตรงไปจนกว่าจะเจอคฤหาสน์ซะ คิกๆๆ"

- ณ คฤหาสน์หลังใหญ่-

"กูมาถึงแล้วและมีกระดาษอะไรไม่รู้อยู่ด้วยวะ"

"อย่าเปิดอ่าน"

ไอ้แดงพูดขึ้น ซึ่งทำให้ผมสงสัยไม่น้อยว่าทำไมมันถึงห้ามเปิดอ่านแต่ก็ไม่ต้องสนใจหรอกมั้ง

"แล้วกูต้องทำไรต่อวะ"

"คิกๆๆ ซ่อนตัวไปจนกว่าจะถึงเที่ยงคืนซะ คิกๆๆๆ"

"แล้วจะให้กูซ่อนตัวตรงใหนวะ"

"คิกๆๆ แล้วแถวนั้นมีต้นไม้รึเปล่าล่ะ คิกๆๆ"

"ก็มีนะ"

"คิกๆๆ งั้นก็ไปแอบบนต้นไม้จนกว่าจะถึงเที่ยงคืนซะแล้วก็ถ้ามีใครเรียกอย่าทักอย่าสนใจจงซ่อนตัวจนกว่าจะถึงเที่ยงคืน คิกๆๆ"

หลังจากที่มันพูดเสร็จผมก็ได้ไปปีนต้นไม้แถวนั้น คืนนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน และตอนนี้ก็พึ่ง3ทุ่มเองกว่าจะถึงเที่ยงคืนก็น่าจะอีกยาวไกล

ตึกๆๆๆ

เสียงฝีเท้าของบางสิ่งบางอย่างดังขึ้น

"เฮ้ยมีใครอยู่รึเปล่าว่ะ!"

ผมเกือบตอบกลับไปแล้วแต่ผมดันนึกถึงคำพูดของไอ้แดงได้ผมเลยไม่ได้ตอบกลับไป และผมเลือกที่จะคอยดูว่าสิ่งๆนั้นคือใครหรือตัวอะไร หลังจากที่ผมได้รอดูไปสักพักสิ่งๆนั้นก็ได้เดินผ่านต้นไม้ที่ผมอยู่ไป ผมเห็นรูปร่างมันชัดเจนเลยล่ะ สิ่งๆนั้นเหมือนคนปกติทั่วไปยกเว้นปาก ปากของสิ่งๆนั้นมันไม่ได้อยู่ที่หน้าแต่กับอยู่ที่มือทั้งสองข้างและจุดที่ควรเป็นปากกับเป็นเหมือนมนุษย์ตัวจิ๋วที่ติดอยู่กับใบหน้า

ทำเอาผมแทบสติหลุดเลยล่ะ หลังจากที่รวบรวมสติได้ผมก็เลยหยิบนาฬิกามาดูว่ากี่โมงแล้ว และตอนนี้เที่ยงคืนแล้วผมเลยลงมาจากต้นไม้และถามไอ้แดงไปว่าต้องทำอะไรต่อไป ไอ้แดงมันก็ตอบกลับมาว่าให้เข้าไปในตัวคฤหาสน์

-ณ ภายในคฤหาสน์-

"ไอ้แดงกูเข้ามาแล้ทำไงต่อวะ"

"คิกๆๆ ไปที่ชั้นสองแล้วหาคริสตัลสีแดงเรืองแสงซะ คิกๆๆ"

ผมได้เดินไปที่ชั้นสองแต่ผมกลับเจอผีชายชราคนหนึ่งร่างกายกำยำไม่สมวัยแต่กลับเชื่องช้าขวางข้างหน้าผมตอนนั้นผมรู้สึกกลัวมาก

"ไอ้แดงเอาไงดีวะมีผีขวางข้างหน้ากู"

"คิกๆๆ จำนวมนั้นได้ใหม คิกๆๆ"

"นวม?ไอ้แดงคงไม่ใช่อยากที่กูคิดใช่ใหม

"คิกๆๆ ไม่ต้องถามมากรีบๆใส่นวมซะ คิกๆๆ"

"โอเค"

หลังจากที่ผมสวมนวมเสร็จผมก็ได้เอ่ยถามไอ้แดงว่า

"เอาไงต่อวะ"

"คิกๆๆ พูดตามฉันนะ คิกๆๆๆ"

"กูพร้อมแล้ววะไอ้แดง"

"คิกๆๆ ไอ้แก่ลงโลงแล้วอย่างเอ็งน่ะมาต่อยกับกูป่าวว่ะไอ้แก่ลงโลงหัวล้านเอ้ย คิกๆๆๆ"

"ไอ้แก่ลงโลงแล้วอย่างเอ็งน่ะมาต่อยกับกูป่าวว่ะไอ้แก่ลงโลงหัวล้านเอ้ย"

"เอ๊ะ!?เดี๋ยวนะกูว่าคำพูดมันดูแปลกๆน่ะไอ้แดง"

"คิกๆๆ แปลกตรงใหนกันแค่ท้าต่อยกับผีเอง คิกๆๆ"

"แล้วมันปกติตรงใหนว่ะตอนนี้ไอ้ผีแก่นั่นมันเตรียมที่จะพุ่งใส่ฉันแล้วนะเว้ย!"

ทันทีที่ผมาพูดเสร็จผีแก่นั่นก็พุ่งชาร์จหวังจับผม ผมเลยเบี่ยงตัวหลบและหลังจากนั้นมันก็หันมามองผมพร้อมตั้งการ์ดต่อสู้ ผมก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกันผมเลยจำใจต้องสู้ ผมได้เสยคางมันไปหนึ่งหมัดมันดูโมโหมากและดูเหมือนว่ามันจะพุ่งเข้าหาผมหวังจับล็อค แต่โชคดีที่มันเชื่องช้าสุดๆผมเลยเลือกที่จะต่อยแล้ววิ่งหนี และดูเหมือนว่าตอนนี้มันคิดที่จะทำให้ผมติดกำแพงแต่เอาไงดีล่ะผมไม่หลงกลมันหรอก และการต่อสู้นี้ก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆและผมก็รู้สึกว่าการต่อยผีมันก็สนุกไปอีกแบบเหมือนกันนะเนี่ย ผลสรุปคือผมชนะมันได้แต่ก็เหนื่อยอยู่เหมือนกัน

หลังจากที่ผมต่อยเสร็จแล้วผมก็ได้เดินสำรวจไปทั่วผมก็ได้เจอห้องที่ดูแปลกๆห้องหนึ่งและผมได้เจอผีสาวสวยตัวหนึ่งกำลังเฝ้าคริสตัลสีแดงที่ไอ้แดงมันบอกให้ผมฟัง

"ทำไงต่อดีวะให้พุ่งเข้าชาร์จไปต่อยเหมือนกับผีตัวที่แล้วรึเปล่าว่ะ"

"คิกๆๆ เดี๋ยวอย่าพึ่งมึงจำเครื่องรางนั้นได้ใหม คิกๆๆ

"จำได้สิวะทำไมหรอ"

"คิกๆๆ ทำตามที่กูพูดนะ คิกๆๆ"

"คิกๆๆ ขั้นตอนแรกให้แกพูดว่า แม่นางผู้เลอโฉมตรงนั้นนะแม่นางได้โปรดรับเครื่องรางนี้แทนความรักที่ข้ามีต่อแม่นางได้หรือไม่"

ถึงผมจะรู้สึกว่าคำพูดแต่ละคำมันดูแปลกๆก็เถอะแต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมรอดมาได้ล่ะนะ และผมก็ได้เดินไปที่ผีสาวตรงนั้นถึงจะรู้สึกกลัวและเขินก็เถอะแต่ทำไงได้ล่ะผมมาถึงตรงนี้แล้วนี้น่ะ

"แม่นางผู้เลอโฉมตรงนั้นนะแม่นางได้โปรดรับเครื่องรางนี้แทนความรักที่ข้ามีต่อแม่นางได้หรือไม่"

พร้อมร้อยยิ้มที่แสนกระตุกจิตกระฉากใจจนผีสาวนั้นมิอาจปิดบังความเขินอายได้และแสดงออกมาอย่างชัดเจน

"คิกๆๆ ต่อยมันเลย คิกๆๆๆ

ตุบ!

เสียงหนึ่งดังขึ้นและผมรีบหยิบคริสตัลนั่นและวิ่งหนีทันทีแบบไม่คิดชีวิตพร้อมผีสาวและไอ้แก่นั่นได้วิ่งไล่ตามผมอย่างไม่ลดละ

"เอาไงต่อดีว่ะไอ้แดง"

"คิกๆๆ เทเลือดหมูใส่คริสตัลและวิ่งไปที่อุโมงค์ซ่ะ คิกๆๆ"

ผมได้ทำตามที่ไอ้แดงบอกแต่ไม่รู้ทำไมผมวิ่งมาตั้งนานแล้วทำไมยังไม่เจอทางออกสักที และแถมผีสาวและผีไอ้แก่นั่นก็ตามผมมาอย่างไม่ลดละ

"ไอ้แดงกูวิ่งมาตั้งนานแล้วทำไมกูยังไม่เจอทางออกอีกวะ"

"คิกๆๆ โทษทีพอดีกูลืมบอกไปว่ะว่าอุโมงค์นี้มันเป็นอุโมงค์ที่มึงจะไม่สามารถออกมาได้จนกว่าจะถึงตี5 ซึ่งตอนนี้พึ่งตี4:58มึงต้องวิ่งหนีไปอีก2นาที คิกๆๆ"

"ทำไมเรื่องสำคัญแบบนี้มึงถึงพึ่งบอกตูฟะ!"

"คิกๆๆ โทษทีๆพอดีกูลืมบอกว่ะ"

-ณ เวลาตี5-

"กูรอดแล้วโว้ย!"

ผมตะโกนออกมาด้วยความดีใจหลังจากเจอเรื่องประหลาดๆพวกนี้มาทั้งคืนแถมต้องต่อยและจีบผีอีกเหนื่อยชะมัดแต่อย่างน้อยก็รอดมาได้ล่ะนะแถมไอ้ผีสองตัวนั้นก็หายไ-

ฉึก

เสียงหนึ่งดังขึ้นและได้มีมือๆหนึ่งได้เสียบทะลุท้องผมและผมก็ได้ล้มลงไป

"แกเองสินะที่เป็นคนบงการให้เจ้ามนุษย์นี้นำคริสตัลของท่านผู้นั้นไป"

"คิกๆๆ ถ้าใช้แล้วเจ้าจะทำไรข้าได้ล่ะเจ้าบาฮามุตเอ๋ย คิกๆๆ"

"แน่นอนถ้าเมื่อก่อนข้าคงสู้เจ้าไม่ได้หรอกเจ้าปีศาจไร้นามแต่ตอนนี้น่ะข้าได้รับความเมตตาของท่านผู้นั้นมาแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆ"

"คิกๆๆ งั้นรึเจ้าปีศาจที่อายุไม่ถึงสองร้อยปีอย่างเจ้ากำลังคิดว่าหลังจากที่เจ้าได้รับพลังของเจ้านั้นแล้วจะชนะข้าได้งั้นรึ คิกๆๆๆ

"ฮ่าๆๆๆ ข้าจะดูความอวดดีของเจ้าไว้และมาดูกันว่าเจ้าจะอวดดีได้มากแค่ใหนกัน"

"คิกๆๆ เจ้าปีศาจชั้นต่ำอย่างเจ้านี่ช่างพูดมากซะเสียจริงทำไมไม่รีบเข้ามาสักทีล่ะ คิกๆๆๆ"

"ฮ่าๆๆ ก็ได้ๆข้าก็เริ่มชักจะรำคาญเสียงหัวเราะของเจ้าแล้วสิ ฮ่าๆๆๆ"

นี่มันอะไรกันทำไมไอ้แดงถึงกลายเป็นปีศาจไปได้ล่ะและอะไรคือปีศาจไร้นามและอะไรคือท่านผู้นั้นกัน ในขณะที่ผมกำลังสงสัยอยู่นั้นเจ้า"ปีศาจ"นั่นกับปีศาจอีกตนก็เริ่มเข้าปะทะกันอย่างดุเดือนและพื้นที่รอบๆนั้นก็พังไม่เหลือชิ้นดี และดูเหมือนว่าสติผมก็เริ่มเรือนรางลงไปทุกทีแล้วสิ....

ฟึบ!

ผมสดุ้งตื่นขึ้นมาและได้ลูบคลำไปที่หน้าท้องของผมและได้ย้อนไปถึงเมื่อคืนและไอ้แดง เอ๊ะเดี๋ยวสิใครคือไอ้แดงวะแต่ช่างมันเถอะ และผมก็ได้รีบลุกขึ้นไปดูว่าช่องผมเป็นยังไงมั่งถึงแม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้หรอกนะเรื่องที่ผมฝันเมื่อคืนนะ แต่ผมก็อยากลองดูและผมก็ได้ไปดูยอดวิวและมันได้พุ่งสูงถึง100‚000วิว ทันทีที่ผมได้เห็นยอดวิวทีาสูงขนาดนี้ก็ทำเอาผมทั้งรู้สึกตกใจและตื่นเต้นในเวลาเดียวกันจนผมทำอะไรไม่ถูกเลยล่ะ

จบ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***