การเดินทาง

“ตึก ๆ ๆ ๆ”

เสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างกระแทกกระทั้นอยู่ภายใต้กระโจมที่เขาเหยียบอยู่ จาร์บูฮาร์ ก้มลงไปดูจึงได้รู้ว่า บาตู นั้นถูกมัดอยู่ เขารีบมุดข้าไปเพื่อแก้มัดให้น้องชาย ทั้งสามพี่น้องคนกอดกันร่ำไห้ ด้วยความดีใจ บาตูคิดว่า จาร์บูฮาร์อาจจะตายไปแล้ว ทั้งสองพี่น้องช่วยกันขุดดหลุมฝังศพผู้เป็นมารดา และบิดาของเขา ทำป้ายชื่อ และสัญลักษณ์ไว้เพื่อในสักวันหนึ่งเขาจะกลับมา และแก้แค้น โจชิ น้องสุดท้อง ไม่เข้าใจสิ่งที่พี่ชายทั้งสองกำลังทำอยู่เขาได้แต่ยืนมอง

“พวกเราอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว พี่จะพาไปหาท่านลุง บาร์ฮาน ที่เผ่า หนจิรา ท่านลุงจะช่วยพวกเราได้”

“ข้าจะหาท่านพ่อ ท่านแม่อยู่ไหน”

“ชูววว...โจชิอย่าร้องสิ เดี่ยวพวกเราจะไม่ปลอดภัยบางทีพวกนั้นอาจยังอยู่ที่นี่”

“ฮึก ๆ ๆ ๆเมื่อไรท่านแม่จะมารับ”

“เงียบก่อนสิ พี่จะพาเจ้าไปหาท่านแม่”

จาร์บูฮาร์ จำเป็นต้องโกหกเพื่อไม่ให้โจชิร้องออกมา การเดินทางที่ยากลำบาก ของเด็กทั้งสามคน ทั้งหิว และเหน็ดเหนื่อย ทั้งอากาศที่หนาวเย็นเนื่องด้วยว่าหิมะได้ตกลงมาอย่างไม่หยุดดหย่อนจนพื้นที่ทุ่งหญ้า กลายเป็นสีขาวโพลนมองไม่เห็นแม้แต่เส้นขอบฟ้า สามพี่น้อง เดินสะเปะสะปะไปเรื่อยเปื่อยโดยไม่รู้ทิศทาง เพราะมองไปทางใดก็เป็นสีขาวไปหมด ความหนาวเหน็บทำให้เด็กชายทั้งสามเดินต่อไปไม่ไหว จาร์บูฮาร์ พยายามหาที่หลบซ่อน และหาไออุ่น จากสิ่งรอบ ๆ แถวนั้น แต่ก็ไม่มีสิ่งใดเลย

“บาตูกอดโจชิให้แน่น ๆ แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อที่เจ้าทั้งสองจะได้ไม่หนาวเหน็บ ข้าจะไปหาอะไรมาให้กิน”

จาร์บูฮาร์เดินไปรอบ ๆ เขาเกลี่ย ๆ หิมะออกเป็นวงกว้าง ๆ เพื่อที่จะหาไม้แห้ง ๆมาก่อไฟ เหมือนที่บิดาของเขาเคยสอน ขณะที่จาร์บูร์ฮาร์กำลังใช้ไม้เกลี่ยหาบางอย่างที่พออจะประทังชีวิตได้ เขาได้เจอดาบเก่า ๆ เล่มหนึ่ง เมื่อเขาชักมันออกจากฝัก ก็ได้เห็นว่าดาบเล่มนี้ ยังใช้ได้ดี มีความคมมันวาวเขาฉีกชายเสื้อเพื่อเป็นสายผูกดาบแล้วก็สะพายมันไว้ที่หลัง

“เจอแล้ว อาหาร....”

“ยี๊....ซากสัตว์มันตายไปแล้ว”

แต่มันยังไม่เน่านะเพราะว่ามันอยู่ใต้หิมะอย่างไรล่ะ ข้าจะก่อไฟ บาตูเจ้าใช้หินสองก้อนนี้ทุบกันให้เกิดประกายไฟนะให้ประกายไฟโดนกับเศษไม้แห้งที่ข้าวางไว้ตรงนั้น เดี๋ยวข้าจะใช้ดาบเล่มนี้ชำแหละเจ้านี่มาย่างให้เจ้ากิน”

บาตูทำตามที่พี่ชายบอกทุกอย่าง จนเกิดประกายไฟ และสามารถจุดไฟให้ติดได้ บาตู รู้สึกตื่นเต้นที่เขาเคยจุดไฟเป็นครั้งแรก

“เจ้าเก่งมาก บาตูน้องพี่ ข้าจะเผามันทั้งหมดเพื่อเก็บไว้กินกลางทางเพราะไม่รู้ว่าจะบังเอิญโชคดีอย่างวันนี้อีกหรือเปล่า เพราะเราต้องเดินทางอีกยาวไกลนัก”

หลังจากที่ได้กินอาหารจนอิ่มแล้วทั้งสามก็นอนกอดกันอยู่ข้าง ๆกองไฟ จบหลับไป ทั้งสามตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อพายุ หิมะโหมกระหน่ำจนไฟมอดดับลง หิมะในยามนี่สูงท่วมหัวของโจชิแล้ว ไม่มี จาร์บูฮาร์มองไม่เห็นหนทางที่จะเอาตัวรอดจากวิกฤตครั้งนี้ไปได้เลย หรือว่าเขาจะพาน้องชายทั้งสองมาหนาวตายกลางทางเช่นนี้ จาร์บูฮาร์ได้แต่สวดมนต์ภาวนาตามที่มารดาของเขาเคยสอน หากจากภัยธรรมชาติให้สวดมนต์ขอความช่วยเหลือจาก เทพเจ้าเท็นกี (ดิน ฟ้า อากาศ) 

“เทพเจ้าเท็นกีได้โปรเมตตาข้าน้อยด้วยเถิด ช่วยให้พวกเรารอจากความเหน็บหนาวในครั้งนี้ไปให้ได้ด้วย”

จาร์บูฮาร์สวดมนต์ภาวนา จนกระทั้งเขาหลับไปในออมกอดของกันและกันสามคนพี่น้อง แสงแดดอุ่น ๆ สาดส่องมาแตะสัมผัสใบหน้าของเด็กน้อยทั้งสาม ทำให้พวกเขาตานขึ้นมาพื้นที่เขานอนอยู่เฉอะแฉะไปด้วย หิมะที่ละลายกลายเป็นน้ำ มีบางพื้นที่ ที่ยังมีหิมะจับตัวเป็นก้อนยังละลายไม่หมดไปเสียทีเดียว แต่ก็ยังดีที่ได้รับความอบอุ่นจากแสงแดด เมื่อ มีแสงแดด จาร์บูฮาร์ก็มองเห็นเส้นขอบฟ้าและทิศทางที่จะพา น้อง ๆ ไปหา บาร์ฮาน สหายรักของ บิดาของขาทั้งสามการเดินทางได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง เสบียงจากซากสัตว์ตัวนั้นมีมากพอที่จะประทังชีวิตของเด็กทั้งสามไป ได้ ทั้งสามคนเด็กน้อยล้มลุกคลุกคลานเดินทางมาจนกระทั้ง เห็นเขตแดนของชนเผ่า หนจิราอยู่เบื้องหน้า แต่ทว่า เด็กทั้งสามบังเอิญได้เจอกับ กันตุลกา จาร์บูฮาร์ พาน้องทั้งสามวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตเพื่อเอาตัวรอดจาก...กันตุลกา...........

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***