หัวใจมาเฟีย ซ่อนรักกลางใจ
ตอนที่ 2
เอเอ(นางเอก)
“วันนี้คุณจะทำอะไร?”
เอเอถามขึ้นตอนที่ภูธัชชัยกลับมาส่งเธอที่หน้าร้านดอกไม้หลังจากไปรับภูมิก่อนเย็น
ชายหนุ่มเหลือบตามองเธอเล็กน้อย
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ยังไม่แน่ใจ… แต่มีเวลาว่าง”
เอเอ(นางเอก)
“ว่างจนมาเดินเก็บดอกกุหลาบในร้านฉันเลยเหรอ?”
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“มันอยู่ในทางเดิน ผมแค่ไม่อยากเหยียบมัน”
เอเอหลุดหัวเราะเบาๆ กับท่าทางเย็นชาจนน่า
เอเอ(นางเอก)
“งั้นช่วยฉันจัดดอกไม้หน่อยสิ ถ้าคุณว่างขนาดนั้น”
เธอยื่นกุหลาบสีขาวไปให้ ภูธัชชัยรับมันไว้อย่างลังเลเล็กน้อย
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“แค่จับดอกไม้… ผมไม่ใช่เด็กฝึกงานนะ”
เอเอ(นางเอก)
“คุณก็ไม่ใช่เจ้าพ่อมาเฟียตอนนี้เหมือนกันนี่”
เขาเงียบ แต่ยอมจัดดอกไม้เงียบๆ ตามที่เธอสอน ถึงจะวางทื่อๆ แต่เขาตั้งใจมาก
เอเอแอบมองหน้าเขาที่นิ่งขรึมแล้วเผลอยิ้มออกมา...
นี่คือคนเดียวกับที่เคยทำให้เธอร้องไห้แทบตายเมื่อห้าปีก่อน
แต่ก็เป็นคนเดียวกันที่ยืนอยู่ตรงนี้ ช่วยจัดดอกไม้ เพื่อให้ลูกชายตัวน้อยยิ้มออกเมื่อเห็นช่อดอกไม้ที่พ่อจัด
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ภูมิจะดีใจแน่ๆ”
“เธอหัวเราะเสียงดังตอนเห็นเขาสะดุดพรมหน้าบ้านเธอเมื่อเช้า"
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
"ฉันไม่แน่ใจว่าเขาจะดีใจจริงๆหรือปล่าว”
"เอเอหลุดหัวเราะอีกครั้ง “
เอเอ(นางเอก)
“แสดงว่าภูมิเริ่มรักป๊าเขาแล้วล่ะ”
ภูธัชชัยเงียบไป ก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“แล้วเธอล่ะ?”
คำถามที่เรียบง่ายนั้น ทำให้เอเอชะงัก
ดวงตาทั้งสองสบกันในจังหวะที่เธอกำลังหันกลับมา…
มันคือคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบในทันที
แต่แววตาของเขา... กลับถามอย่างจริงจังยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
เอเอหลบสายตาไปเบาๆ พลางพูดว่า
เอเอ(นางเอก)
"ฉัน... แค่กำลังเรียนรู้ว่าจะวางใจคนเดิมได้อีกครั้งไหม”
ภูธัชชัยไม่ตอบ แต่เธอเห็น… เห็นรอยยิ้มจางๆ ที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขา
ครั้งนี้... มันไม่ใช่แค่รอยยิ้มของพ่อ
แต่มันคือรอยยิ้มของ ‘คนที่อยากเริ่มต้นใหม่’
และในคืนนั้น หลังจากส่งลูกเข้านอน
ภูธัชชัยก็ยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองดูดอกไม้ที่จัดวางอยู่บนโต๊ะ
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ขอโอกาสครั้งที่สอง... ได้ไหม เอเอ”
เสียงโทรศัพท์ของเอเอดังขึ้นกลางวันธรรมดาๆ ที่ควรจะเงียบสงบ
เธอรีบหยิบรับทันที เพราะเบอร์ที่โชว์คือ โรงเรียนของภูมิ
คุณครูที่โรงเรียนของภูมิ
“คุณแม่ครับ… ขออภัยที่โทรมากะทันหันครับ”
เสียงของครูพูดช้าๆ แต่แฝงความตึงเครียด
คุณครูที่โรงเรียนของภูมิ
“ภูมิ… ไม่อยู่ในห้องเรียนครับ เราหาเขาไม่เจอ”
โลกทั้งใบของเอเอหมุนเคว้งทันที
เอเอ(นางเอก)
“อะไรนะคะ! ลูกฉันหายหรอ!?”
คุณครูที่โรงเรียนของภูมิ
ใช่ครับเราหาเขาไม่เจอ
เอเอรีบคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกจากร้าน มือไม้อ่อนแรง ใจเต้นแรงแทบทะลุอก
ในเวลาไม่ถึงห้านาที รถคันดำก็จอดฟาดล้อหน้าร้าน — ภูธัชชัยลงจากรถทันทีที่ได้รับสาย
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ผมจะหาลูกให้เจอ”
เขากัดฟันพูด กำมือแน่น ดวงตาคลั่งด้วยความกังวลที่ไม่เคยรู้จัก
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ผมว่า… ผมรู้ว่าใครทำ”
คำพูดนั้นทำให้เอเอเงียบไป
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“กลุ่มเก่าของผม พวกมันต้องการเรียกผมกลับไป… และรู้จุดอ่อนของผมแล้ว”
เอเอมองเขาด้วยสายตาเจ็บลึก
เอเอ(นางเอก)
“เพราะโลกของคุณแบบนี้ไง… ฉันถึงพยายามหนีออกมา…”
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ผมจะไม่มีวันให้พวกมันแตะต้องลูกของผมได้”
ภูธัชชัยพูดเสียงเย็น ในตาของมาเฟียกลับคืนมาอีกครั้ง
เขาขึ้นรถไปพร้อมกับลูกน้องที่ตามมาสมทบ เปิดแผนที่ตามเส้นทางที่กลุ่มเก่าเคยใช้
ในขณะที่อีกใจหนึ่งก็สั่นระรัว เพราะกลัวว่าจะช้าเกินไป
โกดังร้างชานเมืองที่เงียบสงัด กลายเป็นสนามรบขนาดย่อม
เสียงปืนดังเพียงไม่กี่นัด — เพราะภูธัชชัยไม่เคยพลาด
เขาเดินเข้าไปข้างใน จนเจอเด็กชายตัวเล็กๆ ที่นั่งตัวสั่นอยู่ข้างลังไม้ ดวงตากลมโตมองเขาด้วยความกลัว
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“ป๊า…”
เสียงเรียกเบาๆ ของเด็กน้อยนั้น ทำให้หัวใจเขาแทบหยุดเต้น
เขาทรุดตัวลงอุ้มลูกแน่นในอ้อมแขน ราวกับจะไม่ยอมปล่อยอีก
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ไม่เป็นไรแล้วครับ… ป๊าอยู่ตรงนี้แล้ว”
คืนนั้น เอเอไม่พูดอะไรเลย นอกจากกอดลูกไว้แน่น
ภูธัชชัยยืนเงียบข้างๆ พลางมองทั้งสองแม่ลูกอย่างรู้สึกผิดและเจ็บลึกในใจ
เอเอ(นางเอก)
“ภูมิปลอดภัย… แต่คุณรู้ใช่ไหมว่านี่จะไม่ใช่ครั้งสุดท้าย ถ้าคุณยังอยู่ในโลกนั้น…”
ภูธัชชัยเงียบไปนาน ก่อนจะพูดเสียงต่ำ
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ผมจะถอนตัว… จากทุกอย่าง”
เอเอ(นางเอก)
“คุณจะทำได้เหรอ?”
เขาพยักหน้า ดวงตาหนักแน่น
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“เพื่อลูก… และเพื่อเธอ ผมจะทำให้ได้”
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
ครับบบ
Comments