หัวใจมาเฟีย ซ่อนรักกลางใจ
ตอนที่1
เสียงฝนตกพรำลงกระทบพื้นคอนกรีตเย็นเฉียบ... เมืองหลวงในยามค่ำคืนยังไม่หลับใหล แต่ในเงามืดมุมหนึ่งของเมืองใหญ่ กลับมีชายคนหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางความเงียบสงัด
เขาชื่อว่า ภูธัชชัย — มาเฟียผู้เย็นชาที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหด เงียบ และไร้หัวใจ
ไม่มีใครกล้าเอ่ยชื่อเขาลอยๆ ในวงเหล้า หรือแม้แต่กระซิบถึงเบื้องหลังของเขา ทุกการเคลื่อนไหวของเขาคืออำนาจ และทุกคำพูดคือคำสั่ง
แต่มีเพียงคนเดียวที่กล้าตบหัวเขาแล้วหัวเราะร่าได้…
เอเอ — หญิงสาวร่าเริงสดใสเจ้าของร้านดอกไม้เล็กๆ ในซอยแคบๆ เธอคือคนเดียวที่กล้าแหย่ เสียดสี หรือแม้แต่เรียกเขาว่า “ลุงมาเฟียหน้าเครียด”
และเขาก็มีลูกชายอยู่ด้วยชื่อว่า
ภูมิธัชชัย เด็กชายวัยสามขวบที่มีดวงตาเหมือนพ่อเป๊ะ รอยยิ้มเหมือนแม่ และนิสัย... ป่วนเกินพิกัด
แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาคือลูกของ "มาเฟีย"
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดอกไม้ก็ดังขึ้นในยามบ่าย ฝนหยุดตกพอดี
เอเอหันไปมอง และหัวใจของเธอก็เหมือนจะหยุดเต้น
ภูธัชชัย ยืนอยู่ตรงนั้น ในสูทดำ ใบหน้านิ่งเย็น และแววตาคมดุที่จ้องเธอราวกับเวลาห้าปีที่ผ่านมาไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ผมมาตามเธอกลับไป"
เขาพูดนิ่งๆ น้ำเสียงเรียบเย็น
เอเอ(นางเอก)
“กลับไปไหน...?”
เธอพยายามยิ้มกลบเกลื่อน มือเธอซ่อนไว้ข้างหลัง ปิดประตูที่ลูกชายอยู่ข้างใน
“เด็กคนนั้น...” เสียงเขาเบา แต่เย็นจนเธอหนาวไปถึงกระดูก
เอเอใจเต้นแรง รู้ทันทีว่าเกมซ่อนความจริงที่เธอเล่นมาเกือบห้าปีกำลังจะพังทลาย
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“เขาคือลูกผมใช่ไหม?”
เอเอไม่ตอบ เธอเม้มปากแน่น หัวใจเต้นโครมครามเหมือนกลองสงคราม
เธอไม่เคยกลัวเขา... จนกระทั่งตอนนี้
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ตอบสิเอเอ”
เอเอ(นางเอก)
“...แล้วถ้าฉันตอบว่าใช่ล่ะ?”
ภูธัชชัยเงียบไป ก่อนเอ่ยว่า
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“งั้นเธอก็โกหกผมมาตลอดห้าปี
แต่แววตากลับเต็มไปด้วยสิ่งที่ไม่เคยเห็น — ความเจ็บปวด
ก่อนที่เอเอจะตอบอะไร เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังประตู
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“แม่ครับ! ผมวาดรูปเสร็จแล้ว! ป๊าในรูปใส่เสื้อสูทด้วยนะ เท่สุดๆ!”
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“...ป๊า?”
ประตูถูกเปิดออกโดยไม่มีใครทันตั้งตัว
เด็กชายตัวเล็กผมยุ่งๆ วิ่งออกมาพร้อมกระดาษในมือ
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“เอ่อ... คุณลุงคือ... ป๊าในรูปเหรอครับ?”
ภูธัชชัยค่อยๆ ย่อตัวลงมาระดับเดียวกับเด็ก ดวงตาคมจ้องใบหน้าเล็กๆ นั้น
ภูธัชชัยค่อยๆ ย่อตัวลงมาระดับเดียวกับเด็ก ดวงตาคมจ้องใบหน้าเล็กๆ นั้น
ใบหน้าที่คุ้นเกินไป... จมูกเหมือนเขา ดวงตาเหมือนเขา แถมตอนพูดจายังทำคิ้วขมวดเหมือนกันอีก
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ชื่ออะไร?”
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“ภูมิธัชชัยครับ"
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“...เด็กฉลาด”
“ทำไมต้องซ่อนเขาจากผม?”
เอเอ(นางเอก)
“เพราะโลกของคุณมันไม่ปลอดภัยสำหรับเด็ก... สำหรับภูมิ...”
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ผมไม่รู้ว่าเธอจะให้ผมอยู่ในชีวิตเขาแบบไหน... แต่ภูมิคือเลือดเนื้อของผมนะ และผมจะไม่ยอมเสียเขาไป”
คำพูดนั้นทำให้เอเอเงียบงัน น้ำตาเอ่อคลอ
เพราะไม่ว่าภูธัชชัยจะเย็นชาแค่ไหน แต่ประโยค
นั้น... กลับอบอุ่นราวกับพายุที่จู่ๆ ก็หยุดลง เหลือเพียงลมอุ่นเบาๆ พัดผ่านหัวใจเธอ
เอเอยืนอยู่หน้าบ้าน มองชายร่างสูงในชุดสูทสีดำสนิทที่ยืนข้างรถหรูราคาแพงอย่างไม่สบอารมณ์
เอเอ(นางเอก)
“บอกแล้วไงว่าขับรถแบบนี้ไปส่งลูกไม่ได้!”
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ทำไม?”
เอเอ(นางเอก)
“ก็เพราะมันดู... เหมือนจะพาลูกไปก่อเหตุ มากกว่าจะไปส่งลูกที่อนุบาลน่ะสิ!”
ภูมิธัชชัยในชุดนักเรียนอนุบาลตัวจิ๋วยืนถือกล่องข้าวลายการ์ตูนอยู่ข้างแม่ ตาโตๆ เหลือบมองพ่อ
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“ป๊าเท่มากเลย! เหมือนบอดี้การ์ดเลยครับ!”
ภูธัชชัยยิ้มมุมปากบางๆ กับคำพูดของลูกชาย ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถให้ลูกนั่ง
เอเอถอนหายใจแต่ก็ยอมปล่อยให้ลูกขึ้นรถในที่สุด
เอเอ(นางเอก)
“แต่ห้ามยิงใคร ห้ามขู่ครู และห้ามพูดว่าพ่อลูกคือมาเฟีย เข้าใจไหม?”
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ผมไม่ใช่เด็กสามขวบสะหน่อย"
เอเอ(นางเอก)
“นั่นแหละ ถึงต้องเตือน!”
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
ครับบบ
รถเคลื่อนออกจากหน้าบ้าน พร้อมกับเด็กน้อยที่ยิ้มตลอดทาง เพราะตื่นเต้นมากที่พ่อจะไปส่ง
ในรถ... บรรยากาศเงียบผิดกับภายนอก
ภูธัชชัยไม่รู้จะพูดอะไรกับเด็ก 5 ขวบคนนี้เลยจริงๆ
จนกระทั่งเสียงเล็กๆ ดังขึ้น
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“ป๊าเคยขี่ม้าหรือยังครับ?”
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“…ยังครับ”
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“เคยยิงปืนมั้ยครับ?”
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“…ก็พอมีครับ”
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“ว้าววววววววววว!! ป๊าเหมือนฮีโร่เลย! ถ้าผมโต ผมอยากเป็นแบบป๊า!”
ภูธัชชัยเงียบไปชั่วครู่ ก่อนตอบเสียงเบา
ภูธัชชัย(พระเอก/มาเฟีย)
“ลูกไม่ต้องเป็นแบบป๊าหรอก… เป็นแค่ภูมิที่ดีของแม่กับตัวเองก็พอแล้ว”
ประโยคนั้นทำให้เด็กน้อยนิ่งไป แล้วอยู่ๆ เขาก็ยิ้มกว้าง
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“งั้นผมจะเป็นเด็กดี! แล้วให้ป๊ามารับผมทุกวันเลย!”
…หัวใจของชายผู้ที่ไม่เคยกลัวอะไร เริ่มสั่นนิดๆ กับคำพูดนั้น
รถจอดหน้าประตูโรงเรียน เด็กชายรีบลงจากรถแล้วโบกมือให้พ่อ
ภูมิธัชชัย(ลูกนางเอกและพระเอก)
“เจอกันตอนเย็นนะครับป๊า!”
ภูธัชชัยยืนมองเด็กน้อยวิ่งเข้าโรงเรียน ก่อนจะหลุดยิ้มบางๆ
ไม่ใช่รอยยิ้มที่เคยใช้หลอกศัตรู หรือปกปิดความรู้สึก
แต่มันคือรอยยิ้มของ "พ่อคนหนึ่ง" ที่กำลังเริ่มเรียนรู้คำว่า "ครอบครัว"
Comments
nalxyt
ชอบเรื่องมากๆ เขียนต่อไปนะคะ
2025-04-19
1