ต่างโลกที่โหดร้าย(2)

เฟรม : (นี่มันสมุดโน๊ตนิ...!)

จากนั้นเฟรมก็เดินไปหยิบมันขึ้นมาผ่านใต้ซากซี่โครงทันที ก่อนจะนั่งย่อลงไปและเปิดมันขึ้นมา

เฟรม : (โห! ลายมือผู้ใหญ่แถมเป็นภาษาอังกฤษด้วย!? จะอ่านได้มั้ยเนี่ย...)

เฟรม : *ไถลเปิด* (หืม? บัตรประชาชนนิ)

แต่แล้วเมื่อเฟรมได้ไถลเปิดสมุดไปจนถึงสุดหน้า เขาก็พบกับบัตรประชาชนใบหนึ่งของใครบางคนเข้า ก่อนหยิบมันขึ้นมาอ่านทันที

เฟรม : (มิสเตอร์ 'จอห์น พอลล์เนอร์' หรอ...? เกิดวันที่ 17 กรกฎาคม ค.ศ.1998 บัตรจาก USA...)

เฟรม : (ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นพนักงานบริษัทนะ) เฟรมเทียบรูปบัตรกับกะโหลกศีรษะที่อยู่ตรงหน้า

เฟรม : *เปิดหน้าย้อน* (...แถมเขาก็พึ่งน่าจะเขียนด้วย ดูจากข้อมูลที่มีเพียงแค่ 2 หน้า... แต่ทำไมถึงมีลอยเลือดติดอยู่เพียบเลยวะ?)

เฟรม : (หืม? วันที่ 11 มกราคม 24... ปีที่แล้วนิ!?)

เฟรม : (.................) แล้วเฟรมก็ได้อ่านไปเรื่อย ๆ โดยแปลออกบ้าง แปลไม่ออกบ้างอยู่อย่างนั้น จนเขาเริ่มเจอกับข้อความสำคัญแล้วว่า

เฟรม : "...!?"

เฟรม : (ฉันหนีพวกมันได้...แต่ก็ถูกมันแทง...ที่ข้างท้อง...โดยมอนสเตอร์...ตัวเล็ก..เท่าเข่า...รูปร่าง..คล้ายมนุษย์....มีอาวุธ...และมา..กันเป็นฝูง?!)

เฟรม : *เหงื่อตก* (มิน่าล่ะ ทำไมซากกระดูกของเขาถึงได้กระจัดกระจายขนาดนี้ เป็นเพราะฝีมือของพวกมันเองสินะ...)

เฟรม : (พวกมันใช้อาวุธและอยู่รวมกันเป็นฝูงเหรอ... งั้นก็หมายความว่ามันตัวเดียวก็คงอ่อนแอมากเลยสินะ... อย่างกับคนเลยแน่ะ) เฟรมจับคาง ขณะครุ่นคิด

เฟรม : (นี่มันเริ่มแฟนตาซีขึ้นมาแล้วว่ะ... สัตว์บ้าอะไรวะที่ใช้เครื่องมือได้? 'ก็อบลิน' เหรอ?-)

เฟรม : "...?" แต่แล้วเฟรมก็ได้เหลือบไปเห็นข้อความช่วงสุดท้ายเข้า ที่อยู่ถัดจากอีกหน้า

ซึ่งมันเป็นคำที่เขียนได้ชัดมากและเข้าใจง่ายที่สุดอีกด้วย จนเฟรมสามารถแปลได้หมดทุกคำว่า

(ฉันรู้ว่าฉันกำลังจะตายแล้วในตอนนี้ แต่ที่ฉันพยายามเขียนสิ่งนี้มา ก็เพื่อบอกให้คนที่มาที่นี่ต่อได้มาหยิบสมุดโน๊ตนี่ ที่ข้างศพของฉันไปแล้วอ่านมันขึ้นมา เพื่อหวังว่าข้อมูลที่ฉันได้เขียนไปทั้งหมดนั้นมันจะเป็นประโยชน์ให้ ฉันได้แต่เพียงแค่หวังว่าคุณจะรอดออกไปได้นะ ต่างจากฉันที่ต้องมาจบชีวิตลงที่นี่ ขอให้พระเจ้าคุ้มครองคุณ)

เฟรม : "*ปิด* แค่นี้ก็เพียงพอแล้วครับ หลับให้สบายเถอะ..." เฟรมพูดเคารพอย่างสุดซึ้ง ขณะวางสมุดโน๊ตลงที่ซากของเขา ก่อนจะกราบไหว้ลงไปที่พื้นเพื่อขอบคุณ

จากนั้นเฟรมก็ได้ลุกขึ้นมา แล้วเดินทางต่อทันที

"ตึก ตึก ตึก ตึก..."

เฟรม : (..มีคนตั้งมากมายต้องมาตายเพราะเจ้าสัตว์ประหลาดนั่น... งั้นเดี๋ยวกูจะเป็นคนหยุดนรกนี้ให้เอง...!!) เฟรมชี้คริสตัลไปด้านหน้าอุโมงค์อันมืดมิด ด้วยสายตาที่จริงจังมาก ๆ ราวกับใบมีดทันที เพื่อท้าทายกับสิ่งที่รออยู่ตรงหน้า

จากนั้นเฟรมก็เดินต่อไปเรื่อย ๆ จนเขานั้นได้เจอกับซากกระดูกของมนุษย์มากขึ้นและมากขึ้น

จนกระทั่งได้มีเสียงอะไรบางอย่าง ที่ไม่ใช่เสียงของเขาดังออกมาจากทางข้างหน้าของเฟรมเข้า

"งั่ม...งัม...งึก...งั่ม..."

เฟรม : "!!" เฟรมที่ได้ยินแบบนั้นแทนที่เขาจะกลัว เขาก็กลับย่องเบาและหลบเศษกระดูกไปมา เพื่อหาเจ้าสิ่งนั้นแทน

และแล้วเสียงของมันก็เริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ จนเหมือนกับมันอยู่หลังอุโมงค์ที่โค้งไปด้านขวาจากตรงหน้า

จากนั้นเฟรมก็เอาตัวแนบชิดติดกำแพงทันทีระหว่างทางโค้ง ขณะเอาคริสตัลแอบอยู่หลังตัวด้วย เพื่อไม่ให้มันเห็นแสงที่กระทบ

จนเมื่อได้จังหวะแล้ว เฟรมก็ได้พุ่งออกมาจากตรงนั้นและวิ่งใส่มันทันที จนมันสะดุ้งตกใจหมด ขณะถือขาคนกินไปด้วย

โดยพอแสงได้ส่องไปกระทบกับผิวของมันเข้า ก็เผยให้เห็นร่างสีขาวซีดของก็อบลินตัวหนึ่ง ที่มีดวงตาสีดำสนิท หูแหลม จมูกใหญ่ และสูงเท่าคนแคระ โดยใส่เศษผ้าหลาย ๆ ชิ้นปกปิดที่อวัยวะเพศด้วยนั่นเอง

"เกี๊ยก!?- *เต๊ะ*"

แต่ทว่ามันที่กำลังตกใจอยู่ชั่วขณะนั้น จู่ ๆ มันก็ได้ถูกเฟรมเต๊ะอัดหน้าไปสุดแรงทันที โดยที่ยังไม่ได้ตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ จนตัวลอยกระเด็นไปไกลถึง 6 เมตร และตกลงกระแทกพื้นอย่างรุนแรงมาก

"อั๊ก!!" จนมันนั้นเจ็บสาหัสเลยทีเดียว

แต่เฟรมก็ได้วิ่งไปซ้ำมันต่อ โดยง้างแท่งคริสตัลขึ้นมาแล้วทุบไปที่มันสุดแรงทันที

"เกี๊ย!!-" จนหัวของมันเละไปหมดและเลือดสาดกระเซ็นไปทั่วพื้นเข้า พร้อมไส้ที่ทะลักออกมาจากก้น อย่างน่าสยดสยองมาก

เฟรม : ".........." เฟรมช็อคไปชั่วขณะ ด้วยความรู้สึกผิดมาก ๆ จากการที่มันร้องเจ็บปวดทุกครั้งที่เขาทำร้ายมัน และได้ฆ่าลงไป

เฟรม : (นี่กูพึ่งฆ่า...สัตว์เป็นครั้งแรกเหรอ...? เสียงของมัน..ร้องลั่นอย่างเจ็บปวดมาก...) เฟรมพูดในใจ อย่างปวดใจสุด ๆ ขณะมองไปที่ปลายคริสตัลที่ชุ่มไปด้วยเลือด ผ่านแสงที่โปร่งออกมาด้วย

เฟรม : (ไม่ เจ้านั้นมันถูกตัวแล้ว... ถ้าเราไม่ฆ่ามัน มันก็จะวิ่งหนีพาพวกมาฆ่าเรานะ)

เฟรม : (นี่เรายังจะใจอ่อนกับสถานการณ์นี้ได้อีกเอ่อ?) เฟรมพูดในใจ ขณะเอามือที่ว่างอยู่กุมขมับที่หน้าด้วย

เฟรม : (โธ่เอ๊ย...!! นี่ไม่ใช่เวลาที่กูจะยืนนิ่งนะ! เสียงที่มันร้องออกมาเมื่อกี้มันดังมากจนเพื่อนของมันน่าจะได้ยินกันแล้วมั้ง?!)

เฟรม : "...!?" แต่แล้วเฟรมก็ฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้เข้า

เฟรม : "หึ (เดี๋ยวนะ~)" เฟรมมองไปที่ศพของก็อบลินที่เขาฆ่าไป ด้วยใบหน้าที่แสยะยิ้ม

หลังจากนั้นภาพก็ได้ตัดไปตอนที่ มีก็อบลิน 3 ตัว เดินเข้ามาในที่ตรงนี้เข้า เพื่อสำรวจดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

โดยถือแท่งกระดูกที่มีหัวแหลมคมกันมาคนละเล่ม และเดินผ่านความมืดมิดนี้ไปด้วยอย่างสบายมาก ๆ ราวกับว่ามองเห็นได้ยังไงอย่างงั้น

"กี้! เกี้ย ๆ"

จากนั้นก็อบลินตัวหนึ่งมันก็ได้ส่งเสียงร้องออกมา ขณะชี้นิ้วไปที่ด้านหน้าเพื่อให้เพื่อนของมันดู

ซึ่งสิ่งที่มันเห็นนั้นก็คือ ก็อบลินตัวหนึ่งที่กำลังนั่งหันหลังให้อยู่ตรงด้านหน้านั่น ระหว่างทางโค้งนั่นเอง

"เกี๋ย?" ก็อบลินอีกตัวได้ส่งเสียงร้องด้วยความสงสัย ก่อนจะเดินไปหาก็อบลินตัวนั้นกันเป็นกลุ่มทันที

"เกี๊ยก! กี้เกี่ย...?" ส่วนอีกตัวก็ร้องเรียกหาเพื่อนที่อยู่ตรงนั้นไป แต่มันก็ยังแน่นิ่งอยู่อย่างงั้น ไม่ตอบกลับอะไรเลยสักนิด

"เกี้ย... เกี้ย!" จนมันอีกตัวที่ทนไม่ไหวนั้น จึงได้เดินไปเขย่าไหล่ของก็อบลินตัวนั้นขึ้นมา เพื่อเรียกมันทันที

"แกร็ก" แต่ทันใดนั้นคอของก็อบลินตัวนั้น มันก็ได้หักไปด้านหลังทันที จนหัวของมันย้อยลงมาด้วยใบหน้าที่เละเทะ อย่างน่าสยดสยองมาก ๆ

"เกี้ย!!?"

จากนั้นเฟรมก็โผล่พุ่งออกมาจากมุมโค้งนั่น แล้วใช้แท่งคริสตัลฟาดทุบไปที่ก็อบลินตัวหนึ่งทันที จนมันหน้าจูบไปกับพื้นและเลือดนองออกมา

ซึ่งเมื่อเฟรมได้ฟาดลงไปเสร็จนั้น เขาก็รีบปล่อยมือออกจากคริสตัลนั่น แล้วฉกขาของก็อบลินทั้งสองตัวขึ้นมา แกว่งฟาดไปรอบ ๆ ทันที อย่างป่าเถื่อนมาก

"เกี้ยยย!!- อั๊ก!- ค๊ก!- ก๊ะ!-"

จนมันสภาพเละและตายไปในที่สุด ในขณะที่คราบเลือดนั้นก็กระเซ็นไปทั่วทั้งที่นี้ และเลอะเต็มตัวเฟรมไปหมด

เฟรม : *ถอนหายใจ* เฟรมปล่อยศพลง ก่อนจะหยิบแท่งคริสตัลขึ้นมาถืออีกครั้ง

เฟรม : "!!?"

แต่แล้วเมื่อเฟรมได้เงยหน้าขึ้นมาดูเท่านั้นแหละ เขาก็ถึงกลับหน้าซีดออกมาทันที อย่างตกใจมาก ที่ได้เห็นฝูงก็อบลินนับ 10 ตัว กำลังวิ่งมาหาเขาจากตรงหน้าเข้า

"กี้! กี้!! เกี้ยเก๊ะเก่...!!"

จนเฟรมนั้นรีบวิ่งหนีสุดชีวิตกลับไปทางเดิมทันที ขณะพูดอย่างตื่นตระหนกไปด้วยว่า

เฟรม : "เหี้ยเอ๊ย!!? ตัวหลอกเอ่อ?!"

"ตึกตึกตึกตึกตึกตึกตึกตึก...!!"

เฟรม : (คิดดิวะ! คิด!! กูจะต้องสู้ยังไงให้ชนะพวกเหี้ยนี่ได้วะ?!)

เฟรม : "!?" แต่แล้วเฟรมก็ฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้อีกครั้ง

เฟรม : "แม่งเอ๊ย...!!!" จากนั้นเฟรมก็ได้จับคริสตัลเหวี่ยงขว้างไปที่ก็อบลินฝูงนั้นทันที จนมันถึง 2 ตัวนั้น โดนกระแทกไปเต็ม ๆ พร้อมฝูงที่แตกกระเจิงขึ้นมา

"เกี้ย!!- เก็งเกร็งเก็ง!!!"

แล้วทันใดนั้นเฟรมก็ได้พุ่งกระโดดเข้าไปในฝูงนั่น ขณะเหยียบก็อบลินตัวหนึ่งอย่างจัง ๆ ไปด้วย อย่างบ้าระห่ำมาก

จนเมื่อเฟรมถึงพื้นเข้า เขาก็ได้ใช้ความรวดเร็วที่ได้เปรียบนั้น โฉบโอกาสโจมตีก่อนอย่างรวดเร็วทันที โดยคว้าจับขาของก็อบลินที่อยู่ใกล้ ๆ ทั้งสองตัวนั้น ขึ้นมาฟาดก็อบลินตัวอื่น ๆ แทนอาวุธ และถีบเต๊ะไปมาพร้อมทั้งขยับตัวให้เร็วทันทีด้วย จนมันไม่สามารถโจมตีเขาได้ทันเลยแม้แต่นิด

"เกี๊ยก!!- อ๊าก!- กี้!!- กั้ก!!- อุ๊ก!-"

แต่ทว่ามันก็สร้างภาระให้กับเฟรมมากด้วยเช่นกัน

เฟรม : "แฮ่ก ๆ ๆ ๆ ๆ...!" เฟรมสู้ไปมาอย่างไม่หยุดหย่อน จนหน้าซีดเหนื่อยไปหมด

จากนั้นก็อบลินตัวหนึ่งที่ได้เห็นแบบนั้นเข้า จึงใช้จังหวะที่เฟรมกำลังเบลอ ๆ อยู่นั้น พุ่งไปกัดที่ขาขวาของเฟรมอย่างจังทันที จนเฟรมล้ม

เฟรม : "!!?"

แล้วจากนั้นก็อบลินอีก 2 ตัว ที่ยังเหลือรอดอยู่นั้น ก็ได้ใช้โอกาสนี้พุ่งมาโจมตีเฟรมทั้งสองด้านพร้อมกันทันที

จนเฟรมนั้นตกอยู่ในสถานการณ์ที่ย่ำแย่สุด ๆ เพราะตัวแรกนั้นจะพุ่งมากัดที่แขนจากข้างซ้าย ส่วนอีกตัวก็จะพุ่งมาแทงที่หัวจากด้านขวา ด้วยกระดูกปลายแหลมเข้านั่นเอง

เฟรม : "!!?" เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่เห็นมันนั้น จู่ ๆ มือของเฟรมก็ได้ปัดก็อบลินที่จะแทงหัวไปก่อนทันทีโดยสัญชาตญาณ ก่อนจะถูกมันอีกตัวนั้นกัดไปที่แขนเข้า

เฟรม : "อ๊าก!!!"

ทันใดนั้นเฟรมก็รีบคว้าจับก็อบลินที่กัดแขนอยู่ออกมาทันทีขณะรีบลุกขึ้น แล้วเหวี่ยงขาที่มีก็อบลินอีกตัวกัดอยู่นั้น ฟาดไปที่ผนังถ้ำสุดแรงทันที จนหัวแตกและเลือดไหล

"เกี้ย!!-"

แล้วจากนั้นเฟรมก็ขว้างก็อบลินอีกตัวที่ถืออยู่ลงไปที่พื้นอย่างแรงมาก ๆ ก่อนจะกระทืบมันซ้ำไปซ้ำมา จนไส้ทะลักไปหมด

"กะ..กี้..." ซึ่งก็อบลินตัวสุดท้ายที่ได้เห็นแบบนั้นเข้า ก็เกิดกลัวในตัวเฟรมขึ้นมาอย่างขีดสุดทันที จนวิ่งหนีสุดชีวิตไป

เฟรม "...!?" เฟรมที่เห็นแบบนั้นเข้า จึงได้หยิบคริสตัลขึ้นมาแล้ววิ่งตามมันไปทันทีอย่างรวดเร็วมาก

"ตึกตึกตึกตึกตึกตึกตึก...!!" เพียงแค่แป๊บเดียว เฟรมก็ตามมันมาติด ๆ แล้ว

ซึ่งเมื่อพอได้จังหวะ เฟรมก็พุ่งกระโดดถีบไปกลางหลังของมันทันที จนมันหน้าคว่ำไถลไปกับพื้น

"เกี๊ยก!!-"

จากนั้นเฟรมก็ใช้แท่งกระดูกของพวกมันที่หยิบมาได้นั้น ทิ่มไปที่หัวของมันเพื่อจบชีวิตทันที

เฟรม : "แฮ่ก ๆ ๆ ๆ ๆ...!" แล้วเฟรมก็ได้เดินทางต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ด้วยใบหน้าที่ซีดเผือกมาก ๆ จนคิดอะไรไม่ออกแล้ว

"ตึก ตึก ตึก ตึก..."

5 นาทีต่อมา ณ สุดทางเดินของถ้ำอันยาวเยียด ที่ซึ่งเป็นรังของก็อบลินอีกด้วย

โดยมีทั้งซากกระดูกที่กองอยู่เต็มไปหมด และมีเศษผ้าติดอยู่รอบ ๆ เป็นของตกแต่งด้วย

เฟรม : (อึก!! เชี่ยเอ๊ย...! แผลเริ่มเจ็บแล้วไอสัสเอ๊ย!!) เฟรมจับขาตัวเองที่เป็นแผล ด้วยความเจ็บปวดมาก

แต่ทว่าเลือดกลับไม่มีท่าที่จะหยุดไหลเลยแม้แต่น้อย

เฟรม : (เหี้ยเอ๊ย!? แผลกัดนี่หว่ากูก็ลืมดู...!) เฟรมรีบถอดเข็มขัดออกมาแล้วมัดไปที่น่องเพื่อห้ามเลือด ขณะพูดในใจไปด้วยอย่างตื่นตระหนกมาก

เฟรม : (เฮ้อ แม่งเอ๊ย...)

จากนั้นเฟรมก็ได้ยืนขึ้นมา แล้วเดินส่องดูรอบ ๆ ที่นี่ทันที เพื่อหาทางออก

แต่ก็พบกับแค่รูอุโมงค์รูหนึ่งที่ถูกหินปิดเอาไว้เท่านั้นเข้า โดยมีเสียงแปลก ๆ ดังออกมานิด ๆ จากในนั้นด้วย

เฟรม : (เฮ้อ นอกจากรูนี่ ก็ไม่มีรูไหนให้ไปแล้วเหรอไงวะ...?) เฟรมมองไปที่รูนั่นอย่างไม่สบายใจมาก ก่อนจะเอาแท่งคริสตัลงัดแงะหินออกมา จนทางเปิดโล่ง

เฟรม : "...!!?"

แต่ทว่าเมื่อเฟรมได้เข้าไปนั้น เขาก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้ามาก ๆ

ที่ได้เห็นซากศพเหม็นเน่าของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ถูกตัดแขนตัดขาออกกำลังถูกลูกของก็อบลินหลาย 10 ตัว ปู้ยี้ปู้ยำขณะกินไปทั่วทั้งตัวด้วย อย่างน่าสยดสยองโคตร ๆ

ขอบคุณที่อ่านครับ:)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***