เหตุการณ์ประหลาด

วันที่ 1 มกราคม ปีพ.ศ.256X เวลา 11:50 น. ณ ช่วงก่อนเกิดเหตุการณ์ "The glitch"

10 นาทีก่อนหน้านั้น

หลังจากภาพที่มืดมิดกับข้อความสีขาวได้จางหายลง ภาพของท้องฟ้าสีครามก็ปรากฏขึ้นมาเหนือต้นไม้ขนาดใหญ่ต้นหนึ่ง ที่อยู่ในรั้วโรงเรียนที่ไหนสักแห่งแถวจังหวัดลำปาง

ที่ซึ่งภายใต้ร่มเงาของต้นไทรนี้นั้นมีเด็กนักเรียนอยู่ตั้งมากมาย ที่ได้มานั่งพักผ่อนหย่อนใจกันแถวโต๊ะไม้หินอ่อนที่อยู่ทั่วทั้งบริเวณนี้

โดยรวมไปถึงนักเรียนม.5กลุ่มหนึ่งด้วย

เฟรม : “*เคี้ยว* ปีใหม่มึงทำอะไรบ้างวะฟุค?” เฟรมชวนฟุคคุยจากอีกโต๊ะหนึ่งด้วยความเบื่อหน่าย ในขณะที่กินขนมปังไปด้วย

เฟรมนั้นมีผมสีดำหนาฟู หน้าม้ายาวลงมาถึงคิ้ว ใบหน้านิ่งราวกับคนหน้าบูดตลอดเวลา มีดวงตาสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่ง ร่างกายผอมเพรียวแต่เต็มไปด้วยกล้ามเป็นมัด ๆ มีผิวเหลือง และใส่ชุดนักเรียนไทย

ฟุค : “ปีใหม่กูก็อยู่แต่ในบ้านน่ะ ไม่ได้ทำเหี้ยอะไรเลย...” ฟุคพูดขณะพิงขาตัวเองและดูมือถือไป อย่างเบื่อหน่ายมาก ๆ

ฟุคนั้นมีผมสีดำเรียบยาวจนบังตาเขาได้ มีร่างกายสูงยาวผอมเพรียว จมูกโด่ง ผิวขาว และใส่ชุดนักเรียนไทย

เฟรม : “ของกูก็ไม่มีอะไรมากหรอก… แค่ออกกำลังกายอยู่ที่บ้านและฝึกวาดรูปแค่นั้น”

ฟีโน่ : “พวกมึงนี่ดีจังเลยนะ... ของกูนี่ต้องไปขายของกับพ่อแม่ที่เชียงใหม่นู่น” ฟีโน่พูดบอกจากอีกโต๊ะหนึ่งที่อยู่ข้างหน้าเฟรม

ฟีโน่นั้นมีผมสีดำสั้นหยักสก คิ้วหนา ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ใส่แว่นตาหนาคอบดำ จมูกโด่ง ร่างกายสูงอวบ มีผิวสีแทน และใส่เสื้อฮูดสีแดงสดโดยไม่รูดซิบซ้อนทับกับชุดนักเรียนไทยด้วย

ค็อบ : “ส่วนของกูไปเที่ยวว่ะโน่!” ทันใดนั้นเสียงพลันแทรกของค็อบ ก็ได้ดังขึ้นมาจากเก้าอี้ข้าง ๆ ฟีโน่

ค็อบนั้นมีผมสีดำสั้นหยักสก ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม มีร่างกายผอมเพรียว และผิวเหลือง โดยใส่ชุดนักเรียนไทยพร้อมใส่แมสสีดำตลอดเวลาด้วย

ฟีโน่ : “เออ ๆ” *เสียงพูดคุยกัน*

เฟรม : *เคี้ยว* (เฮ้อ วันนี้กูจะทำอะไรดีเนี่ย...) เฟรมพูดในใจ ขณะมองดูเพื่อนของเขาที่กำลังพูดคุยกันตามปกติอยู่ ด้วยสายตาที่เฉยมาก ๆ โดยกินขนมปังไปด้วย

“เฮ้ย~! ยีน! ชั้นได้ตัวใหม่ด้วยละ!”

เฟรม : “?” แต่ทันใดนั้นเฟรมที่พลันได้ยินเสียงเพื่อนของเขาอีกคนที่อยู่โต๊ะข้าง ๆ นั้น จึงหันหน้าไปมองทันที ด้วยความอยากรู้

ซึ่งเพื่อนที่พึ่งพูดมาเมื่อกี้นี้นั้น ก็คือ “กุล”

โดยมีผมสีดำสั้นเกรียน ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม มีหนังตาชั้นเดียว จมูกโด่ง ตัวเล็ก ผิวเหลือง ร่างกายผอมเพรียว และก็ใส่ชุดนักเรียนไทยนั่นเอง

“ห๊ะ!? ได้ไงกุล? ตัวนี้ออกโคตรยากเลยนะ!”

ส่วนอีกคนที่ยีนยืดหน้าดูมือถือของกุลจากอีกฝั่งหนึ่งนั้น ก็คือ “ยีน”

โดยมีผมสีดำสั้นทรงทหาร มีดวงตาสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่ง ผิวเหลือง ร่างกายสมส่วน และก็ใส่ชุดนักเรียนไทย

กุล : “แค่ดวงดีน่ะ...” กุลยิ้มกลุ้มกลิ่มอย่างดีใจมาก

ยีน : “ฮึย...!! อุตส่าห์เล่นก่อนแท้ ๆ แต่ทำไมไม่เคยได้ตัวดี ๆ เลยวะ?!” ยีนกัดฟันพูด

"เอาหน่ายีน~ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวครั้งหน้าเธออาจจะได้ก็ได้"

แต่โต๊ะนี่ก็ยังมีอีกคนหนึ่งอยู่ ซึ่งนั่นก็คือ “ก้อง” นั่นเอง

โดยก้องนั้นจะมีผมสีดำเข้มปัดไว้ด้านข้าง ดวงตาสีน้ำตาล คิ้วหนาดก จมูกโด่ง ผิวเหลือง ร่างกายอวบ และใส่ชุดนักเรียนไทยด้วย

ยีน : “ฮือ… ไม่ต้องมาปลอบเลยก้อง!”

ก้อง : “เอ๋!?”

“ไหนตัวอะไรวะกุล? ขอดูหน่อย?” แต่แล้วก็พลันมีเสียงของใครบางคน พูดถามขึ้นมาจากเก้าอี้ข้าง ๆ ฟุคเข้า

โดยคนที่พูดนั้นคือ “พงษ์”

ที่มีผมสีดำเข้มรองทรง ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่ง ร่างกายผอมเพรียว มีผิวสีแทนน้ำผึ้ง และก็ใส่ชุดนักเรียนไทยด้วย

กุล : “ตัวนี้เก่งมั้ยอะ?” กุลหันหน้าจอ ขณะยื่นมือถือให้พงษ์ดูจากอีกโต๊ะหนึ่ง

พงษ์ : “อ๋อ ตัวนี้ก็ใช้ได้นะ เก่งอยู่-”

“แอ๊ะ..! ตัวกาก!” แต่ทันใดนั้นก็พลันมีเสียงของเพื่อนคนสุดท้าย พูดแทรกขึ้นมาเข้า โดยอยู่จากโต๊ะซ้ายมือของเฟรม

ซึ่งคนที่พูดนั้นก็คือ “อะตอม” ที่ได้เงยหน้าขึ้นมาดู ขณะกำลังนอนบนเก้าอี้อยู่ พร้อมเอากระเป๋าหนุนหัวเอาไว้ด้วยนั่นเอง

โดยอะตอมนั้นมีผมหน้าม้ายาวลงมาถึงคิ้ว มีผมสีดำสั้น ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่ง ร่างกายผอมเพรียว ผิวเหลือง และใส่ชุดนักเรียนไทยด้วย

อะตอม : “ตัวของกูเก่งกว่าเยอะ!”

พงษ์ : “ไอสัส! เล่นก่อนทำเป็นขิงนะ!- *พูดคุยกันเสียงดัง”

เฟรม : (ฮึ ดีนะที่มีพวกเหี้ยนี่ทะเลาะกันน่ะ… ดูเพลินดี) เฟรมมองเพื่อนของเขาเล่นกันด้วยสายตาที่เฉยมาก ๆ ผิดกับสิ่งที่คิดโดยสิ้นเชิง

ในขณะที่ฟุคนั้นก็กำลังพูดพึมพำอะไรสักอย่างอยู่ข้าง ๆ นั่น โดยดูมือถือของตัวเองไปอย่างยิ้มกลุ้มกลิ่มว่า

ฟุค : “อ่า นี่แหละแฟนของฉัน~”

“ฟึบ! ฟึบฟึบฟึบ…!!”

แต่ทว่าก็ได้มีบางอย่างเกิดขึ้น เมื่อจู่ ๆ นกทั้งหมดที่อยู่ในโรงเรียนนั้นก็เกิดบินขึ้นมาพร้อมกันเป็นวงกลมอยู่เหนือน่านฟ้าของโรงเรียนนี้ทันที ราวกับเป็นรูปวงแหวนขนาดยักษ์

“เฮ้ย อะไรอ่ะ?”

“นี่มันอะไรเนี่ย?”

“มันจะเกิดอะไรขึ้นเปล่าวะ?” ผู้คนต่างมองขึ้นไปดู ด้วยความประหลาดใจอย่างมาก

อะตอม : “อะ อะไรวะนั่น?!”

ก้อง : “มันทำอะไรอะ…?”

เฟรม : "นกมัน..ไม่ควรทำแบบนี้สิ...?" เฟรมพูดอย่างเหงื่อตก ขณะสังหรณ์ใจไม่ดีมาก ๆ

ทันใดนั้นฝูงนกทั้งหมดมันก็ได้ร่วงตกลงมาที่พื้นราวกับสายฝนทันที พร้อมกับผู้คนที่จู่ ๆ ก็หมดสติไปด้วย อย่างแปลกมาก ๆ

แต่กลับมีเพียงแค่พวกเขาเท่านั้นที่ไม่เป็นอะไรเลยสักนิด

พวกเขา : “!?!?”

อะตอม : “เกิดอะไรขึ้นวะ!?-”

“เอี๊ย-ด…!! ปั่ง!! ตุ้ม!!!” แต่แล้วก็พลันมีเสียงดังมาก ๆ เกิดขึ้นที่ข้างนอกโรงเรียนเข้า

ก้อง : “กรี๊ด!!!”

ฟีโน่ : “เหี้ยอะไรวะ!?”

ยีน : “เสียงรถชนเอ่อ!?”

ฟุค : “ฮ๊ะ!?”

เฟรม : “แม่งเอ๊ย…! เกิดเหี้ยอะไรขึ้นวะ?!” เฟรมรีบวิ่งไปที่กำแพงที่อยู่ตรงข้างหน้าทันที เพื่อดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นข้างนอกกันแน่

เพื่อนของเฟรม : "เฮ้ย! อย่า!!" เพื่อนของเฟรมที่เห็นแบบนั้น จึงรีบตะโกนห้ามเฟรมไว้ด้วยความเป็นห่วงมาก ๆ

แต่เฟรมกลับไม่ฟังเลยสักนิดและพุ่งตัวกระโดดจับไปที่ปลายกำแพงทันที แล้วดันตัวเองขึ้นมาดูข้างนอกนั่น

เฟรม : "!!" แต่ทว่าเฟรมกลับต้องตกใจมาก ๆ

ที่ได้เห็นว่ามีซากรถและมอเตอร์ไซต์ชนกันระเนระนาดไปหมด จนมีผู้คนหมดสติกระเด็นเกลื่อนกลาดไปทั่วถนน บางคนก็มีรอยฟกช้ำและมีแผลถลอกเต็มตัว บางคนก็แขนขาหัก คอหัก และมีอวัยวะภายในทลักออกมา จนเป็นภาพอุบัติเหตุที่น่าสยดสยองมาก

เฟรม : "อัก...! อะ... นี่มัน...เหี้ยอะไรเนี่ย...!?" เฟรมตกใจและสับสนมาก ๆ จนอ้าปากค้างพูดไม่ถูก

ฟุค : "ก-กูไม่อยู่ละ!!" ฟุคที่เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมานั้น จึงวิ่งหน้าตั้งไปที่อาคารเรียนที่อยู่ข้างหลังพวกเขาทันที โดยหยิบกระเป๋าของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะไปด้วยขณะกำลังวิ่ง

พงษ์ : "..อยู่ทำเหี้ยอะไรล่ะ!! หนีดิวะ!!"

ค็อบ/อะตอม : "เฮ้ย!? รอกูด้วย!!"

จากนั้น พงษ์ ค็อบ และอะตอม ก็วิ่งตามฟุคไปทันทีด้วยความกลัวมาก ๆ โดยหยิบกระเป๋าของตัวเองไปด้วย

เฟรม : "เฮ้ย!? แล้วคนที่สลบอยู่ล่ะ?!" เฟรมพูดขณะหันหลังและปล่อยตัวลงจากกำแพงไปด้วย

พงษ์ : "ช่างหัวแม่งดิ!!"

อะตอม : "มึงเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ!!"

ยีน : "เดี๋ยว!? ทิ้งกันแบบนี้เลยเหรอ!?"

กุล : "กูไปละ!!"

ก้อง: "หนี…!!"

ฟีโน่ : "เร็วรีบ ๆ ตามมาเฟรม!!" เพื่อนของเฟรมวิ่งหน้าตั้งไปกันหมด โดยหยิบกระเป๋าของตัวเองไปด้วย

เฟรม : "เออ!!" จากนั้นเฟรมก็ได้รีบวิ่งตามเพื่อนของเขาไป

"เปรี้ยง!!!" แต่ทันใดนั้นก็มีฟ้าผ่าลงมาตรงหน้าพวกเขาเข้า จนเกิดเสียงที่ดังสนั่นไปทั่วโรงเรียน

ก้อง : "กรี๊ด!!?"

อะตอม : "เหี้ยไรเนี่ย!?"

พวกเขา : "!?"

ซึ่งคนที่อยู่ใกล้กับฟ้าผ่ามากที่สุดนั้นก็คือ 'ฟุค' นั่นเอง โดยมีรอยไหม้อยู่เฉียดปลายเท้าของเขาเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น

ฟุค : "*ช็อค* อะ... อะ...!" ฟุคยืนแข็งทื่อช็อคกลัวไปหมด จนทำตัวอะไรไม่ถูก

พงษ์ : "เฮ้ย! ฟุคมึงเป็นอะไรมั้ยวะ?!" พงษ์ที่เห็นแบบนั้น จึงรีบวิ่งไปดูอาการฟุคทันที ด้วยความตกใจมาก

แต่ทว่าเมื่อพงษ์ได้วิ่งมาถึง จู่ ๆ ฟ้าก็ผ่าลงมาเฉียดหน้าเขาทันที

"เปรี้ยง!!!"

พงษ์ : "เหี้ยเอ๊ย!!?"

พงษ์ : "ฟุคถอยออกมาเร็ว!!"

ฟุค : "..ขะ-ขากู...มันไม่ไปอะดิ!? ฟ้าผ่าเมื่อกี้แม่ง...เหมือนกันไม่ให้ออกไปเลย!?" ฟุคกลัวสุดขีด จนขาของเขาสั่นไปมาไม่หยุด

จากนั้นท้องฟ้าที่ปลอดโปล่งก็เริ่มมืดขรึมไปด้วยเมฆทันที พร้อมกับมีกระแสลมที่รุนแรงราวกับเฮอริเคนพัดโชยมาหาพวกเขาด้วย

ฟีโน่ : "คราวนี้อะไรอีกวะ!!?"

ค็อบ : "ไม่รู้!! แต่หาที่ให้ตัวเองปลอดภัยก่อนเถอะ!!" ค็อบวิ่งฝ่าพายุที่โหมกระหน่ำไป เพื่อรีบไปหลบในอาคารที่อยู่ข้างหน้านั่น

แต่ทว่าฟุคกลับมารั้งตัวของเขาไว้

ฟุค : "เฮ้ย! อย่านะไอสัส!!"

ค็อบ : "อะ! ปล่อยกูดิวะฟุค!! มึงไม่เห็นเหรอว่าข้างนอกมันเกิดเหี้ยอะไรขึ้นน่ะ!!!"

ฟุค : "กูเห็น!! แต่มึงไม่เห็นรอยฟ้าผ่าข้างหน้าเหรอวะ!! มันกันไม่ให้ออกไปไอสัส!!"

ค็อบ : "แล้วมึงรู้ได้ยังไงวะฟุค?!!" ค็อบกระชากขอเสื้อฟุค ด้วยความโกรธมาก ๆ

ฟุค : "กูรู้!! เพราะกูเชื่อสัญชาตญาณกูไง...!!"

พงษ์ : "เฮ้ย!! นี่ไม่ใช่เวลามาเถียงนะ!!!" ทันใดนั้นพงษ์ก็ได้กระชากแขนของพวกเขาออกมาจากตรงนั้นทันที โดยวิ่งไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่รวมกับเพื่อน ๆ ของเขาด้วย

ในขณะที่พายุอันโหมกระหน่ำนั้น ก็กำลังพัดหลังคาตึกของโรงเรียนนี้อยู่ จนปลิวว่อนไปหมด

เฟรม : "นี่มันวันเหี้ยอะไรวะ...!!?" พวกเขาที่รู้สึกกลัวและสับสนมาก ๆ นั้น จึงได้รวมเกาะกลุ่มกันใต้ต้นไม้ที่ปลิวไปปลิวมานี้ เพื่อให้ตัวเองรู้สึกปลอดภัยยิ่งขึ้น

อะตอม : "ใต้ต้นไม้ไม่ปลอดภัยเลยสักนิด!!"

ยีน : "ทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ!?"

ก้อง : "ตายแน่...! นี่เราจะต้องตายงั้นเหรอ!?"

ฟีโน่ : "เฮ้ย! ปากไม่ดีก้อง!! เราต้องรอดไปให้ได้ดิ!!"

กุล : "ใช่!!"

เฟรม : "ทำไมพวกมึงคิดบวกจังวะ!? ข-ข้างนอกกูเห็น..คนตายเต็มไปหมด...! แล้วร-เราจะรอดเหรอ...?!"

ค็อบ : "เฮ้ย!! ถ้ามึงพูดอีกกูจะต่อยปากมึงแล้วนะ!!"

พงษ์ : "อย่าพูดแบบนั้นดิวะ!! ยังไงก็ต้องรอดดิ...!!"

เฟรม : "...โอะ...โอเค...! ตอนนี้ปลอบใจตัวเองดีที่สุด...!"

แต่ทว่าเมื่อเฟรมพูดจบ จู่ ๆ ก็ได้มีแสงสีทองปริศนาสาดส่องลงมายังฟุคจากบนฟากฟ้าเข้า

ฟุค : "หะ...?" ฟุคที่เห็นแบบนั้น จึงแหงนหน้าขึ้นไปมองแสงสีทองทันที ด้วยความประหลาดใจมาก ๆ

จากนั้นฟุคก็ถูกแสงสีทองนั่นทำให้สลายหายไปทันที จนไม่เหลือซาก

ฟุค : "เฮ้ย!?- *ฟึ่บ*"

"......" พวกเขาที่เห็นแบบนั้น จึงรู้สึกช็อคไปสักพัก ก่อนที่จะตกใจขึ้นมาว่า

"!!?"

อะตอม : "อ๊า!!! หะ...! ฮะ...!! ฮะ...!!" อะตอมตกใจกลัวมาก จนเขาล้มลงไปที่พื้นและดันตัวเองถอยหลังไปด้วย

ฟีโน่/พงษ์ : "ฟุค!!?"

เฟรม : "อะ..ไอฟุค...!!?"

กุล : "ฟุคตายแล้วงั้นเหรอ...!!?"

ยีน : "ไม่!! ไม่...!! ไม่...!!!" พวกเขาพูดอย่างหวาดผวา ด้วยความกลัวมาก ๆ สุดขีด

แต่ทว่าแสงสีทองมันก็ได้โผล่ออกมาอีกครั้ง และส่องตรงไปยังอะตอม

อะตอม : "เฮ้ย!!? อย่า!!! อย่า...!!- *ฟึ่บ*" อะตอมที่เห็นแบบนั้น จึงรีบลุกขึ้นมาอย่างทุรนทุรายทันที เพื่อจะหนีจากแสงนั่น ก่อนจะถูกแสงสีทองทำให้สลายหายไป

พวกเขา : "!!?" พวกเขาที่เห็นแบบนั้นอีกครั้ง ก็เกิดสติแตกขึ้นมาทันทีด้วยความกลัวมาก ๆ จนวิ่งหนีเตลิดไปทั่วต้นไม้นี้ ราวกับลูกไก่ในกรง

ก้อง : "กรี๊ดดด!!! อย่ามาหากูนะ!! อย่ามาหากู...!!"

พงษ์ : "เฮ้ย!? กูยังไม่อยากตาย...!!!"

ค็อบ : "ตัวใครตัวมันเถอะไอเหี้ย!!!"

ฟีโน่ : "ค_ยเอ๊ย!! พวกเราจะตายจริง ๆ เหรอวะ!!?"

ยีน : "ไม่!! มันไม่ควรเป็นแบบนี้สิ!? มันไม่ควรเป็นแบบนี้...!!!"

กุล : "ใครก็ได้มาช่วยกูที...!!"

เฟรม : "เหี้ยเอ๊ย...!!! ทำไมมันต้องเกิดขึ้นกับกูด้วยวะ...!!?" พวกเขาร้องรั่นด้วยความกลัวสุดขีด

แต่แล้วแสงสีทองมันก็ได้ปรากฏออกมาอีกครั้ง และได้ส่องตรงไปยังฟีโน่

ฟีโน่ : "เฮ้ย!!? ไม่!!!- *ฟึ่บ*" ฟีโน่ที่เห็นแบบนั้น จึงรีบวิ่งหนีออกจากแสงนั่นทันที แต่ก็ได้สลายหายไปก่อนที่จะออกจากแสงนั่นได้ทัน

ค็อบ : "ฟีโน่!!?"

ยีน : "โน่หายไปแล้ว...!!?"

ก้อง : "ไม่...!! นี่มันไม่จริง!!! นี่มันก็แค่ความฝัน!! นี่มันก็แค่ความฝัน...!!" ก้องได้ปิดหูปิดตาขณะนั่งย่อเข่าไป เพื่อหนีความจริง

แต่ทว่ากิ่งไม้ขนาดใหญ่มันก็ได้หักลงมาบนต้นไม้จากแรงพายุเข้า จนกำลังจะไปชนกับก้อง

ก้อง : "...!!!"

ทันใดนั้นแสงสีทองมันก็ได้ปรากฏออกมาอีกครั้งและส่องไปยังก้องทันที จนเขาสลายหายไปก่อนที่จะถูกกิ่งไม้นั่นกระแทก

"*ฟึ่บ* แก๊ก!! กึก! กรึก"

เฟรม : "ก้อง!!?"

เฟรม : (ค_ยเอ๊ย!! นี่กูจะต้องตายจริง ๆ เหรอเนี่ย!?) เฟรมเริ่มหลั่งน้ำตาออกมาขณะพูดในใจไปด้วยอย่างกลัวสุดขีด

เฟรม : (ไม่!! กูยังไม่อยากตายนะ...!! กูจะต้องหนีออกไปให้ได้!!)

เมื่อเฟรมพูดจบ เขาก็รีบวิ่งฝ่าพายุนั่นไปทางอาคารเรียนทันที โดยวิ่งไปทางเดียวกับที่ฟุคเกือบโดนฟ้าผ่านั้น

"!!?" พวกเขาที่เห็นเฟรมทำแบบนั้นอีกครั้ง จึงได้ตะโกนห้ามเฟรมไว้ทันทีว่า

กุล/ยีน : "เฟรมอย่า!!!"

ยีน : "ฟ้าผ่านะตรงนั้น!!!"

ค็อบ : "เฮ้ย!! มึงอยากตายหรือไงวะ!!?"

เฟรม : "กูรู้!!! แต่มันเป็นเพียงแค่ทางเดียวเท่านั้น!!!" เฟรมตะโกนบอกเพื่อนของเขา ขณะวิ่งไปด้วย

เฟรม : (กูต้องหนีไปให้ได้...!!!)

แต่แล้วฟ้าก็ได้ผ่าลงมายังหน้าเฟรมทันที จนเกิดเป็นเสียงที่ดังสนั่นไปทั่วโรงเรียนอีกครั้งเข้า

"เปรี้ยง!!!"

เฟรม : "...!!!" เฟรมจึงหยุดชะงักไปสักพักด้วยความลังเล ก่อนจะตัดสินใจขึ้นมาว่า

เฟรม : (สัสเอ๊ย!!! ชีวิตมันขึ้นอยู่กับกูแล้วนะ!!)

แล้วจากนั้นเฟรมก็ได้ยื่นมือขวาของเขาไปด้านหน้าทันที ก่อนจะวิ่งไปข้างหน้า

แต่แล้วเฟรมก็กลับข้ามมันมาได้สำเร็จ โดยไม่มีฟ้าผ่ารออยู่ตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย

เฟรม : “…!?”

เฟรมทั้งรู้สึกประหลาดใจและรู้สึกโล่งใจมาก ๆ อย่างบอกไม่ถูก จากการที่เขานั้นก้าวข้ามเส้นแห่งความกลัวมาได้ และใกล้จะหลุดพ้นกลับความกลัวทั้งหลายเหล่านี้แล้ว ภายในตึกอาคารที่มั่นคงและปลอดภัยตรงหน้านั้น

แต่ทว่า...

เฟรม : "เฮ้ย!? ใกล้จะถึงแล้ว!!! ใกล้จะถึงแล้ว...!!" เฟรมพูดยิ้มอย่างดีใจ ขณะวิ่งไปด้วย

เฟรม : "*ตุ๊บ!* อ๊ะ!!!" แต่จู่ ๆ เฟรมก็เกิดไปชนกับอะไรบางอย่าง ที่มองไม่เห็นราวกับกำแพงที่อยู่ตรงหน้าเข้า

เฟรม : "โอ๊ย...!! หน้ากู...! อะไรวะ!?" เฟรมมองไปที่สิ่งที่เขาพึ่งชนไปเมื่อกี้ ด้วยความประหลาดใจมาก ๆ

จากนั้นเจ้าสิ่งนั้นมันก็ได้เผยตัวออกมาเป็นโดมสีทองใสขนาดยักษ์ ที่ได้คลุมไปทั่วทั้งต้นไม้นี้แล้ว

เฟรม : "ห๊ะ!? บาเรียเอ่อ!?" เฟรมเอามือแตะที่บาเรียนั่น ด้วยความตกใจมาก ๆ

เฟรม : "ไม่! ไม่..!! ไม่...!!! มันไม่ควรเป็นแบบนี้สิ!!?" เฟรมทุบบาเรียไปมาอย่างสิ้นหวังมาก

เฟรม : "อาคารอยู่ข้างหน้าแค่นิดเดียวแท้ ๆ!!!" เฟรมเริ่มร้องไห้อีกครั้ง ด้วยความกลัวมาก ๆ

ค็อบ : "เฮ้ย!!? อย่า!!!- *ฟึ่บ*"

เฟรม : "...!!?"

แต่ทันใดนั้นก็พลันมีเสียงที่หวาดกลัวของค็อบดังขึ้นมาจากข้างหลังของเฟรมเข้า ก่อนที่เสียงนั้นจะขาดหายไป

เฟรมที่ได้ยินแบบนั้น จึงค่อย ๆ หันศีรษะของเขาไปดูด้านหลังอย่างช้า ๆ ด้วยใบหน้าที่เลอะน้ำตาจากความกลัวมาก ๆ

ยีน : "เฟรมช่วยกูด้วย!!! กูยังไม่อยากตาย!!!"

กุล : "..ไม่...! เหลือแค่พวกเราแล้ว!! ตายแน่ ๆ ยีน!!? ตายแน่ ๆ!!!" พวกเขาพูดอย่างสติแตก ด้วยความกลัวมาก ๆ สุดขีด

เฟรม : "ยะ..ยีน...กุล...!?"

เฟรม : (เชี่ยเอ๊ย ๆ ๆ...!!! เหลือกันแค่ 3 คนแล้วเหรอวะ!!?)

เฟรม : (มันจะเป็นใครต่อวะ?! อย่าเป็นกูนะ!! อย่าเป็นกู...!!)

แต่ทว่าในขณะที่เฟรมกำลังพูดในใจอยู่นั้น แสงสีทองมันก็ได้ปรากฏออกมาอีกครั้ง และได้ส่องตรงไปยังยีน

ยีน : "ไม่!!! มันไม่ควรเป็น-" ยีนได้สลายหายไป ก่อนที่จะพูดเสร็จ

กุล : "ยีน!!!"

เฟรม : "...!!?"

เฟรม : "ปล่อยกูออกไปดิวะ!! ปล่อยกูออกไป!!!" เฟรมทุบบาเรียไปมาอย่างบ้าคลั่ง ด้วยความกลัวมาก ๆ สุดขีด

กุล : "ทำยังไงดีวะเฟรม!!! กูยังไม่อยากตายนะ!!!" กุลวิ่งไปหาเฟรม ด้วยความกลัวมาก ๆ

เฟรม : "กูไม่รู้!!! แต่มันจะต้องมีใครสักคนไปก่อนไอเหี้ย!!! แต่มันจะไม่ใช่กู!! เพราะกูก็ไม่ได้อยากตายเหมือนกัน...!!" เฟรมร้องไห้หนักกว่าเดิม หลังจากพูดคำสุดท้ายเสร็จ

แต่ทันใดนั้นแสงสีทองมันก็ได้ปรากฏออกมาอีกครั้ง โดยได้ส่องตรงไปยังกุล

กุล : "เฟรม!!!- *ฟึ่บ*" กุลที่รู้ว่าเขาจะไม่รอดแล้วนั้น จึงได้ยื่นมือไปหาเฟรมพร้อมกับเรียกชื่อของเขาทันทีอย่างกลัวมาก ๆ ก่อนจะสลายหายไป

จนในที่สุดก็เหลือเพียงแค่เฟรมแค่คนเดียวเท่านั้น ที่ยังอยู่ถึงคนสุดท้ายในท่ามกลางพายุที่โหดร้ายนี้

เฟรม : *สะอื้น*"............" เฟรมก้มหน้าร้องไห้ขณะเอาแขนพิงบาเรียไป ด้วยสีหน้าที่กลัวมาก ๆ สุดขีด

เฟรม : "มันจบละ......พ่อครับ...แม่ครับ....."

เฟรม : "เฟรมขอโทษ....." เมื่อเฟรมพูดจบ จู่ ๆ ก็ได้มีสายฟ้าสีดำแดง โผล่ออกมาจากใต้พื้นของเขาเข้า ก่อนที่สายฟ้านั้นจะปกคลุมไปรอบ ๆ จนเขาได้หายไปพร้อม ๆ กับสิ่งนั้น

“ฟึง…!”

ขอบคุณที่อ่านครับ :)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***