ด้วยระบบปลูก จะเปลี่ยนเนื้อเรื่องสุดบรรลัยนี่ให้ดูเอง

รางวัล

ตอนที่ 4 รางวัล

โซเฮย์รู้สึกมึนงงเมื่อสติเริ่มกลับคืนมา เขาตื่นขึ้นมาในห้องหรูหราที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ก่อนจะพยายามตั้งสติและสำรวจสถานที่รอบตัว ภายในห้องตกแต่งอย่างหรูหรา เฟอร์นิเจอร์ไม้เนื้อดีและกระจกเงาบานใหญ่สะท้อนแสงจากพระอาทิตย์ยามเช้าที่ส่องเข้ามาอย่างอ่อนโยน

เขาพยายามยืนขึ้น แต่ขาทั้งสองข้างยังรู้สึกเหมือนจะทิ้งตัวลงไปอีกครั้ง เมื่อรู้ตัวว่าทั้งหมดเป็นความจริง เขาก็พยายามมองไปรอบๆ สายตาของเขาหยุดที่หญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ โดยที่เธอไม่พูดอะไร

“เธอ...?”

โซเฮย์ถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงความสงสัย เขายังไม่แน่ใจว่าเธอเป็นใคร

หญิงสาวก้าวเข้ามาหาเขา สวมชุดกระโปรงสีขาวลวดลายทองอร่าม เผยให้เห็นรูปร่างเพรียวบางงดงาม และใบหน้าที่มีดวงตาสีเงินที่คุ้นเคย

“อะ... เอ่อ คุณอัศวินครับ ผมบอกไว้ก่อนว่าผมไม่ได้ทำนะ!!!”

โซเฮย์เปิดปากพูดด้วยความกังวลในทันที เขาทำท่าทางไม่มั่นใจเมื่อเห็นสีหน้าเขินอายของหญิงสาวตรงหน้า

“อ-อา... อัศวิน? อา... ไม่ใช่หรอกค่ะ ฉัน... เมสเทียร์ กริมสันค่ะ”

หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงที่ขัดเขิน

‘ผมจำหน้าคุณพี่ได้นะค้าบ! ต้องการอะไรกันแน่ค้าบ! ยังไม่ปล่อยไปตามกรรมของผมหรอค้าบบบบ!!!’

โซเฮย์คิดในใจอย่างตกใจและกระวนกระวาย

“แหะ แหะ... พอดีผมจำผิดคนน่ะ ขอโทษครับ ผมแค่ตกใจไปหน่อย”

โซเฮย์รีบพูดแก้ตัว

ในตอนนั้น เมสเทียร์หันมามองตาของโซเฮย์ สายตาของเธอดูดุดันและจริงจัง ทำให้โซเฮย์รู้สึกเหมือนย้อนกลับไปในเหตุการณ์เมื่อครั้งก่อน

‘โกหกสิน้า!... นี่จะไม่ปล่อยกันไปเลยสิน้า!’

เขาคิดในใจ

“ระ...”

เมสเทียร์พูดออกมาอย่างติดขัดเสียงดัง

“ระ!”

โซเฮย์ตอบออกไปอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าเมสเทียร์กำลังโค้งตัวลง

“เรื่องในตอนนั้นต้องขอโทษนะคะ พอดีตอนนั้นแค่ทำตามหน้าที่ค่ะ ต่อไปนี้จะไม่สงสัยอีกแล้วค่ะคนแบบ...คุณค่ะ”

เมสเทียร์พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ด้วยความเสียใจ

‘ทำไมเธอทำตัวน่าสงสารแบบนี้นะ! คนที่น่าสงสารคือฉันต่างหาก!’

โซเฮย์คิดในใจอย่างหนักหน่วง เขารู้สึกว่าภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้านั้นเป็นกับดักที่แยบยล

“ฉัน เมสเทียร์ กริมสันค่ะ บุตรสาวดยุค เพอร์แมน กริมสันค่ะ”

เธอพูดด้วยความเร่งรีบ ก่อนที่จะหันหลังและเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

โซเฮย์นั่งอยู่บนเตียง รู้สึกงุนงงกับคำตอบที่แปลกประหลาด และยังไม่เข้าใจเหตุผลที่เธอทำเช่นนั้น

‘ฉันทำอะไรลงไปล่ะเนี่ย!!! มันไม่ใช่ตัวฉันเลย... ไม่ใช่เลย!’

เมสเทียร์คิดในใจอย่างสับสน

ไม่นานหลังจากนั้น ผู้ชายมีอายุคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเมสเทียร์ที่กำลังเดินหน้าแดงก่ำจากการแต่งตัวที่ดูจะบ่งบอกถึงการเป็นคนใช้ของขุนนาง

“แล้ว พ่อหนุ่มคนนั้นล่ะครับ?”

ชายวัยกลางคนถามด้วยสีหน้าที่ดูสงบ

“ใครหรอคะคุณลอร์?”

เมสเทียร์ถามกลับอย่างงุนงง

“ก็คนที่คุณหนูจะพาไปพบนายท่านน่ะสิครับ”

“....”

ไม่นาน เมสเทียร์ก็กลับมาที่ห้องและยืนอยู่ตรงหน้าพระเอกอีกครั้ง เธอค่อยๆ ยิ้มเล็กน้อยให้กับโซเฮย์ และพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“ตามฉันมาสิ เรื่องนี้สำคัญกับนายมาก...”

โซเฮย์ยังคงรู้สึกงุนงงกับสถานการณ์และคำพูดของเธอ เขารู้สึกเหมือนกำลังจะเข้าสู่สถานการณ์ที่เขายังไม่เข้าใจและไม่พร้อมรับมือ

เมื่อเมสเทียร์และโซเฮย์มาถึงประตูบานใหญ่ก็เปิด ภายในปรากฏเป็นห้องที่มีโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง โต๊ะถูกจัดเรียงอย่างพิถีพิถันเต็มไปด้วยจานอาหารที่น่าตื่นตาตื่นใจ ทั้งขนมหวานจากผลไม้สด จานช้อนแก้วแวววาวที่ดูน่าสนใจ และเมนูหลากหลายที่ดูเหมือนจะเป็นอาหารที่หาทานได้ยากในโลกนี้

แต่สิ่งที่ทำให้โซเฮย์รู้สึกแปลกประหลาดที่สุดคงจะเป็นชายร่างใหญ่ที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ผู้ชายร่างกำยำและมีท่าทางน่าเกรงขาม ผมของเขายาวและมีสีเทาเข้ม ใบหน้าคมและที่ช่วยเพิ่มความน่าเกรงขามให้เขาดูเหมือนกับบุรุษผู้มีอำนาจสูงในสังคม

“ท่านพ่อ หนูพาเขามาแล้วมาพบแล้วค่ะ” เมสเทียร์พูดเบาๆ ก่อนจะหันมามองโซเฮย์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคารพและขอโทษเล็กน้อย

โซเฮย์ยังคงยืนอยู่ตรงหน้าประตู มองไปที่เมสเทียร์แล้วก็หันกลับไปมองชายร่างใหญ่ที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ ชายคนนั้นมองมาที่โซเฮย์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย แต่ก็ยังคงมีท่าทางที่สงบนิ่ง

“มานั่งก่อนสิข้างๆ ลูกสาวของข้านี่แหละ”

ชายร่างใหญ่พูดออกมาราวกับรู้ว่าโซเฮย์เลือกที่ไม่ถูก

“ขอบคุณครับ...”

โซเฮย์พูดออกมาอย่างฝืนๆ และเดินตรงไปนั่งข้างๆ เมสเทียร์

“นี่เมสเทียร์ เจ้ายังไม่แนะนำเขาให้พ่อเจ้ารู้จักเลยนะ”

ชายร่างกำยำพูดด้วยใบหน้านิ่งเฉย แค่ฟังการพูดคุยกันก็รู้ได้ทันทีว่าเขาตนนี้คือพ่อของเมสเทียร์

“อ๊ะ!... ค่ะ คะ”

เมสเทียร์ตอบกลับด้วยความตื่นตระหนก โซเฮย์รับรู้สถานการณ์ได้ทันที

“เอ่อคือ... ผมชื่อโซเฮย์ อาราคากิครับท่านดยุค”

“หึ น่าสนใจดีหนิไม่น่าเชื่อเลยนะแค่แก้คำสาปได้ยังไม่พอ แกยังกล้ามากด้วย”

ดยุคแผดเสียงดังกึกก้องด้วยจิตสังหาร

“อะไรนะครับแก้คำสาป? ผมไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นเลยนะครับ”

โซเฮย์ตอบกลับอย่างงุนงง

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า แกไม่ต้องพยายามปกปิดก็ได้นะเพราะฉันตรวจสอบลูกสาวฉันแล้ว”

ใบหน้าของดยุคยิ้มร่า

“อะไรนะครับ”

โซเฮย์ยังคงไม่เข้าสถานการณ์

“ถ ถึงผมจะแก้ได้จริงๆ ที่เธอเป็นแบบนั้นก็เพราะผมนะครับ”

โซเฮย์ตอบด้วยความมั่นใจพร้อมหลับตา

“ข้าจะเข้าใจแบบนั้นก็ได้นะตามแกสะดวกเลย ชักถูกใจขึ้นมาสะแล้วสิเนี่ย”

ดยุคพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เสียดาย

ชายร่างใหญ่ลุกขึ้นจากเก้าอี้และยิ้มให้โซเฮย์ แต่รอยยิ้มของเขากลับมีความเคร่งขรึมและเข้มขลังมากกว่าปกติ เขาเดินเข้ามาหาโซเฮย์แล้ววางมือใหญ่วางบนไหล่ของเขา

“ข้าขอขอบคุณเจ้าที่ช่วยลูกสาวของข้า... เจ้าต้องการอะไรข้าในตอนนี้สามารถยกที่ดินบางส่วนให้เจ้าได้เลยนะ ถ้าไม่สนใจล่ะก็เจ้าสนใจมาทำงานให้ครอบครัวของข้าก็ได้นะ”

เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ และใบหน้าที่กลับมาอีกครั้ง

“เออ.....”

โซเฮย์รู้สึกถึงน้ำหนักจากการจับไหล่ของชายคนนั้น ถึงแม้จะเป็นการทักทายแบบธรรมดา แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ต่อหน้าผู้ชายผู้ทรงอำนาจที่มีบางสิ่งซ่อนเร้น

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เอาสิค่อยๆ คิดก็ได้หลังจากกินเสร็จเจ้าก็ยังไม่สาย ข้ารอเจ้าได้ถึงแค่ตอนนั้นล่ะนะ”

ถึงจะพูดอย่างเป็นมิตรแต่ทุกคนในห้องก็รับรู้ถึงแรงกดดันในสายตาของดยุคได้

“กินแล้วนะครับ”

โซเฮย์พนมมือก่อนจะเริ่มบรรจงอาหารตรงหน้า

ในขณะนั้น ความเงียบตกลงมาอีกครั้ง ก่อนที่เสียงจากจานอาหารและการเคี้ยวจะกลบเสียงพูดของชายร่างใหญ่ โซเฮย์เริ่มรู้สึกถึงความตึงเครียดในอากาศ แต่เขายังคงไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น เขาจึงเลือกที่จะเงียบและตั้งใจฟังคำพูดต่อไป

“นี่เมสเทียร์ลูกข้าวันนี้เจ้าไปเยี่ยมแม่ของเจ้าหน่อยไหม เดือนหน้าเจ้าก็ต้องเข้าเรียนที่ไมดาฟแล้วไม่ใช่หรือ”

ดยุคพูดด้วยสีหน้าปนทุกข์

‘เดี๋ยวก่อนนะอย่าบอกนะว่าฉันอยู่ในเกมจริงๆ จะว่าไป มิสเทียร์ กริมสัน นางคือหนึ่งในสมาชิกผู้กล้าไม่ใช่หรอเนี่ยย’

โซเฮย์ประมวลผลรวดเร็วราวกับเขาเห็นความจริงตรงหน้า

“คือ...”

ในตอนนั้นที่มิสเทียร์กำลังจะเปิดปากพูด

เคร่ก

“ได้โปรดให้ผมได้เข้าเรียนที่ อคาเดมี่ไมดาฟด้วยเถอะครับ!!!”

โซเฮย์ลงไปนั่งคำนับที่พื้นด้วยเสียงหนักแน่น

เคร่ก

“ด เดี๋ยวก่อนสิคะคุณโซเฮย์!”

มิสเทียร์ลุกขึ้นมาด้วยความตกใจ