Chapter 1 ชายแปลกหน้า

ค่ำคืนยามรัตติกาลนภามืดสนิทมีเพียงแสงสว่างจากดวงจันทร์ที่ประจักอยู่บนท้องฟ้า แสงสว่างจากท้องถนน ผู้คนในเมืองมากมาย ดูแล้วชุลมุนแต่ละคนต่างเดินไปตามทางในสิ่งที่ที่ตนเองอยากจะไป ได้สบตากับใครบ้างสักนิด แต่นั่นคงเป็นเพียงช่วงเวลาเดียวเพราะถ้าหากเดินผ่านกันไปแล้ว ดวงตาคู่นั้น ความรู้สึกที่ได้พบเจอกัน คงไม่ได้รู้สึกอีกแล้วซึ่งนั่นเป็นความจริงสำหรับทุกคนๆที่ต่างแปลกหน้าแปลกตากัน ภายในเมืองที่ชุกชลมีทั้งด้านที่มีสีสันแสงสีเสียงแต่ก็มีด้านที่คงจะมีแค่แสงสว่างจากจันทราก็เท่านั้น

ช่วงห่างระหว่างตึกกว้างพอที่จะทำให้คนคนหนึ่งรู้สึกอ้างว้างในขณะนั้น เก้าอี้พักนั่ง ข้างที่สูบบุหรี่กับลังเก็บของที่อยู่ด้านหน้าเก้าอี้ตัวนั้นมีหญิงสาวคนหนึ่ง นั่งก้มหน้าชุดที่สวมใส่เป็นเพียงชุดธรรมดาทั่วไป ไม่มีสิ่งที่น่าดึงดูดเลยสักนิด เธอนั่งก้มหน้าพร้อมกับเอามือมาบังหน้าของตัวเองก่อนจะมีน้ำสีใสไหลลอดออกมา น้ำตาที่รินไหลให้กับความโศกเศร้าของเธอนัยต์ตาเธอดูหม่นหมอง ดวงตาสีน้ำเงินให้ความรู้สึกเย็นชา

ความรู้สึกของเธอปลกคลุมตัวเองมากพอ พอที่จะไม่ได้ยินเสียงอะไรรอบข้างเลยกว่าจะรู้ตัวเค้าคนนั้นก็มายืนอยู่ข้างเธอซะแล้ว

“คุณน่าจะต้องการผ้าเช็ดหน้านะ”

เสียงทุ้มอ่อนนุ่มดังขึ้นมาเรียกสติของหญิงสาว เธอเหลือบมองผ้าเช็ดหน้าจากมือของชายคนนั้น

“ข...ขอบคุณค่ะ”

สาวร่างบางปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็วก่อนจะรับผ้าเช็ดหน้าจากมือของเขา เธอหันไปมองคนที่ยืนพิงกำแพงพร้อมกับมือที่กำลังจุดบุหรี่อยู่ สีผมดำสนิทนัยน์ตาสีดำที่ดูว่างเปล่า กับเสื้อเชิ้ตพร้อมกั๊กสีดำดูเหมือนยูนิฟอร์มของพนักงานเสริฟร้านอาหารแห่งนี้

“คุณเลิกกับแฟนมาเหรอ”

“..........”

“ถ้าเป็นเรื่องจริง ระหว่างที่คุณร้องไห้คุณคิดว่าเค้าคนนั้นทำอะไรอยู่ล่ะ”

“...เค้าเป็นคนแรกที่ทำให้ฉันรู้สึกว่ารักมันเป็นอย่างไร มันทั้งมีความสุข ทั้งเศร้า ทั้งความคาดหวัง และความยินดี ถึงแม้จะไม่ใช่ฉันก็ตาม”

“อืม คุณดูเป็นคนที่ดีจังเลยนะครับ”

สิ้นสุดประโยคนั้น ชายคนนั้นทิ้งบุหรี่ของเขาลงก่อนจะโน้มตัวมาใกล้กับใบหน้าของหญิงสาวที่นั่งอยู่ มือข้างขวาที่ท้าวพะนักพิงของเก้าอี้ จังหวะที่ทั้งคู่ได้สบตากันพร้อมกับแสงสว่างจากไฟหลังร้านสีเหลืองที่ชวนอบอุ่น 

“มีคนเคยบอกกับผมไว้ว่า อย่าไปเสียดายความสัมพันธ์ที่เขาไม่รู้สึกโชคดีที่มีเราอยู่”

“เพราะงั้นอย่าร้องไห้เลยนะครับ”

“...ทำไม!? ถึงมาทำดีกับฉันล่ะคะ”

“ขอโทษทีนะครับที่พูดจาอะไรแปลกๆ ผมแค่ไม่อยากเห็นคุณร้องไห้มันก็แค่นั้น...”

ในตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าทำไมเค้าถึงถามกับฉันแบบนั้นทั้งๆที่เราไม่ได้รู้จักกันเลย แต่คนคนนี้รู้สึกถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก อาจจะเป็นจังหวะที่เรารู้สึกไม่ดีและก็บังเอิญที่เขาอยู่ตรงนั้นพอดี หญิงสาวทำได้เพียงคิดทบทวนทั้งหมดก่อนที่ชายคนนั้นจะเดินหันหลังไป

แผ่นหลังกว้างกับส่วนสูงที่ดูสง่างาม ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของเขา ไม่รู้ว่าเขาทำแบบนั้นไปทำไม รู้แค่เพียงว่าเขาทำให้น้ำตาและความโศกเศร้าของฉันหายไปช่วงเวลาหนึ่ง ถึงจะเป็นแค่ช่วงเวลาเดียวนั่นก็ทำให้ฉันได้หยุดพักหายใจ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***