บทที่ 5 :ความบังเอิญ

ในเช้าของวันต่อมา หลีตงเหวยตื่นขึ้นมาและตกใจเพราะเขากำลังไปเข้าเรียนสายเขารีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเข้าเรียนให้ทันในขณะที่เขากำลังรีบวิ่งไปอย่างไม่ทันมองทาง ตู้ม!!! เขาวิ่งไปชนกับเธอคนนั้นเข้า เขารีบพูดขึ้นว่า

"ขอโทษน่ะครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"

เธอตอบกลับมาว่า

"ฉันไม่เป็นไรค่ะ"

เขารีบช่วยเธอลุกขึ้นยืน และยืนอยู่ตรงนั้นสักพักจนนึกขึ้นได้ว่าเขากำลังไปสาย หลังจากนั้นพวกเขาก็รีบวิ่งไปเข้าเรียนพวกเขาวิ่งไปด้วยกันจนถึงหน้าห้องเรียนและก็ได้รู้ว่าเธอเรียนอยู่เรียนห้องเดียวกับ พวกเขารีบเขาห้องไปและรีบเข้าเรียนทันทีโดยไม่ได้คุยอะไรกันจนถึงตอนพักเที่ยงเธอก็เดินมาหาเขาและพูดขึ้นว่า

"ขอโทษน่ะเรื่องเมื่อเช้าน่ะ"

เขาตอบกลับไปว่า

"ไม่เป็นไรๆ เธอไม่เจ็บตรงไหนก็ดีแล้ว"

เธอจึงยิ้มออกมาและแนะนำตัวว่า

"ฉันชื่อ หยางมิ่งอวี้ น่ะ เรียกว่า มิ่งอวี้ ก็ได้**"

เขาจึงแนะนำตัวเองกลับ ว่า

"ฉัน หลีตงเหวยน่ะ"

เขาจ้องตาเธอและคิดในใจว่าสายตาของเธอไม่เหมือนคนอื่นๆในเวลาที่มองเขาสายตาของเธอไม่แสดงออกถึงความรังเกียจเขาเหมือนคนอื่นๆเวลามองเขา แต่เขาก็ไม่คิดอะไรมาก หลังจากนั้นเธอก็ชวนเขาไปดินข้าวด้วยกัน เขาก็ตอบตกลง เธอและเขาเดินไปด้วยกัน และไปเจอ จิน ที่ยืนอยู่เหมือนรอใครบางคนอยู่ เขากำลังจะเข้าไปทักจิน แต่มิ่งอวี้ก็ตะโกนเรียก จิน

"*จิน ฉันมาแล้ว"

"ฉันพาเพื่อนมาด้วย*"

พอจินเห็นเขา จินก็พูดขึ้นว่า

"อ่าว หลีตงเหวย"

เธอหันหน้าไปทางหมิ่งอวี้ และถามว่า

"พวกเธอสองคนรู้จักกันด้วยหรอ"

หมิ่งอวี้จึงเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้ จิน ฟัง จินจึงเข้าใจเรื่องราว แต่หลีตงเหวย ก็พูดขึ้นมาว่า

"พวกเธอรู้จักกันด้วยหรอ?"

จินจึงตอบกลับไปว่า

"พวกเราสองคนรู้จักกันมานานแล้วล่ะ พวกเราสองคนอยู่โรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่ประถม และบ้านเราสองคนก็อยู่ใกล้กัน**"

หลีตงเหวยหลังจากฟังก็เข้าใจเรื่องราวแล้ว เขาก็พูดขึ้นว่า

"อ่อ เป็นอย่างนี้เอง งั่นพวกเราไปก็กินข้าวกันเถอะ"