ตอนที่ 1

อื๊อ!!

ผมยืดแขนสุดหัว เพื่อปัดความเมื่อยล้าออกจากร่างกาย บิดความขี้เกียจเล็กน้อย แล้วมองผลงานตัวเอง

แผนโมเดลเป็นอะไรที่ผมขี้เกียจทำโครตๆ เพราะมันต้องใจเย็น มือก็ต้องนิ่ง คำนวณก็มียาก ยุ่งยากชะมัด ถ้าไม่ทำก็เท่ากับว่าเอาชีวิตตัวเองไปฆ่าตัวตายในนรกดีๆ นั่นเอง

ชีวิตช่วงปีสุดท้ายใครเขาว่าสบายกันวะ ไม่จริงเลยสักนิด ผมคนหนึ่งแหละจะเถียงให้เส้นเอ็นขาด คณะอื่นจะเป็นแบบไหนผมไม่รู้ แต่คณะผมโคตรไม่สบายเลย แม้ว่าหน่วยกิตตัวสำคัญๆ จะเก็บครบหมดแล้ว วิชาเรียนก็มีแค่ไม่ถึง 4 ตัว แต่ที่หนักสุดก็นี่แหละ "โมเดลบ้าน" ไม่ผ่านถือว่าไม่จบการศึกษา (⁠｡⁠ŏ⁠﹏⁠ŏ⁠) รู้สึกอยากย้อนเวลากลับไปตอนเมื่อปี1ใหม่ๆเลย ผมจะได้เลือกสาขาใหม่ที่มันง่ายกว่านี้

“เห้ย! อีกนิดเดียวมึงก็จะเสร็จแล้วไอ้น้ำเหนือ" คนนี้มันชื่อ บี เพื่อนสนิทผมเอง

เมื่อมันเห็นผมกำลังจะเอนตัวหลังพิงกำแพงห้อง ก็คนมันเมื่อยอะ นั่งทำตั้งแต่บ่ายโมง จนตอนนี้เวลาเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว งานยังไม่ถึงไหนเลย...

ผมหรี่ตาเล็ก ๆ ภายใต้แสงไฟสีส้มอิฐไปหาพวกมัน พอเห็นผมทำหน้ายู่พวกมันก็เข้ามาจับหัวไหล่ทั้งสองข้าง ยันตัวให้นั่งตัวตรง

“ไอ้น้ำเหนือ อย่าขี้เกียจรีบทำไป เหลือเวลาแค่ 2 วันเองนะเว้ย”

ไอ้ปลายฝน เพื่อนผมอีกคนว่าขณะที่เอามือ มาคลึงที่ขมับผมพร้อมกับส่ายหน้ากับ ความขี้เกียจของผม

“กูทำมันตั้งแต่บ่ายโมงแล้วนะเว้ยพวกมึง ให้กูได้พักบ้างดิ๊”

“แล้วมึงเห็นพวกกูพักบ้างมั้ย? ก็ไม่...เพราะฉะนั้นมือค่ะ ยื่นมา...อะจับกระดาษค่ะ กาวอยู่นี่นะ ทาเข้าไปงานจะได้เสร็จๆ” มันยัดของทุกอย่างใส่มือผม ทั้งกระดาษ กาวรวมไปถึงอีกหลายอย่างก่อนที่มันจะไปทำของมันต่อ

ผมหาวหวอดใหญ่หลายๆ ครั้ง เมื่อเวลามันล่วงเลยเที่ยงคืนมาได้ครึ่งชั่วโมง จนห้องน้ำกับห้องนอนเสร็จเรียบร้อย เหลือแค่ตกแต่งอีกนิด หน่อยโมเดลบ้านของผมก็จะเสร็จ

“มา เดี๋ยวกูช่วย”

“เห้ย!! จริงดิ ขอบใจมากเพื่อนรัก”

โมเดล เพื่อนในแก๊งอีกคนเดินเข้ามานั่งข้างๆผม เสนอตัวเข้ามาช่วย ผมเลยไม่รอช้า เวลานี้ตัวช่วยคือสิ่งล้ำค่ายิ่งกว่าเงินในกระเป๋าอีก มอบ กระดาษแข็งที่เหลือวางตรงกลาง และมอบหมายให้มันแปะลงไปอย่างที่บอก

“ไอ้โมเดล งานของมึงเสร็จแล้วเหรอวะ ถึงมาช่วยไอ้น้ำเหนืออะ"

“ของกูเหลือแค่ตกแต่งไม่ถึง 7 อันก็เสร็จแล้ว"

ไอ้โมเดลมันเป็นคนหัวไว ทำงานไว ไม่แปลกใจเลยว่างานทุกอย่างของมันจะเสร็จก่อนเพื่อนในกลุ่มเสมอ

“งั้นกูขอเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะ”

“อืม..."

ผมลุกขึ้น ยกมือจับสะโพก ดูเหมือนมันจะบานออกมา นั่งตั้งแต่บ่ายโมง เข้าห้องน้ำแค่สองครั้งเอง ไม่แปลกที่สะโพกจะบาน ผมเดินย่ำ ๆ เข้าห้องน้ำ ทำธุระเสร็จสรรพ ออกมาเห็นโมเดลตัวเองเสร็จสมบูรณ์

ริมฝีปากจุดยิ้มขึ้น เสร็จสักทีกับโมเดลบ้าน บ้า ๆนี่ ต้องมาลุ้นอีกทีว่ามันจะผ่านหรือเปล่า เพราะนั่นคือด่านหินที่สุดแล้ว

พวกผมเก็บข้าวของทุกอย่างใส่กระเป๋า ปิดไฟห้องชมรมดับสนิท ก่อนจะแยกย้ายกันหน้ามหาลัย

พอส่งพวกมันสามคนขึ้นรถ ผมจึงเดินกลับ ผมเดินข้ามมาจากฝั่งตรงข้าม เดินไปอีกนิดเดียวก็ถึงคอนโดผมแล้ว เลยแวะซื้อข้าวต้มหนึ่งถุงร้านประจำ ก่อนจะแบกโมเดลบ้านอย่างระมัดระวังขึ้นห้อง

พอถึงชั้น 20 ผมก็มุ่ยหน้าทันที เข้ามาอยู่ที่นี่ก็เกือบจะสองเดือนแล้วก็ยังจำเลขรหัสห้องตัวเองไม่ได้สักที กุญแจอย่าไปหวังเพราะมันเป็นระบบคีย์การ์ด

หวังว่าวันนี้คงจะเข้าห้องไม่ผิดเหมือนทุกครั้งนะไอ้น้ำเหนือ ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ

ผมเดินคิ้วขมวดตลอดทาง จำได้ว่ามัน มีเลข 9 อยู่ เดินมาเกือบจะสุดทางเห็นห้อง 2009 ผมจึงไม่รอช้า แต่พอกำลังจะยกมืออีกข้างที่ไม่ได้ จับโมเดลบ้านใส่รหัสประตู สายตาก็ดันเหลือบไปมองห้องฝั่งตรงข้าม ก็เป็นเลข 2019 นาทีนี้บอกเลยว่าความลังเลผมได้เกิดขึ้นอีกแล้ว ระหว่างห้อง 2009 กับ 2019 ห้องไหนกันแน่คือห้องตัวเอง

ผมตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าต้องเป็นห้อง 2009 ไม่ผิดแน่ เพราะเมื่อวันก่อนดันเข้าห้องผิดเลยต้องกระเสือกกระสนหอบร่างกายอย่างว่องกลับห้องตัวเอง

น่าขายหน้าชิปหาย...

มือเรียวเข้าไปกดสัมผัสรหัสห้องอย่างนึกระวัง กดเลข ×××××× เลขตัวสุดท้ายสัมผัสลงไฟสีเขียวขึ้นวิบวับออกมา ผมถอนหายใจพรืดพราดออกมา ยาว ๆ

"โชคดีจังวันนี้ไม่เข้าห้องผิดละเว้ย"

ผมแบกร่างกายตัวเองเข้าห้อง เดินเข้าไปวางโมเดลบ้านที่โต๊ะกลางโซฟา ไฟในห้องผมขี้เกียจเปิด เลยเดินเข้าไปในห้องนอนเลยแล้วกระโดดขึ้นเตียง แค่ร่างกายแค่สัมผัสเตียงนุ่มก็หลับปุ๋ยอย่างว่าง่าย

ผมเป็นโรคนอนไม่ค่อยหลับมาเกือบจะหนึ่งปีแล้ว แต่ช่วงหลัง ๆ โรคพวกนี้ไม่ค่อยกำเริบเท่าไหร่ อาจจะเพราะทำงานมากเกินพิกัดตัวเอง

อย่างเช่นวันนี้....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***