Introduction

“อีกไม่ถึงเดือนก็จะถึงวันงานแล้ว แกมัวทำอะไรอยู่!”

“…”

“ไม่ได้เรื่อง ฉันจะคาดหวังให้แกคิดอะไรด้วยตัวเอง ไม่ต้องคอยย้ำคอยสั่งนี่มันไม่ได้เลยรึไง”

น้ำเสียงทุ้มต่ำหากแต่สั่นเครือด้วยความกรุ่นโกรธของผู้เป็นบิดาทำให้คนที่นั่งรับฟังอยู่เบื้องหน้าต้องเบือนหน้าหนี

เป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ ทุกคนในบ้านหลังนี้มักจะชินชาไปแล้วกับภาพของลูกชายคนกลางและคุณผู้ชายเจ้าของบ้านต้องมีปากมีเสียงกันเสมอมา แต่ในช่วงนี้จะค่อนข้างบ่อยกว่าปกติเพราะอย่างที่รู้กันว่าตระกูลใหญ่ทั้งสองตระกูลตกลงกันเอาไว้ว่าจะเกี่ยวดองกัน แม้กระทั่งวันเวลาที่จะจัดพิธีก็ได้นัดหมายกันเอาไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ติดก็แต่ตัวว่าที่เจ้าบ่าวซึ่งหาได้สนใจใยดีว่าที่เจ้าสาวเลยแม้แต่น้อย

“แกจะเงียบไปถึงไหน ห๊ะ!”

คราวนี้ไม่เพียงแต่พูด ฝ่ามือเหี่ยวย่นกำแน่นกระแทกกับโต๊ะไม้เนื้อดีเพื่อระบายความรำคาญใจ ต้นเหตุมาจากไอ้ลูกตัวดีที่ไม่เคยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยสักอย่าง ทั้งที่จะหาหนทางให้ธุรกิจมีโอกาสได้เติบโตด้วยการแต่งงานกับลูกสาวตระกูลเก่าแก่มีหน้ามีตาในสังคม จะทำอะไรก็มีแต่คนเกรงใจ ตัวมันเองก็ไม่ได้มีใครที่กำลังคบหาดูใจกันอยู่แท้ๆ เรื่องแค่นี้ยังทำให้พ่อแม่ต้องขายขี้หน้า

จนถึงตอนนี้ว่าที่เจ้าสาวยังไม่เคยพูดคุยกับไอ้ลูกตัวดีเป็นการส่วนตัวเลยสักครั้ง

“ผมยอมแต่งด้วยก็ดีแค่ไหนแล้วครับ พ่ออย่ามาบังคับให้ต้องไปเอาอกเอาใจยัยนั่นเลย”

“เก่งจริงนะเถียงคำไม่ตกฟาก ไม่เคยได้ดั่งใจอะไรสักอย่าง”

ใต้ฟ้าเค้นหัวเราะบางเบาซึ่งมีเพียงตัวเขาเองที่ได้ยิน หัวเราะให้กับชีวิตตัวเองที่น่าขันสิ้นดี เขาไม่รู้ว่าควรจะต้องทำอีกเท่าไหร่หรือทำอีกแค่ไหนถึงจะใกล้เคียงกับคำว่าลูกที่ดีในสายตาของพ่อ ตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมาเขาไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง เป็นนักเรียนดีเด่นและทำผลการเรียนได้อันดับต้นๆ เสมอมา จบมัธยมก็เรียนต่อในคณะที่พ่ออยากให้เรียน จบมาแล้วก็ทำงานที่พ่อต้องการให้ทำและพยายามทำมันให้ดีมาโดยตลอด

หากแต่ก็ไร้ซึ่งคำชมใดๆ

แม้กระทั่งในช่วงเวลานี้ อยากให้เขาแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ของวงศ์ตระกูล เขาก็ตกลงที่จะทำให้

แต่ก็ยังเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่องอยู่ดังเดิม

หากเทียบกับพี่ชายคนโตหรือน้องชายคนเล็กของเขาแล้ว ช่างแตกต่างราวฟ้ากับเหว พี่ชายถูกชื่นชมออกหน้าออกตา ไม่ว่าจะทำอะไรพ่อแม่ก็พร้อมที่จะสนับสนุน ส่วนน้องชายคนเล็กนั้นทำตัวเละเทะ ผลการเรียนรั้งท้ายตลอดทุกเทอม ว่างเป็นต้องออกไปเที่ยวกลางคืนในที่อโคจรอยู่เสมอ แต่กลับไม่มีใครกล้าดุด่าเพียงเพราะมันยังเด็ก

ก็ตลกดี

ใต้ฟ้าหันไปมองหน้าผู้เป็นพ่อ ตัวเขาเองนั้นไม่ได้อยากจะแต่งงานเลยสักนิด นลินว่าที่เจ้าสาวที่พ่อวางเอาไว้นั้นเป็นคนสวย สวยมากด้วย เขาเองก็เคยพบเจออีกฝ่ายมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ แต่ไม่เคยนึกพิศวาสเลยสักนิด

และถ้าการแต่งงานครั้งนี้สำเร็จ

อย่าว่าแต่จะหาโอกาสหย่าเลย

หลังจากนี้ไม่รู้ว่าเขาจะหยังหลงเหลือพื้นที่ในการเป็นตัวของตัวเองอีกหรือไม่ ชีวิตทั้งชีวิตหากจะต้องใช้มันเพื่อทำตามความต้องการของคนอื่นไปตลอด มันจะมีความหมายอะไร

“ผมก็เป็นแบบนี้แหละครับ พ่ออย่ามาเสียเวลาเลย”

ปั่ก!

แฟ้มเอกสารใกล้มือถูกเควี้ยงใส่หน้าชายหนุ่มอายุยี่สิบเจ็ดปีเต็มแรง หากแต่หญิงสาววัยกลางคนผู้ซึ่งได้ยินเสียงทะเลาะวิวาทกันดังเล็ดลอดออกไปถึงนอกห้องจึงเข้ามาดูถึงกับร้องเสียงหลง รีบเข้าไปกอดปลอบลูกชายคนกลางไม่ให้ถูกประทุษร้ายได้อีก

“เกินไปแล้วนะคุณ! ทำไมต้องทำรุนแรงกับลูกด้วย”

“ดูลูกคุณสิ มันพูดดีด้วยได้ที่ไหน พูดอะไรไปมันเคยรู้จักฟังเหรอ”

คุณหญิงนงนุชหันไปถลึงตาใส่สามีให้หยุดพูดพลางลูบศีรษะคนในอ้อมแขนซึ่งไม่สามารถเดาได้เลยว่ากำลังรู้สึกแบบไหนอยู่ แต่ไหนแต่ไรใต้ฟ้าก็เป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว ไม่ค่อยแสดงออกให้ใครรู้ว่าต้องการอะไรหรือไม่ต้องการอะไร ในสายตาของนงนุชนั้นใต้ฟ้าไม่ใช่ลูกที่แย่ หากแต่ในมุมมองของสามีผู้ซึ่งต้องแบกรับความคาดหวังของตระกูลเอาไว้นั้น กลับไม่เคยพึงพอใจในตัวใต้ฟ้าเลย

เมื่อเห็นว่าไม่สามารถพูดอะไรต่อได้ คนเป็นพ่อจึงลุกออกจากห้องไปก่อนที่จะระเบิดอารมณ์มากไปกว่านี้ ปล่อยให้สองแม่ลูกกอดปลอบกันไป

“เราจะไปเถียงพ่อเขาทำไม เขาบ่นเขาสอนก็เพราะหวังดีกับลูกทั้งนั้น”

“…”

“พ่อเขาเหนื่อยกับงานมามากอย่าให้เขามาเครียดกับเรื่องแบบนี้อีกสิฟ้า…”

ใต้ฟ้าเงยหน้ามองเพดานห้องราวกับเป็นสิ่งที่น่าสนใจที่สุดในช่วงเวลานี้

ทุกถ้อยคำของแม่ดังชัดอยู่ในโสตประสาท

เพียงเพราะเป็นลูกถึงห้ามเถียงห้ามแย้งถึงแม้ว่าเรื่องเหล่านั้นจะมีผลต่อชีวิตตัวเองมากแค่ไหนก็ตามอย่างนั้นหรือ แต่พอเงียบไม่ตอบโต้ ก็ไม่พอใจกันอีกอยู่ดี

แล้วตัวเขาเอง ไม่เหนื่อยจากการทำงานเลยหรือไง

“ครับ”

ใต้ฟ้าแอบโคลงหัวให้กับความย้อนแย้งที่เพิ่งได้รับมาก่อนจะผละออกจากอ้อมออดผู้ให้กำเนิดแล้วหมุนตัวออกจากห้องทำงานห้องนี้ไป ปล่อยให้นงนุชนั่งเคว้งอยู่ที่เดิมได้แต่มองตามแผ่นหลังลูกชายไปจนลับสายตา

ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวผันหมิ่นเหม่อยู่ตรงช่วงตัวด้านล่าง ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ทำงานภายในห้องนอนพลางใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กขยี้เส้นผมเปียกชื้นให้แห้ง

Rrrrrrrrrrr…

โทรศัพท์สว่างวาบพร้อมเสียงเรียกเข้าจากลูกน้องคนสนิททำเอาชายหนุ่มต้องผ่อนลมหายใจ ฝ่ามือหนายกขึ้นมาลูบใบหน้าราวกับจะช่วยพาเอาความหม่นหมองออกไปจากหัวได้ วันนี้เขาเหนื่อยเกินกว่าจะคุยเรื่องงานหากแต่ความรับผิดชอบที่แขวนอยู่เต็มอกทำให้ใต้ฟ้าต้องรีบจัดการกับอารมณ์ตัวเองให้เร็วที่สุดก่อนจะกดรับสาย

“ว่าไงภูมิ”

“เจอเบาะแสของคนที่ให้หาแล้วครับบอส”

สิ้นเสียง ความเหนื่อยล้าตลอดทั้งวันซึ่งเคยหนักอึ้งอยู่เต็มใบหน้ากลับหายวับ ใต้ฟ้าลุกขึ้นนั่งเหยียดแผ่นหลังตรง สายตาที่เคยสิ้นหวังตอนนี้มีประกายบางอย่างราวกับกำลังมองเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์

หลังจากรู้ว่าต้องแต่งงานอย่างเลี่ยงมิได้ใต้ฟ้าก็ไม่ได้นิ่งเฉยรอรับชะตากรรมเพียงอย่างเดียว เขาลืมหาข้อมูลทางฝั่งครอบครัวของว่าที่เจ้าสาวมาโดยตลอดในขณะที่อีกฝ่ายไม่ได้ระวังตัวเลยแม้แต่น้อย ข้อมูลที่ได้มามีทั้งธุรกิจสีเทา ข้อมูลทุจริตบางอย่าง และการแอบทำเรื่องผิดกฎหมายนับครั้งไม่ถ้วนซึ่งคนที่ยืนอยู่ในแวดวงเดียวกันอย่างเขาเองรู้ดีว่าต่อให้ส่งหลักฐานให้ตำรวจก็คงจะไร้ประโยชน์

เว้นเสียแต่…

ชลาลัย อัครเมธา ลูกนอกสมรสซึ่งถูกปกปิดตัวตนเอาไว้ตลอดเวลาตั้งแต่เกิดมา จนกระทั่งผู้เป็นมารดาได้เสียชีวิตไปในขณะอีกชลาลัยเองนั้นอายุเพียงแค่17ปี ก็ถูกขับไล่ให้ออกจากบ้านไปตั้งหลักปักฐานด้วยตัวเองพร้อมกับเงินก้อนใหญ่ หากแต่เวลานี้ก็ผ่านมาเกือบ7ปีแล้วจึงไม่ง่ายเลยที่จะตามหาเบาะแสเกี่ยวกับคนที่เขาต้องการได้

หลังจากทราบข่าวใต้ฟ้ารู้เพียงแค่เขาต้องตามหาตัวคนๆ นี้ให้เจอ อาจจะทำข้อตกลงอะไรสักอย่างเพื่อจะได้แต่งงานกันในรูปแบบที่ต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์ และเมื่อถึงเวลาเหมาะสมก็จะหย่ากันได้โดยไม่มีอะไรยุ่งยาก เด็กคนนั้นอาจจะต้องการเงิน หรือหน้าที่การงานดีๆ หรือไม่ว่าอะไรก็แล้วแต่ถ้าเขาสามารถให้ได้ ก็พร้อมที่จะให้

“ว่ามาสิ เขาอยู่ที่ไหน”

เสียงปลายสายถอนหายใจเล็กน้อยสลับกับเสียงขยับเมาส์ซึ่งรู้ได้ในทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังจดจ่ออยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์

“ยังไม่ทราบว่าเขาอยู่ที่ไหนครับ แต่เขาเป็นฝ่ายเข้าในที่ของเราเอง”

“…”

ภาพจากกล้องวงจรปิดเผยให้เห็นภาพของเด็กหนุ่มแต่งตัวภูมิฐาน ใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับนลินว่าที่เจ้าสาวของเขาเป็นเครื่องยืนยันได้อย่างชัดเจนว่าไม่ผิดตัวอย่างแน่นอน ข้อมูลที่ภาคภูมิส่งมานั้นทำให้รู้ว่าชลาลัยมาในคลับซึ่งเขาเป็นผู้ดูแลประมาณสามครั้งแล้วในเวลาไล่เลี่ยกัน และล่าสุดก็มีการจองโต๊ะเอาไว้ในวันพรุ่งนี้ แถมยังเลือกโต๊ะใกล้กับโซนVIP มากที่สุด น่าบังเอิญเสียจริงเพราะมันดันตรงกับวันที่ใต้ฟ้าจะเข้าไปดูความเรียบร้อยทุกสัปดาห์อยู่เป็นประจำ

ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มราวกับเจอของถูกใจ ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีแค่เขาที่เป็นฝ่ายตามหา ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเด็กนั่นจะใช้วิธีไหนในการเข้าถึงตัวเขาได้ และมีเหตุผลอะไรที่จะต้องทำแบบนั้น

อิจฉาพี่สาวต่างแม่หรอกเหรอ… หรือเจ็บแค้นจากเรื่องราวในอดีตที่ถูกเฉดหัวให้ออกมาพึ่งพาตัวเองก็ไม่อาจทราบได้

“ดี งั้นก็เดินตามเกมเขาเลย ทำทุกอย่างให้เป็นปกติ”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***